Archive | solasean

RSS feed for this section

Angel Cuerdo: “Egin ditudan bidaia guztiek eman didate zerbait”

By on 2008(e)ko apirilak 24 in solasean

Angel Cuerdo Tolosan jaio zen 1973an. Txiki-txikitatik abenturazale sena pizten zaio eta duela urte dezente hasten da txikitatik datorkion grina hori ase nahian. Horrela, azken urteetan milaka kilometro egin ditu bere lagun kuttunenarekin, bere piraguarekin, alegia. Horretaz gain, lurralde ezberdin ugari bisitatu eta bertako jende mordo bat ezagutu du. Anjelek, bere bidaiak direla medio, bizimodu ezberdinak ulertzea erdietsi eta munduak ezkutatzen dituen leku miragarriak sekulako erreportajeen bidez irudikatzea lortu du. Esperientzia asko bizi izan ditu, nola harrigarriak hala arriskutsuak; gaur jasoko duena, ordea, elkarrizketa batena izango da.

Anjel eta Xabier elkarrizketa egunean

Zure zaletasun handiena bidaiatzea da. Noiztik datorkizu?
Ni hamabost urterekin hasi nintzen bidaiatzen. Lagun talde baten artean antolatu genuen bidaiatxo bat eta hamabost urterekin badakizu … Ni Tolosakoa naiz, eta tolosarrontzat kanpoko guztia da handia. Antolatu genuen bidaia bat autobus batean Londresera joateko. Hori izan zen nire hasiera bidaietan.

Munduan zehar bidaiatzeaz gain, gure ikastolan -Ordiziako Jakintza Ikastolan- irakasle zara. Zer duzu gustukoen irakastea ala mundua ezagutzea?
Biek ematen dizute aukera gauzak ezagutzeko, ezta? Azken finean, bidaiatzea da gauzak ezagutzea. Noski badirudi, eta halaxe da, hemengoa dela beti ezagunagoa eta, hala ere, askotan ezustekoak izaten dituzu. Baina kanpora joaten zarenean, ezustekoak biderkatu egiten dira. Indiara joaten bazara, esaterako, egunero daukazu zerbait benetan harritzen zaituena…

Anjel 1Zerk bultzatuta ikasi zenuen irakasle izateko?
Beno, zuetako askok bezala, zuek ere Batxilergo 2. mailan zaudete, nire garaian ere aukeratu egin behar genuen ondoren zer egin. Eta ni ikasle nintzenean, zer nuen gustukoen momentu hartan? Gogoratzen dut aukeraketa zaila izan zela, baina konturatuta nengoen gustu-gustuen matematikako ariketekin ibiltzen nintzela, eta matematikako ariketa haiek egiten orduak eta orduak egon nintekeela eta beste gai batzuk, esaterako, filosofia ikasten, bada, ez. Ez nituen beste gai batzuk hain gustukoak eta horrela hasi nintzen matematika ikasten. Matematika ikasi ondoren, hurrengo pausoa lanpostu bat bilatzea izan zen eta hementxe erori nintzen, Jakintzan.

Hainbat bidaia egin duzu zure bizitzan zehar: Islandiara, Nilora… Bidaia horietatik guztietatik zein da zuri gehien gustatu zaizuna eta zergatik?
Ba… denak ditut gustuko. Denek eman didate zerbait, zerbait handia, itxura ezberdinetan. Baina, agian, pasa zitzaizkidan gertaera aldetik, gertaera mordo bat, tokiak berak daukan bizitasuna aldetik, India aukeratuko nuke. Bakarrik egiten nuen bigarren bidaia zen, ETBrako dokumental bat egin behar nuen eta Ganges ibaia zeharkatuko nuela erabaki nuen. Eta benetan oso esperientzia sakona izan zen arrazoi askorengatik.

