Tag Archives | solasean

TOM DILLON: “Ikasi dut nola jokalariek edo jendeak, orokorrean, besteak errespetatzen dituzten”

By on 2009(e)ko abenduak 14 in elkarrizketak, solasean

1983an jaio zen Ingalaterrako Leicester hirian. Haurtzaroan irla britainiarrean iparralderantz lekualdatu zen Cumbria konderrira, kirol honekiko afizioa hartzen hasiko zen garaian, eta Durham unibertsitatean antropologia ikasketak burutzen ari zen Newcastle Falcons Ingalaterrako errugbiko talde onenetakoak deitu zionean. Ampo Ordiziaren fitxaketari esker duela pare bat hilabete Ordizian da, eta talde honetan ondo bertakotzeaz ez ezik, Phil Huxfordekin batera, Renfe Ohorezko Ligako jokarari erregularrenaren zerrendan hirugarren postuan dagoela argitaratu berri da.

tom-garazi2bis

Entzuna dut zortzi urterekin hasi zinela errugbian jokatzen. Nola oroitzen dituzu baloi obalatuarekin izandako lehen uneak? Duela asko izan zen. Cricketean, futbolean eta errugbian jolasten ginen zortzi urte nituenean, eta hasieratik errugbia nuen gogokoen; beraz… Baina ez nintzen errugbira mugatu unibertsitatera iritsi arte. Hau zortzi urtetik hogei urtera da. Kirol askotan aritu nintzen: tennis, cricket… kirol ezberdinak. Unibertsitatean aukeratu nuen errugbia, eta hori baino lehen kirol ezberdinetan ibilia nintzen.

Zahartzen eta handitzen joan ahala, ikasketei eskaini behar zaien denbora ere handitu egiten da; eta kirolean jarraitu nahi izanez gero, azken alor honetan sartu beharreko ordu kopurua ere gorantz doa. Badirudi, halere, Durham unibertsitatean ikasketak eta errugbia aldi berean uztartu ahal izan zenituela. Une zailak ere izango zenituen. Non dago sekretua? Ona da kirola ikasketekin konbinatzea, unibertsitatearekin, ona baita burmuinarentzako liburuekin lanean aritu ondoren, pare bat ordu kanpoan korrika ibiltzea. Ona da.

Oso erraza da biak batera uztartzea, eta ni ez nintzen profesional bihurtu unibertsitatea utzi arte; beraz, unibertsitatean nintzenean, errugbia askoz ere intentsitate gutxiagokoa zen, ez zen hain profesionala. Newcastle-ekin kontratua sinatu nuenerako amaituta nituen ikasketak. Karrera bat eta errugbi profesionala batera uztartzen dituztenek gehienetan utzi egiten dituzte ikasketak, energia asko eskaini behar baitzaio errugbiari; beraz ikasketak eta kirol profesionala…

Gogoratzen al duzu Falconsekin jokatu zenuen lehen aldia? Gazteen taldean jokatu nuen unibertsitatean nintzela . Eta leku izugarria da, beldurgarria. Leicester Tigers ia Europako talde onena da. Nire lehen partidua zen gazteen taldean, eta oso-oso gogorra izan zen; ez dut inoiz ahaztuko.

Guinness Premiership ligatik Espainiako Ohorezko Mailara etortzea, kirolari dagokionez, atzerapauso bat kontsidera daiteke. Zer deritzozu horri? Espainiako liga gero eta hobea bihurtzen ari dela esango nuke; erraza da Frantzia, Ingalaterra, Zeelanda Berria eta beste lurralde batzuetatik etortzeko prest dauden jokalari on kopurua aipatzea. Ondorioz, liga denboraldiro gero eta zailagoa bilakatzen ari da. Baina, bai, Guinness Premiership askoz ere intentsitate handiagokoa da, oso liga gogorra, eta urte batzuk pasa beharko dira errugbi espainiarrak Ingalaterra, Frantzia eta hego-hemisferioko taldeen intentsitatearekin lehiatzeko gai izan aurretik. Baina bide onetik doa. Antolaketa ona du eta umeen edo gazteen artean gogo handia dago, bereziki Ordizian. Bai, bide onetik doa.

Tom DillonMunduan zehar mila dira errugbi liga duten herrialdeak, eta mila leku interesgarri daude. Nolatan etorri zara Ordiziara? Bada, beti izan dut Frantzian edo Espainian denboraldi batez bizitzeko gogoa; probatzeko, hizkuntza bat ikasteko eta esperientzia berri bat bizitzeko. Ingalaterran jolasten jarrai nezakeen, baina aldaketa nahi nuen. Arrakastatsua izan da, jendea oso jatorra da hemen eta orokorrean oso gustura nago.

Aipa al ditzakezu, bi hitzetan, Ampo Ordiziaren puntu sendo eta ahulenak? Puntu sendoena harrobia dela iruditzen zait; jokalari gazteenak eta antolaketa edo oreka lortzeko modua, kanpoko jokalariak ekarriz eta, aldi berean, Ordiziako eta inguruetako jokalariak prestatuz. Beraz, oreka ona dago extanjeros eta bertako jokalari gazteen artean. Ez dakit ezagutzen duzun jokalari gazteren bat: Julen, Aitzol eta besteak… Oso onak dira. Eta beste gauza on bat veteranosen lana da. Oso onak dira antolatzen eta jendeari laguntzen. Giro ona dago, oso ona denak oso lagunkorrak dira. Elkarte leiala da, hurbila, gertuko kluba da. Eta puntu ahulenak… (barrez) Erantzun egin beharko dut, bada. Puntu ahulak ez daude asko. Seguruenik kanpoan jokatzen dugunego bidaiak aipatuko nituzke, autobusa hartu behar baitugu Valencia, Benidorm eta abarretara joateko. Hamabi ordu, hogeita lau ordu itzulera barne. Hobe hegazkinez (barrez).

