La lutte finale – JOXEAN AGIRRE

By on 2009(e)ko martxoak 15 in irakurlearen txokoa, literatura

Joxean Agirre Odriozola 1949ko maiatzaren 18an Azpeitian jaio zen euskal idazle ezaguna dugu. Soziologia lizentziatura ikasi zuen Parisen eta bi urtez Eibarko ikastola bateko irakasle izan ondoren, historia ikasteari joxean-agirreekin zion. Hirugarren urtean, irakaskuntza alde batera utzi eta Egin egunkarian hasi zen lanean. Honen itxieraz geroztik Garan egiten du lan. Bere idazteko zaletasuna dela medio, lanean idazteaz gain bere kontura ere idazten du Agirrek, gauzak horrela, Lehen Triptikoa izeneko narrazio bat eta hainbat nobela publikatuak ditu jada. Horien artean dago nola ez, La lutte finalle liburua.

Liburu honen ardatz aldaketa sozialak eta adinaren eraginak dira, berak bizi izan zitzakeen edo bizi izan dituen bi elementu. Horiez baliatuz, bere iragana eta oraina irudika ditzakeen pertsonaiekin jolasten du liburu osoan zehar.

Arestian aipatu bezala, liburuaren mamia egoera sozialak eta adinaren eraginek osatzen dute, baina hau dena amodio istorio nahasi eta lizunez estalia agertzen da liburu osoan zehar. Horrenbestekoa da maitasunaren gaiak liburuan duen presentzia, non gaia nagusitzat har daitekeen. Trama nahasi hauek osatzen duten istorioaren gaiak errealitate bat isla dezakeen arren, bere egiazkotasuna hutsa da, aurrerago aipatuko ditudan lekuak benetakoak diren arren pertsonaiengan duen ezagutza mailak salatzen baitu, ezinezkoa baita berak azaltzen duen punturaino pertsonak ezagutu eta beraien sentimenduak horren era zehatzean definitzea. Hala ere, liburuaren muina eta denboraren arteko erlazioa oso landua dago, bertan iragana eta oraina txukun eta argi bereiziz. Lehenengoak istorioan duen presentzia oso murritza bada ere, liburuaren ulermenean ezinbesteko lana jokatzen du iraganeko hainbat gertaerek baldintzatzen baitute etorkizuna, kasu honetan gure protagonisten oraina.

lalutte_azalaEkintza oro jazotzen den denboraz gain, Joxeanek maisuki landu duen beste atal bat paisaia eta lekuen deskribapenena izan da. Gertaerak bi herrialdeen artean banatzen diren arren, Euskal Herria eta Venezia, zaila litzaiguke autoreak zein toki hobeto ezagutzen duen zehaztea, biei eskaintzen dizkien deskribapenak oso landu eta aberatsak baitira. Bateko nahiz besteko gertakizunetan lortzen duen fideltasuna txalotzeko modukoa da, eta horri esker ez da batere zaila egiten protagonistak zapaltzen dituen inguruak imajinatzea.

Liburuak deskribatzen duen akzioa gertatzen den lekuaz esan dugun gauza bera esan dezakegu garaiko egoera sozial eta politikoari buruz ematen dizkigun azalpenei buruz; zoritxarrez, ordea, ezin dugu gauza bera esan aurretik aipatutako eszenatoki horretan antzezle diren pertsonaiei buruz. Nahiz eta hauen zerrenda oso urria izan, zail egiten da oso bukaerara arte batzuk besteengandik bereiztea, alde psikologiko batetik begiratuta noski, eta honek istorioaren jarraipen garbia egiteko garaian oztopo handia suposatzen du.

Liburuaren egiturari so eginez gero, hau orri kopuru oso ezberdinetako kapituluz osatua dagoela azpimarra dezakegu eta, egia esan, autoreak istorioa horrela banatzearen arrazoiak ez ditut batere garbi. Horren adibide zehatza liburuaren hasieran ageri den kapituluen autonomia dugu, hauen banaketarekin zerikusirik izan gabe kontatzen baita istorioa. Egituraren gaiari heltzen jarraituz, akzioen kronologia eza aipatu beharra dago, kontakizuna iraganean hasi ostean liburuaren zati handiena orainaldian aurkezten baitigu. Nahiz eta egitura bitxi honek hasiera batean nahasmena sor dezakeen, istorioa bere osotasunean ulertzeko ezinbestekoa da, eta horri esker gertakizun batzuk beste batzuengandik zerikusia ez izatetik denak trama bereko elementu direla argitzera heltzen da Joxean.

