Archive | solasean

Josu Agirre txirrindularia 1981eko maiatzaren 23an jaio zen Tolosan. Pilotan eta futbolean aritu ondoren, aitaren zaletasunak eraginda, txirrinduarekin probatzera ausartu zen. Tolosako Oriako taldearekin eman zituen bere lehen pedal-kolpeak, eta baita bere lehen garaipenak lortu ere. Garai haietatik gaur egunera arte momentu latzak igaro izan ditu (erorketak, emaitza apalegiak…) eta honek guztiak hain lur jota utzi du kirolaria, non bere bizitza beste bide batetik bideratzea pentsarazi baitu behin baino gehiagotan. Dena den, pixkanaka hasi dira emaitza onak iristen eta, azken urte hauetan oso denboraldi txukunak egin ondoren, profesional izatera heldu da. Gaur egun, entzute handiko Euskaltel-Euskadi taldean dago.

Bere gainditze eta hobetze ahaleginak direla eta, kirolari hau elkarriztatzea erabaki nuen. Egia esan, ez nuen inongo arazorik izan: berarekin hitz egin, ordua eta lekua adostu eta kito! Hori gutxi balitz, ez nuen etxetik mugitu beharrik izan, egun, Ordizian bizi eta bera izan baitzen nire etxera etorri zena. Beraz, bertan elkartu eta, hitz batzuen ondoren, ekin genion elkarrizketari.

Txikitatik argi al zenuen txirrindulari izan nahi zenuela edo beste lan mota bat zenuen buruan?
Nik uste dut ez dela argi izaten hori. Oso gustuko nuen txirrindua hartu eta inguruko mendateetatik gora eta behera ibiltzea. Noski, gaztetan amets bat baino ez zen honetatik bizi izatera heltzea, baina azkenean, esfortzu handia eginez, lortu dut. Dena den, ez, ez nuen nire burua profesional bezala ikusten.

Nork animatu zintuen kirol honetan hastera?
Gehienbat familiak, baina bereziki nire aitak. Berak betidanik izan du txirrindularitzarako izugarrizko afizioa eta modu batera edo bestera niri pasatzea lortu zuen. Horrela, hamabi urte nituela, nire herriko Oriako taldean hasi nintzen.

Gaztetan lagunekin parranda ugari egindakoa zara edo zure gorputza zaintzen saiatzen zinen?
Ez, ez nintzen askotan ateratzen. Ez nuen nire gorputzagatik egiten, oso gustuko nuen bizikletan ibiltzea eta ibiltzea eta igandetan goiz esnatzea atsegin nuen. Eta berandura arte parrandan ibiltzen, hogeita bat urterekin edo hasi nintzen. Beraz, ez, ez naiz parranda ugari egindakoa (Josuk barre egiten du).

Erdietsitako lorpen guztietatik izango duzu baten bat modu berezian oroitzen duzuna...
Egia esan, bi dira modu berezian oroitzen ditudanak. Lehenengoa, Gipuzkoako txapelketa batean izan zen. Gainontzekoei minutu gutxi batzuetako abantaila ateratzea lortu nuen eta, orduan, epaileetako batek kotxetik hankak pedaletatik altxatzeko esan zidan, lortuko ez nuelakoan. Nigan izan zuen konfiantza gutxi horrek benetan izorratu eta indarrak eman zizkidan gogo biziz ekiteko eta azken pankartapetik lehenengo igarotzeko. Bestea, joan den urtean izan zen Madrilgo itzulian. Nik ez nuen parte hartu nahi, baina parte hartzera behartu ninduten eta erlojupekoan denborarik onena lortu nuen. Gainera, nire neskalaguna eta bere anaia joan ziren eta nirekin egon ziren bidaia osoan. Oso polita izan zen.

Zer sentitu zenuen Euskaltel-Euskadi bezalako talde handi bat zure atzetik zebilela jakitean?
Izugarrizko poza. Talde hau Pro-Tourrean sartuta dago eta niretzako lekua zutela jakiteak ikaragarri poztu ninduen. Harro nengoen.