Zer moduzkoa da Amporen hirugarren denbora? Hirugarren denbora? Zer da? A bai, ulertzen dut! (barrez) Ez neukan entzunda.
Oso ona da, bai. Sozietatera joaten gara, otorduak izaten ditugu, jatetxeetan ere bai, denok batera… gauza onenetarikoa da. Partidu ostekoa, ohiturak… Hori ona da.

Futbola gizon nobleen kirola da alprojek jokatua; eta errugbia, berriz, alprojen jokoa gizon nobleek jokatua. Esaera britainiar honi jarraiki, inguru hau, alprojez josita legoke. Ez al zaitu apur bat atsekabetzen futbolak hemen duen domeinuak? Ez, ez nau atsekabetzen. Espainiako kulturaren osagai bat da, eta errugbia, integrazio kulturalari dagokionez, futbola bezalakoa dela esango nuke. Gainera, berdina gertatzen da Ingalaterran, futbola sekulakoa da eta… Nik gustuko dut futbola, hortaz, ez dut arazorik. Egia da hainbat kasutan fan batzuek ez dutela ondo neurtzen. Futbola espainiako kulturaren zati bat da, eta hori ona da.

Ba al da ezer zelaian ikasi duzunik eta, era berean, bizitzarako balio izan dizunik? Bai, zera ikasi dut gizon zuzendaritza edo antolaketari buruz: errespetua. Nola jokalariek edo jendeak, orokorrean, besteak errespetatzen dituzten. Ez esan dezaketenagatik, egiten dutenagatik baizik. Errugbia adibide ona da, lider onenak ondo jokatzen duten pertsonak dira. Jende askok hitz egin eta hitz egiten du errespetuari buruz, baina zelaian egiten duenak bestela dio. Ondorioz, hori da errugbiaz kanpo aplika daitekeen ikasgaia. Eta badaude ikasgai gehiago, batez ere pertsonen arteko zuzendaritza edo antolaketari buruz. Zein garrantzitsua den gauza batean konzentratzea, adibidez. Eta lidergoari buruz ere bai. Lidergoa oso garrantzitsua da errugbian. Errugbian lider ona dena maiz lider ona da errugbitik kanpo, negozioetan eta bestelako gauzetan.

Eta zelaitik kanpo ikasitako ezer zelaian erabilgarria izan zaizunik? Hori galdera sakona da! (barrez) Suposatzen dut, adin batera iristean, harrotasunagatik baino gehiago familia eta lagunengatik jokatzen duzula hein batean. Egia da, denbora baten ostean, zure lagunak eta senideak zu babesten ari direnean, hori itzuli egin behar diezula sentitzen duzula.

Errugbiaz gain, zer zalentasun duzu? Bada, gitarra jotzen dut eta asko irakurtzen dut. Orain gaztelania ikasten saiatzen ari naiz, eta horregatik ez dut gehiegi irakurtzen. Beste kirolak ere gogoko ditut: tenisa, cricketa, saskibaloia…

Batxilergoko kideok hamaika zalantza ditugu burutu nahi ditugun ikasketak erabakitzeko orduan; izan ere, aurten hartu behar baitugu erabakia. Gomendatuko al zenioke inori antropologia ikastea? Bai, gomendatuko nuke; oso interesgarria da. Gero eta garrantzitsuagoa bilakatzen ari da, negozio munduan sartzen ari baita. Gainera, esparru ezberdinak ukituz, baita haurrena ere, gero eta erabiliagoa bilakatzen ari da. Oso erabilgarria eta interesgarria da; gomendatuko nuke.

Ingeles kulturak eta euskal kulturak ezberdintasun nabarmenak dituzte, horietako zenbait aurrez ezagunak izango zenituenak. Halere, ba al da euskaldunongan ezer atentzioa eman dizunik?

Txikitako marrazki bizidun gogokoenak: Nola da? Txori korrikalaria… (Correcaminos edo Road Runner izango delakoan)
Jokalari bat: Johnny Wilkinson
Partidu onena: New Zealand-France, Word Cup 1995ean (uste dut)
Hitz bat euskaraz: Gero arte
Eskolako gai politena: Ingeles literatura
Eskolako gai itsusiena: Kimika
Zelaitik kanpo plakatu nahi zenukeen norbait: Gordon Brown
Jaki gustukoena: Txuleta
Harenganako hutsunea sentitzen duzun norbait edo zerbait: Nire neskalaguna
Boris edo Tom? Uh, I see, da igual…

Oso interesgarria da zein sendoa den familia. Familia eta kuadrillak. Lagunen sistemak oso ezberdinak dira. Ingalaterran askoz independienteagoak gara, eta Ingalaterrako alderdi guztietako lagunak ditugu… ausaz. Hemen adiskidetasuna bizitza osorako da neurri handi batean, nahiz eta apur bat orokortzea den. Oso interesgarria da bizitzan aurrera egin ahala, loturak zein sendoak diren ikustea. Eta janaria zoragarria da (barrez). Janaria aparta da.

Gaztelania menperatzen duzula ikusten da. Inoiz pentsatu al duzu euskara ikastearen erronkari aurre egitea?
Latina eman nuen eskolan, eta hori lagungarria da gaztelania ikasteko garaian, antzekotasunak dituelako. Euskarak ez du inongo loturarik ingeles edota latinarekin; beraz, pixka bat itxaron egingo dudalakoan nago. Hitz gutxi batzuk dakizkit, moldatzeko adina; baina gramatika ere… Itxaron egingo dudala uste dut (barrez).