Horren egoki deskribatutako leku horietara bueltatuz, istorioa bi lekutan ematen dela errepikatu beharrean nago. Veneziak hartzen du liburuan zehar garrantzirik handiena, bertan ematen baitira gertakizun nagusiak; Euskal Herrian jazotzen direnak, berriz, aurreko horien kausa baino ez dira. Narratzailea istorioko protagonista bera da eta orojakilea, pertsona guztien sentimendu, ideia eta ekintzak inork baino hobeto baitakizki. Protagonista izatearen ondorioz edo, bere jarrera ez da batere objektiboa, beste kideen sentimenduak azaltzen dituen era berean bereak ere oso argi uzten baititu. Aipatu bezala, narratzailea pertsonaia nagusia da, baina ez bakarra. Liburuan azaltzen diren trama korapilatsuetan beste hiru pertsonaiez inguratua azaltzen da une oro, bi emakumezko eta gizonezko bat, eta denak helburu beraren bila mugitzen dira kontakizunean zehar: sexua. Halere, nahiz eta puntu horretan bat etorri, nork bere arazoak ditu. Testuaren egiturarekin amaitzeko, narrazio bat dela esan beharra dago. Bertan deskribapenak nonahi azaltzen dira eta Agirrek maisuki deskribatu ditu liburu honetan hainbat paisaia, pertsona eta sentimendu, honi esker liburua ulerterrazagoa eginez.

Autorea La Lutte Finale liburuaren aurkezpen egunean (Argazkia: Elkar)

Nahiz eta istorioaren zati handiena sexuari eta hau lortzeko eginiko trikimailuei buruz hitz egin, autoreak liburu honetan bi gai azpimarratu nahi izan ditu aurrekoa gai hauen estalki moduan erabiliz: egoera soziala eta adinean aurrera joateak sortzen duen kezka. Lehenengoa, kontakizuna kokatua dagoen momentu historikoan zegoen mugimendu politiko eta sozial batean oinarritzen du, Marxismoan. Protagonista mugimendu horretako kide izanik, garai horretako egoera aldatzeko grina azaltzen digu autoreak. Bigarrena, aldiz, sexuarekin erlazioa duten atal guztietan nabaritzen dute protagonistek, adinaren ondorioz gaztetako maila ematerik ez izateak kezkatu egiten baititu. Bi gaiak uztartuak ere ikus ditzakegu behi edo behin, zahartzaroak gaztetako borrokarako gogoa galarazi diela aipatzen baitute protagonistek.

Autoreak erabili duen hizkuntza maila euskara maila normala duen edonor ulertzeko modukoa da. Aldian behin eguneroko bizitzan gutxi erabiltzen diren hitz eta adjektiboak azaldu arren, honek ez du testuaren ulermenean arazorik sortzen. Gauzak horrela, ez dago liburua ulertzeko arazorik. Joxean Agirreren La lutte finale liburua ez zait gehiegi gustatu, eta horrek liburuaren hainbat puntutan aurrera ez jarraitzeko gogoa sortu dit. Hala ere, liburuaren azken aldera gauzak aldatzen joaten dira, eta beste begi batzuekin ikusten da istorioa.

Liburuaren alderdi txarrak aipatzean, nahasmena aipatu beharrean nago. Ia amaierara arte ez duzu istorioaren nondik norakoa ulertzen eta horrek irakurketa izugarri zailtzen du, aurretik irakurritakoa eta momentuan irakurtzen ari zarena lotzea zail egiten baita. Alde onak aipatzekotan, liburu osoan zehar behin eta berriz txertatzen dituen deskribapenak dira. Maisuki deskribatzearen ondorioz, gertaerak ematen diren tokian zaudela dirudi sofatik mugitu ez zaren bitartean. Horrez gain, amaiera ere oso ona da; izan ere, ezer ulertu gabe liburua amaitu behar delako ustearekin zaudenean, dena argitzen baita orri gutxitan.