Nola ikusten dituzu zure taldekideak?
Oso indartsu. Jende oso ona dago: Samuel Sanchez, Aimar Zubeldia eta orain fitxatu berri duten Hegoi Martinez. Gainera, gazteenetarikoa naiz eta, jakinda itzuli garrantzitsuenetan nolako maila erakutsi duten, ez dakit beraien mailan egotea lortuko dudan. Halere, gogotik saiatuko naiz.

Txirrindularitzaren barruan zein jarduera-motatan sentitzen zara erosoen?
Orokorrean, nahiko erregularra naizela esango nuke. Aldapa gora ni baino hobeak asko dira, baina okerragoak ere badaude, eta ordekan eroso sentitzen naiz. Baina, agian, emaitzei begiratuta, erlojupeko probetan aritzen naiz ongien.

Nolakoa izaten da goi-mailako txirrindulari baten egun arrunt bat?
Bada, nahiko goiz esnatu, ondo gosaldu -nik garrantzi berezia ematen diot gosariari-, interneten egunkariek zer dakartzaten irakurri eta, hamaikak aldera, beste txirrindulari batzuekin elkartu eta entrenatzera joan. Amaitutakoan, bazkaldu eta gero lagunekin egon. Meriendatu, segituan afaldu eta noizean behin lagunekin bueltatxo bat eman. Gehienetan, afaldu eta ohera joaten naiz gauerako nekatuta egoten bainaiz.

Nor da gehien gustatu izan zaizun txirrindularia?
Abraham izan da. Abraham Olanok dena zeukan ondo zegoenean: aldapa gora ondo ibiltzen zen, erlojupekoan ere ondo…baina hori bere lorpenekin ikusten da. Amstrong ere gustuko nuen; Merckk ere bai, ez da nire garaikoa baina asko gustatzen zait. Denak oso desberdinak dira, baina denek zuten txirrindulari irabazleek izaten duten gauza hori.

Hiru itzuli handietatik zeinetan parte hartuko zenuke gustukoen?
Ja! Ez dakit, oraindik ez dut horietan parte hartzeko zorterik izan eta horrela kanpotik…Italian izanda nago lasterketa batzuetan eta hango parajeak asko gustatzen zaizkit, aldapa gorrak, baina politak. Esan didatenez, Tourra da hiruretatik bereziena, jende ugari…baina esango dizut hiruretan parte hartzen dudanean… (barre egiten du).

Izan al duzu inoiz gertaera bitxiren bat edo anekdotaren bat bizikleta gainean?
Makina bat ditut. Orain burura etortzen zaidan bat hauxe da: lasterketa batean, taldeko lagun bati laguntzen ari nintzaion azken kilometroetan berak irabaz zezan. Helmugatik lehenengoa pasatu zela uste nuen, nire aurretik, eta pozez garrasi egin nion zorionak emateko eta, orduan, berak aurretik hiru txirrindulari sartu zirela esan zidan. Uff! A zer nolako momentua!

Zer pentsatzen duzu gaur egun txirrindularitzari buruz esaten ari diren guztiaz dopinga dela eta?
Bai, egon daiteke, ez dut ezetz esaten, baina gehiegizkoa da telebistan esaten duten guztia. Kalera irten eta “begira hau txirrindularia da“, eta orduan besteak, “beste drogadikto bat“. Hori da sortu dutena, eta asko izorratzen du. Itzuli handi batean, liderrak hogeita hiru proba pasatu behar izaten ditu, bai hormonak analizatzeko eta baita beste zenbait gauza aurkitzeko ere. Hau gehiegizkoa da. Ez dago dopinga horrenbeste jarraitzen den kirolik. Aurreko batean, Nadal tenislariaren elkarrizketa bat irakurri nuen eta kexatu egiten zen urtean zazpi proba pasatu behar izaten dituelako, eta guri zazpi proba, taldeak berak egiten dizkigu, batere abisatu gabe, noski. Eta aurten talde berriarekin gehiago pasatu behar izango ditut.