Galdera motzen da igual horren ostean amaiera eman genion elkarrizketari, eta kamarak jasotzeari ekin genion Altamirako instalazioak uztekotan. Nire itzulpen akatsak (ia termino berri bat asmatu nuen, third half) eta kafe-makinak egindako soinuak alde batera utzirik, nola grabaketan lagundu zidan laguna hala ni, elkarrizketa polita izan zelakoan geunden. Tom ezagutzeko aukera eta berarekin orduerdi hori pasa ahal izanagatik zoratzen urrundu ginen handik…

Tom Dillon jokalari apartari buruz gehiago jakin nahi izanez gero, klikatu ondorengoetan:


Prentsa ebakinak:

“El Ampo Ordizia ficha a Tom Dillon, procedente del Newcastle Falcons”  (DiarioVaskok 2009ko irailaren 6an)

El Ampo Ordizia ha sorprendido a los integrantes de la División de Honor del rugby al incorporar al apertura inglés de 25 años Tom Dillon, procedente del Newcastle Falcons, donde el año pasado jugó con la estrella mundial Jonny Wilkinson.
Mide 1,90, pesa 93 kilos y hace daño tanto por el centro como en la posición de apertura. Tiene un cañón en el pie. Dillon cuenta con 19 partidos disputados en Inglaterra, tanto en la Guinnes Premiership como en la Copa. Promete dar mucho que hablar en la inminente nueva temporada.

“Espainiako Ohorezko Maila gaur hasiko da, hiru euskal talde bertan direla” (Berriak 2009ko irailaren 13an)

Hiru euskal talde ariko dira denboraldi honetan ere Espainiako Ohorezko Mailan: Ampo Ordizia, Pegamo Bera Bera eta Bizkaia Gernika -Getxo Arteak iaz galdu zuen maila, eta Gernikak berreskuratu-. Gaur hasiko da denboraldia…Bera Berak…Ordiziak etxetik kanpora ekingo dio sasoiari. Valladoliden du partida Quesos entrepinaresen kontra (12:30). Gipuzkoarrek zazpigarren bukatu zuten iaz, baina ez dute orduko estutasunik nahi. Indartu dira haiek ere, eta ligako izarretako bat izango dute taldean: Tom Dillon. Aurten arte Ingalaterrako Liga Newcastle Falconsen aritu da, 26 urte ditu, eta etorkizun handiko jokalaria dela diote.

Comments { 2 }

Arconada: “Igotzeko aukera dezente dago, baina liga luzea da”

By on 2009(e)ko abenduak 10 in elkarrizketak, kirola, solasean

Egia esan, horren azkar izan zen, non egoera neure egiteko denborarik ere ez nuen izan. Larunbatean berarekin hitz egin, eta astelehenean bertan jarri genuen hitzordua. Urduri nengoen, ez bainekien elkarrizketa nola egin, ezta zer galdetu ere. Gurasoak nituen atzetik, etengabe aholkuak ematen. Bazirudien ni baino aztoratuago zeudela; izan ere, gazte denboran izandako idolo moduko bat zen beraientzat. Lagun bati eskatu nion laguntza, ni lasaitzeko gehienbat (aitak ez baitzidan horretan asko laguntzen). Beraz, abiatu ginen aita, laguna eta ni kotxez Donostiara. Bidean gindoazela, auto-ilara batek harrapatu gintuen. Ni gero eta urduriago jartzen hasia nintzen, baina deitu eta lasai egoteko esan zigun, ez zeukala presarik eta. Bere etxera joan ginen elkarrizketa egitera. Egongelan eseri, kamara martxan jarri eta elkarrizketarekin hasi ginen.

Arconada eta Izaskun

Pentsatzen dut denek jakingo duzuela Arconada nor den. Ez dakienarentzat,  esan beharra dago “Real Sociedad futbol taldeak izandako atezainik onena izan dela, eta taldearen lorpen esanguratsuenak bera jokalari zeneko garaikoak direla. Gainera, urte dezentetan izan zen Espainiako selekzioko atezain titularra. Wikipediak hauxe dio berari buruz:

Munduko atezainik onenetakoa izan arren, Errealarekiko fideltasuna erakutsi zuen, bere karrera osoa talde honetan eman zuelarik. Honetaz gain, 68 partidu jokatu zituen Espainiako selekzioarekin. Bai zelaian eta bai zelaietatik kanpo erakusten zuen karisma zela-eta, futbol zaletu askoren idoloa zen.
Zalego txuri-urdinaren artean ezaguna egin zen honako esaldi hau: “No pasa nada, tenemos a Arkonada”

Lehenik eta behin, zure hastapenak aipatu nahi nituzke. 16 urterekin sinatu zenuen kontratua Realarekin, eta, hori baino lehenago, Lengokoan jokatzen egon zinela jakin izan dut. Txikitatik jakin izan zenuen futbolalari izan nahi zenuela? Eskolan hasi nintzen, mutiko guztiak bezala, kirol guztiak eginez. Nire garaian, kirol jakin batzuetan arituz gero, abantaila batzuk zenituen: puntu erdia ematen zizuten matematikan atletismoa eginez gero… Eta, orduan, nik denetatik egiten nuen. Eskolan atletismoko taldean nengoen, baita futbolekoan ere. Agian, atezain jartzen ninduten lurrera botatzeko beldurrik ez nuen bakarra nintzelako, lurra zementuzkoa edo harri-txintxarrekoa zela kontuan hartu behar baita! Atezain modura jokatzen hasi nintzen, eta oso gustuko nuen. Ondoren, hondartzara pasa nintzen Lengokoa taldearekin. Hondartzan jokatzen egon nintzen denboran, ez zeuden orain bezala horrenbeste maila: alebin, kadete, infantil, jubenil… Garai hartan, erregionalean edo hirugarren mailan jokatzera pasatzen zinen zuzenean. Eta, beraz, 16 urterekin Realean jokatzen hasi nintzen eta hortik Sansera pasatu nintzen.

