Horiexek izan izen, lehengo igandean, Ordizia Rugby Elkarteko kapitaina den Joanes Aierbek herriari esandako hitzak oholtza gainetik, taldeak Errege Kopako Palentzian eskuratu ondoren. Joanes Aierbe 34 urteko ordiziarrak hooker gisa jokatzen du Ordiziako errugbi taldean. Iaz sabeleko minbizia diagnostikatu zioten. Dena den, ez du inoiz amore eman eta gaixotasunari aurre egin ondoren eta uda osoan osatze bidean ibili eta gero, aurtengo denboraldian berriz ere itzuli da errugbi zelaira.

Has gaitezen hasieratik, baina. Harritxu eta Shantalen gara eta, urtero euskaljakintzan gertatzen den bezala, bagenekien, aurten ere, elkarrizketa bat egiteko esango zigula Maitek. Hasieran, ez genekien nori egin. Elkarrizketa interesgarria izatea nahi genuen, eta ez da erraza norbait interesgarria eta, aldi berean, gure gustukoa aurkitzea. Azkenik, buruari hainbat buelta eman ondoren, Joanes Aierbe errugbi jokalariari egitea erabaki genuen.  Hitzorduaren eguna iritsi zenean, oso urduri geunden biok, eta behin eta berriro galderak errepasatzen aritu ginen ikastolan, akatsik egon ez zedin. Halere, Joanes azaldu zenean, urduritasunak alde batera utzi eta elkarrizketari hasiera eman genion.

Esan beharra dago hilabete pare bat pasa dela elkarrizketa egin genuenetik. Azken aste honetan, ordea, arestian aipatu bezala, albiste ikaragarria jaso dugu herritarrok, jaso genezakeen albisterik onena: Ordizia Rugby Elkarteak Errege Kopako finala irabazi du Palentzian, El Salvadorri 30-27 irabazi ostean. Partiduak nahiko itxura txarra izan zuen hasieran, di-da batean hiru entsagu jaso baitzituzten ordiziarrek. Azkenean, halere, partiduari buelta ematea lortu zuten eta azken minutuetan aurretik ipini ondoren, kopa irabazi zuten. Igande goizean inoiz herrian bizi izan ez dena bizitzeko aukera izan genuen; izan ere, herritik 7 autobus atera ziren Palentzia aldera ordiziarrak animatzera. Jokalariak etxean bezala sentitu ziren bertan. Egia esanda, afizio bikaina joan zen bertara! Baina ekin diezaiogun elkarrizketari.

Hasteko, errugbi ez den beste gauza bati buruz hitz egingo dugu, zure nerabezaroaz hain zuzen ere. Badakigu Jakintza Ikastolan ibilitakoa zarela. Zer oroitzapen dituzu garai haietaz? Oroitzapen onak, batez ere. Garai haiek urruti samar ikusita, beti oroitzapen onenekin geratzen zarelako. Hala ere, esan beharra dago momentuan bertan zaila egiten dela. Gainera, ikasle ona ere ez nintzen eta etxeko lanak eta azterketak zirela, besteak beste, borrokan ibiltzen ginen kurtsoa aurrera ateratzeko. Baina oroitzapenak orokorrean onak dira, lehen esan bezala, batez ere urte asko pasa eta gero.

Txikitatik izan al duzu errugbian jokatzeko grina edota beste kirolen bat gogokoago al zenuen? Egia esan, nahiko berandu hasi nintzen errugbian, 14 urterekin hain zuzen ere. Aurretik, mutikotan, gehienak bezala, futbolean jokatzen hasi nintzen. Horretarako ez nuen balioko, ordea, eta errugbian jokatzera probatu nuen. Asko gustatu zitzaidanez, gaur egun ere hemen jarraitzen dut.

