About maialen.otamendi

Author Archive | maialen.otamendi

Eskerrak boluntarioen elkartasunari!

By on 2010(e)ko urtarrilak 4 in arazoak, gizartea

behartsuaUrtero bezala abendu bukaera eta urtarrila hasiera iritsi dira eta horiekin batera, kaleetako apaingarriek, supermerkatuetako apalek, telebistako iragarkiek, Gabonak hemen direla adierazten digute. Eguberria familiarekin biltzeko sasoia da, familia loturik mantentzen duena askotan edota etxetik urruti nahiz hilda dauden pertsonen oroitzapenak ekartzen dizkigun garaia. Gabon-gaua, Urteberriarekin batera, urteko egunik ederrena eta atsegingarriena da batzuentzat, familia artean pasatzekoak biak. Beste batzuentzat, aldiz, azaroaren 5a bezalako egun bat da, urteak dituen 365 egunetako beste bat. Denok daukagu Gabonei buruzko ideia ona, pozgarria… baina aldi iluna ere badu, eta hori da artikulu honetan islatu behar dudana.

Egun hauetan, maiz ikusten dugu jendea, korrika eta presaka, supermerkatu edo denda batetik bestera Eguberrietako edo Errege magoetako opariak erosi nahian. Negu giroa dago kalean, euria eta hotza nagusitzen dira. Egun samurrak gehiengoentzat, baina ez kalean lo egiten dutenentzat, hauek ez baitute opariak erosteko dirurik, ezta ilusiorik ere. Donostian, esate baterako, ehun bat lagunek egiten dute lo egunero kalean. Gehiengo bat ez da kalean jaioa dena, lana galdu edo aurkitu ez duena baizik, eta honek edonor irits daitekeela kalean bizitzera ondorioztatzera eramaten nau. Nahikoa da, gaur egun bizitzen ari garen krisiaren ondorioz, lanpostua galtzea kalean bizi behar izateko beste zerbait aurkitu arte. Hauentzat bakardadea izango da lagun bakarra.

Artikulu hau idazterakoan, ez da izan nire asmoa ezkorra izatea; dena den, onartu beharra daukagu pertsona hauek gizartetik at daudela. Guk kalean ikusten ditugunean, ez ditugu onartzen; hau da, pentsamendu txarrak etortzen zaizkigu burura eta ez gara haien lekuan jartzen, inondik ere. Agian, batzuk bizimodu hori hautatu dutelako biziko direla horrela, baina gehiengo bat zoritxarren bat gertatzearen ondorioz izango delakoan nago. Hala ere, leku guztietan dago jende eskuzabala eta hauek osatzen dituzten zenbait elkarterentzat egoera hau ez da oharkabean pasatzen. Gaitz erdi!

behartsuak1Aipamen berezia egin nahi nioke Caritas ek sortu duen elkarte bati, Donostiako Aterpe elkarteari hain zuzen ere. Honek, urte osoan zehar, etxerik gabe daudenentzat zerbitzu ugari eskaintzen ditu: lo egiteko lekua, jantokia, egongela, erizaintza, higienea… 165 boluntario omen dabiltza bertan lanean, trukean ezer jaso gabe. Zorionez, boluntarioen elkartasunari esker, festa esanguratsu hauetan, hala nahi izanez gero, behartsuek jatorduak norbaitekin elkarbanatzeko aukera izaten dute. Euskal Herriko hiriburuetan, udalek utzitako aterpeetan Gabon-gaueko afaria prestatzen da. Afalordua goiz samar izaten da bertara iristen diren boluntarioek senideekin afaltzeko aukera izan dezaten.

Aurreko guztia laburbilduz, zera esan daiteke: pertsona hauek guztion laguntzaren beharrean daude. Gu haien lekuan jarriko bagina, ez genuke beste alde batera begiratuko egoera honen aurrean. Asko ikasi beharrean gaude boluntario hauengandik eta ezkutuan dauzkagun baloreak kanporatu beharko genituzke. Gogoratu txiro hauek ez daudela kalean nahi dutelako, beste aukerarik ez dutelako baizik. Alabaina, gure laguntza merezi dutela uste dut, kalean goazenean irribarretxo bat besterik ez bada ere.