Goi mailako ikasketak hasi, eta segituan debutatu zenuen Realean. Alde batetik, entrenamenduak eta partiduak eta, bestetik, ikasketak eta azterketak. Nola uztartu zenituen biak? Ez zen erraza izan Realean debutatzea; izan ere, beste bi atezain zeuden garai hartan: Urrutikoetxea eta Artola. Egia esan, zail samar izan nuen. Urruti ordezko zegoen selekzio absolutuan, eta bi urtez gutxi gorabehera egon nintzen Sansen. Esnaola Betisera joan zenean, errealera joan nintzen hirugarren atezain bezala. Egia esan, hasiera gogorra izan nuen, nik uste bainuen zaila izango nuela jokatzeko. Urrutiren lesio baten ondorioz, Artola hasi zen jokatzen. Ordezko nengoenez, biziago nengoen. Artola Bartzelonak fitxatu zuen, eta ordezko bezala jarri ninduten ni Urruti osatu zenean. Orduan, Urrutiri postua kendu, eta jokatzen hasi nintzen. Esan behar da gogorra egin zitzaidala.

Ikasketei buruz, txikitatik nire aitak esaten zidan, lehenengo, ikasturtea gainditu behar nuela. Ez banuen gainditzen, hondartzan egon nintzen garaiaz eta jubeniletako garaiaz ari naiz hitz egiten, ez zegoen futbolik; beraz, denak gainditzen nituen. Gero ikasten jarraitu nuen, baina egia da gero eta zailagoa egiten zitzaidala. Reala, bidaiak, selekzioa, olinpiadak, kontzentrazioak… korapilatzen joan zen dena. Karrera bat ikasi nuen, baina bosgarren urtean geratu nintzen.

Arconada elkarrizketan zehar79-80 denboraldian, liga irabaztekotan egon zineten; azken momentura arte, ordea, ez zen argitu zein izango zen irabazlea. Denboraldi bikaina eginda gero eta 32 partidutan inork zuek menperatu gabe egon ondoren, golpe gogorra izango zen liga ez lortzea, ezta? Nola bizi izan zenuen, horrenbeste esfortzuren ondoren, garaipena eskuratu ez izana? Gogorra izan zen. Reala talde umila zen eta jarraitzen du izaten, baina garai hartan liga lehiatzea pentsatu ere ezin genuen gauza zen. Denboraldi pare bat ondo jokatzen genbiltzan eta UEFA Koparako sailkatu ginen. Egia esan, ez genuen espero maila horretan egotea. Partiduak irabazten joan ginen. Garai hartan, puntuazioa ez zen gaur egungoa bezalakoa: irabazteagatik bi puntu eskuratzen ziren, eta berdintzeagatik bat. Irabazten, berdintzen, irabazten, berdintzen… gindoazen eta aukerak genituela ikusi genuen, titulua ia-ia gure eskuetan zegoela. Madrilen Real Madrid taldearen aurka jokatu genuen partidua izan zen giltza. Haiek bigarren postuan zeuden eta gu 0-2 gindoazen irabazten. Orduan, Santiago Bernabeun beti gertatzen diren gauzak hasi ziren gertatzen: bost minututan arbitroak penalti bat adierazi, gol bat sartu, jokalari bat kanporatu… ikustekoa izan zen! Hor aukera on bat izan genuen. Bigarrena, ligako azkenaurreko partiduan, Sevillaren aurka. Ilusio handia zuen talde gazte baina esperientziarik gabea ginen. Azkenean, ezin izan genuen partidua irabazi, eta, zoritxarrez, ia-ia eskuetan genuen tituluak ihes egin zigun.

Hurrengo denboraldiaren hasieran kostatu zitzaizuen erritmoa hartzea, baina azkenean lortu zenuten. Nola eragin zizuen aurreko denboraldiko esperientziak? Denboraldiaren hasiera bigarren titulua lortu genueneko haren antzekoa izan zen: bigarrenak, hirugarrenak… gindoazen. Talde ona genuen, osatuagoa eta esperientzia gehiagorekin; ez genuen uste, ordea, titulua irabaziko genuenik Madril eta Barça hor zeuden eta. Azkenean, atzean gelditu ziren, eta azkeneko partidua iritsi eta irabazteko aukera genuela ikusi genuen. Luzea egin zitzaigun, deskontu-denboran izan baitzen; halere, azkenean irabazi ahal izan genuen. Agian, hori guztia gertatu zitzaigun sailkapenaren goialdean ezin izango genuela egonpentsatzen genuen urtean.

Taldeko sentimenduaz gain, zer sentitu zenuen gol gutxien sartu zioten atezaina izatean eta Zamora Trofeoa jasotzean? Zalantzarik gabe, taldeko lana da; halere, hiru Zamora Trofeo jarraian jasotzeak kasualitate hutsa ez dela pentsarazten dizu. Talde lana da, eta zuretzat atsegina da aipamen berezi hori jasotzea eta urtero erakustea. Beste urte batzuetan ere izan nintzen bigarren postuan. Hala ere, gure jokatzeko erari erreparatuta, ez ginen erasoan jokatzen zuen taldea. Zergatik? Ez genituelako nahikoa baliabide eta jokalari kopuru mugatua genuelako. Zirkunstantzia jakin batzuengatik Zamora saria lortu ahal izan nuen.

Futbolaria izan zinen garaian, hainbat sari lortu zenituzten. Zein izan zen poz handiagoz hartu zenuena? Nire ustez, bizitzan askotan gertatu zaidan bezala, lehenengo titulua. Bigarrena ere baina…Baita Kopako titulua ere, lehenengo Kopako titulua izan zelako. Hala ere, poz handiagoz hartu genuena, zalantzarik gabe, ligakoa izan zen, denboraldi osoan izandako erregulartasunarengatik jasotako titulua izan zelako. Eta, egian esan, aurreko urtean gertatutakoa eta gero, aukera hori gehiago izan behar ez genuela pentsatzen genuelako.

