Archive | literatura

RSS feed for this section

Euskadi sariak: HARKAITZ CANO (“Belarraren ahoa”) eta XABIER OLASO (“Pupuan trapua”)

Maitek idatzitako artikuluari estuki loturik, Euskadi Literatura sarietan garaile suertatu diren Harkaitz Cano eta Xabier Olasoren berri ematera natorkizue post honetan.

Xabier Olaso eta Harkaitz Cano, atzo Eusko Jaurlaritzak Donostian daukan egoitzan.Iaz euskaraz argitaratutako liburu onena iritzi diote epaimahaikoek Cano Lasarteko semeak idatzitako Belarraren ahoari. Liburu honekin batera Julen Gabiriaren Han goitik itsasoa ikusten da , Xabier Montoiaren Blackout eta Juanjo Olasagarreren Ezinezko maletak ziren finalista, euskaljakintza gure blog honetan aztergai izan ditugunak (Han goitik itsasoa ikusten da, Blackout). Dena dela, azkenean, epaimahaiak Canoren aldeko hautua egin du. Ikus finalistak.

«Oso ideia original eta iradokitzailean oinarritzen da Cano eleberri liriko hau antolatzeko. Testua askatasun pertsonal zein kolektiboaren metafora bikaina dela esan genezake, eta aipagarriak direla bere idazkera landu eta dotorea, prosa erabakitsu eta doia. Charles Chaplinen Diktadore handia-ri gorazarre eginez, Historia eta Fikzioa nahastuz, errealitateak ezkutuko geruza ugari dituela iradoki digu egileak».

Azken finean, lanaren “literaturtasuna” azpimarratu du, beraz, bereziki epaimahaiak. Halere, onartu du eztabaida handiak izan dituztela finalisten artean sariduna aukeratzeko. Epaimahaiko kide zen Lourdes Otaegik atzoko ekitaldian esan zuenez, epaimahaian iritzi oso desberdinak egon ziren, azkenean Canoren eleberriaren aldekoa nagusitu bazen ere.

«Eleberri honek duen originaltasuna eta ausardia gustatu zitzaigun. Nik uste liburu honen literariotasuna eta bere hizkera literario bereziki landu hori gailendu zirela epaimahaian. Ez zen aho bateko erabakia izan».

Liburuari berari dagokionean, Belarraren ahoa zer den esan nahi bada, derrigorrez aipatu behar da “iraganeko fikzioa�?, horixe baita ipuin luze honen oinarria; gertakari historikoen itzulikatzea da Canoren eleberriaren abiaburua: Alemania nazia II. Mundu Gerra irabazten ari da eta Adolf Hitlerrek, Europa konkistatu ondoren, Ameriketako Estatu Batuak hartuko ditu menpean. Harantz doa orain itsasontzi batean, ontzi horretako gela ilunenean, Charles Chaplin artista preso, “Diktadore Handia�? filman irri egin zion pertsonaia huraxe bera. New York-en beste pertsonaia bat ezagutuko dugu, Olivier le Grand izenekoa, askatasunaren estatuaren barnean ihesi etorritako langile goseti bat. Historiari heldu eta aurrerantz, egungo egoerarantz egiten du tira Canok liburu honetan, gauzak birritan bizi ahal balira bezala. Harkaitz Cano beraren hitzetan,

«Greziarrek esaten zutenaren kontra, Monterosok berak esaten zuen bezala, posible da bi aldiz ibai berean bainatzea baldin eta bizikleta bat edo zaldi azkar bat izanez gero eta ibaiaren isuria oso azkarra ez bada».

Batek daki idazle eredugarri honen hitzen esanahia. Bizikleta, zaldi azkarra, ibaiaren isuri motela… liburuaren, historian zehar atzerantz egiteko tresnaren, sinonimo gisa erabiliko ote ditu? Horixe uste dut nik, bederen.

IZENBURUA: Belarraren ahoa.

EGILEA: Harkaitz Cano (Lasarte-Oria, 1975).

ARGITALETXEA: Alberdania.

Sariekin jarraituz, ezin utzi aipatu gabe Xabier Olaso otxandiarrak jasotakoa: Haur eta Gazte Literatura Saria eskuratu du, Pupuan Trapua 86 poemaz osaturiko liburuari esker. Hitz jokoz eta irudiz betetakoak ditugu poemok. Lehen zatikoek helburutzat “jolasa” duten bitartean, bigarren zatikoek “atsedena” sentiarazten digute.

