Ostiraleko parrandako ajearekin esnatu nintzen larunbat eguerdian. Aurpegia garbitu bezain pronto gaueko afaria etorri zitzaidan burura, denbora asko itxarondako otordu hura. Pentsamendu honek nire gorputza erabat indartu zuen baita ajea nigandik aldendu ere. Gauzak horrela, ordenagailu parera joan nintzen amaitu gabe nuen lana bukatzera.

Ikasleok 07:30ean geldituta geunden Kiska tabernan; hala ere, poteoa ezin izan nuen dastatu azken orduko arazoak zirela medio (inpresora, papera…). A zer buruhausteak! Arazo hauek guztiak konpontzerako jada 09:00ak jo zuten, beraz, Zubibira joan ginen gure gelakide eta irakasleei itxarotera. Hauek heltzean, mahai luze hartan eseri ginen afariaz gozatzeko prest. Berehala atera ziguten lehengo platera baita bigarrena ere, gosetuta geundela nabarituko zuten agian! Berriketan geundela, lagun batzuk bazihoazela aipatu ziguten. A ze ezustekoa! Hernanira omen zihoazen! Egia esan, ez genuen espero baina beraien erabakia onartu genuen. Hala ere, penaz geratu ginen, izan ere, azken afaria baitzen. Baina, beno, Hernaniko giroa nagiago izan zuten, beraz, guk gure giroa gozatzen jarraitu genuen.

Kafeen garaia iritsi zen eta honekin batera sorpresen garaia. Hainbat buruhauste eragin zizkidaten bertso haiek azkenean denen esku utzi genituen. Maitek ere berak prestatutako cd-ak banatu zituen, pena muntaia guztia egin ondoren, ordenagailuan ezin ikusi izana! Hala ere, beste argazki batzuk ikusteko parada izan genuen. Bertsoak ere abestu genituen. Baten bat ere hunkitu eta negarrez hasi zen, agian, ordurako burura igoko zitzaion edaria ( e, Uxue?)

Azkenean, Zubibi alde batera utzi eta tabernetara jo genuen geure parranda hasteko asmoz. Koyotera igo ginen eta bertan gure lehen tragoa hartu. Ondorengoak beheko kalean zehar izan ziren baina kontua galdu nuen… Tabernetako gure giroa ikaragarria izan zen. A zer nolako martxa batzuena! Azkenean, Jokinek bere txistea kontatu zuen eta Uxue eta nire antzerkitxoa ere ez zen falta izan. Hori bai inprobisatzea…(ja-ja). Barre ugari bota zenuten geure kontura, ezta?

Poliki-poliki jendea erretiratzen joan zen, hurrengo egunean goiz jaiki behar eta… 03:30ean tabernak itxi eta azken tragoa dastatzera gaztetxera joan ginen. Honela igaro zen gure afaria eta baita nire larunbata ere.

Afari hau ez da agur bat izan, laster arte baizik. Nahiz eta gure ikastolako ibilbidea amaitu, elkartuko garelakoan bainago…

BESARKADA HANDI BAT, LASTER ARTE!!!

Herri guztiek bezala, Ordiziak ere baditu bere alde ilunak. Izan ere, perfektua den paradisurik ez dago inon munduan, ez txokorik ezkutueneko inongo irla tropikaletan, ezta gure irudimenean ere.

Ordiziak, bere edertasunaren barruan, bertako biztanleentzat deseroso suertatzen den ingurune geografiko bat du. Dena da gora eta behera, ez dago kale laurik, ezta apenas sasi ordekarik ere. Gainera, haran batean kokatua egotean, inguruko mendiek bere hazkundea mugakatzen dute. Hala eta guztiz ere, guk, ordiziarrok, harro egon behar dugu, orografia hau dela eta, Ordizia Goierriren adierazle baita.

Baina herriak baditu arazo potoloagoak, bai. Horien artean aipagarrienak, nire ustera behintzat, Oianguko proiektua, San Bartolome auzo aparkatuaren egoera eta, gaztea naizen aldetik, gaztetxearen eta gazteon egoera penagarria zaharrenaren aldean.

Lehenik Oiangurengo parkeko proiektuarekin hasiko naiz, berau baita gaurkotasun eta zeresan handiena sortzen ari dena. Proiektu honen ardatzak pitch & put-era ibiltzeko gunea, golfa eta hotela dira. Pena bat da orain arteko eremu publiko bat pribatizatzea, honek suposatzen duen guztiarekin… Dena den, ez naiz gai honetan luzatuko, Uxuek duela gutxi idatzi baitzuen proiektu honi buruz informazio gehiago emanez.

San Bartolome auzoaz jardungo naiz orain. Ordiziako auzorik zaharrena eta historikoena hau badugu ere eta bertan San Bartolome baseliza kokatzen bada ere, guztiz abandonatua dago. Penagarria da egun duen egoera. Ezin da auzo bat horrela eduki eta are gutxiago bertan jendea bizi dela kontuan hartuta. Urteak dira bertan ezer egin gabe. Baina, hori bai, udalak ez ditu eskuak gurutzatu, espaloi gabeziaren aurrean, gomazko pibote eta harri puska batzuk jarri ditu, ordezkatze aldera. Harrigarria, ezta? Gainera, auzoak “sekulako skateparka” eta aparkalelu “txiki” bat ere baditu, beraz, ezin kexa daitezke bertako auzokideak, etxebizitza duin baterako eskubiderik ez badute ere, kotxea aparkatzeko eskubidea baitute, gainontzeko herritarrek hau ez dugon bitartean. Hori da hori zortea! Gehiegi luzatu gabe, hona hemen paradisu honen argazki bat, nire testua baino baliagarriagoa gertatuko dena, irudi bakar batek mila hitz baino gehiago balio baititu:

Erdigunera gehiago hurbilduz, gaztetxea daukagu. Leku pribilegiatuan dago dudarik gabe, baina, tamalez, azken urteak zenbatuta dituela dirudi. Udaletxeak aspalditik du hau botatzeko ideia buruan, baina oraindik ere zutik jarraitzen du. Honekin gazteontzako zaharrentzako baino baliabide gutxiago ematen dituztela kritikatu nahi dut eta daukagun urria kentzearen aurkako jarrera adierazi ere bai. Ez naiz gehiago luzatuko, gaztetxeak behin baino gehiago ukitu baitu webgune hau, nik aipatzearren soilik egin dut. Hona hemen, zaharren instalazioak lehenik eta gazteenak ondoren:

Azken honekin bukatzen dut Ordiziari buruzko makroartikulu hau (Ordizian barrena, Ordiziako bazterrik ederrenak ) beste gai potoloagoetan ere herriak zer hobetu badaukala esatearekin batera.