Arconada, Izaskun eta LauraImajinatu partidu batean zaudela eta azkeneko penaltia jaurti behar dutela. Garaipena azken jaurtiketa horren menpe dago. Behin baino gehiagotan egongo zinen egoera horretan, noski. Zer sentitzen zenuen momentu horietan? Momentu horietan, ezagutzen ez nuen talde bat salbuespen, beti jakiten nuen zein aldetara jaurtitzen zituzten penaltiak. Nik ikasita nezukan ligako jokalari guztiek jaurtitzen zituzten penalti guztiak. Estudio Estadio guztiak ikusi eta irudi guztiak ondo aztertzen nituen. Gauzak horrela, nik banekien Danik edo Schusterrek edo beste edozeinek nora jaurtitzen zituzten penaltiak. Horretaz gain, jaurtitzen zituzten penalti kopurua ikasia nuen, zein zen emaitza penaltia jaurtitzerakoan… Izan ere, ez da gauza bera jaurtitzea penalti bat berdinduta zoazenean edo 4-0 irabazten zoazenean. Azken kasu honetan, lasaiago, erlaxatuago jaurtitzen da. Adibidez, Kopako finalean bostak asmatu nituen: bat gelditu egin nuen eta besteak kanpora jaurti zituzten. Uste dut laugarrenerako jada txapeldunak ginela. Garbi dago profesionala bazara, prest egon behar duzula horretarako. Nik banekien gure aurkako taldekoek nora botako zituzten penaltiak, nire lana zen hori jakitea. Noski, sartu zizkidaten penaltiak; halere, asko gelditu egiten nituen, batez ere ikasita joaten nintzelako.

Lesio gutxi izan bazenituen ere, 85-86 denboraldian bat larria izan zenuen; ezin izan zenuen jokatu. Gogorra izan al zen zuretzat zure taldekoak zelaitik kanpo ikustea? Kirol bat egiten duzunean, gogorrena denboraldi-aurrea izaten da; izan ere, hilabete bat oporrak izan ondoren, entrenatzen hasten zarenean hasten dira urradurak, gihar-minak, nekea… Gainera, entrenatzaile berri batekin hasten zara, eta bere konfiantza irabazi behar duzu. Ligako lehenengo partiduan lesionatu nintzen, bi hilabete gogor lan egiten aritu ondoren. Lehenengo partiduan, gaizki zapaltzeagatik, belauna puskatzea eta zazpi hilabetez jokatu gabe egotea gogorra eta luzea izan zen.

Futbola utzi zenuenean, zaila izan zen kirolariaren bizitza atzean uztea, entrenamenduak eta partiduak, eta bizitza berri batera ohitzera? Bai, zaila da; ez bazaude apur bat prestatuta, ez da erraza. Azkenean, nekagarria bidaiak, kontzentrazioak… dira. Martxoan edo apirilean bukatzeko irrikaz egoten zara. Nik argi neukana zen, kirola uztean, ez nuela entrenatzaile edo kirol zuzendari izan nahi. Ohituta nengoen jokatzera, eta beste guztian ez nuen nire burua ikusten. Nik ikasketak nituenez, enpresen munduan sartu, eta pixkanaka dinamika batera ohitzen joan nintzen. Horrek futbolaz ahaztera eramaten zaitu; bestela, egun osoa oroitzapenetan ematen duzu eta egin ezin dituzun gauzei begira egoten zara.

Kirolari dagokionez, zein izan da zure unerik onena? Beti daude onak, eta, gainera, hobe da beti une on horiez gogoratzea. Pentsa, lau urte nituenetik aitarekin Atotxa futbol zelaira joaten nintzen partiduak ikustera. Beraz, hainbeste aldiz Sanse eta Reala ikusi ondoren, izugarria da Sansen jokalari bezala hastea, zer esanik ez gero Realarekin hastea, olinpiadak, selekzio absolutua… Ez duzu pentsatu ere egiten horra hel zaitezkeenik, baina pixkana-pixkanaka helburuak lortzen zoaz eta, horiek bete dituzula ikusten duzunean, gogor aritzen zara areagokoak erdiesteko.

Arconada atezainaZein izan da zure gelditurik onena ? Asko ditut gogoan; dena den, batzuk aipatzearren: Errege Kopako penaltia, Quiniri Atotxan eginikoa, Schusterri ere Atotxan gelditutakoa… Baloratzekoan, garrantzitsua da momentuko zailtasunak kontuan izatea. Ni ohartzen nintzen egindakoaz telebistan ikusita gero; izan ere, baloia jaurti behar dutenean, ezin duzu pentsatu nora bidaliko duten, konturatzerako lurrean baitzaude. Orduan, ni gero ohartzen nintzen. Zergatik botatzen nintzen hara edo hona? Bada, neurri handi batean erreflexuek agintzen zidatelako, entrenamendu ohiturek…

Behin baino gehiagotan pentsatuko zenuen “bat-batean desagertuko banintz…“? Askotan eta, gehienbat, lesioekin eta gol bereziren batekin. Adibidez, Bertinik gola sartu, Sevillaren aurka, eta horrekin ligako titulua galdu genuenean; Eurokopako gola…Jokabide batzuk, atezain bezala, oso esanguratsuak dira eta, ezinbestean, zure gain hartu behar dituzu.

Poztuko zintuen Palopek Eurokopan egin zizun omenaldiak… Zalantzarik gabe norbaitek zu aintzat hartzea beti da pozgarria. Hala ere, ez dira bakarrik mota horretako errekonozimenduak kontuan hartu beharrekoak. Oso atsegina da kaleko jendeak esaten dizunean zein ondo pasatu duen zu jokatzen ikustea. Benetan pozgarria da pentsatzea zuk zerbait egin zenuela, eta egindako horrekin jende askok gozatu zuela.

Pentsatzen dut Realekoa izanda, partiduak ikusten jarraituko duzula. Aurten, talde ona osatu dutela esaten dute. Lehenengo mailara igotzeko aukerarik badutela pentsatzen duzu ? Begira, liga oso luzea da, uste dut 42 partidu direla, eta aurkari batzuk ere lehenengo mailatik jaitsi dira; beste batzuk, berriz, indartu egin dira fitxaketa interesgarriekin; beste batzuek dirua dute, Cartajena kasu. Oraintxe arte ia inork ez zuen ezagutzen, baina enpresari batek diru dezente ipini du eta fitxaketa interesgarriak egin dituzte.. Gure kasuan, nik uste dut ilusio handia duen jende gaztea dagoela; gauzak oso argi dituen presidente bat, Jokin Aperribai… Nire ustez, saiatu beharra daukagu oraintsuko iraganaz ahazten, non Realak erakutsi zuen irudia ez zen berea. Nik uste dut aukera dezente dagoela; dena den, lehen esan dudan bezala, liga luzea da.

