Azken hitzen tonua ez zen mehatxuzkoa (1), atsegina baizik. Benetan, mesede bat eskatzen ari zitzaion. Irenek telefonoa pausatu zuen. Zalantzazko zirriborro (2) haiekin akordatu zen berriz: Petrusen ipuina, eternitatea (3), Piren kofradia, Heidelberg... Une batez, zirriborroetan ez eta Kronsky oparitutako liburukietan klabe sekretuaren bat zegoela begitandu zitzaion. Hiru liburukiak miatu (4) zituen goitik behera, baina ez zuen ezer aurkitu. Barruan ez zegoen ohar solterik ez eta originalaren gainean arkatzez edo bolalumaz (5) egindako inolako idazpenik. Liburuak errugabea zirudien. Agian, zenbaki haiek mezu zifratu bat ziren, eta Tolstoiren liburukiekin bakarrik deszifra zitezteen. Gerta zitekeen, liburuekin orrialdeak tinta bereziz margotuak egotea ere, begi normal batentzat ikusezin. Hura guztia korapilotsuegia (6) iruditzen zitzaion Kronskyrekin erlazionatuta egoteko. Duela gutxi ezagutzen zuten elkar, eta, bitxia izan arren, une hartan ohartu zen azken aste haietan ibilera mantsotu zuela. Astiroago luzatzen zuen pausoa kalean, memorian zerbait finkatu nahian balebil bezala. Eta ez zen Felix bakarrik, agurearen (7) mina baizik, heriotza eta bizitza. Bai... Orduko hitzak berritu zituen ahapeka (8)... Zerbait gogoratu nahian gabiltzanean, pausoa moteltzen dugu kalean. Berak ez zuen ahaztu nahi. Agureak begien labarretik hitz egin zion, barru-barrutik (9), eta ez zen erortzeko beldur. Kronsky pertsona garbi eta zintzoa zen, asko sufritutakoa. Izango zituen bere sekretuak, baina ez zion gezurrik esan, Auschwitzen izana zen. Baliteke polizia zuzen ibiltzea: zenbaki haiek adinak edota gaitzak (10) eragindako obsesio batekin lotuak zeuden. Besterik ez.

Axola ez duenean, Aritz Gorrotxategi
Alberdania, 2009.