About benat.pecharroman

Author Archive | benat.pecharroman

Ainhoa Garmendia (soprano): “Aisialdian ez zait batere gustatzen opera abestea” (I)

Gero eta ospe handiagoa lortzen ari den pertsona bat elkarrizketatu nahi nuen, Ainhoa Garmendia sopranoa. Bera Legorretan jaiotakoa da, nahiz eta nerabezaroa Ordizian igaro. Donostiako Orfeoiako Kantu Eskolan eta Ordiziako Oroith Abesbatzan, Amalia Ibañezekin, ibilia da. Geroago, Madrilera joan zen ikasketak jarraitzera. Bere talentua zela eta, ikasketak Vienan jarraitzeko aukera ikusi zuen eta, bi aldiz pentsatu gabe, bertara joan zen. Helena Lazarskaren aholkuen pean jarri zen. Marsellako CNIPAL opera eskolan sartuko zen geroxeago. Handik aurrera, bere ahots liluragarri eta fina Europa osora zabalduko zuen, opera garrantzitsu askotan parte hartuz. Arrakastadun artista honek hainbat sari irabazi du bere karrera artistikoan zehar. Ez da harritzekoa, izan ere, leku batetik bestera dabil opera emanaldiak eskainiz. Gaur, ohituta egongo ez den arren, bere ahots garden eta atsegina entzuteko tarte bat eskaintzen dio publiko txiki honi.

Kaixo, Ainhoa. Hasteko, nik txikitako anekdota bat azaldu nahi nizuke; izan ere, nire gurasoek diotenez, umetxo bat nintzenean, zure gurasoen etxean nola entseatzen zenuen entzunez hartzen nuen lo eguerdietan. Esaten didatenez, begiak zabal-zabal nituela, minutuak pasatzen nituen zure ahotsa entzuten. Noiz konturatu zinen kantatzea zela zure bertute nagusia? Hasteko, 7 edo 8 urte nituela, akordeoia jotzen hasi nintzen, oraindik Legorretan nengoela. Pello Ramirez zen nire irakasle. Berak esan zidan lehendabiziko aldiz, 10 bat urte izango nituenean, abesten nuen bakoitzean nire ahotsean zerbait berezia ikusten zuela, kolore polita eta belarri ona nituela, eta ea ez ote nuen koralen batean abestu edo horrelako zerbait probatu nahi. Berak eman zidan lehendabiziko ideia, eta horrela sartu nintzen Ordiziako Oroith Abesbatzan. Hasieran, txikiekin abesten hasi nintzen, Oroith Txiki abesbatzan, umeen abesbatzan, eta gero helduen koralera pasatu eta beraiekin hasi nintzen abesten. Handik hilabete batzuetara, nire lehenengo soloa eman zidaten. Nik ez neukan inoiz beldurrik eta horrelako ezer (barre egiten du). 14-15 urte izango nituen orduan, eta horrelaxe hasi zen guztia. Konturatu nintzen izugarri gustatzen zitzaidala, eta 16-17 urterekin erabaki nuen horretan jarduten jarraitu nahi nuela.

Donostiako Orfeoiko kantu eskolan sartu zinela aipatu dut lehen. Zer oroitzapen duzu zure nerabezaroan Donostian bizitako esperientziaz? Oso oroitzapen polita daukat. Bi urtez egon nintzen Donostian, eta zentroan bizi nintzen. Orfeoian egotea, bertan abestea eta hango esperientzia… (arnasa sakon hartzen du). Lehenbiziko aldiz Madrilera joaten hasi nintzen kontzertu garrantzitsu batzuk ematera. Bestalde, oso zuzendari garrantzitsuekin abestu nuen. Honenbestez, batere ezagutzen ez nuen mundu berri bat ireki zitzaidan; izan ere, nire familia ez da familia musikala eta, ondorioz, mundu hori ez nuen ezagutzen. Horregatik, erabat liluratuta gelditu nintzen eta gogo handiagoa jarri zitzaidan bertan jarraitzeko.

