Ikasketek egun sekulako garrantzia dutela jakin badakigu; hala eta guztiz ere, ikasleok asko kexatzen gara hauei eskaini behar zaien denbora gehiegizkoa dela eta. Egia esan, arrazoi pixka bat badugu, baina dena etorkizunagatik egin beharreko sakrifizioa da. Munduko hainbat lekutan “sakrifizo” hitz hau seriotasun handiegiz hartzen da, ordea, ikasleak sekulako presiopean baitaude. Baina benetan merezi al du hain urruti iristea hezkuntza dela eta?
Lehenik eta behin, Koreako kasua aztertu beharko genuke, hau salbuespenetan salpuespen baita. Ikasleek sekulako jaurdunaldiak egiten dituzte eta familien irabazien ehuneko handi bat hezkuntzara joaten da. Familiek euren haurrak ahalik eta hezkuntzarik onena izan dezaten nahi dute, hezkuntza etorkizun distiratsu baten seinalea baita. Horretarako, ikasleek 50 ordu ematen diztuzte ikasketetan astean (klaseko orduak eta klasetik kanpo ikasketaren batean ematen dituztenak kontuan hartuz). Horren adibide argia Kim da, Hego Koreako neska bat sekulako emaitzak ateratzen dituena, horretarako ordu mordoa emanez ikasketetan. Bera bezala asko daude. Gauzak horrela, herrialde hau mundu mailan irakaskuntzan aurrerenetarikoa da. Honek guztiak, sekulako garapenera darama herrialdea. Egia da eta etorkizunean gehiengoak euren “helburua” lortuko duela, baina hartzen al da kontuan ikasleen osasuna? Hauek sekulako presio psikologikoa izateaz gain, porrotaren beldur ere badira; izan ere, hau jasanez gero, gurasoen ohorea laidotuko duten beldur dira, eskualde honetan gurasoak oso zorrotzak direlako. Jakina denez, presioa oso txarra da haurren garapenarako eta etorkizunerako.
Jarraitzeko, aipatu behar da munduko hainbat gobernuk legalki onartua dutela bortxa hezkuntzan, umeek hobeto “funtzionatuko” dutelakoan. Funtzionatu diot -hitz egokirik ez dago-, azken batean hainbesteko zorroztasunaz jokatzearen helburuetako bat inposizioa baita, hau da, pertsonek beraiek nahi duten moduan jokatzea. Nahiz eta helburu hau inplizituki agertu, argi asko ikus daiteke benetako asmoa. Hau, jakina, ez da bidea. Irakaskuntzan, bortxaren bitartez, beldurra sorrarazten da eta pertsonen garapen psikologikoan eragin negatiboa izatea, aurreko kasuan bezala.
Amaitzeko, aurrez aipatutako moduan, familiako irabazien ehuneko handi bat hezkuntzara bideratuta dago eta honek hainbat arazo ekonomiko sortzen ditu. Horrez gain, sekulako abiaduran garatzen ari den herrialdea izanik eta irakaskuntzak gero eta garrantzi handiago duenez, milioika eta milioika ikasle daude. Ondorioz, ez daude nahiko unibertsitate denetzat. Horri unibertsitateen prezioa gehiegizkoa dela gehitzen badiogu, arazo larri baten aurrean gaudela ikusten da; izan ere, benetan garrantzitsua denari munta gehiago eman beharrean (unibertsitate gehiago eraiki, beka gehiago eman…) gobernuak denbora gehiegi galtzen du legeak eginez (bortxa hezkuntzan onartuta egotearen legea adibidez) jendea hobeto kontrolaturik izateko. Ondorengo bideoan argi asko ikus daiteke Koreako hainbat ikasleren haserrea unibertsitateen gehiegizko prezioa dela eta: Protesta estudiantil por el alto precio de la universidad en Corea del Sur.
Aurreko guztia dela medio, onartu beharra dago herrialde hauek (Korea…) sekulako garapen maila lortzen ari direla hezkuntza dela eta. Nik zalantza izpirik ez daukat irakaskuntza sistema on bat funtsezkoa dela edozein herrialderentzat, baina ondo bideratutako irakaskuntza sistema bat da bide egokia; ez, ordea, sistema bat non indarkeria onarturik dagoen, gehiegizko zorroztasuna ematen den…Horrela izanik, nire aburuz, hezkuntzan seriotasuna beharrezkoa da, baina betiere oreka baten barnean; izan ere, oreka honetatik kanpo egonez gero, ikasleen garapenerako oso kaltegarria izan baitaiteke.
Iruzkin berriak