Badakit, 2004ko abenduan, zure emaztearekin batera Tailandian zinela, tsunamia gertatu zela. Badakit, halaber, gaizki pasa zenutela. Nola harrapatu zintuzten egoerak? Zer egin zenuten momentu hartan?
Nahiko gogorra izen zen, azken finean, lehen aipatzen nuen arrazoi berberagatik. Ikasten duzu gero lanpostu bat lortzeko, dirurik ez daukazulako. Eta beti daukazu nolabait zintzilik benetan zure bizitzari eskaintzeko denbora tarte bat, zure afizio horri eskaintzekoa. Eta justu urte horretan lortu genuen hori. Bai nire emazteak eta baita nik ere urtebeteko eszedentzia hartu genuen lanean. Eta hara abiatu ginen urte hori hastekotan. Lehenengo pausoa Tailandia zen. Tailandian kanpoko bisatu guztiak egin behar genituen, eta bisatu horiek guztiak egiten zizkiguten bitartean, gure buruari sari txiki bat ematea erabaki genuen. Paradisuko hondartza horietako batera joan ginen eta orduan gertatu zitzaigun Tsunamiarena. Hau da, imajinatu zure ametsetako bidaia egiten ari zarela eta, hasi bezain pronto, hots, zure lehenengo egunetan zaudela, honelako txikizioa gertatzen dela. 300.000 hildako eta, uff… Bada, kasuistikaren zorteagatik edo ez dakizu zergatik, zuk bizitza salbatzea lortzen duzu eta beste inguruko asko hil egiten dira. Orduan, egun dezente egon ginen hortxe buruhauste batean: zer egin, zer ez egin, berriro itzuli, jarraitu…. Azkenean, moto bat alokatzea erabaki genuen han Tailandian. Tailandia osoan zehar moto harekin ibili ginen. Eta begira, lagundu egin zigun…

Anjel 2Ruben Escuderokin batera, Danubio ibaia zeharkatu zenuela jakin dut. Zergatik egin zenuen ibilaldi hau berarekin? Nahiago al duzu lagun batekin joan ala bakarrik? Eta zer egin zenuen berak bidaia utzi behar izan zuenean?
Beno, bakarrik bidaiatzearena izan da nolabait nik inoiz planteatu ez dudana. Nik bidaiatu nahi izan dut beti. Orduan, aurreko urtean Islandiara joan nintzen. Eta hurrengo urtean, EITBen dokumental bat planteatu nuen: Danubioren jaitsiera. Lagun hau, Ruben, nirekin batera egitera animatu zen. Zoritxarrez, bera lesionatu egin zen, oraindik ere bostehun kilometro bakarrik eginda geneuzkala, justu Austriako mugan. Eta guk, Rubenek eta biok, erabakia hartu beharra izan genuen. Hau da, berak ezin zuen jarraitu. Zer egin? Utzi dena eta etxera bueltatu edo jarraitu? Konpromisoak zirela eta, bai patrozinatzaileekin, bai telebistarekin, segitzea erabaki nuen, behintzat saiatzea aurrera joaten. Hurrengo herria Austria zen. Austriak ere eskaintzen ditu nolabaiteko aukera batzuk, eta neure buruari esan nion Austriara arte saiatuko nintzela bakarrik joaten eta gero ikusiko nuela. Eta pixkanaka-pixkanaka bidea aurrera jarraitu nuen eta, Austria ondoren, Eslovakia. Eslovakia eta gero Hungria, eta berriro ere bertako jendea eta egunerokoa… Asko lagundu zidaten.

Herri batera iristean, jendeak nola hartzen zaitu. Laguntza eskainiz ala pertsona bitxitzat hartuz?
Beno, bitxitzat beti hartzen naute. Hiri hauetatik zenbat eta kanpoago zoazenean zu zara bitxia, kanpotarra zarelako. Leku batzuetan, turismo lekuetatik urrun daudenez, kanpotarrak ez dira ohikoak eta normala da bitxitzat jotzea. Baina, horrez gain, betidanik gizaki eta kultura ezberdinetan egon dira kanpotik jasotako loturaren bat. Eta joaten nintzen tokietan, baserrietan, herri txikietan… horrela izaten zen. Lehenengo harrera beti berezia zen, batez ere, herri txikietan. Kanpotik etorria nintzen, baina horrek ez zuen axola, beti modu egokienean ongietorria ematen baitzidaten eta nik horixe ikusten nuen.