Eta horrelaxe amaitu genuen elkarrizketa. Nire aldetik, eskerrak eman nahi dizkiot Arconadari bere etxeko ateak zabaldu eta tarte hau eskaintzeagatik. Niretzat erronka handia zen, baina, bere gertutasunari esker, lasai eta eroso sentiarazi ninduen. Esker mila, Luis Miguel, zure bizipenak gurekin partekatzeagatik!

Arconada euskaljakintzan from Maite Goñi on Vimeo.

Ordiziako Jakintza ikastolako euskaljakintza 5eko Izaskun Gaztañagak Realeko atezain ohi Arconadari egindako elkarrizketa

Comments { 5 }

Aintzane Ezenarro: “Legebiltzarrean, herritarrak ordezkatzen gaude; sekula ez dut ahaztu hori” (II)

By on 2009(e)ko azaroak 18 in solasean

Aurretik aipatu duzunez, herriak politikan parte hartzen ez badu, politikatik apartatzeko joera hartzen du, batez ere gazteek. Zer uste duzu egin beharko litzatekeela egoera hau aldatzeko? Esan dizudan bezala, uste dut topiko erraz batzuk kendu egin behar direla. Hori, hasteko; eta, ondoren, instituzioen eta alderdien aldetik pertsona normalak garela erakutsi behar dugu. Gure kanpainan saiatu ginen transmititzen, ni behintzat saiatu nintzen, eta uste dut neurri batean lortu genuela, lau urtez Legebiltzarrean herri honi eskaintzeko dauzkagun proiektu batzuk azaltzen egongo garen jende normala garela, besterik ezin delako izan. Hemendik lau urtera, batek daki. Politika honela azaldu behar da, eta honek erakundeen aldetik parte hartze sistemak gehitzea eskatzen du. Nik uste dut alor honetan oraindik bide luzea daukagula egiteko. Kontsultaz hitz egiten da beste maila batean, baina demokraziak urte gehiago daramatzan herrialdeetan askoz ere dinamika anitzagoak daude parte hartze soziala sustatzeko, eta ez bakarrik lau urtez behin herriak erabakietan parte hartzeko; hala nola, erabaki gatazkatsuak daudenean iritzi taldeak sortzeko, erreferenduma edo kontsultaz gain, modu asko baitaude parte hartze sozial hori bultzatzeko. Uste dut herritarrek ikusten badute erabaki publikoetan modu zuzenean parte har dezaketela, honek hurbildu egiten duela politika. Eta ez bakarrik hori, lehen esan dudana ere: topiko batzuk kentzen hasi behar gara gu ere.

Aintzane Ezenarro Jonekin solasean

Askotan ikusten zaituztegu politikariak zuen artean eztabaidatzen Legebiltzarrean, edota bata bestea kritikatzen telebista, egunkari eta gainontzeko komunikabideetan egiten dituzuen adierazpenetan. Baina nolakoa da zuen arteko harremana atzetik ikusita? Zein giro dago Legebiltzarrean alderdi ezberdinetako kideen artean? Egia esan, diferentzia bat sumatu dut aurreko legealditik hona. Ni, normalean, nahiko pertsona irekia naiz, eta harremana berehalakoan izan nuen talde ezberdinetako jendearekin. Beti izaten duzu batzuekin besteekin baino harreman gehiago, ez euren talde politikoengatik, pertsona beragatik baizik; leku guztietan konektatzen duzu gehiago batzuekin beste batzuekin baino. Hala ere, legealdi honetan, bizi da halako giro trakets bat, ez maila pertsonaleraino, baina bizi da halako giro trakets bat, bereziki PSOE eta PPren akordio baztertzaile honen aurrean. Zenbait urrundu egin gara, egia da. Ni ez naiz, normalean, parlamentuan antzerkia egiten duen horietakoa; sentitzen dudana esaten dut, eta giroa asko kaskartu dela iruditzen zait; politikan eta, honen ondorioz, gure artean ere bai. Nik lehen PSOEko zenbait kiderekin banuen halako harreman bat; gaur egun, ordea, asko hoztu dela esango nuke.

Nolakoa da kanpaina politiko bat atzetik begiratuta, hau da, komunikabideetan ikusten ditugun ekitaldi politikoak kenduta? Kanpainak badu nolabaiteko estresa; azken batean, 15 egunean gauza asko esan nahi dituzu, eta aurretik ere badago lan sakon bat. Gure kasuan, garrantzi handia ematen diogu programa egiteari. Hilabeteak pasatzen ditugu programak zehazten atalez atal, eta, noski, programa hori oso sendoa da eta bertan jasoak dauden gairik garrantzitsuenak denbora gutxian gizarteri helarazten saiatzen gara. Gainera, kontuan eduki behar da telebistan agertzen dena 20 segundoko mozketa bat dela. Hori hala izanda, ez da bakarrik egun horretan eman nahi duzun mezuan programaren zati inportante bat laburbildu behar duzula, baita 20 segundotan eman behar duzula mezu nagusi hori ere. Batzuetan gure artean broma egiten dugu, baina 20 segundoko politikariak izaten ohitu gara. Titularrak eman behar dituzu; beraz, bada tentsio hori. Goiz eta arratsaldez egin behar dira ekitaldi ezberdinak, eta Euskal Herriko herri askotara joan behar zara.