Ederki. Eta zure gogoak zirela eta, noiz konturatu zinen benetan kantu profesionalaren munduan sartu eta bertatik bizi zintezkeela? Nik uste dut hasieran ez nintzela konturatu. Kantatzen hasi nintzenean, gustukoa nuen jarduera hau eta ez nekien horrek zer ekar zezakeen. Konturatu nintzen lehendabiziko aldia Vienara joan nintzenean izan zen. 22 urte izango nituen artean, eta han ikusi nuen ia ez zegoela atzera bueltarik (biok barre egiten dugu). Alde batetik, nolabait esatekotan, konturatu nintzen zer-nolako sakrifizioak egin behar ziren: denbora luzean etxetik kanpo, bidaiak, ahotsa zaindu eta lana larruz egiten hasi… Baina, bestalde, jadanik buru-belarri sartuta nengoen lan horietan, eta hori zen, bada, nik egin nahi nuena. Horrexegatik, kontzientziatzen joan nintzen nire mundua nolakoa izango zen eta, aldi berean, garbiago ikusi nuen bizitza aurrera atera nezakeela nik atsegin nuena eginez, abestuz.

Dakigun bezala, egun batean, zure maisu Henry Mayer Leipzigeko Operako (Alemanian) zuzendari izendatzen dute, eta berarekin joatea proposatzen dizu. Zure bizitzan hartu duzun erabaki garrantzitsuenetariko bat izango zen bere proposamena onartzea, ezta? Bai, oso-oso garrantzitsua izan zen. Ni Marsellan nengoen, beka bat eman baitzidaten. “Opera Estudio” deritzon opera eskola batean nenbilen, non profesional izateko aukera ugari ematen zituzten. Bera bertan zegoen, Marsellan, eta kasualitatez handik urtebetera Leipzigeko zuzendari izendatu zuten. Eskola hartan 12 bat abeslari geunden, eta 12 horietatik ni aukeratu ninduen Alemaniara berarekin joateko. Nire maisuarekin joan eta, han, bertako taldearentzat audizio bat egin beharra izan nuen. Eta, bueno, erabakia hartzeari dagokionez, bost minutu ere ez nituen behar izan; izan ere, izugarrizko aukera baitzen. Ikasle edo abeslari erdiprofesional izatetik profesional izatera igarotzea sekulako aurrerapausoa zen niretzat. Beraz, lehen esan bezala, Alemaniara bidaiatu, audizioa egin eta arazorik gabe jarri ninduten bertako operan abesten. Dudarik gabe, urte haietan hartu nuen erabaki garrantzitsuena izan zen, opera batean sartu eta teatro batean lan egiten hasi nintzelako eta mundu berri bat ireki zitzaidalako.

Beraz, aldaketa handia izan zen… Izugarrizko aldaketa, bai. Hilero soldata finko bat izaten hasi nintzen, nire bizitza aurrera atera nahian nenbilen eta, betez ere, ikasteko irrikaz nengoen. Lehendabiziko bi urteetan oso gauza txikiak egon nintzen egiten; izan ere, denetatik gazteena nintzen, 25-26 bat urte izango nituen, eta izugarri ikasi nuen. Gero, pixkanaka-pixkanaka paper garrantzitsuagoak eman zizkidaten, paper sekundarioak edo bigarren filakoak deritzenak, eta azkenean printzipalak ematen hasi zintzaizkidaten. Ezbairik gabe, hori izan da nire eskolarik hoberena.

Orain Leipzigen bizi zara, baina zure bizitza profesionalean zehar beste herrialde batzuetan ere bizi izan zara. Leku horietatik guztietatik, nork izan du eragin gehien zure bizitza pertsonalean? Hori zaila da esatea, baina nire bizitzan eragin handien izan duena Leipzig izan dela uste dut. 8 urte, ia 9 daramatzat Leipzigen bizitzen. Dena den, zuk esan duzun bezala, Ingalaterran, Suitzan, Belgikan, Espainian, Frantzian… eta, orokorrean, Europa osoan abestu dut. Azken finean, ni Europako edozein txokotan etxean bezala sentitzen naiz, egia esan. Baina, bai, nire iritziz eragin handiena Alemaniak eta Leipzigek izan dute. Nahiz eta orain nire kontratua utzi dudan eta ia ez nagoen han postu finkoan, han bizi naiz. Nire bizitza pertsonala han dago, lagun asko dauzkat eta oso gustura sentitzen naiz. Egia da pertsonalki ere aldaketa nabari duzula zeuregan: beste gauza batzuetara ohitzen zara eta, azkenean, eragina handia da beti.