Nola ikusten duzu kirol honen etorkizuna, aldaketa nabarmenak izango dira lasterketen luzera eta gogortasuna direla eta?
Nik uste dut ez dela aldaketarik ezarriko. Esaten da lasterketen gogortasuna jaitsi egingo dela eta luzeraz motzagoak izango direla, baina norgehiagoka berdintsua izango litzateke, beti egongo baita irabazle bat eta atzetik gainontzeko guztiak.

Zer eskatuko zenioke denboraldi berriari?
Hasiera batean, lesiorik ez izatea eta ondo hastea, ondoren joango naiz ikusten zer egin dezakedan…

Eta horrela amaitu zen nik berarentzat prestaturiko alkarrizketa. Dena den, zin dagizuet elkarrizketa amaitu eta hizketan jarraitu genuela, bai txirrindularitzari buruz eta baita beste zenbait gairi buruz ere. Bere umiltasunak, gainera, harrituta utzi ninduen. Azken finean, nork ikusi du elkarrizketatua elkarrizketatzailearen etxera joaten? Euskaljakintzatik eskerrik beroenak eman nahi dizkiot Josuri eta orain duen erronka berrian zorte ona opa. Ea hemendik gutxira bere garaipenen berri emateko moduan garen…

Maitek elkarrizketa egin behar genuela esan zigunean, Eva Argiñanori egitea bururatu zitzaidan. Berarekin geratu eta hortxe joan nintzen, Sara laguntzaile nuela, entrebista egitera. Zarautzen geratuta nengoen ostegun bateko 17:30ean. Trenean gindoazen bitartean, urduritasuna zela eta ez zela, probak egiten, grabatzen, hortaz hitz egiten hasi ginen. Baina bat-batean hara non gelditzen zaigun trena Andoainen! Denbora aurrera zihoan eta trena ez zen mugitzen… Egoera ikusirik, Sara eta nire urduritasuna handiagotu egin zen. Beraz, trenetik jaitsi ginen taxi bat hartzeko asmoz. Taxi geltokia bilatzen geundenean, autobus bat zegoela konturatu ginen. Bi aldiz pentsatu gabe, bertara igo eta Donostiarantz abiatu ginen. Zoritxarrez, oso berandu egin zitzaigun eta eginahalak egin genituen Evarekin hitz egin eta hitzordua bertan behera uzteko. Ikusi behar zenuten Sara 11 8 11 informazio telefonora deitzen Evaren telefono zenbakia lortzeko! Azkenean, ez dakit nola, Evarekin hitz egitea lortu eta elkarrizketa beste egun baterako utzi genuen. A zer komeriak! Gero esan dezatela ez dugula lanik egiten…

Kontua da hainbeste komeri ondoren, Evarekin elkartu ginela eta bere agenda bete-betea egon arren, guri txoko bat egin eta benetan oso tratu ona eman zigula. Egia esan, primeran pasa genuen. Elkarrizketa bat izan ordez, betiko lagun batekin hitz egitea bezala izan zen. Hemen duzue bertan hitz egindakoa. Barkatuko dituzue argazki eta bideoaren kalitatea baina horrekin ere denetarik pasa zitzaigun. Dena den, istorio hori beste baterako utzi beharko dugu, luzea da eta…

Zer moduz, Eva?
Oso ondo.

Lehenik eta behin, mila esker etortzeagatik eta elkarrizketa hau posible egiteagatik.
Oso gustura. Beraz, lasai.

Galdeketarekin hasiko gara. Badakigu 16 urte inguru zenituenean hasi zinela zure anaia Karlosi bere jatetxeko sukaldean laguntzen. Txikitatik al zenuen sukaldean ibiltzeko zaletasuna?
Oso txikia nintzenean hasi nintzen etxean, baina ez da egia 16 urterekin hasi nintzela berarekin sukaldean. Berarekin hasi nintzen, baina arraskan, ez sukaldean laguntzen. Ezberdina da. Sukaldean dago baina ez janaria prestatzen.