Ezenarro elkarrizketan zeharHorrez gain, han zaudenean, jenderekin hitz egin behar duzu, eta batzuetan ez zara oso ondo hartua ere, nahiz eta nik azkeneko kanpaina honetan kontrakoa jaso dudan; kalean nabarmentzen nuen gero jende gehiago zegoela gurekin ados. Jende piloa etorri zitzaigun kalean, gure lana eskertuz eta animoak emanez. Zentzu horretan, nahiko kanpaina atsegina izan zen. Horrek berak indarra ematen dizu aurrera segitzeko. Hori kanpaina da. Gero atzetik komunikazio talde bat izaten da, ideiak nola bota laguntzen dizuna. Gure kasuan, ez oso handia; lan egin dugun baliabideak nahiko xumeak izan baitira. Hala ere, ni neu komunikazio mundutik natorrenez, nahiko kontrolatua izan dut beti gai hau, eta. egia esan. nahiko erraz moldatu naiz elkarrizketetan edota eztabaidetan. Beraz, kanpaina ez da izan pasatzeko desiratzen egon naizen periodo bat, nahiz eta lehen aipatu dizudan estres puntu bat baduen. Gustura ibili naiz, eta uste dut hori nabaritzen dela. Ni ez nago deseroso eztabaida batean, gogotsu nire iritzia emateko baizik. Uste dut kanpaina bat eramateko, orokorrean hautagai izateko eta zerrenda batzuetan parte hartzeko, politika bokazioz bizi behar dela, pasioz. Gainera, baita plazagizona edo izan behar da ere, hizketan ohitua izan behar da. Uste dut politikan izaera bera ere behar dela; bestela, oso gaizki pasa dezakezu kanpaina batean. Presio komunikatibo eta mediatikoa gainean duzu, eta haren aurrean ere jakin behar da erantzuten. Politika edo disfrutatzen duzu, edo oso gaizki pasa dezakezu.

Azkeneko hauteskundeetan Aralarrek oso igoera garrantzitsua izan zuen. Polita izan behar du herriak zure alderdiarengan bere konfiantza jarri duela ikustea, ezta? Pila bat eskertzen dut hori, benetan; asko eskertzen dut. Nik neuk kanpainan esan nuen konfiantza eskatzen nuela, ez nuen botoa eskatzen. Benetan sinistuta nago guk herri honi eskaintzen diogun proiektua dela proiekturik hoberena, etorkizunerako proiektua. Konbentzituta nago, Gipuzkoaren kasuan, biztanleriaren gehiengoa ezkerrekoa, abertzalea eta indarkeria alde batera uztearen aldekoa dela. Beraz, “izan konfiantza gugan; hau da bidea; guztien artean egingo dugu”. Hori izan zen gure mezua, umiltasunetik, jakinda oraindik txikiak ginela eta zenbaitzuetan txiki izate horrek jendea ez duela gehiegi animatzen, baina adieraziz proiektu honetan sinisten genuela. Bultzada zen behar genuena eta uste dut hori dela jaso duguna. Jendeak konfiantza eman digu eta orain izugarrizko ardura dugu konfiantza horri erantzuten.

Aintzane EzenarroHorregatik, lehen esaten nizun, nik arduratik bizi dudala politika. Ez du balio esateak, “bueno, niri dagoeneko eman didate botoa eta orain lau urtetan nahi dudana egingo dut”. Ez, kontrakoa. Niretzat oso garrantzitsua izango da ikustea ea hemendik lau urtera konfiantza hori berretsi edo, zergatik ez, igo egiten den ikustea. Honek adieraziko duelako lanean egiten jakin dugula, eta lan hori herriarengana heldu dela. Kontuan izan behar da, batzuetan lana egiteaz gain, egindako lan horren berri ematen ere jakin behar dela. Beraz, gau elektorala poztasun momentu bat izan zen, batez ere, esan dizudan bezala, nire ibilbidea zela eta. Batzarkide eta parlamentari lan malkartsu hartan bakarrik lan egiten izan ondoren, inoren laguntzarik gabe egiten ari zen alderdi batean, bat-batean ikustea hazi egin zarela, talde parlamentario izango zarela, laguntzaileak ere bikoiztu egingo zaizkizula eta politika beste lasaitasun batekin egin ahal izango duzula… Azken batean, egindako lanaren emaitza ikusi genuen. Egia da batzuetan lana egiten dela, eta, ondoren, emaitzak ez direla ikusten. Guk, kasu honetan, ikusi ditugu; horregatik izan zen hain pozgarria momentu hori.

Lehen aipatu duzun gobernu sozialista berri honek euskal politikan inflexio puntu bat osatzen duela uste duzu, edo urte batzuetako ispilatze hutsa besterik ez da? Gauzak ez dira, lortu egin behar dira. Ez da hura edo bestea izango, guk egiten dugunarenaren araberakoa izango da. Ni beti izan naiz norbera bere ardura izatearen aldekoa. Gobernuan aldaketa bat eman da, tartean ilegalizazio bat izan delako eta zenbait boto kontabilizatu ez direlako. Baina horretaz gain, kontuan izan behar da Eusko Legebiltzarrean ordezkatuta gauden alderdi abertzaleok batzen dugun boto kantitatea handiagoa dela PP eta PSOEk batzen dituztenak baino. Zergatik da, ba, orduan eurek dituztela parlamentari gehiago? Hiru herrialdeek hogeita bosna parlamentari jartzen dituenez, eta Araban boto ez abertzaleak pisu handiagoa duenez, parlamentuaren argazkia geratu da geratu den bezalakoa. Baina ez da boto gehiago dituztelako.