Anjel 3Kontatuko al didazu burura etortzen zaizun pasadizoren bat?
Anekdota bat aipatzearren, nik beti aipatuko dut Penalesen gertatu zitzaidana. Ibaian zehar piraguaz nindoala, irauli eta ia hilzorian egon nintzen. Horren erruz, janari guztiak txartu egin zitzaizkidan. Gainera, nire gorputzean sorturiko zauriek infektatu egin zitzaizkidan eta, ondorioz, kaka eginda bukatu nuen. Egoera horretan nengoela, gelditzen zitzaizkidan indar apurrekin, urrun zegoen herrixka batera iristea lortu nuen. Ibaiertzetik irten eta hantxe geratu nintzen piraguarekin. Lurrean eserita nengoen bitartean, herriko jendea nola hurbiltzen zitzaidan ikusten nuen. Oraindik gogoratzen dut herritar hauek nola hartu, herriraino eraman eta hamaka batean etzan ninduten. Horretaz gain, lapurren beldur ez izateko, piragua ere eraman zuten nirekin batera. Han nengoela, Chai izeneko tea eman zidaten nire gorputza errekupera zedin. Halako batean, batek Coca-Cola bat nahi al nuen galdetu zidan eta nik baiezkoa eman eta gero mutiko hori joan egin zen. Hura bai ezustekoa itzuli zenean! Pare bat ordu geroago azaldu zen Coca-Colarekin. Konturatu nintzenean mutil hark hamabost bat kilometro txirrinduan egin zituela edari hori ekartzeko, lilurak jota gelditu nintzen. Eta, gainera, seguruenik, mutil horrek inoiz dastatuko ez zuelako horrelakoren bat. Orduan, bai “flipatuta” geratu nintzela… Hau da, etortzen da kanpotar bat txalupa arraro batean, piraguan, alegia, eta gehiagorik gabe betetzen da zuk eskatutakoa. Hori niretzat oso hunkigarria izan zen eta, horregatik, inoiz ahaztuko ez dudan anekdota bat izango da. Pertsona batek ezagutzen ez duen beste batengatik halako diru kostua, denbora eta esfortzua suposatu duen zerbait egitea…

Zein izango da zure hurrengo proiektua edo bidaia?
Momentuz ez dut ezer. Gainera, ume txiki bat daukat, urtebetekoa, eta ondorioz, familiaz gozatzea dut helburu.

MongolianDemagun loteria jausten zaizula, zure ogibideari uko egingo al zenioke bidaia gehiago egiteko?
Milioien baitan! Baina, agian, bai egingo nituzke bidaia gehiago; izan ere, irakasle izateaz gain, dokumentalista lanbidea ere badut. Urteetan bi lanbide hauek tartekatuz joan naiz: dokumentalak, alde batetik eta, lana, bestetik. Honek lana pilatzea suposatzen du eta loteria irabaziz gero, ez nuke gehiago kezkatu beharrik. Honek zure afizioa den hori inongo presarik eta diru arazorik gabe bizitzea suposatuko luke.

Amaitzeko, emaztea eta alaba txikia dituzu. Honek arazo bat suposatuko al du, bidaiei dagokielarik, gerora begira?
Ez dakit. Gustatuko litzaidake eurek ere gustukoa izatea bidaiatzea, jakin-mina sortzea, gustukoa izatea gauzak ezagutzea, besteen ohiturak ezagutaraztea, ezberdintasunak ikastea… hori gustatuko litzaidake, baina bidaia arriskutsuak egitea, ordea, ez. Nahiko nukeena da modu ez axolakabe eta bai neurriak hartuz bidaiatzea. Hau da, beti arrazoi batekin bidaiatzea eta ez, gehiagorik gabe, gauzak burugabez egitea.

Angelek urte asko ez dituen arren, bizitzan gauza asko eta ikuspegi ezberdin batez egin daitezkeela erakutsi digu. Nolabait esatearren, nonbaitera bidaiatzeko garbi dago ez dela ezinbestekoa hegazkina hartu eta egun batzuk egonean pasatzea zure norako horretan; aitzitik, aukera mugagabeak daudela erakusten digu behin eta berriz gure lagunak. Txirrindu, moto zahar edo piragua bat har daiteke eta bertako kulturak eta ohiturak ezagutu, ulertzen saiatu, ikasi, errespetuz jokatu… Horrela, bai. Horrela, barnetik asetuta sentitzeaz gain, benetako bidaia bat egin duzula irudituko zaizu, zirraraz beterikoa. Mila esker, Anjel! Bejondeizula!