Jakina da Euskaditik kanpo denbora asko igarotzen duzula. Zeren falta sentitzen duzu gehien kanpoan zaudenean, hau da, zer da samintasunez gehien oroitzen duzuna? Lehen aipatu dudan bezala, denbora dezente da Euskal Herritik kanpo nagoela, baina asko etortzen naiz. Orduan, ez dut halako samintasunik sentitzen. Beti daude gauzak atzerrian gaudenean falta zaizkigunak, baina badakidanez berriro itzuliko naizela -orain lan mordoxka dut Euskal Herrian eta baita Espainia mailan ere- ez naiz askorik kezkatzen. Egia esan, oso ondo moldatzen naiz leku bakoitzera. Alemanian nagoenean, bertan bizi den bezala bizi naiz, bertako bizitza daukat; hona etortzen naizenean, berriz, hemengoa… Samintasunik, beraz, ez dut gehiegirik sentitzen, ez.

Zure karreran zehar obra askotan hartu duzu parte. Izango da oroitzapen berezirik sortu dizkizun emanaldi edo obraren bat, ezta? Asko daude, bai. Obra bakoitza mundu bat da, eta kontratu bakoitza desberdina da bestearekiko. Gauza ezberdinak bizi izaten dira. Halere, asko markatu nauen kontratu bat Ingalaterrakoa izan da. 2006 eta 2007an egon nintzen, bi alditan, ia lau hilabetez aldi bakoitzean. Oso denboraldi luzea da hori; izan ere, kontratu bakoitzak sei aste, gehienez bi hilabete irauten baitu. Kasu hartan, ordea, hiru hilabete eta erdi baino gehiago irauten zuen kontratuak. Ingalaterra hegoaldean egon nintzen, munduko festibal garrantzitsuenetariko batean hain zuzen ere. Asko markatzeaz gain, pila bat ikasi nuen. Geroztik kontratu asko ekarri dizkit horrek, DVD bat grabatu genuen zuzenean BBC rentzako eta hau mundu osoko telebistetan ikusi da. Email mordoa jaso nuen garai hartan Finlandiatik eta beste herrialde askotatik, jendeak telebistan ikusi baininduen. Gainera, iazko udan, festibal berberatik azkeneko momentuan deitu zidaten; asteazken batean hurrengo egunean abesteko. Eguerdiko hamabietan deitu, eta arratsaldeko lauretan hegazkinean nengoen. Hurrengo egunean obra estreinatzektoan zen. Paper nagusia egitekoa zena gaixo jarri eta ea nik bere lekua hartuko nuen galdetu zidaten, hau da, paper printzipal bat egiteko eskatu zidaten. Zorionez, oso-oso ongi joan zen dena eta orain 2011rako kontratatu naute, beste 3 hilabete eta erdirako, Ingalaterratik gira bat eginez. Festibal hori, orokorrean, oso garrantzitsua izan da niretzat.

Normalean, ikuskizunetan lan egiten duten pertsonek behin edo behin gertatutako anekdota edo pasadizo bitxiak izaten dituzte kontatzeko. Zuri noizbait gertatu al zaizu gaurko egunean gogoratzen duzun anekdota bereziren bat? Bai, pila bat anekdota daude. Gogoan dut lehendabiziko opera egin nueneko bat , 22 urte inguru izango nituen. Madrilgo eskolan nengoen, oraindik ez nintzen profesionala, ikasten ari nintzen. Beti gogoratuko dut: eszenatokian nengoela, barregura sartu zitzaidan. Nik, nire paperean, kanpaitxo bat neukan eta neska batek janzten laguntzen zidan. Don Pasqualen opera zen emanaldi hura. Orduan, nik kanpaitxoa hartu eta tin-tin-tin eginez, neskameari deitu eta hau korrika etortzen zen. Sarritan egin genituen entseguak eta ez zen arazorik egon inoiz. Baina entsegu orokorra iritsi zen eta kanpaitxoa jo behar nuen une berean, puskatu eta pum! Haren zati bat eskuan nuela gelditu nintzen eta beste zatia lurrera erori zen! Momentu hartan sekulako barregura sartu zitzaidan. Horrelako anekdotak asko daude.