«Liburuak bi zati ditu. Lehenengoari izenburu hau jarri nion: Esna irauteko poemak; eta bigarrenari, Lotarako kanta-kontuak. Bi zati oso ezberdin dira, baina aldi berean osagarriak. Lehenengo horretan, poema laburrak, jostagarriak, hurbilak, bizkorrak daude; izenburuak adierazi nahi duen haritik, loa eragozten duten olerkiak dira. Eta bigarren partean gaia gaua da, gaua eta ametsak».

Olasok «haurren hizkuntza berreskuratu eta honi balioa eman» nahi izan omen dio. Bere hitzetan, «jostagarria eta ozenki irakurri beharrekoa» da Pupuan Trapua.

Xabier Olasoren
IZENBURUA: Pupuan trapua.

EGILEA: Xabier Olaso (Otxandio, 1964).

ARGITALETXEA: Pamiela

Ordea, Olasoren lanaz gain hauek izan ziren finalistak: Javi Cillero (Esne katilu batean ezkutatu egiten zen neska); Arantxa Iturbe (Bi ipotx gure etxeko sofan), Kirmen Uribe (Garmendia errege); eta Patxi Zubizarreta (Atxiki sekretua. Sorginen eskuliburua). Dena dela, beste atalean ez bezala, honetan aho bateko erabakia hartu zuen epaimahaiak.

Azkenik, Euskadi Sariak azaroaren 29an Gasteizen emango direla esatea baino ez.

Bi idazle hauei buruturiko elkarrizketak irakurri nahi izanez gero, jo Euskal literaturara: bi elkarrizketa Harkaiz Canori edota Xabier Olasori buruturiko elkarrizketa.

Comments { 0 }

‘BLACKOUT’ – XABIER MONTOIA

Aste honetan nire ikasleei aurkeztu diet urtean zehar egin beharreko jarduera bat: euskal autore berri baten lan bat hautatu (nahi dutena), irakurri eta gure blogean idatzi beroni buruzko iritzia, iruzkina, autoreari iradokizunak, beraien ikuspuntua, kritika edo, azken finean, bururatzen zaiena.

Ez dira gutxi izan erreferentziaren bat eskatu dutenak, beraz, aurreko batean Julen Gabiriaren Han goitik itsasoa ikusten da nobelaren berri eman genuen legez, oraingo honetan Xabier Montoiaren Blackout eleberria ezagutzera emango dugu.

Bigarren Mundu Gerran girotua dago ‘Blackout’, naziek hartutako Parisen. Duela bost urte kaleratutako ‘Hezur gabeko hilak’ nobelako Jean Etxegoein pertsonaia ekarri du liburu honetan ere. Liburua ‘Hilen bizimoldea’ izeneko trigologia beteko bigarrena da, eta hirugarrena ere idazten ari da Montoia. Hirugarrenak ‘Elektrika’ izena izango du, eta Aljeriako Gerra garaian kokatua dago. Etxegoien alemaniarren aurkako lubakietan ageri zen ‘Hezur gabeko hilak’ liburuan, hemen berriz, kazetari gisa azalduko da, eta alemaniarrek Frantziara ordena ekarriko dutelakoan dago.

Pixkanaka-pixkanaka obra ezberdinen inguruko informazioa jasoz, agian, euren gustuko batekin topo egingo dute (nik, behintzat, esperantza hori dut!). Baina gatozen harira.
Hurrengo kritika Ibon Egañak BERRIA egunkarirako idatzitakoa da, bertatik atera dut bere osotasunean Egañak idazlanaz pentsatzen duena ezagut dezazuen. Esteka klikatzen baduzue, gainera, nobelaren pasarte bat irakurtzeko aukera izango duzue!

Xabier Montoiaren Blackout eleberriaren azala

Traizioak

Ez zuen ezer demostratu beharrik Montoiak, baina nobela honekin berriro erakutsi digu euskal narratzaile onenetariko bat dela T.S. Ellioten The Waste Land liburuko poema batek zabaltzen zuen Xabier Montoiaren Hezur gabeko hilak (Susa 1999) nobela, Hilen bizimoldea trilogiako lehena, iradokiz eta aurreratuz nobelan zehar nola trilogian barrena idazleak hizpide izango zuen gaia: gerra dela eremurik idorrena, lurrik mortuena, non desagertzen baita (ala azaleratzen?) jendetasunaren ezaugarri eta adierazgarri oro. Ipar Euskal Herriko eta Frantziako XX. mendeko historiaz egindako irakurketa pertsonala da trilogia hau: I. Mundu Gerra zuen hizpide Hezur gabeko hilak eleberriak, II. Mundu Gerran Petain marexalaren mendeko Frantzian garatzen da Blackout. Biek ere Jean Etxegoien miarriztarra dute protagonista, gerran soldadu lehen nobelan, Paris okupatuan kazetari bigarrenean, eta biek ere gerrak azaleratzen dituen giza ezaugarriak ezaugarrietan makurrenak dituzte aztergai. Aljeriako gerrari eskainitako nobelak itxiko bide du honezkero bi ale eder badituen trilogia.