[display_podcast]

Comments { 7 }

Uxue Alberdi: “Askoz ere gauza gehiago ikusten dira begi literarioekin”

By on 2008(e)ko martxoak 9 in irakurlearen txokoa, solasean

Uxue Alberdi 1Ikasturte hasieran, Maitek liburu bat hautatzeko eta irakurtzeko esan zigun. Nik ez nekien zein liburu irakurri eta nire auzoko liburu denda batera abiatu nintzen. Dendan zeuden liburuen laburpenak irakurtzen hasi nintzen, baina liburu haiek ez zuten inondik ere nire irakur-mina piztu, liburu dorre handi baten azpitik agertzen zen batek atentzioa eman zidan arte. Atzean zekarren laburpena irakurri eta gustatu egin zitzaidan. Liburua Uxue Alberdiren Aulki bat elurretan zen eta gehiago pentsatu gabe hautatu egin nuen. Gero, Maiteri hautaketaren berri eman nionean, Iratik ordurako hartua zuela adierazi zidan (aurreko artikuluan irakurri ahal izango zenuten legez), baina hori beste kontu bat da…. Ezingo nuen liburu hori Irakurlearen Txokorako erabili, baina, hala eta guztiz ere, irakurri eta egilea elkarrizketatzeko aitzakiatzat hartuko nuen.

Uxue Elgoibarren jaio zen 1984. urtean. Kazetaritza ikasketak burutu ditu eta, egun, literatura idatzian zein bertsolaritzan ibiltzen da, besteak beste. Arestian aipatutako liburua, Aulki bat elurretan, bere lehen liburua da. Istorioa Suedian kokatzen da, Iratik atzo esan zigun moduan, eta 17 ipuin laburrez osatua dago. Esan bezala, emakume interesgarria iruditu eta berarekin harremanetan jartzea otu zitzaidan. Hona hemen Uxueri egindako elkarrizketa.

Noiz konturatu zinen idaztea gogoko zenuela, Uxue?
Inoiz ez nuen pentsatu idazle izan nahi nuenik. Txiki-txikitatik izan dut gustuko idaztea, eta denborak aurrera egin ahala, idazteak gero eta gehiago betetzen ninduela konturatu nintzen. Saiatzen naiz literaturari eta, orokorrean, sorkuntzari ahalik eta denbora gehien eskaintzen. Oso ondo pasatzen dut irakurtzen, idazten, bertsotan…

Bertsolaritzan aritzen zarela jakin dut. Zer duzu gustukoen bertsolaritza ala literatura?
Ezingo nuke aukeratu, eta, gainera, biak egin badaitezke, zertan aukeratu? Oso jarduera desberdinak dira, eta bakoitzak bere alde onak eta txarrak ditu: bertsolaritza oso bizia da, beti lagunartean egiten da (bai saioetan eta baita bertso-eskolan ere), jendearen erantzuna, erreakzioa, bat-batekoa da… Baina alde txarrak ere baditu: askotan agintzen dizkiguten gaien inguruan abestu behar izaten dugu, eta agintzen diguten luzeran, gainera. Batzuetan, ez daukagu gai bati kantatzeko gogorik, edo ez dugu gaia asko kontrolatzen, edo bi bertso kantatu beharrean 10 kantatuko zenizkioke gaia asko interesatzen zaizulako, baina ezin duzu. Literaturak aukera hori ematen du: nahi duzunari buruz idatz dezakezu, nahi duzun beste pentsatuta eta nahi duzun besteko luzerarekin. Bertsoak mugak ditu: denbora, errima, neurria… eta horregatik da hain erakargarria, baina nik eskertzen dut literaturak ematen duen askatasuna ere.

Zure lehen liburuak arrakasta handia izan duela ikusita, beste libururen bat egiteko asmorik ba al duzu?
Ari naiz idazten. Joseba Jaka beka eman zidaten eleberri bat idazteko, eta horretan ari naiz. Aulki bat elurretanUrtebeteko epea dut buruan dudana paperera pasatzeko. Hamaika makila izango da liburuaren titulua eta kostaldeko herri batean kokaturiko istorioa da, aitona-amona koadrila bat duena protagonista. Orain Getarian bizi naiz, eta ea kresal usainak inspiratzen nauen!

Aulki bat elurretan liburuaren proiektuarekin Beasaingo Igartza saria irabazi zenuen, ezta? Zer suposatu du horrek zure bizitzan?
Igartza, saria baino gehiago, beka da. Horrek esan nahi duen guztiarekin: sari batek momentuko errekonozimendua eman dezake, baina beka denbora erosteko modu bat da. Askotan zaila da 8 ordu lanean ematen badituzu, etxera itzuli eta ordenagailu aurrean berriro lanean hastea, are gehiago aurreko 8 orduetan ere kazetari, itzultzaile edo halako lanetan aritu bazara. Beka horiei esker denbora eros dezakezu, lan gutxiago egin eta idazteari denbora gehiago eskaini. Hori guztiaz gain, noski, izugarrizko poza ematen du norbaitek zugan konfiantza jarri izanak, jakiteak epaimahaiko bati zure lana gustatu zaiola eta liburu bat idazteko aukera eman nahi dizula.