Eleberri honi buruz orain arte idatzitakoak irakurri nahi izanez gero, jo Elkar argitaletxeko hemerotekara.

Comments { 1 }

Krisia, denon arazoa

By on 2009(e)ko martxoak 12 in orokorra

jendea-erostenKrisiarena aurten gehiegi entzuten ari garen gaia irudituko zaio askori; niri, ordea, ez. Nahiz eta milaka artikulu gehiago idatzi krisiari buruz, gauza gutxi konpontzea lortuko dugula uste dut. Edonola ere, gertatzen ari denari buruz informatzea gustatuko litzaidake; izan ere, kontuan izan behar dugu denei eragiten digun gaia dela. Norena da, baina, krisiaren errua?

Ez da batere erraza errua norbaiti leporatzea, baina askoren ustean krisiaren jatorria Estatu Batuetan dago. Arrazoi potoloena diruaren erabilera okerra izan da, eta badirudi hori esanda dena konponduta dagoela; pentsatzen hasita, ordea, konturatuko gara erru osoa gizartean dagoela. Estatu Batuetan garrantzi gehiena diruak dauka, eta nahiz eta duten diru kopuru hori txikia izan, denek gastatu egiten dute; hau da, gorde beharrean gastatu egiten dute. Arazoa kulturala da, eta kontuan izaten badugu Estatu Batuak mundu osoan zehar duen eragina itzela dela, kultura hori toki guztietara zabaldu dela esan dezakegu. Dirua = gastatu. Pertsona askok ez dute behar adina diru; hala ere, erosteko behar hori sentitzen dute eta biderik errazenera jotzen dute hau konpontzeko: dirua bankuari eskatu.

Horra hor krisiaren eragile handi bat: bankuak. La crisis Ninja artikuluan irakur dezakegunez, bankuek edonori utzi diote dirua eta edozein kantitatetan; alabaina, horietako zenbait pertsonak ezin dute diru hori bueltatu. Horrela sortzen da krisiaren zatirik handiena: hainbat banku edo fintza etxek itxi behar izan du bertan dirurik ez dagoelako. Gertatzen ari dena ongi ulertzeko, adibide erraz bat ipiniko dizuet. Imajina ezazue etxea ordaintzen ari den familia batek kreditu bat eskatzen diola bankuari auto bat erosteko eta beste bat oporretara joateko. Pentsa ezazue familia horrek dituen diru-sarrerekin doi-doi iristen dela hilabete bukaerara. Honi bankuari bueltatu behar dion diru guztia batzen badiogu, argi geratzen da ezin grafikoaizango duela dirua itzuli, ez baitauka. Gerta liteke errua bankuarena izatea kreditua eman baino lehen familiaren bizi baldintzak ez dituelako oso ondo begiratu; hala eta guztiz ere, errua bankuei bota beharrean, zergatik ez dugu gure albora begiratzen? Zenbatek ez ditu eskatzen kredituak oporretara joateko edota auto bat erosteko, jakinda ezingo duela diru hori bueltatu? Galdetu diezaiogun gure buruari ea hori benetan beharrezkoa den. Bankuek ez dituzte begiratuko familien bizi-baldintzak, baina guk behinik behin begiratuko beharko genituzke mailegu bat eskatzera joan aurretik…

Eta orain beste galdera bat: zeintzuk izaten ari dira krisi honen ondorioak? Erantzun garbiena eta benetan sufritzen ari garena langabezia da. Tasa oso handia da eta izugarri igotzen ari da azkenaldi honetan. Espainian, % 6 inguruan ibili ohi bada, aurten % 12,1eraino igo da; datuak ikaragarriak dira, benetan beldurgarriak. Hainbat arlo izan dira kaltetuak, baina etxegintzarena izan da kolpe handiena jaso duena; izan ere, sektore hau langabeziak gogor astintzeaz gain, etxeen salneurriek behera egin dute krisiarengatik. Burtsa ere ondorio larriak jasotzen ari da: egunak joan egunak etorri, milaka pertsonek ezin dute ezertxo ere egin beraien akzioak balioa galtzen ari diren bitartean. Eta zer egiten dute boterea dutenek hau konpontzeko? Bada, milaka dolar injektatu bankuei! Oraindik ere soluzio horren emaitzen zain gaude. Hori gutxi balitz, neurri honen ondorio larria diruak bere balioa galtzea izan daiteke. Batek daki noraino irits gaitezkeen!