Odiziako Errugbi Elkarteari buruz hitz egingo dugu jarraian. Lehengo urtean lan ona egin ondoren, liga irabazteko zorian geratu zineten, baina azkenean ez zenuten irabaztea lortu. Beraz, aurtengo denboraldirako hainbat proposamen dituzuela pentsatzen dugu. Zeintzuk dira proposamen horiek? Asko asmo politak dira eta horren baitan jartzen dira helburuak; dena den, horretaz aparte, denok dakigu herri txiki bat garela eta talde handi eta indartsuen aurka jokatzen dugula. Iaz txapelketa irabazteko zorian gertatu ginen eta, nire ustez, horrek ere helburuak aldatu egiten dizkizu eta aurten ere badirudi nahiko ondo bideratuta daukagula.

Gu Ordiziako futbol taldean jokatzen ari gara eta harrigarria iruditzen zaigu, bai entrenamendu eta partiduak jolasten ari garen bitartean edota jolastu eta gero, zenbat jende joaten den errugbi zelaira jolastera. Horrez gain, adin txikikoen eta handienen artean giro polita dagoela nabari da. Zer-nolako etorkizuna ikusten diozu Ordizia Rubgy Elkarte osoari? Orain dela ez urte asko kirol hau jende aldetik nahiko eskasa zen, baina nik uste dut taldea urrezko mailara igotzeak bultzada handi bat eman diola kirolari, batez ere, Goierri mailan. Orain, egia esan, eskola kirola edota beheko mailetan mutiko dezente dauzkagu. Pozgarria da base bat dugula ikustea. Era berean, nik uste dut orain hasi dela lana pixka bat seriotzen, batez ere, oinarrizko talde horiek gerora begira eliteko jokalariak izan daitezen. Zer etorkizun ikusten diodan? Horrela jarraitzen badugu, nire ustez, etorkizun positiboa eta benetan polita ikusten da, betiere kontuan edukita maila gero eta handiagoa dela eta lan asko egin behar dela horretarako.

Zure ibilaldiko momentu onenean zeudenean eta taldeko kapitaina zinen unean, iazko Eguberrietan sabeleko minbizia daignostikatu zizuten. Kirola utzi behar izan zenuen. Gainera, liga irabazteko aukera izan zenuten, baina, tamalez, ez zenuten lortu. Artikulu batean Ampok honako hau zioen: “Ez zen zuzena izango aurten liga irabaztea kapitaina falta delako, datorren urtean irabazleak izango gara”. Hau entzutean, zer sentitzen duzu? Aurten ere nahiko lan izango dugula liga irabazteko. Iaz nirekin edo ni gabe ezin izan zen lortu; hala ere, uste dut lan polit bat egin genuela eta herriak eskertu zigula. Aurten ere saiatuko gara ahalik eta postu onena lortzen. Nire laguntzak helburu hori lortzeko balio badu, hobeto. Gure eskuetan dugun guztia egingo dugu taldea aurrera ateratzeko.

Ikusten da taldea oso batua dagoela; izan ere, orain dela urte erdi bat, zure gaixotasuna zela eta, zure taldekideek Cuatro telebistarako bideo bat grabatu zuten, momentu guztietan zure ondoan egongo zirela adieraziz. Bertan, beste kirolarientzat adibide ona zarela esaten dute errugbian jokatzen jarraitu duzulako. Horrek errugbia praktikatzen jarraitzeko indar gehiago eman al dizu? Egoskor samarra naiz eta garbi neukan hasieratik errugbian jokatzeko ahalegina egingo nuela; dena ondo joanez gero, jarraituko nuela. Azkenik lortu dut. Eta taldekideek eman didaten babesa bultzada bat ere bada. Momentu politak izan ziren horiek: momentu guztiz gogorrak, baina politak.