Zu goiz hasi zinen. Gaur egun, ordea, jendea gero eta beranduago hasten da. Zer esango zenioke gazte bati janaria prestatzera animatzeko?
Nik uste dut gauzak prestatzen hastea asko eskatzea dela. Nire ustez, gero eta jende gehiago dago janariari buruz asko dakiena, baina gero eta gutxiago ibiltzen dena sukaldean. Beraz, esango nioke ez estutzeko, ez larritzeko. Amonak eta amak gauzak egiten badituzte arreta pixka bat jartzeko, garrantzitsua dela.

Jakingo duzun bezala, gaur egun gazte jendeak ez du denbora gehiegi pasatzen sukaldean, dena “prekozinatuta” edo aurrez prestatuta erosten baitute. Zer iritzi duzu “fast food” delako honi buruz?
Txarra dela, baina ez nik esaten dudalako. Prekozinatutako gauzak beti eramaten dituzte kontserbanteak, zaporea altxatzeko produktuak, bitaminak galdu egiten dituzte… Gainera, etxean janaria prestatzeko ez da hainbeste denbora behar; organizazio on bat besterik ez.

Hasieratik hasi al zinen postreak egiten edo aurretik beste platerak prestatzen zenituen? Horrela bada, nondik atera duzu postreak prestatzeko trebetasuna?
Egia esan, gaztea nintzenean, nire amak ez zidan postreak prestatzen uzten. Hori tontakeriak zirela esaten zidan. Beraz, betiko gauzak ikasi nituen: pasta, arroza, babarrunak, porru patatak, saldak eta gauza horiek. Gero, Karlosen jatetxera joan nintzen lan bila. Momentu hartan gozogilea jatetxetik joan zitzaionez eta sukaldean ibiltzeko jende nahikoa zegoenez, anaiak esan zidan: “Zu, pastelerira!” Imajina dezakezunez, nik ez nekien ezer egiten, ezta bizkotxo bat, ez natilak… ezertxo ere ez! Arroz esnea besterik ez. Anaiari beti esaten diot dezente diru gehiago aurreztuko zuela unibertsitateko karrera bat ordaindu izan balit; izan ere, zakarrontzira denetik botatzen nuen ezkutuan, nire artean pentsatzen nuen: “Harrapatzen banau…”

Bai, ezta? Lehenengo txapuzak…
Bai, bai. Baina pixkanaka ikasi nuen. Liburu onak erabiliz… Egia esan, hasieran ez zitzaidan gustatzen, konplikatua ikusten nuen. Baina ez da batere konplikatua, desberdina besterik ez. Trukua harrapatu ondoren, oso erreza da. Eta horrela… pixkanaka.

Eginez eta eginez, ezta?
Bai. Eginez, probatuz, ikusiz zer atera zaidan goxoa eta zer ez, pentsatuz nik egingo nukeena, zer gehiago botako niokeen…

Normalean, etxeetan emakumeak dira sukaldean aritzen direnak. Profesionalak, berriz, gehienak gizonezkoak dira. Zure ustez zergatik ote da?
Hori gaizki dago. Euskal Herriko sukaldea beti emakumeek eraman dute. Antzina, emakumeak izaten ziren sukaldariak eta gizonezkoak ardoa dastatzen zutenak. Horregatik, taberna edo jatetxe bat irekitzea bururatzen zitzaienean, gizona zen jende aurrean egoten zena eta emakumea sukaldean. Beraz, Euskal Herriko sukalde profesionalak etxekoandreek eraman dituzte aurrera. Gizona tabernan egon arren, emakumeak izan dira sukaldeaz arduratu direnak. Gainera, badakigu sukaldean bezala beste edozein lanetan beti gizona egon dela: ekonomian, abokatutzan, kiroletan… beti gizonak. Izan ere, beraiek orain arte indarrak etxetik kanpo zentratu dituzte. Emakumeek, ordea, familian zentratu dituzte indar hauek. Eta, noski, inork ez badu hartzen familiako errelebo hori, nork egingo du lan hau? Etxekoa ere garrantzitsua da…