Zein izan da zure inspirazioa liburu hau idazteko garaian?
Kazetaritzako 3. maila Suedian egin nuen. Euskal Herrian bizi nintzela, mila kontutan sartuta nengoen, eta ez nuen idazteko tarterik topatzen. Nahita eskatu nuen Erasmus beka, idazteko denbora hartu nahi nuen nire betiko ingurunetik kanpo. Nik banekien Suedian idatzi egingo nuela, ez nekiena zen ondoren idatzitakoa liburu bihurtuko zenik. Eta Suedia perfektua da inspiratzeko, oso literarioa da: gau luze-luzeak genituen, hotza, elurra, beste gizarte mota bat nuen inguruan… Eta kanpora zoazenean beti zaude bi begiak zabal-zabalik, dena jasotzen, interpretatzen, zure eskemak puskatzen, jende berria ezagutzen… Azken batean, inporta zaizkidan gauzei buruz idatzi dut, barrua ukitzen didaten gauzei buruz. Suediara joan beharrean Txinara joan izan banintz ere idatziko nukeen, baina liburua oso diferentea zatekeen.

Uxue Alberdi 2Zergatik aukeratu duzu izenburu hori liburuarentzat?
Liburuaren izenburua izateaz gain, ipuin baten izenburua ere bada. Behin, unibertsitatetik herrira autobusez nindoala, hilerri baten albotik pasa ginen, eta egurrezko aulki txiki bat ikusi nuen hilarri baten ondoan. Hurrengo egunean argazki kamera hartuta joan nintzen aulkitxoari eta hilarriari argazkia ateratzeko asmotan, baina aulkia ez zegoen han. Orduan nire buruari galdezka hasi nintzen: non egongo da aulkia? Norena ote da? Nork ekarri ote du? Eta nork eraman? Eta nor ote da hildakoa? Zein harreman ote du aulkian eserita dagoenarekin? Eta hala sortu zen ipuina, maitasun handia diot istorio horri. Niretzat horixe baita literatura: mundua ikusteko beste modu bat: askoz gauza gehiago ikusten dira begi literarioekin, ez dauden istorioak ere badaude literaturan. Kanposantuko aulkia ikusi eta istorio bat ikusten nuen nik, eta hori oso polita da.

Liburua ipuin solteez banatuta dago, baina ipuin horiek guztiek badute elkarrekin zerikusirik…
Bai, leku berean gertatzen dira, giro berean… Independenteak dira, baina bada guztiak lotzen dituen behe laino moduko bat. Suediak batzen ditu.

Zer nolako eragina izan du zure bizitzan Suedian urtebete egoteak?
Uste dut denok bizi behar genukeela halako esperientzia bat. Niri ikaragarri gustatzen zait bidaiatzea eta jende berria eta kultura berriak ezagutzea. Alde horretatik, Erasmus beka izugarria da. Asko ikasten da eta nork bere burua ezagutzen laguntzen du.

Besterik gabe, eskerrak eman nahi dizkiot Uxueri ikasle umil bati galderatxo hauek erantzuteko astia hartu duelako. Oraingo honetan, ezin izan genuen elkar ezagutu, lastima. Agian, beste batean izango da… Amaitzeko, euskaljakintzatik zorterik onena opa nahi diogu. Ea lan berriarekin aurrekoarekin lortutako arrakasta eta oihartzuna lortzen duen!

Comments { 4 }

Adur Ugartemendia: “Atletismoak beste kirol batzuk baino faktore psikologiko handiagoa du”

By on 2008(e)ko otsailak 13 in solasean

Triple hitzak, saskibaloi partidu batean jokalari batek zonatik bota eta sartzea adierazteaz gain, atletismoko froga bati ere erreferentzia egiten dio. Triplea antzinako greziar kiroletatik XIX. mendean sortu zen kirola dugu. Hasiera batean, luzerako proban bezala, kirolariek hiru jauzi egiten zituzten. Denborarekin hiru salto horiek froga bakar batean uztartzen saiatu ziren eta horrela sortu zen tripleak deituriko atletismoko modalitate zirraragarri hau, gaur egungo atletismoan leku garrantzitsua hartu duena.