wall-streetEdonola ere, ez da krisi izugarria jasaten dugun lehengo aldia. Atzera egiten badugu, 1929ko krisiarekin egingo dugu topo. Garai hartan, gaur egun bezala, krisia Estatu Batuetan sortu zen, eta ondoren mundu guztira zabaldu zen. Nola izan zen, bada, krisi honen hasiera? 1929ko krisia Wall Streeten hasi zen, burtsak krak egin ondoren Ostegun Beltza delakoan. Lehen Mundu Gerraren ostean gertatu zen. Hasiera batean, ekonomia gora egiten hasi zen eta honekin batera burtsa ere bai. Orduan, jendea maileguak eskatzen hasi zen burtsan inbertitzeko. Halako batean, urriaren 24an, burtsak krak egin zuen, utzitako kapitala itzulitakoa baino handiagoa zelako. Jendeak ezin zuen dirua itzuli eta bankuek behea jo zuten.

Aurreko guztia irakurri ondoren, konturatuko zarete gizartea ez dela horrenbeste aldatu: lehengo akats berberak egiten jarraitzen dugu. 1929ko krisia eta egun pairatzen ari garenaren artean ez dago alde handirik. Ulergaitza da, jasan zuten guztia jasan ondoren, gaur egungo gizarte aurreratuak gauza berdinetan erori izana. Argi dago beste krisi batzuetatik irteteko gai izan baziren, gu ez garela gutxiago izango. Agian, denon artean lortu beharko genuke irtenbide bat, denoi galdetuz eta noreberak bere harri korkorrak jarriz. Garbi dago gobernuek ezarritako neurriek orain arte ez dutela emaitza positiborik eman, oraingoz ez da intebinde garbirik aurkitu krisi honi amaiera emateko. Nire uste apalean, zulotik ateratzeko lehenengo pausoa eta zailena gizartea aldatzea da, gure pentsakera aldatzea. Agian, hortik hasita urrats bat emango genuke krisia desagertzeko.

Comments { 1 }

Iker Uriarte, Betagarri: “Nire xedea ez da teknikoki zaila den abesti bat jotzea, abestia ongi bideratzea baizik”

By on 2009(e)ko martxoak 9 in denetarik

1977an, Gasteizen, jaioa dugu Betagarriko bateria-jolea den Iker Uriarte. Txikitatik izan du musikarekiko afizioa eta hainbat oztoporekin topo egin badu ere, ez du inoiz etsi. Egun, bere ametsa egunero betetzen ari dela esan dezakegu, musikaz bizi baita. Elkarrizketa nori egin pentsatzen ari nintzela, Iker etorri zitzaidan burura. Alde batetik, zaletasun berbera dugulako; eta, bestetik, musikari aparta izateaz gain, elkarrizketa gizatasun papurrez beteko zuela ziur nengoelako. Eta orain hementxe nago, bateria une batez alde batera utziz, nire irakaslearekin berriketan, gaurkoan teknikaz baino, bere izaera eta pentsaeraz gehiago ikasiko dudalakoan.

Iker eta Mikel“Hamaika gara” diskoari buruz hitz eginez ekin behar diogu gaurko elkarrizketari. Zortzigarren diskoa duzue eta, ohiko soinuez gain, funkyari, reggaeari eta beste hainbat estilori heldu diozue. Pasa den udan grabatu duzue Elkar estudioetan hamalau kantuz osaturiko diskoa. Jada, hasi zarete zuzenekoak ematen eta, oker ez banago, azkena Hernanin izan da ala? Bai, azkena Hernanin jo genuen, larunbatean hain zuzen ere (elkarrizketa aurreko larunbatari egiten dio erreferentzia), jendez gainezka zegoen karpa batean. Independentziaren aldeko jaialdi bat zen eta ekintza politikoa debekatu bazuten ere, kontzertua aurrera eraman genuen. Liskar askoren ostean, giro polita jartzea lortu genuen, eta jendeak oso ondo pasatu zuen. Dena ongi atera zen azkenean.