Euskaljakintza 5eko Beñat Pecharromanek Ainhoa Garmendia sopranoari egindako elkarrizketa.

Comments { 1 }

Sara izeneko gizona, Bernardo Atxaga

Bernardo Atxaga, 1951ko uztailaren 27an jaio zen Asteasun, eta bere benetako izena Joseba Irazu Garmendia da. Lehen ikasketak bere jaioterrian eta Andoainen egin zituen; batxilergoa, berriz, Donostian. Garai horietan irabazi zituen bere lehen sariak, hain zuzen ere, eskola-umeentzat sorturiko literatur lehiaketetan. Ekonomia Zientzietan lizentziatu zen Bilboko Unibertsitatean eta, bertan, zenbait euskal idazle ezagutu zituen, hala nola, Gabriel Aresti, haren lehen lanak argitara ematen lagundu ziona. Hainbat lanetan aritu zen: euskarako irakasle, irratiko gidoilari, liburu-saltzaile, ekonomialari… Azkenean, laurogeiko hamarkadan, buru-belarri murgildu zen literaturaren arloan.

Hasiera batetik izan da langile saiatu eta zorrotza Atxaga. Horren erakusle dira, gaztaroan, 1972an, kaleratutako bere lehen euskal poemak, 1976an argitaratutako bere lehen eleberria, 1978an plazaratutako Etiopia poema-liburua… Eta ez da harritzekoa; izan ere, idazle euskaldun honek bikain erabiltzen du barne-mundua eta euskarak duen adierazkortasun eta sondotasuna plasmatzen ditu bere obra bakoitzean. Ondorioz, 1977an, banku batean zeukan lana utzi, eta idaztetik bizitzeko erabakia hartu zuen. Garai honetan, Pott bandako partaide izan zen, izen bereko aldizkarian lanak argitaratuz, Joseba Sarrionandia eta Ruper Ordorikarekin elkarlanean.

Bernardo Atxagaren bereizgarri nagusienetako bat da, lehen esan bezala, hizkuntzaren erabilera eta 1989az geroztik bere lanek errekonozimendua besterik ez dute jaso: Obabakoak-ek, adibidez, Espainia osoaren mirespena lortu du, Espainiako Literatura Sari Nazionala, Euskadi Saria, Kritikaren Saria eta Prix Millepages Saria jasoz eta lana 20 hizkuntza baino gehiagora itzuliz. Hori dela eta, artista honen errespetua berretsi egin da obra berri bat kaleratu izan duen bakoitzean. Gainera, aipatu beharra dago,2007. urtetik euskaltzain osoa dela, bere literaturaren merezimenduarengatik eta euskara lau haizeetara hedatu izanagatik. Beste gertaera arrakastatsu bat Obabakoak eta Zeru horiek zinera egokituak izan direla da. Orokorrean, oso kritika onak izan dituzte bi film “euskaldun” hauek, eta, gehienbat, Obabakoak-ek.

Ildo beretik, garrantzitsua da aipatzea bere bizitzan zehar ukitu dituen genero guztiak: olerkigintzatik hasi, poesiarekin jarraitu eta narratibara arte. Bere idazlanen artean hauek aurki ditzakegu: Sugeak txoriari begiratzen dionean (1997), Bi letter jaso nituen oso denbora gutxian (1984), Behi euskaldun baten memoriak (1991), Bi anai (1985), Gizona bere bakardadean, Zeru Horiek (1995), Obabakoak (1998), Soinujolearen semea (2003) eta Zazpi etxe Frantzian (2009) dira esanguratsuenak. Irakurle mota guztientzako obrak egin ditu autore honek.