Froga honetan espezialistak diren hainbat kirolari ospetsu ditugu, seguruenik denak ezagutuko dituguak: Yoandri Betanzos, MBango eta beste hainbat. Gaur, baina, ez dugu zerrenda horretako inorekin hitz egingo. Gaurkoan, Euskal Herrian oso ezaguna den atleta bat elkarrizketatuko dugu euskaljakintzarako, Adur Ugartemendia hain zuzen ere.

Ariane eta Adur elkarrizketa egunean

Adur Beasainen jaio zen eta bere lagunak, atletismoa eta arkitektura dira gehien miresten dituen gauzak. Jubenila da eta Espainiako txapelketan lau aldiz parte hartu du. Bere lorpenik handiena Espainiako txapelketan brontzezko domina eskuratzea izan da eta bere errekorra ia 16 metro saltatzea.

Txutxu-mutxu pixka batAdur Ugartemendiarekin gaude Ordizian. Kaixo, Adur. Arratsalde on.
Kaixo eta berdin. Arratsalde on zuri ere!

Atletismoan murgildu baino lehen, gaztaroan, ikastolak antolatutako eskolaz kanpoko kiroletan parte hartuko zenuela pentsatzen dut. Hasiera-hasieratik atletismoak erakarri zintuen edo beste kirol batzuetan ere parte hartzeko grina izan zenuen?
Egia esan, txikitan, atletismoan zentratu aurretik, kirol pila bat egin nituen, futboletik hasita, saskibaloia.. krosak ere egiten nituen, atletismoa distantzia luzeetan, boleibola ere probatu nuen eta, beno, urteak aurrera joan ahala, ikusi nuen atletismoan beste kirol batzuetan baino aukera gehiago nuela aurrera jarraitzeko eta, egia esan, futbolean baino satisfazio handiagoa lortzen nuen lortutako emaitzekin.Nahiz eta urte asko egon Beasaingo futbol taldean atezain, puntu bat ailegatu zen non kirol bat edo beste bat aukeratu behar nuen federatzeko edo modu serioago batean jarraitzeko, eta atletismoa aukeratu nuen. Gaur egun erabaki ona izan zela uste dut.

Badakigu orain dela gutxi Espainiako txapelketan finalista izan zarela. Zer-nolako esperientzia izan zen zuretzat?
Esperientzia berria, ilusio handia egiten zidan. Aurten, Espainiako txapelketa absolutuan parte hartzen nuen lehen aldia izan da. Pista estalian izan zen, Sevillan, martxoan uste dut. Emaitza, egia esan, ona izan zen. Helbururik gabe joan nintzen, marka minimoa egiteko ez, behintzat. Anekdota nahikoa zen niretzat eta, horretaz aparte, hamasei bat edo ginen eta zortzi onenen artean sartzea lortu nuen. Finalista izatearekin eta zazpigarren postuarekin oso gustora gelditu nintzen. Gero, aire zabaleko Espainiako txapelketan arazo bat egon zen ordutegiarekin eta antolatzaileen aldetik erabaki eztabaidatsu batzuengatik kanpoan gelditu nintzen; izan ere, ordutegi aldaketa egon zen eta ez zidaten behar bezala adierazi. Ondorioz, Donostian ospatutako azkeneko Espainiako txapelketan ez nuen parte hartzerik izan. Tamalgarria izan zen, baina aurten berriz prestatuko dugu.

Sentitzen dut. Gaztea zara, eta gaur egungo edozein gaztek bezala, betebehar asko izango dituzu egunean zehar, batez ere, zure ikasketei dagokien betebeharrak. Nondik ateratzen duzu entrenatzeko denbora?
Urte hasieran ditudan ordutegi guztiak hartu eta ahal den moduan moldatzen naiz. Unibertsitateko matrikulazioa pixka bat entrenamenduen ordutegiaren arabera antolatzen saiatzen naiz, askotan ikasgairen bat kanpoan utziz. Atletismoak entrenamendu asko exijitzen dizkizu astean zehar: bost egun edo, azken aldian bezala, sei. Orduan, bide bat aurkitu behar duzu. Askotan horrek gero ero moduan ibiltzea suposatzen du urtean zehar, baina, tira, merezi du; beraz, momentuz horrela jarraituko dut.