Zenbat denbora daramazu talde honetan? Hamabi bat urte daramatzat talde honetan, baina taldeak hiru edo lau urte zeramatzan ni sartu nintzenerako. Betagarriren lehen maketa eta diskoa aurretik zegoen bateria-joleak grabatu zituen. Bigarren diskoa grabatzear zeudela, bateria-joleak taldea bertan behera uztea erabaki zuen, ogibide hura ez baitzuen gogoko. Hau ikusirik, beste bat hartu behar zuten nola edo hala, diskoa ahalik eta azkarren grabatzeko. Orduan, ni hartu ninduten eta ordutik han dihardut.

Proiektu berririk ba al duzue buruan? Ba… bai, disko berria prestatzen ari gara. Jada, zortzi-hamar abesti dauzkagu buruan, baina oraindik letra batzuk, hainbat konponketa… falta dira. Horrez gain, datorren urteko korrikarako abestia konposatzeko proposamena egin ziguten eta ideia bat edo beste badugu buruan. Orain grabatu beharrean gaude.

Betagarri talde ausarta edo arriskua hartu duena dela esan dezakegu, lehen aipatu dugun bezala, musika estilo ezberdinak nahasten baititu. Zuk zein estilorekin identifikatzen duzu gehien zure burua? Beno, arriskatua.. .Arriskatuegiak ez gara, egia esan. Nire ustez, estilo arriskatua jazz-a izango litzateke, gehienbat estilo minoritarioa delako eta jendeak ez duelako interes gehiegirik jartzen musika mota honetan. Izan ere, inprobisazio ugariko musika da, batez ere, musikariok gogoko duguna. Hau kontuan izanik, Betagarrin ez dugu horrelako musikarik jorratzen, nahiz eta niri musika mota hori gustatu. Guk jaierako musika, jendeak dantza egiteko musika, jorratzen dugu gehienbat: reggae, ska, funkya…nahastuz. Dena den, niri nahasketan txertatutako estilo horiek guztiak gustatzen zaizkit, baina, batez ere, sustrai beltza dutenak. Reggaea, Jamaikakoa bada, gustatzen zait; ska eta rocka ere gustuko ditut, eta funkya izugarri gustatzen zait. Azken finean, gaur arte jorratu diren musika komertzial gehienek sustrai beltza izango dute.

Noiz eta zergatik hasi zinen bateria jotzen? Aurretik beste ezer jotzen al zenuen? Nik txikitatik jo nahi izan nuen bateria; baina nire gurasoek, ordea, ez zuten nahi, etxean ez baitzen sartzen eta izugarrizko zarata ateratzen baitzuen. Gainera, Gasteizen bizi ginen eta ez zetozen bat lokala erostearekin. Horrez gain, garai hartan kontserbatorioan ikasi ezin zitezkeen instrumentuak, instrumentu “malditoak” bezala ikusten zituzten, adibidez, bateria, kitarra elektronikoa… Beraz, nire anaiak soinu handia jotzen zuenez, trikitixa jotzen hasi nintzen gurasoei poza ematearren. Trikitixa jotzen zazpi bat urte jardun ondoren, 16 urte nituela, ni eta nire lagunek talde bat osatzea erabaki genuen, eta berriro etorri zitzaidan bateria burura. Buruari bira gehiago eman gabe, udan kotxeak garbitzen lan egin nuen eta, nahikoa diru aurreztu nuenean, nire lehenengo bateria erosi nuen. Garai hartan, nire gurasoek Etura izeneko herri batean etxe bat zeukaten eta, horrelako herri txiki batean zarata atera dezakezunez, posible izan nuen bertako garajetxo batean jotzea.