Normala den bezala, gaixotasunak erabat jota eta ahulduta utzi zintuen. Dagoeneko uda pasa da eta guztiz errekuperatuta ikusten zaitugu herritarrok Gainera, entzun dugunez, 20 bat kilo berreskuratzea lortu duzu. Esan daiteke hori izan dela zure “proiektua” azkenaldian. Lehen momentutik izan zenuen buruan errugbi zelaira bueltatuko zinela? Zaila izan da. Ordura arte galdu nituen kilo horiek ez ziren uda batean irabazitakoak. Nik urteen poderioan lan asko egin dut gimnasioan eta lortua nuen, ez kiloak bakarrik, gorpuzkera ere bai. Baina poliki-poliki gutxitzen eta gutxitzen joan zen, oso ahuldua eta argaldua geratu nintzen. Hala ere, errugbira itzuli behar nintzela garbi neukan bezala, itzultzeko lan fisiko gogorra egin beharko nuela ere garbi neukan. Gorpuzkera berriz ere lortzeko, bai udan eta bai uda ondoren lan handia izango nuela garbi neukan. Ebakuntza bat egin zidaten uztailean eta horren ondoren, pixka bat gehiago jan eta gimnasio pixka bat gehiago egin izan dut, gorpuzkera lortu arte.

Jada hasi zara zure taldearekin jokatzen. Nola ikusi zenuen zure burua lehen minutuetan? Entrenatzen nahiko ondo ari nintzen taldekideekin, baina, azkenean, konpetizioak jartzen zaitu mugan. Horregatik, lehenengo taldearekin jokatu aurretik garbi neukan proba bat edo beste egin beharra nuela eta, horretarako, bigarren taldearekin aritzea bururatu zitzaigun, baina jarraipen bat bezala da. Gaztetan hori gertatzen da: jubenil mailatik salto egiten duzu, eta maila altua duena zuzenean ohorezko maila jokatzera joaten da. Besteak transiziozko maila batetik igaro behar dute bigarren mailako talde horretan. Nire proba nahiko ondo atera zen eta, lekua gorde didatenez, talde horretan jarraitzen dut.

Tarte horretan, zure taldearen entrenamentu guztietara joan zara animatzera; beti egon zara beraien alboan behar zutenerako. Nabari da kirol hau oso gustuko duzula. Ikusten al duzu errugbia praktikatzeari uzteko egunik? Bai eta, gainera, gero eta gertuago. Azkenean, 35 urte egin behar ditut aurten. Garbi daukat elitean ez zaizkidala urte asko geratzen. Gero, ordea, taldeari lotuta jarraitzea nahiko nuke, entrenatzaile baten laguntzaile moduan -edo, bestela, ahal den moduan- laguntzen. Baina kontziente naiz jokalari garaiak bukatzen ari zaizkidala eta atzera kontu batean nabilela ere bai.

Joanesi eskerrak emanez amaitu genuen elkarrizketa. Oso gustura geratu ginen biok; izan ere, asko gozatu dugu lan hau egiten, ordu asko eraman dizkigun arren.  Joanesi eskerrak emateaz gain, komiki txiki bat ere eskaini nahi izan diogu, gure ustez, amaierako atsotitzak oso ondo deskribatzen baitu: ‘Arian-arian edozer zulatzen da!’

Amaitzeko, hasierara itzuliko gara, Erregearen Kopa eskuan zutela herriratu ziren unera. Izugarrizko ongietorria izan zuen taldeak Ordiziako plaza nagusian, asteazkenero Ordiziako azoka egiten den plaza horretan bertan. Jokalariak autobusetik jaitsi zirenean, egundoko txalo zaparrada jaso zuten. Oholtza gainean, dantzari batzuek aurreskua eta alkateak bertso batzuk eskaini zizkieten. Zeelanda Berriko jokalariek ere hain ezaguna den haka dantzatu zuten, eta entrenatzaileek eta Joanes Aierbek hitz batzuk esan zituzten herriari eskerrak emateko. Ospakizunak gaueko ordu txikiak arte iraun zuen. Herri osoa harro eta pozik gaude talde honek erakutsi duen indar eta kemenagatik. Denboraldia borobila izan dadin, azken txanpa falta da eta, behin eskatzen hasita, ea aurreko urtean ia-ia irabazi zugenuen liga oraingoan irabaztea lortzen dugun!

Mila esker berriz ere, Joanes, euskaljakintzan parte hartzeagatik. Onena opa dizugu bai zuri eta baita talde osoari ere. Zorionak!