Telebistan ateratzeaz gain, Karlos Argiñano jatetxean postreak egiten eta Aiala sukaldaritza eskolan irakasle zara. Horrenbeste eginbeharrekin ba al duzu denborarik zuretzat edo zure familiarentzat?
Oso denbora gutxi nuen eta oso lanpetuta ibili nintzen. Horregatik, aurreko urtea pixka bat erlaxatzeko erabili nuen. Ez zen benetako urte sabatiko bat izan, telebistan jarraitzen bainuen. Baina urte lasaia izan zen. Egia esan, hasieran oso gaizki ibili nintzen. Lan gehiegi, gorputzak pixka bat geratzeko eskatzen zidan. Beraz, aurten paseatzen, aspaldiko lagunei bisitatzen, nire semeei denbora gehiago eskaintzen nabil… Dena lasaiago hartzen.

Zer moduz moldatzen zara telebista aurrean hitz egiteko, jakinda milaka pertsonak ikusten zaituztela? Eroso sentitzen al zara?
Hasieran beldurtu egiten nintzen esaten nituen gauzei garrantzi handia ematen nielako: “Horrenbeste jende ni ikusten, eta hau edo bestea esaten badut … zer pentsatuko dute nitaz? Ikusten banaute nolakoa naizen…”. Baina orain dagoeneko berdin zait. Naizen bezalakoa naiz eta batzuetan konfunditu egiten naiz mundu guztia bezala, beraz, orain disfrutatzen ari naiz gauzei horrenbeste garrantzirik eman gabe.

Orain La Sexta telebista katean Hoy cocinas tú programa egiten ari zara. Bertara jendea joaten da eta zuk plater zehatz bat nola egiten den erakusten diezu. Sukaldaritza egiteaz gain, irakastea gustatzen zaizu?
Bai. Programarekin eta gonbidatuekin asko disfrutatzen ari naiz. Jende asko ezagutzen ari naiz eta denak oso desberdinak: Madrilgoak, Sevillakoak, Galiziakoak… Gainera, oso maila ezberdinetako jendea etortzen da: kale-garbitzaileak, zientifikoak… eta denak oso irekiak, telebista aurrean jartzeko ausarta izan behar baitzara. Eta ez bakarrik beraiek, beraien koadrilakoak eta familiakoak ere bai. Ni harritu egiten naiz. Beraz, gustatzen zait jendearekin sortzen den giro hori. Nik beti galdetu egiten diet, telebistan azaldu aurretik, ea zergatik etortzen diren programara. Askok erantzuten didate: “Ikusten dudalako izugarrizko giroa daukazuela hemen eta ondo pasatzen duzuela”. Eta egia da!! Barre asko egiten dugu. A! Eta aurretik esan dugunari erreferentzia eginez, taldeko ia denak emakumeak gara, oso jende gaztea gainera. Ni naiz zaharrena, baina atzean dagoen taldea oso gaztea da.

Telebistan, beti izan da zure anaia Karlos sukaldaria eta zu, ordea, postreak egiten zenituena. Hla ere, La Sexta telebista katean egiten hasi zaren programan, denetarik prestatzen duzu. Zein arlotan sentitzen zara erosoago sukaldaritzan edo gozogintzan? Zergatik?
Hasieran oso gustura ibiltzen nintzen sukaldaritzan. Orain, ordea, postreak egiten lasaiago, hauei denbora gehiago jarri baitiet. Profesionalki horretan zentratu naiz. Hala ere, biekin ondo moldatzen naiz, baina postreak egitea joko malabarekin ibiltzea bezala da.

Nahi gabe ateratzen zaizu ezta?
Bai, bai. Erraztasun handia dut.

Sukaldaria izan ez bazina, zer gustatuko zitzaizukeen izatea?
Txikitan esaten nuen baleteko dantzari izan nahi nuela. Hala ere, 15-16 urterekin lan munduan aurkituko nuenaren beldur nintzenez, klausurako moja sartzea pentsatu nuen. Neure buruari esaten nion: “Klausurako mojak onak izango dira eta ez naute handik botako. Gainera, mutilekin ere hainbeste buruhauste…”. Horrela, harri batez bi kolpe egingo nituen: lana, mutila… Eta orain eskulana den edozer gauza gustatuko litzaidake egitea. Berdin zait margolari, buztinlari… eskulana den edozer gauza.