Noiz hartu zenuen honetara dedikatzeko erabakia? Hemen zure irakasleek izan al zuten eraginik? Hauetatik zen aipatuko zenuke? Nik uste dut ez zarela horretaz jabetzen. Alde batetik, badakizu musikan erraztasuna duzula, baina beti daude motibatzen zaituzten irakasleak. Nire kasuan, bat oso ona izan nuen, Oscar Martinez de Gereñu, trikitixako irakaslea, alegia. Hau izan zen, hain zuzen ere, musikarekiko irrika sortu zidana. Bateriaren munduan murgildu nintzenean, Victor Celadak, nire bateriako irakasleetako bat zenak, berebiziko eragina izan zuela esan dezaket. Kontserbatorioko irakasle batzuk aipatzearren, Diego Garcia, Jo Krause…hauek guztiek ere eragin handia izan dute nigan. Azken finean, irakasle guztiek izan dute eragina, bai estiloan eta bai jotzeko era hobetzerakoan.

betagarriAskotan gurasoek etorkizunik ez duen ogibide bat dela uste dute, zure kasuan ados al zeuden zure erabakiarekin? Hasiera batean oso zaila izan zen, baina, denboraren poderioz, gogor lan egiten nuela eta serioski horretara dedikatu nahi nuela ikusi zutenean, lagundu egiten zidaten. Adibidez, lehen esan dizudan herri txiki horretan, nire aitak etxe txiki bat eraiki zuen entseatu nezan. Betagarrin sartu nintzenean, eta kontserbatorioan ikasi nahi nuela adieraztean, dena garbiago ikusten hasi ziren.

Zer diozu kontserbatorioko ikasketei buruz? Bateria jotzen hasi nintzenean, irakasle batek Gasteizko kontserbatorioan sartu nahi ninduen perkusio klasikoko erdi-mailako ikasketak egitera. Garai hartan, 18 urte nituen eta momentu horretan gurasoek musikaz zuten iritzia ikusirik, proposamena alde batera utzi eta beste ikasketa batzuk egiten hasi nintzen. Denbora pasa ahala, nire bateriarekiko eta musikarekiko zaletasuna areagotuz joan zen; beraz, 26 urte nituela, Musikene kontserbatorioan goi-mailako bateriako ikasketak egiteko egin behar diren hautaprobetara aurkeztea erabaki nuen. Urduritasunak salbu, dena ondo atera zen eta nire ikasketei hasiera emateko aukera izan nuen.

Zeintzuk izan dira gainditu beharreko oztopo larrienak? Oztoporik handienak adina eta arazo ekonomikoak izan dira. 26 urterekin egiten duzun bizitzak ez du zerikusirik 18 urterekin egiten duzunarekin, agian, 18 urterekin posible da gurasoen laguntza handiago izatea, batez ere, ikuspuntu ekonomikotik begiratuta. Nik, batxilergoa amaitu ondoren, “peritos” edo beste ikasketa batzuk egin izan banitu, nire gurasoek ziurrenik dena ordainduko zidaten, baina 26 urterekin nola jo gurasoengana dirua eskatzera? Betagarriren irabaziekin, klase batzuk emanez eta gurasoen laguntza txikiren batekin ordaindu behar izan nituen nire ikasketak. Baina, bestetik, badaude bestelako oztopoak ere, esate baterako, psikologikoak. Musika ez da ematen duen bezain fisikoa, kontserbatorioko ikasketetan, esaterako, jasan behar den presioa handia da, eta horretarako norbera psikologikoki prestatuta egon behar du.