Baina badago lehen aipatu ez dudan eta Atxagak 1996an kaleratutako liburu bat: Sara izeneko gizona. Narrazio hau Lehenengo Gerra Karlistan kokatzen du eta kontakizuneko protagonista nagusia Martin Saldias da. Hainbat urteko iraupena izan zuen karlisten eta liberalen arteko gerrate honetan, Sara karlisten aldeko espioia da. Gizona izan arren, emakumezko izena erabiltzen du, liberalek etsaitzat har ez dezaten. Bilbotik atera eta Irungo karlisten topagunera joatea izango da bere lehen egitekoa, bidean aurkituko dituen kontrol liberalak ahal dituen moduan saihestuz. Bere helburua liberalek dituzten planen inguruan Tomas Zumalakarregiri informatzea da. Baina han hainbat izango ditu; izan ere, hirira sartu bezain laster, Aranburu tenientearen troparekin liskarra izaten du eta zalantzan jartzen hasten da ea liberalen aldeko traidorerik kanpamenduan ba ote dagoen, Aranburu begiz jota duela. Gainera, liberalen aurkako borroka batean, Martin zauritzen dute eta Aranburu izan delako susmoa hartzen du. Carrasco eta Merino tenientea eta Barrez generala ere izan daitezkeela pentsatzen du. Ikerketa sakon bati ematen dio hasiera orduan, eta pistaz pista traidoreekin topo egin arte ez du atsedenik hartuko. Hainbat gertakizunen ondoren (Aranbururen fusilamendua, Etxarri Aranazko erasoaren huts egitea, Valdivieso tenientearen hilketa…), Barrezek tiro nork egin dion esaten dio eta zelatari liberalak nortzuk diren jakiten dute azkenean. Hau guztia dela eta, bere gogoz gerrara joandako Martin Saldias bilbotarrak, Barrezekin batera, gerratea uztea erabakitzen du eta bere jaioterrira itzultzeari ekiten dio, atzean inoiz ahaztuko ez dituen egun zirraragarri eta, aldi berean, beldurgarriak utziz.

Jarraitu aurretik, liburu hau irakurtzearen zergatia argitu nahi nuke. Arrazoi garbiena hauxe da: akziozko narrazioak oso gustuko ditut. Akziodun nobelak irakurtzea oso interesgarri suertatzen zait; izan ere, mugimendu asko egotea eta ekintza ugari gertatzea gogoko baitut. Gainera, liburu honen hainbat lagunen kritika positiboak entzunda, birritan pentsatu gabe hasi nintzen irakurtzen. Eta lagunek esan bezala, segituan erakarri ninduten Martin Saldiasen abentura historiko eta susmoez betetako gogoetek.

Nire uste apalean, Bernardo Atxagak gure eskura utzi duen historia eta abenturaz betetako liburu hau nahiko erraz irakurtzen da. Badaude hainbat hitz espezifiko, adibidez, gerrateko lanabes eta militarren graduei buruzkoak, baina horiek ez dute eragozten irakurlearen ulermena testuan zehar. Niri, behintzat, ulertu gabeko hitzek ez didate arazorik sortu gertaerak irakurtzean. Bestalde, hasiera zertxobait pisutsua egin zaidala onartu beharra daukat, nahiz eta gerora gehiago erakarri nauen liburuak. Idazleak Martin Saldiasek Irunera iristeko behar duen denbora era luzeegian kontatzen duela iruditzen zait eta, ondorioz, nobelaren haria galtzen ari nintzela pentsatzera ere iritsi naiz. Hala eta guztiz ere, ondorengo gatazka, zurrumurru eta susmoek, bete-betean sarrarazi didate berriz narrazioan. Honenbestez, beste behin, Atxagak bere irakurleei huts egin ez diela argi baino argiago dago, irakurri izan ditudan beste liburuen adinako maila baitu liburu honek ere.