Hauteskundeetan zalantzan izan genuen bosgarren parlamentaria lortu izan bagenu -azkenean, boto gutxi batzuengatik PPk eraman zuena-, eta EAk Araban boto bakar batengatik galdu zuen parlamentaria lortu izan balu, parlamentari abertzaleak gehiago izango ginatekeen legebiltzarrean ez abertzaleak baino. Uste dut, beraz, badagoela hemendik lau urterako irakurketa. Boto eraginkorraren aldeko irakurketa bat egin behar dugu, baldin eta ez badugu nahi egoera hau, lau urterako izan beharrean, beste urte askotarako izatea. Ezkerreko alternatiba gizarteratzen saiatu behar dugu, ezkerreko alternatiba abertzalea indartu dadin. Ezker abertzale ilegalizatuaz ari naiz bereziki. Behin betiko bide politikoen aldeko apustua egin behar dela lehenesten badute, indarrak batuz, sendotze hori posible izango da. Hori bai, batzuk erabaki hori ez dutelako hartzen, besteak ere ezin dugu eskuak gurutzatuta egon; aurrera egin behar dugu. Hori izan da Aralarren mezua, ezker alternatiba abertzalea indartu dezagun inoren zain egon gabe. Etortzen badira, askoz hobe; baina batzuk aspaldi hartuta behar zuten erabaki hori hartzen ez badute, besteok ezin dugu zain egon. Aurrera egin behar dugu, herri honek merezi duelako. Batetik, ezkerreko alternatiba abertzale bat; eta bestetik, gehiengo abertzalea izatea erakundeetan. Askotan badirudi egoera bat horrela dagoen bitartean ez dagoela ezer egiterik. Hori ez da egia, besteok badugu zer eginik eta egin behar dugu; bestela, ardurak kanpora botatzea litzateke. Abertzale sentitzen diren besteak ere konbentzitu behar ditugu, batera emateko bide horretan, hemendik lau urtera errepika ez dadin gaur ematen den argazkia.

Aintzane eta Jon Getariako udaletxeanUkaezina da Euskal Herrian gatazka politiko bat dagoela. Ikusiko al dugu honen amaiera noizbait? Ikusi beharko dugu, eta gainera gehiago esango dut: konponbidean sinesten ez dutenak edo etsita daudenak hobe dute plaza publikoa utzi eta etxera joan. Ordezkari politikoek ezin dugu arazo zail baten aurrean etsipena saldu. Benetan pentsatzen dut posible dela XXI. mendeko Europan, besteak beste, Eskoziaren kasua bertan dugulako, non erreferendum bat egingo den 2010ean. Ez da hainbeste muga berriak ezarri direla Europar Batasunaren baitan. Eta hemen, Gernikako Estatutuak hogeita hamar urte bete dituenean, argi dagoena da estatutu hori ez dela elkargune. Ez zen izan elkargune bere garaian, gizartearen sektore handi bat kanpoan utzi zuelako, eta are gutxiago da orain, duela hogeita hamar urte babestu zuten batzuek ere dagoeneko ez dela betetzen edo ez dela nahikoa esaten dutenean. Hor egon zen estatutu politiko berri bat osatzeko proposamena, Ibarretxe Plana bezala ezagutu zena. Eta bada hori bide bat, estatutu berri bat, non erabakitzeko eskubidea jasotzen den. Hori da elkargunea. Horretarako, ezinbestekoa da elkarrizketa politikoari ekitea, eta ardura hori Lehendakariak dauka. Bere garaian Ibarretxe jaunak hartu zuen bezala, ekimena orain López jaunak hartu beharko luke. Kanpainan esan zuen, bera Lehendakaritzara iristen bazen, hartuko zuela elkarrizketa politikoa bultzatzeko ekimena. Aralarrekoek legebiltzar berria eratu eta berehala galdetu genion non zen bere ekimena, zertan zetzan, zein izango zen metodologia, zeintzuk izango ziren denborak eta epeak… Oso gai konplexua zela eta bere lehentasunen artean ez zegoela izan zen erantzuna. Kanpainan esandakoa baztertu zuen.

Gainera, nik uste dut, igande honetan (Estatutuaren 30. urteurrenaren ospakizunaz ari da) zerbait argi geratu baldin bada dela ez daukagula minimotan ere batzen gaituen marko juridiko-politiko bat eta ezinbestekoa, premiazkoa eta lehentasunezkoa izan beharko lukeela elkarrizketa politiko horri ekitea normalizazio politikora heltzeko; hau da, gehienak, denak ez bada ere, gutxieneko batzuetan ados jar gaitezkeen espazio bat bilatzeko. Hori da egin beharrekoa; orain berandutu nahi badu ere, ondoren egin beharko dena.

Bada ere haren aurrean hartzen duten beste aitzakia bat: indarkeria. Indarkeria dagoen bitartean ez dutela eztabaida politikorik irekiko diote. Nire iritziz, guri dagokiguke, abertzale guztioi, gai honek indarkeriarekin zerikusirik ez duela azaltzea. Hori guk egin behar dugu, bereziki, indarkeriaren aurka egonik, oraindik ere isilik geratzen direnak. Hori da bestea. Ni konbentzituta nago badagoela ezker abertzale ilegalizatuaren zati handi bat, non dagoeneko indarkeriak ez duela lekurik uste duena. Esatea da falta dena, eta etxekalte izango da esaten ez den bitartean. Herri honen ikuspegia gailendu behar da gu guztiongan ikuspegi partidistaren gainetik. Eta garbi badaukagu Euskal Herriarentzat bide politikoak direla eraginkorrenak, batzen gaituztela, eta horietatik abiatuta kasu egingo digutela nazioartean, ez da itxaron behar ezta egun bat bera ere.

Gurekin egoteagatik berriz ere eskerrak emanez, elkarrizketari amaiera eman nion. Aralarreko legebiltzarkideak gurekin oso gustura izan zela esan, eta zorte ona opatu zigun guztioi geure ikasketetan. Azkenik, Getariako Plaza Nagusian ginela berriro, elkar agurtu eta esperientzia ederra bizi izandako sentipenarekin Ordiziarako bidean jarri nintzen berriz ere. Mila esker, Aintzane!

Elkarrizketaren lehen zatia irakurri nahi baduzu:

Aintzane Ezenarro: “Legebiltzarrean, herritarrak ordezkatzen gaude; sekula ez dut ahaztu hori” (I)

Comments { 1 }
-->