Gainera badakit zure familia oso artistikoa dela.
Bai, bai. Eta behar dut eskuekin gauzak ukitu eta ibili. Adibidez, dentista… (Sarari erreferentzia eginez, gurasoak dentistak baititu). Izan daiteke ere, zergatik ez.

Nahiz eta sukaldari aparta izan, ziur nago noizbait hanka sartzeak ere egingo zenituela, ezta? Konta al dezakezu gertatutako anekdotaren bat?
Aurretik esan dudana, postreak ikasteko zakarrontzira pila bat gauza botatzen nituela, adibidez. Orain kontatuko dudana anekdota serio bat da. Bikote bat jatetxera etorri zen beraien ezkontzarako tarta berezi bat nahi zutelako. Oso berezia, handia eta ondo apaindutakoa. Eta “Santonore” bat aukeratu zuten. “Santonore” petisuz eginiko dorre bat da. Baina beraiek izugarri handia nahi zuten. Nik egin, egin nuen. Baina arkitekturaz ezer ez nekienez, pisua, zentrua, grabitatea… ez nituen kontutan hartu. Ondorioz, dorrea balantzaka hasi zen. Gainera, zementuaren ordez karamelua ipini nion. Imajina dezakezue nola bukatu zuen “Santonore” horrek! Azkenean, tartatxoak jan behar izan zituzten. Goxoa zegoen, baina itsura ez zen beraiek nahi zuten bezalakoa…

Egia esan, Evarekin hitz egiten hasi eta orduak eta orduak eman ditzakezu bere solasaldi atseginarekin, baina hortxe eman genion amaiera gure elkarrizketari. Eskerrak eman nahi dizkiot bihotzez Evari hain ondo portatzeagatik gurekin. Oso ondo pasa genuen eta, bideoan ikus dezakezuen bezala, izugarrizko barre algarak egin genituen. Mila esker, Eva, zure denboraren zati txiki bat guri eskaintzeagatik. Jarraitu horrela!!

[kml_flashembed movie="http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-8118128451254757653" width="400" height="326" wmode="transparent" /]

Iban Mate beasaindarra Dolarea baserrian jaioa da. Txikitatik sukaldaritza gustukoa izan du eta gaur egun bere bizitza ostalaritzara zuzendua duen pertsona alaia eta ardoaren munduan ere asko sartua dagoena da. Orain dela gutxi, Euskal Herriko Sumille izendatu dute. Horretaz gain, Beasaingo Igartzarekin zerikusia duen proiektu batean sartuta daude Iban eta bere emaztea den Arantxa; izan ere, Igartza monumentuen multzokoa den Dolarea ostatua hotel bihurtu nahi baitute.

Nolakoak izan ziren zure lehen urratsak ostalaritzan? Ikasketak burutu al zenituen lanbide honetan jarduteko?
Lehenik, ostalaritzan lanean hasi eta ondoren sukaldaritzako ikasketak burutu nituen. 14 urte inguru nituenean, lagun baten bidez lanean hasi nintzen, alde batetik, sukaldaritza gustukoa nuelako eta, bestetik, motorra erosi nahi nuelako. Baina 17 urte bete nituenean, sukaldaritza ikasketak egin nituen.

Zein lekutan burutu zenituen zure lehen praktikak?
Aurrena, Beasaingo Urkiola Jatetxean egon nintzen eta, ondoren, Ibizako Amalurren, Bergarako Lasan, 6 hilabete, Capbretonen (Frantzian), Donostiako Casa Nikolasean…

Gaur egungo sukaldaritzari, hau da, inbestigazio sukaldaritzari zer deritzozu?
Gutxi batzuentzat dela iruditzen zait; alde batetik, prezioa altu samarra delako eta, bestetik, janari mota hau baloratzen duen jende gutxi dagoelako. Orokorrean, ondo iruditzen zait baina denak berdina egingo bagenu, asko gosez hilko ginateke.