Narrazio literal eta historiko honen egokitasunez aparte, hiru xehetasun izan dira aipagarrien iruditu zaizkidanak. Alde batetik, idazle euskaldunak bere beste obra askotan azaltzen duen barne ahotsa ere agertzen du liburu honetan. Kasu honetan, Arenal Kafeko ugazaba-andrea da bere buru barruan hitz egiten duena, protagonistaren kontzientzia islatzen duena. Beste aldetik, nahiz eta historiako pasarte batean oinarritutako liburua izan, asteasuarrak bilatu du poemak non sartzeko bidea eta kasu honetan, Barrez frantsesaren poesia liburuak betetzen du funtzio hau. Azkenik, ezin da aipatu gabe utzi kapitulu bakoitzaren amaieran epilogo antzeko bat gehitu duela Atxagak. Atal bakoitzaren amaieran, bertan pisu gehien izan duen pertsonaiaren pentsamenduak agertzen ditu euskal idazleak, hala nola, Valdivieso tenienteak pentsatzen duena, Aranbururen gogoetak… Eta, egia esan, narradoreak asmatu du epilogo hauek jartzearekin; izan ere, pertsonaiei buruzko zalantzak argitzeko oso baliagarriak baitira.

Hau guztia dela eta, Bernardo Atxagak 1996an idatzitako narrazio hau, Sara izeneko gizona, irakurtzea gomendatzen diot 16 urtez gorako edonori. Gazteagoei, agian ez, Lehen Gerra Karlistaren ideia orokor bat edukitzea ezinbestekoa delako testuaren nondik norakoa ulertu ahal izateko. Beraz, euskal historia eta akzioa uztartzen dituen narrazio bat bilatzen duen irakurlearentzat, punta-puntako liburua dela pentsatzen dut eta ziur nago gustuko izango duela. Egia esan, ez dago zure gustukoa den liburu bat irakurtzea baina gauza atseginagorik!

Lexikoa lantzeko ariketa

Bernardo Atxagaren denbora-lerroa (Beñat eta Irune)

Comments { 1 }

“Ni ez naiz futbolaria, aberatsa baizik”

Cristiano Ronaldo: 94 milioi euro. Kaká: 65 milioi euro. Benzema: 35 milioi euro… Datu hauek ikusita, edonor konturatzen da Real Madrilen azken denboraldi honetako fitxaketak direla hiru jokalari hauen izenak, besteak beste. Denok dakigun modura, Madrilgo taldeak sekulako dirutza utzi du aurten inoiz izandakohttp://envezdelpsiquiatra.wordpress.com/2009/09/02/lo-que-ganan-los-futbolistas/ orrialdetik atera dut, informazio bila ari nintzela.talderik onena eta boteretsuena sortzeko asmotan. Eta, azken finean, lortu ere lortu du; izan ere, munduko jokalari garrantzitsu eta garesti asko ekarri ditu bere klubera, hala nola, lehen aipatu ditudan hirurak. Florentino Pérezek (ez dakienarentzat, Real Madrileko presidenteak) argi eta garbi utzi zuen 2009-2010 denboraldirako jokalari ezinhobeak ekarriko zituela eta esandakoa ongi bete du. Guztira, 258 milioi euro gastatu ditu. Bai, bai, 258 milioi. Seguru norbaitek zera galdetzen duela: zenbat jokalari fitxatu ditu, ba, Real Madrilek hainbeste diru ordainduta? 100 jokalari, ala? Hori pentsatzen duzuenok oker zaudete; izan ere, 9 jokalari erosita xahutu baititu Florentino jaunak taldearen ondasun gehienak. Eta nik zera galdetzen diot neure buruari behin eta berriz: normala izango ote da horrelako diru kantitateak jokalari batzuengatik ematea? Hala eta guztiz ere, nire intentzioa gaurko honetan ez da jokalarien kostu handi eta, nire iritziz, lotsagabe horiek salatzea, eurek kobratzen dituzten milioi mordoak salatzea baizik.