Gerraren zentzugabea eta iheserako beharra eta ezina ekartzen zituen hizpidera Hezur gabeko hilak liburuak. Gerra den no man´s land mortuak gizakion psikologian, portaeran eta moralean duen eragina aztertzen du Blackout-ek, eta oroz gain, traizioaz dihardu. Judas Iskariotek Jesus Nazaretekoari eginiko traiziotik haste, traizioa etikoki onargarria denaren zerrendan azken postuetan kokatu du mendebaldeko zibilizazioak. Saldukeria da gizakiak izan dezakeen jarreretan makurrenetakoa; fideltasuna, leial izatea, gorenetakoa. Baina gerran, idealak eta ideologiak galdu direnean, helburua irautea denean, traizioa eta saldukeria azaleratzen dira eguneroko jardunean. Jean Etxegoien pertsonaiaren figuran gorpuzten du Montoiak traizioaren ideia. Traizioa maila eta bizitzaren esparru anitzetara eramana: herriari eginiko traizioa, Etxegoien anarkista ohiaren kolaborazionismoan irudikatua, emazteari fideltasunik ezaz eginiko traizioa, gertueneko lagunei, maitaleei eginiko traizioak. Mailaz maila eta gerrak aurrera egin ahala, traizioak blaitzen ditu bizitzaren esparru guztiak. Amaieran, «Harrigarria duk gerla. Norberak duen txarrena agerrarazten dik, goiz ala berant» aitortzen dio Etxegoienek David katuari. Baina gerla egoerak hori ere posible ez ezik, onargarri ere egiten du, Etxegoienen aburuz.«Beti miretsi izan dut gaiztoa, gaizkilea, putakumea. Ez zaizkit gustatzen ile motzeko eta lan oneko mutil gorbatadunak». Hala zioen Bukowskik behin elkarrizketa batean. Eta halatsu Montoiaren lanetan ere, ez dute lekurik mutil zintzo-zuzenek. Traidorearen eta heroiaren gaia, gai klasikoa berritu zuen Borgesek izen bereko ipuinean, baina honezkero gaia ez da heroiaren eta traidorearena, ezpada soilik traidorearena. Blackout lekuko. Bertsio ofizialak dio aliatuak zirela zintzoak, naziak eta kolaborazionistak gaiztoak. Eta, ohikoaz bestera, gaiztoa-ren ikuspegia, traidorearena ematen du idazleak liburuan, baina sekula juzku etikorik eman gabe, irakaspenik emateko asmoetatik urrun. Aspaldi ez dela, orri hauetan irakurri genion egileari berari literaturarenak egin duela etikaren eta juzku moralen morroi baldin bada. Ihes egiten dio morrontza horri Montoiak, literaturaren beregaintasuna eta ahalmena ageriago utziz.