Sukaldaritza alde batera utzita, jakinean nago zure zaletasunetako bat ardoa dela.
Bai (barre egiten du). Sukaldaritzan gauzak dastatzea eta zentzumen guztiak erabiltzea gustukoa dut, hau da, usaimena, dastamena… Ostalaritza barnean dagoen guztia kontrolatzea gustatzen zait, hala nola, puruen mundua, ardoarena, likoreena, eta abar. Baina, azkenean, ardoaren munduari, sukaldaritzari erabat lotuta dagoenez, garrantzi handiagoa ematen diot.

Nola bururatu zitzaizun ardoaren munduan sartzea? Edo nork bultzatu zintuen hori ezagutzera?
Pixkanaka-pixkanaka sukaldaritzarekin batera sartzen joan nintzen eta, azkenean, ezin duzu utzi. Zenbat eta gehiago ikasi, orduan eta gutxiago dakizula konturatzen zara eta, horregatik, gehiago erakartzen zaitu.

Ardoaren munduan dagoen txapelketa famatuenean parte hartu eta, gainera, irabazi egin zenuen.
Iparraldeko “Nariz de Oro” txapelketan  parte hartzera animatu eta, gainera, saria eraman nuen. Zorte handia izan nuela onartzen badut ere, benetan oso harro nago egin nuen lanarengatik.

Eta gutxi gorabehera zertan datza txapelketa hori? Zein da bere eginkizun nagusiena?
Eginkizun nagusiena hots pixka bat egitea da ardo mailan. Bodega askok parte hartzen dute eta nahi dutena zera da: profesionalen artean ospea hartu. Aurkezten direnak profesionalak dira, baina hainbat profesional ez da aurkezten. Imajina ezazu, adibidez, bodega batean lanean ari den, eta diru dezente irabazten duen, etnologo ospetsu batek txapelketan parte hartzen duela, baina sukaldaritzaz bizi den batek txapelketan berak baino hobeto egin eta irabazi egiten duela… Etnologoa gaizki geratuko litzateke.

Sukaldaritzako eta enologiako klaseak ematen dituzu…
Hasieran, mesede bat egitearren, klase batzuk eman nitzan eskatu zidaten. Ondoren, ordaindutako klaseak eskaini zizkidaten. Sukaldaritzako eskola gehienbat nire burua ezagutzeagatik egin dut eta ardoarena, berriz, oso ondo etorri zait ardo dastaketak nire erara egin eta nahi ditudan ardoak jartzen ditudalako. Gainera, maiztasunez egiten ditudan saio hauek oso lagungarriak gertatzen zaizkit; honela, dastatzen ditudan ardoak ez ditudalako ahazten.

Irakasle bezala jardutea kosta egiten al zaizu? Zer moduz daramazu irakasle-ikasle harremana?
Hasieran oso zaila egiten zitzaidan: hiru egunetan azaldu nahi nuena ordu eta erdian esaten nuen. Informazio asko eman nahi duzu denbora gutxian, baina gero ohartzen zara ez dela egokia, ikasleek informazioa pixkanaka ikasi behar dutelako.

Badakigu proiektu berri batean lanean ari zarela, azalduko al zeniguke horri buruzko zertxobait ?
Beasainen bertan lau izarretako hotela eraikitzen ari gara, hogei gela izango ditu eta sukaldaritza aldetik modernoa izango da. Gainera, taberna “topaleku” izatea gustatuko litzaiguke, eta ez hotel bateko taberna aspergarri bat. Hau da, gaur egungo taberna izatea nahi dugu, pintxo berezi batzuekin eta, batez ere, bertan dastatzeko ardo ugarirekin.

Beasaingo Dolarea jatetxean egin genuen elkarrizketa eta benetan oso gustura sentitu nintzen Ibani esker. Oso adeitsua izan zen nire galderak erantzuteko orduan, eta berriro ere berarekin solasean aritzeko aukera izango banu, berehala gerturatuko nintzen kontu-kontari jarraitzeko.