Lehenik eta behin gauzatxo bat aipatu nahi nuke: futbol jokalari profesional askok gehiegitxo kobratzen dute egiten duten lanarekin alderatuta, hau da, ez dut uste futbolean jokatzeagatik hainbeste diru irabazi beharko lukeenik jokalari batek. Zergatik? Hona hemen erantzuna: konpara ezazue futbolari bat suhiltzaile batekin, adibidez. Bigarren honek bere burua milaka aldiz arriskuan jartzen du besteen biziak salbatu ahal izateko; lehenengoak, ordea, jendea entretenitzen du futbolean jokatuz. Honek milioiak irabazten ditu; suhiltzaileak, edozein langile apalen soldata. Ezberdintasun handia dago bi lanbideen artean, eta ez zait normala iruditzen batak besteak baino askoz ere gehiago irabaztea, alderantziz izan beharko litzatekeenean. Berdin gertatzen da medikuekin. Hauek jende askoren bizitzak salbatzen egiten dute lan eta nolakoa da euren soldata? Ez dut esaten soldata baxua dutenik, baina futbolari profesional batekin alderatuta txikikeria besterik ez da eurek kobratzen dutena. Nire iritziz, nahiz eta jolakalari bat oso ona izan eta sekulako gauzak egiten jakin baloiarekin, ezin du hainbeste diru irabazi; azken finean, bere lanbidea jendeari eskainitako denborapasa bat baita, ez beste askoren lanbide arretatsu eta arriskutsuak bezalakoa.

http://deporteaccion.com/tags/ranking/ orrialdetik atera dut argazkia, empresek futbolean duten eragina aztertzen ari nintzela.Urduri jartzen nauen beste gauza bat datorkit gogora; izan ere, Cristiano Ronaldok bezainbeste irabazten duten hainbat jokalari famaturen publizitate anuntzioekin nazkatzen hasia naiz jadanik. Nor ez da aspertzen egunero telebistan CR9ren anuntzioakikusteaz? Ni, behintzat, bai. Nik ondo deritzot futbolari batek publizitate pixka bat egiteari milioi gutxi batzuen eta fama lortzearen truke, baina, mesedez, dirua belarrietatik ateratzen zaien jokalari famatuak gero eta anuntzio gehiago egitea euren fama hainbat eta handiagoa izateko, gehiegizkoa dela iruditzen zait. Ez dut ulertzen nola izan dezakeen pertsona batek gero eta aberatsagoa izateko grina hori, eta are gutxiago futbolaria izanda, izan ere, futbolari profesionala dena bere lanbidea gogoko duelako da. Beraz, kontzentra daitezela euren lanean, eta egin dezatela eurek hoberen egiten dakitena: futbolean jokatu eta ez, diru gehiago irabazteko, publizitatean denbora galdu.

Azkenik, futbol munduan mugitzen diren enpresa horiei guztiei jokalarien gehiegizko irabazien erruaren zati handia ipini nahi nieke, hauek baitira klub handien diru sortzaileak. Jakin badakit ez dagoela ezer egiterik enpresa hauen aurka; izan ere, taldeen eta euren arteko kontratuak eginak dituzte eta, existituko ez balira,http://deporteaccion.com/tags/ranking/ orrialdetik atera dut argazkia, jokalarien urterko irabaziak miatzen ari nintzela.futbola ere desagertu egingo litzateke. Hala ere, kontuan hartu behar dugu hauek direla jokalarien soldataren zati handi baten emaileak eta, beraz, jokalariak aberasten dituztenak. Ez litzateke gaizki egongo dirua maneiatzen duten horiek konturatuko balira zenbat gauza egin daitezkeen jokalariei ordaintzen dieten ondasun horiekin guztiekin mundu osoan zehar. Zoritxarrez, badirudi ez goazela bide onetik.

Hau guztia dela eta, niri bereziki lotsagarria iruditzen zaizkit futbolari profesional gehienen, eta hauek bezala beste edozein kirol egiten duten jokalari profesional ugariren, egundoko soldatak. Argi utzi nahi nuke, ni kirolzalea eta kirol profesionala ikustearen guztiz aldekoa naizela, baina gauzak bere neurrian egitearen aldekoa ere banaiz, eta neurrigabeko diru ordainketa horien aurka nago erabat. Egunen batean konturatuko gara, bai, diruak ez dakarrela benetako zoriontasuna…

Munduan soldatarik altuenak dituzten 10 futbolarien zerrenda.

Comments { 1 }
-->