1939 eta 1945. urteen arteko Parisera garamatza gasteiztarraren nobelak, zinema klasikoaren estetikatik edaten duen girotze ongi dokumentatu, sinesgarri eta bikainak lagunduta. Ez da berria Montoiaren lanean pertsonaia euskaldunak sorterritik urrun kokatzea. Aurreko nobelan, Madrilen kokatu zuen Ezenarro gasteiztarra, Baina bihotzak dio bildumako ipuinetako pertsonaia guztiak zeuden sorterritik urrun, eta Frantzian barrena dabil Etxe- goien hala nobela honetan nola aurrekoan. Etxetik urrun, deserrian, deserrotuta beti. Bizitza etengabeko erbestea balitz bezala. Sorterritik urrundu ahala, familia eta jatorrizko ingurua utzi ahala, aurreko izaera ere aldatuz, galduz eta berriak hartuz doaz Montoiaren pertsonaiak, askatasun eremu berriak eta identitate berriak eskuratuz. Barne mugak apurtuz muga fisikoak gainditzeaz bat. Laxatuz doa urrutiramenduarekin batera onargarria eta onartezinaren arteko muga. Parisen dela, Etxegoienek ez du aditu nahi en langue basque abestutako kanturik. Izan zenaren memoriarik gorde nahi ez duelako agian, traditu duena gogora datorkiolako agian. Elkarrizketa biziak, bat-batean ebakitzen diren plano labur-azkarrak, batzuetan thriller kutsua hartzen duen tentsio ongi eramana… Zinematik asko edaten du Blackout-en estetikak. 1999ko Hezurrik gabeko hilak-etik hona, estilo baten definitze eta fintzean sakondu du idazleak, eskuartean duguna bezain emaitza bikaina lortu arte. Prezisioa bilatzen duen estiloa garatzen du nobela berriak, doi-doi beharrezkoa dena agertuz eta liburu batentzat zama baino ez den gainerako guztia ezabatuz, elkarrizketetan bezala deskribapenetan eta narrazioan. Komikian edo film batean bezala, hitzak behar-beharrezkoak direnean soilik paratzen ditu idazleak, esaten ez denaren eta esaten denaren arteko oreka lortuz. Eta hori, oreka zehatz hori, luma trebatu gutxi batzuek baino lor ez dezaketen zerbait da. Ez zuen ezer demostratu beharrik, baina Blackout-ekin berriro erakutsi digu Montoiak maizegi gutxietsia euskal narratzaile onenetariko bat dela. Ibon Egaña

‘BLACKOUT’ Egilea: Xabier Montoia.

Argitaletxea: Susa.Urtea: 2004.

Orrialde kopurua: 180.

Bukatzeko esan beharrean nago aipatutako bi euskal idazleak, Gabiria eta Montoia, Olasagarre eta Canorekin batera, Euskadi Sarietarako hautagai zirela. Eta gaur jakin dut, azkenean, saria Canorentzat izan dela. Dena den, berri honek bere baitan garrantzi handia duenez, beste post baterako utziko dugu…

Comments { 0 }

Obaba Hollywoodeko bidean

Obaba filmaren iragarpen kartela
Duela pare bat egun albiste bikaina jasotzeko aukera izan genuen, Montxo Armendarizen Obaba filma izango baita Espainia ordezkatzeaz arduratuko dena Oscar sarietako 78. ekitaldian.
Munduan zehar hain famatuak diren sari hauetan, ingelesa ez den beste hizkuntza batean eginak dauden filmek osatzen duten multzoan aurkeztuko da. Bernardo Atxagaren nobelan oinarritutako pelikula hau arduartu zen Donostiako 53. zinemaldia estreinatzeaz. Hasieran bazirudien filma beste askoren antzera, oharkabean pasa zela, baina azkenean zinemaldiko epaimahaiak berauk aukeratu zuen Espainiaren ordezkari gisa.
Obabaren zuzendaria den Montxo Armendarizek albistearen berri izan zuen bezain laster honako baieztapen hauek egin zituen:

Ez nau Hollywood-ek batere interesatzen. Bertan nire beste filmarekin, Secretos del Corazón, egoteko aukera izan nuenean hango antolamendua ezagutzeko beta izan nuen, eta egia esan gehien gustatu zitzaidana zera izan zen, industria honetako hainbat pertsonekin adiskidetza bat sustatzea.

Estatu Batuetan ea filmaren izenburua aldatu behar duen galdetu zitzaionean bat-bateko ezezkoa eman zuen, eta izenburuari buruz azalpen bat egin nahi izan zuen jendearen jakin-mina ikusita:

Izan ere kalean zehar nabilela baten bat gerturatu eta honakoa galdetzen dit, Obaba zer da?izen bat, pertsona bat, sinbolo bat…Egia esan behin eta berriro aditzen ari naizen galderetako bat dela esan nezake.

Filmean agertzen den istorioa zertan oinarritzen den galdetzean , honakoa erantzun du:

Bakoitzak bakardadeari, bortizkeriari eta identitate pertsonalari, hala nola etikari nola aurre egiten diogun islatzen saiatu naiz bertan.

Montxo Armendariz zuzendaritza lanetan
Emaitza hori lortu ahal izateko Obabakoak obra originala osatzen duten 28 kontakizunetatik Armendarizek hauetako hiru aukeratu, eta buru belarri zentratu da trama hori osatzeko.
Horrela, bada, istorio bikain honek lehen oztopoari aurre egin dion moduan, espero dugu hurrengo trabak ere erraztasun berarekin pasatzea. ZORTE ON!

Comments { 3 }
-->