Adur salto egitenNormalean jendeak atletismoa karrera luzeekin erlazionatzen du. Tripleak ez du horrekin zerikusirik, oso proba zehatza da. Nola konturatu zinen zuk betetzeko froga ezin hobea zela? Hasieran izan zen ala aldez aurretik beste motatako frogetan hartu zenuen parte?
Egia esan, atletismoan sartu nintzenean egin nuen lehenengo proba krosa izan zen, jende gehienak bezala. Eskolatik atletismoa bultzatu nahi denean jartzen diguten lehenengo aukera krosarena izaten da; dena den, argi zegoen krosa ez zela nire proba nahiko eskas ibiltzen bainintzen. Denbora aurrera joan ahala, pistako probak egiten hasi nintzen. Egia esan, soinketako andereño batek esan zidan atletismoko pistako probetarako fisiko ona nuela eta hortik aurrera izan zen dena: abiadura egiten hasi nintzen, altuera-jauzia, hortik luzerara pasa nintzen eta luzeratik jauzi hirukoitzera.

Zure entrenatzailea goi mailako atleta izandako Ramon Cid da. Berak duen esperientzia hori entrenamenduetan ere islatzen al da?
Bai, bai, guztiz. Entrenatzaile bat baino gehiagorekin egon naiz, bai hemen eta baita Madrilen Espainiako federazioarekin egindako kontzentrazioetan ere eta, egia esan, izan ditudan entrenatzaile guztietatik bera da onena. Bai jendea tratatzeko daukan eragatik eta baita daukan esperientzia guztiagatik ere. Gauza bat azaltzeko garaian, oso modu grafikoan egiten du eta azkar jasotzen da. Atletismoa sentsazioak markatzen dituen kirola da; beraz, oso garrantzitsua da entrenatzaileak aldez aurretik egitea zuri eskatzen dizuna. Horretaz guztiaz gain, oso lagun ona da, alegia, taldekide beste bat da guretzat, lagun bat.

Dakigunez, Espainiako txapelketa eta garrantzi handiko beste hainbat txapelketatan hartu duzu parte. Urduritasuna kontrolatzeak arazo handia suposatzen al dizu? Zein metodo erabiltzen duzu lasaitzeko?
Atletismoa horren proba indibiduala izatean, beste kirol batzuk baino faktore psikologiko handiagoa du. Talde kirol bat izan beharrean, gauza oso indibiduala denez, saltatzeko garaia ailegatzen denean, zu bakarrik zaude pistan eta kontzentratu egin beharra daukazu bai karreran, bai jarraitu behar dituzun pausoetan, bai erritmoetan, bai sentsazioetan. Gauzak horrela, askotan urduritasuna saihesteko onena mentalki egin beharra daukazun guztia errepasatzea da eta, hortik aurrera, bi aldiz pentsatu gabe abiarazi. Behin martxan zaudela, bakarrik ateratzen da.

Entrenamenduetan gogor ekiteaz aparte, zure forma fisikoa mantentzeko elikadura bereziren bat al duzu?
Ez, ez dut zein elikadura mota eraman behar dudan markatzen didan dietistarik. Horretaz aparte, nik badakit pisua erregulatzeko zein janari hartu behar ditudan eta gehienbat pisua kontrolatzen dugu, elikagaien aldetik, entrenamenduek suposatzen duen gorputzarentzako exijentzia dela eta, denetik pixka bat jatea importantea delako. Orduan, pixka bat kontrolatzen naiz; hala ere, nire kapritxitoak baditut.

Denboraldi hasiera da eta urte osoa aurretik duzu. Era jakin batean antolatzen duzu denboraldia edo besterik gabe norgehiagokak noiz etorriko zain egoten zara?
Ez, denboraldi baten barruan entrenamendu fase desberdinak egoten dira, gehienbat hori nire entrenatzaileak eramaten du baina jada denborarekin nik ere gutxi gorabehera badakit nola doan. Hasieran, hilabete bat deskantsatzen dugu; izan ere, azkeneko probak abuztuan egin genituen. Beraz, irailera arte hilabete deskantsatu dugu eta lehenengo egunetan distantzia luzeak egiten ditugu, kaletik zehar joaten gara korrika 40 minutuz, batik bat udako festatako garagardoak botatzeko eta forman jartzeko. Behin hori egindakoan, hiru aste edo egon gara errodatzen eta orain indar handiko entrenamenduak egiten ari gara, pesa ugari igoz eta abar. Txapelketak gerturatzen diren heinean, serie azkarragoak sartzen joan ohi gara, agian azkarrago egiteko eta beharbada gehiago konpetizioari begira sartzeko. Denborak aurrera egin ahala, entrenamendu tekniko gehiago ere egiten ditugu.