Ondorengo erreportajean ikusi ahal izango duzu gertuagotik zer den kalean bizitzea:

21 días con Samanta Villar entre cartones y en la calle

Comments { 8 }

Arrantzaleen ametsik gaiztoenak

By on 2009(e)ko urriak 13 in arazoak, gizartea

alakranaDuela hilabete batzuk, Somaliako kostaldean, itsaslapurrak Playa de Bakio atunontzia bahitu zuten. Azken egunotan, Bermeoko Alakrana itsasontzia izan da erasoa jasan duena. Zoritxarrez, ez dira izan ontzi bakarrak. Playa de Bakioren kasuan, marinelek berehala itzultzea lortu zuten, baina zer gertatzen ari da Alakranaren kasuan? Atunontziak hamaika egun daramatza piraten eskuetan eta oraindik Somaliako kostaldetik hurbil jarraitzen du. Gainera, badirudi bahiketak luze joko duela. Familia bizitzen ari den momentua loa kentzeko modukoa delakoan nago; izan ere, ez dira informazio gehiegirik jasotzen ari. Hala ere, marinel baten emazteak esan duenez, Euskal Herriko instituzioen aldetik dei asko jasotzen ari dira, batik bat, nola dauden jakiteko eta lasaitzeko.

Indiako Ozeano inguruan dabiltzan piratek, armak erabiliz, bertara iristen diren barkuak bahitzen dituzte dirutza ikaragarriak eskatuz (milioika dolar ) , eta itsasontzien jabeek ontziak berreskuratu ahal izateko diru kantitate horiek ordaindu behar izaten dituzte. Itsaslapurrek, dirua lortu ondoren, armak eta itsasontzi handiagoak erosten dituzte. Bertako gobernuak ez du neurririk hartu kasu gehiago gerta ez daitezen. Nire ustez, azaltzen ez dituzten interes ugari egon daitezke tartean, hala nola dirua, boterea, nazioen arteko interesak…

Euskal Herriko jarduera ekonomiko nagusienetakoa arriskuan jartzen da kasu gehiago gertatzen doazen heinean. Baina ez hori bakarrik, arrantzaleak ere arriskuan egoten dira urrutira joan behar izaten duten guztietan. Horregatik, egunen batean, gerta daiteke gure marinelek lanbidea uztea gobernuak laguntza emango ez dielakoan.

Hau dela eta, argi dago kezkagarria dela arrantzaleen egoera, eta lotsagarria , nire uste apalean, Espainiako gobernua erakusten ari den jarrera. Egoera honen aurrean, Bermeoko biztanleek eta atunontzien jabeek militarren babesa eskatu diote estatuari, baina hauen erantzuna ulergaitza da; izan ere, gauzak dauden bezala egonik, ezin baitaiteke ezetza eman. Komeni da esatea, orain dela hiru hilabete, Frantziako Gobernuak itsasontzietan militarrak egotea baimendu zuela eta, geroztik, frantziar itsasontziek ez dutela erasorik jasan. Antza denez, honek erakusten du eskatzen dena ez dela beste munduko ezer eta, hori baino garrantzitsuena dena, badirudi egiaztatuta dagoela babes militarra duten itsasontziak ez dituztela bahitzen. Erantzun hori jaso ondoren, itsasontzien nagusiek beraien kabuz soldadu espezializatuak jartzea erabaki dute, baina Seychelleetako bandera daramaten ontziek besterik ez dute zorte hori, militar ohiak itsasoratzeko aukera baitute. Espainiar bandera dutenei, berriz, gobernuak ez die baimen hori ematen.

Aurreko guztia laburbilduz, zera esan daiteke: gaia asko politizatzen ari da, eta ez dut uste politika egiteko unea denik, arrantzaleak etxera itzultzekoa baizik. Honekin batera, momentu honetan, gobernua ezin da besoak uztarturik gelditu; baina ez orain, eta ezta marinelak etxera onik itzultzea lortzen dutenean ere, lortzen badute. Kasu gehiago saihesteko, irtenbideak aurkitzen saiatu behar dira. Nire ustez, irtenbide bakarra militarren babesa jartzea da, frogatuta baitago, lehen aipatu dudan bezala, bahiketa gutxiago gertatzen dela.

Comments { 5 }
-->