Behin ikasketak amaituta, nola ikusten duzu egungo musikarien egoera? Gaur egungo musikarien egoera edo euskal musikarion egoera nahiko kaxkarra da, egia esan. Adibidez, Eusko Jaurlaritzak lan asko egiten du Musikene edo horrelako leku elitista batzuk eratzeko, baina gero ez dago irtenbiderik hortik ateratzen diren musikari askorentzat. Arazoa ez da kulturala, kontzertuak egon badaude, Euskadiko Orkestra Sinfonikoak, esaterako, hainbat kontzertu burutzen ditu, baina bertan 2 perkusionista daude; horrenbestez, Euskal Herrian prestatzen diren bateria-jole edo perkusionista gehiengoek bere kabuz bilatutako lan batean edo klaseak emanez atera beharko dute bizitza aurrera. Nire kasuan, nahiko egoera erosoan nago. Alde batetik, Betagarrin jotzen dut eta zorionez kontzertu ugari emateko aukera dugu; eta, bestetik, 2 musika eskoletan klaseak ematen ditut. Hala ere, baditut lagun musikariak askoz ere larriago dabiltzanak.

iker_uriarteMusikenen ikasketak bukatu dituztenek maila altua izango dute, konpetentzia areagotuz baitoa eta jendeak gero eta ordu gehiago sartzen baititu hobe jo dezan, eta nik hori ez dut beharrezkoa ikusten. Izan ere, “giza ukitu” baten falta sumatzen da, batez ere, gaur egun ez dagoelako musikarien artean elkartzeko joera. Entseatzeak errito sozial bat bezala izan beharko luke. Gu, adibidez, astean bitan elkartzen gara, lagunak hitz egiteko elkartzen diren antzera eta, egia esan, ohitura hori galtzen ari da, ondo jo nahi dute, baina bakoitzak bere etxean. Lehengo hariari jarraituz, mila bider garrantzitsuagoa da elkarlanean aritzea, etxean ondo jotzea baino. Azken finean, beste musikariekin erlazionatzea baita musikari baten emaitza.

Bateria-jole, talde eta abesti bat aipatzekotan… Abesti bakarra hautatzea gogorra da, baina are gehiago bateria-jole bat aipatzea; izan ere, bateria-jole askok izan baitute eragina nigan. Hauetariko ugari ditut gustuko, musika estilo askotarikoak gainera. Dena den, jazzean murgiltzen bagara, 5 edo 6 aipatuko nituzke: Max Roach, Philly Joe Jones, Art Blakey, Roy Haynes, Elvin Jones eta Tony Williams. Aipatu ditudan guztietatik, Tony Williams hautatuko dut. Musikari honek, 60. hamarkadan Miles Davisen jazz kintetoan jo zuen eta bertan hainbat grabazio egin zituen. Lehen aldiz entzun nuenean, “flash” bat izan zen, guztiz liluraturik utzi ninduen. Milesekin eginiko grabazioei erreparatuz gero, bereziki batekin geratuko nintzateke, Four & more. Bertako abesti guztiak izugarriak dira, baina gutxi batzuk aipatzekotan: So What, Seven Steps to Heven… Bestalde, nik beti diot 15 urtetatik 25 urtetara entzuten dugun musikak berebiziko eragina duela. Beraz, aipatu beharrean nago nire gaztaroan hainbeste entzun dudan Red Hot Chili Peppers taldea eta, nola ez, Chad Smith, bertako bateria-jolea. Led Zepellin taldea ere asko entzun dut… Aurretik aipatu ditudan bateri-joleez gain, badaude gaur egun punta-puntakoak diren beste hainbat, esate baterako, Dennis Chambers, Steve Gadd, Dave Weckl, Vinnie Colaiuta… Hauek, berriz, ez dute hain eragin handirik izan nigan teknikoagoak direlako eta nire xedea ez da teknikoki zaila den abesti bat jotzea, abestia ongi bideratzea baizik.

Ildo beretik, beste hainbat bateria-jole daude infrabaloratuak daudenak: Ringo Starr (Beatles taldekoa ), Jeff Porcaro (Totokoa ), Charlie Watts (Rolling Stonesekoa ) eta Jim Keltner (Bob Dylanekin jo zuena). Hauek guztiak entzutea gomendatzen dizuet…

Orduak eta orduak eman nitzakeen Ikerrekin solasean; izan ere, haren antzera, nire pasioa bateria izanik, galdera askoz ere gehiago buruan nituela eman behar izan nion amaiera elkarrizketari. Eskerrak ematea baino ez zait geratzen, beraz, bere jakintza nirekin partekatu eta tartetxo bat eskaintzeagatik. Mila esker, Iker!

Comments { 2 }
-->