Aurreko galderaren ildo beretik, zure buruari helburuak markatzen dizkiozu?
Bai. Aurten, ikusita lehengo urtean ondo joan zitzaidala, maila horretan jarraitu nahi dut. Gainera, atletismoan beti emaitza berriak eta marka hobeak lortzeko goseak izan behar da; azkenean, besteen kontra baino gehiago, norberaren kontra egiten duzu borroka eta urtero saiatzen gara beste urteetan egindako markak hobetzen. Aurten nire helburua 16 metroetara gerturatzea izango da eta berriz ere Espainiako finalean egotea. Hortik aurrera, behin finalean egon eta gero, dominengatik borrokatzea posible bada, askoz hobeto. Oraindik, dena den, goiz da hori esateko. Ikusi egin beharko da denboraldia nola doan.

adurEtorkizunean eliteko atleta bat izatera iritsiko zarela uste duzu?
Justu elitekoa ez nuke esango. Elite, Espainia mailan, gustatuko litzaidake, baina horretarako berandu samar dela uste dut. Ez daukat olinpiadetan edo mundialetan ibiltzeko moduko kategoriarik, baina gogor entrenatzen eta ilusioaz gainezka jarraitzen dudan bitartean, Espainia mailan onenen artean egoten saiatuko naiz.

Atletismoa beste kirol batzuk adina baloratua dago? Ez Euskal Herrian ezta Espainian ere. Europara ateratzen bazara, ordea, futbolaren mailan -edo beste zenbait lekutan futbolaren gainetik- dagoela ikusten duzu. Askoz ere gehiago baloratzen da hemendik kanpo. Hemen, atletismoan egiten den inbertsioa oso txikia da eta, zoritxarrez, dena diruaren arabera doa. Ez baduzu inbertsiorik egiten, ez da jendea aterako eta ez baldin bada jendea ateratzen, ez da egongo zertaz hitz egin. Orduan, gako nagusia inbertsio asuntoa da; behin pista berriak eginez gero, entrenatzaileak egonez gero eta atletismoari promozio on bat eskainiz gero, hemen ere beste izen bat izango lukeela uste dut. Gaur egun horrela daude gauzak eta gu aldatzen saiatu beharko gara.

Atletismoa alde batera utzita, Diario Vasco-ko artikulu batean motoak atsegin dituzula irakurri nuen. Zure zaletasun bakarra da edo gehiago dituzu? Zure denbora librean zer gustatzen zaizu egitea?
Zaletasun handienetakoa da; izan ere, Diario Vascoko elkarrizketa egin zidatenean, motorzalea nintzen baina oraindik ez nuen motorreko karneta aterata. Orain, motorra gidatzeko baimena atera berri dut, falta zaidan gauza bakarra motorra erosteko aurrezki gutxi batzuk izatea da. Ea aukeraren bat daukadan egunen batean hortik bueltaka ibiltzeko! Bestela, motorrez aparte, musika dut gustuko eta nahiz eta oso futbolzalea ez izan, noizean behin Realaren partiduren bat ikustea gustatzen zait, eta, jende guztiari bezala, lagunekin ateratzea eta parrandatxoren bat egitea ere gustatzen zait.

Kirolik gabe bizi ezin daitekeen horietakoa al zara?
Ba, ez dakit. Lehen pentsatzen nuen kirolik gabe bizi nintekeela, baina orain abuztuan entrenamenduak bukatu eta gero, egun batzuk igaro nituen ezin etxean egon, zerbait egiteko beharra nuen, txirrinduz ibiltzera joan edo frontenisean edo.. Kirola egitea daukadan ohiturarik onenetakoa dela uste dut eta, momentu zehatz batean kirolik gabe pasatu behar badut, eutsiko diot, baina beti saiatuko naiz zer edo zer egiten.

Espero dut horrela jarraitzea eta eskerrik asko!
Eskerrik asko zuri ere!

Ordiziako taberna horretan pintxoa jan, elkarrizketa amaitu eta etxerantz abiatu nintzen dena ordenean jartzeko desiraz. Adur sekulako kirolari aparta dela ondorioztatu dut, gauzak argi dituen gaztea eta euskaljakintzatik zorte ona opa nahi diot, eguneroko bizitzan ez duzulako topo egiten bera bezain kontzientziatua dagoen jendearekin. Hona hemen Adur Ugartemendiaren 2007ko ligaren laburpena argazkien bidez.

[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/X5TFrsE4oZE" width="425" height="350" wmode="transparent" /]

Elkarrizketa entzun.

Comments { 5 }
-->