Duela hilabete batzuk, abenduaren 12an hain zuzen ere, Europako Kross Txapelketa izan zen Velenjen (Eslovenia). Atletismo zale amorratua naizenez, lasterketa ikusten geratu nintzen etxean. Amaitu zenean, hainbat galdera egin nizkion neure buruari. Atelaw Bekele izeneko atleta belgiar batek irabazi zuen; bigarren, Ayad Landassem espainiarra izan zen eta, hirugarren, Jose Rocha portugaldarra. Nola liteke Europako Kross Txapelketa batean hiru lehenengoetatik bi afrikarrak izatea? Gauza bat da hauek txikitatik txapelketan ordezkatu duten herrialdean bizi izatea, baina ez da hori kontua. Atletismoaren munduan batez ere, gero eta herrialde gehiagok, ahalik eta emaitza onenak lortzeko, distantzia luzeetako probetarako Afrikara jotzen dute atleeten bila, han egoten baitira munduko onenak.
Hau ikusi eta gero, nire buruari beste hainbat galdera egin nizkion. Azken urte hauetan, Espainian gero eta atleta gehiago nazionalizatzen ari dira dominak lortu nahian, nahiz eta horretarako jatorrizkoa kanpoan utzi behar izaten dituzten. Hori, nire ustez, ez dago batere ondo. Lehenik eta behin, bertako atletak babestu beharko lirateke; izan ere, txikitatik laguntza eta sustapen gehiago egongo balitz, seguru aski gaur egun ez legoke afrikar atleten beharrik, dominak lortu ahal izateko. Non geratu dira Abel Anton, Martin Fiz, Fermin Cacho, Abascal eta abarren dominak? Hauek ez dira afrikarrak, baina sekulako poza ekarri zioten hemengo atletismoari. Beraz, argi geratzen da honekin ez dugula zertan kanpora joan atleten bila, gure etxean baititugu munduko onenetakoak. Kuestioa itxarotea da eta txikitatik atletismoa sustatzea, epe luzera begira atleta onak irten daitezen. Gainera, gaur egun baditugu gazte eta ez hain gazte diren atleta oso onak hurrengo Olinpiar Jokoetan zer edo zer handia egin ahal izango dutenak: Kevin Lopez, Olmedo, Francisco Javier Abad, Carles Castillejo, Chema Martinez…
Egia da kanpora jotzean atleten bila emaitza oso handiak lortu direla, batez ere azkeen urte hauetan iraupen luzeetako probetan. Hortxe daude, esaterako, Ayad Landassem marokiarra eta Alemayehu Bezabeh etiopiarra. Hala ere, azken hau zigortua izan da doping kasu bat dela medio. Baina dopinga aparte, atleta hauekin Espainiako atletismoak inoiz lortu ez dituen emaitzak lortu ditu, hala nola, Bezabeh Europako Kross Txapelketa irabazten zuen lehen espainiarra bihurtu zen, eta, bera eta Landassen Espainiako selekzioko kide zirela, taldeka urrezko domina lortu zuten Europako Kross Txapelketan. Baina benetan merezi al du horrelako tituluak lortzea zure herriko ordezkaritza bertan jaio edo hezitako atleetek osatzen ez dutenean? Nire ustez, ez. Honekin argi utzi nahi dut, badezpada ere, ni ez naizela arrazista. Adibidez, azken Europar Txapelketan Landassemek bigarren postua lortu izanak asko poztu ninduen.
Hau laburbilduz, zera esan nahi dut: ni afrikar atletak nazionalizatzearen aurka nago, beste leku askotan egiten duten bezala, Bahreinen adibidez. Honekin argi geratzea nahi dut ez naizela arrazista eta hau egiten duten lurraldeak errespetatzen ditudala. Herri bakoitzak ikusi behar du epe luzera horrek ekar diezaiokeen kaltea edo onura. Zure herrialdea benetan zure herrialdekoak ez diren atletek soilik ordezkatzea nahi duzu? Nire ustez, atletismoa eta beste kirol asko txikitatik sustatu behar dira, gero kanpora jo behar ez izateko talentuen bila. Ez hori bakarrik, bertako jendeari aukera bat eman eta lagundu egin behar zaiola behar zaiola iruditzen zait. Errrusiarren eredua jarraitu beharko genuke. Hauek ez dute kanpora jotzen atleten bila, ez atletismoaren munduan ezta beste edozein kiroletan ere, betidanik egin dituztelako sustapen lan handiak.
No comments yet.