Archive | ikasle ohiak

RSS feed for this section

MeTheOne: Talentuen plataforma birtuala

By on 2012(e)ko maiatzak 25 in ikasle ohiak, internet

Munduko talentuen bila zabiltza? Gaur egungo sareko tendentzia nagusienak ezagutu nahi al dituzu? Hona hemen etorkizuneko plataforma birtuala: MeTheOne.

Badira hiru urte Mikel Torres eta Juan Barberiok, beraien lana alde batera utzi eta proiektu zirraragarri honetan sartu zirela MeTheOne sortuz. Geroago, besteak beste, marketing alorreko Enpresagintzako hiru ikasleri -Ianire Miret, Maore García eta Inacio Crehuet- proiektuan parte hartzeko aukera paregabea eskaini ziguten.

Zer egiten dugun aipatzearren, esango dizuet MeTheOne munduko talentuak biltzen dituen plataforma birtuala dela. Bertan mundu mailako arlo ezberdinetako talentuak aurki genitzake: musika, dantza, kirolak (adibidez, surfa, skate-a, muturreko kirolak…).

Plataforma honek aurkezten dituen zerbitzuak ugariak dira: sare sozialen tendentzien analisia, informazio estatistikoaren salmenta eta, bestalde, marka ezberdinei zerbitzuak ematen dizkie beraien kanpaina publizitarioen salmenta sustapenerako.

Gainera, zu zeu izan zaitezke talentu horren aurkitzailea. Izan ere, edozein pertsona erregistra daiteke webgunean. Behin izena emanda (posta elektronikoa erabiliz), erabiltzaile izena eta pasahitz bat egokitzen zaio pertsona bakoitzari. Erraza eta oso erabilgarria.

Twitter (@MeTheOneTalents) eta Facebook bezalako sare sozialetan gaude eta egunetik egunera bertan dugun eragina handituz doa. Gure helburua, mundu mailako interneteko talentuen erreferente bilakatzea da eta esan daiteke bide onetik goazela. Izan ere, dagoeneko hainbat sari jaso ditu egitasmoak (X. Manuel Laborde Werlinden saria, esaterako). Antena 3 kateak zabaldu zuen egitasmoa eta duela aste pare bat Bilboko EBE Euskadi (Evento Blog España) ekitaldian proiektua aurkeztu genuen. Arduradunen hitzetan: “Gure helburua talentu-bilatzaileen komunitate handi bat sortzea da. Saririk handiena horixe lortzea izango litzateke guretzat.”

Aipatutako elkarrizketa uzten dizuet. Animatzen al zarete parte hartzera?

Comments { 1 }

Teknologia asko eta moral gutxi

By on 2008(e)ko apirilak 29 in ikasle ohiak

teknologia berriakTeknologia asko eta moral gutxi gure gizarteak daukana. Azkenaldian ziurrenik mila bider aditu dugu esaldi hau, baina ez al da, bada, egia? Teknologian eman diren aurrerakuntza ugari gizartearen eta gizakiaren hoberako izango ziren, ez dut zalantzan jartzen (urrun dauden pertsonekin komunikatzeko erraztasuna, zenbait gaixotasun sendatzeko aukera…); dena den, beste aurrerapen asko kontrako lanetara bideratuak izan dira, armak sortzeko, esaterako; irudikatu ezin ditugun arma bortitzak sortzeko eta armen modura bestelako zenbait gauza ere bai.

Gero eta gizaki hotzagoak garela esan liteke. Komunikazioaren aroa, jakintzaren garaia eta ez al gaude ezjakintasun bortitz batera bideraturik? Komunikabideei esker, manipulatu eta itsutuak, pentsatzeko astirik gabe roboten modura jokatzen dugu: lana, ikasketak eta, tartetxo bat badut, lagunekin egongo naiz… Ez dugu gure inguruan gertatzen diren basakeriez ohartzeko eta juzgatzeko edo horien inguruan iritzia emateko astirik hartzen. Niri afektatzen ez didan heinean berdin zait. Taldean bizi diren pertsona indibidualistak garela esan liteke eta arazoak gero eta handiagoak dira. Horren adibide garbia, ahalik eta azkarren moztu behar den arazoa, nerabeen artean oso modan dagoen jipoiak eman eta grabatzearena da. Ondoren, interneten argitaratu mundu guztiak ikus dezan. Ez al da lotsagarria? Ez al da moztu behar den zerbait? Non geratu da errespetua? Non galdu dira etika eta morala?

Nire iritziz, beti egon dira ahulekin sartu diren pertsonak, baina hori nolabait mugatzen saiatu izan da gizartea. Gaur egun, berriz, teknologia berriak erabiltzen dituzte gaizki egin duten hori harrokeria guztiz mundu osoari erakusteko. Hori al da aisialdira begira daukagun denbora pasa bakarra?

Sentimendu gabeko pertsonen inguruko dokumental bat ikusi nuen aurrekoan eta izugarri harritu ninduen bertan gazte batek esaten zuena aditzeak, berau jipoiak ematen aritzen zen horietako bat zen: “Zuri egiteak asko izorratzen du; gainera, gaizki geratzen zara”. Harrigarria iruditzen zait, pertsona batek beretzat nahi ez duen hori beste bati egitea. Eta non daude gazte hauen gurasoak? Non daude gazte hauen irakasleak? Pertsonak hitz eginez ulertzen omen dute elkar eta, komunikazioaren aroa bizi dugunez, inoiz baino gehiago hitz egin beharko genukeela suposatzen da. Halere, gure jarrera eta jokaera oso bestelakoa dira; izan ere, komunikazioa oso murritza da, bai seme-alabek gurasoekin dutena, bai orokorrean gizartean dagoena. Horrek ez du esan nahi salbuespenik ez dagoenik, baina orokorrean pertsona axolagabeak gara, gurea besterik ikusten ez dugun pertsona axolagabeak. Teknologia eta modernitatea, bai! Horri garrantzia ematen diogu, baina adiskidetasuna, behar duenari laguntzea (guri sakrifizio bat eskatzen badigu ere) eta antzeko kontzeptuak bazterrera botata uzten ditugu, ez diegu garrantzirik ematen. Horregatik uste dut gure gizartea gaizki doala, aurreiritziz josiriko pertsona ezmoralak garela eta benetan garrantzitsuak diren gaiez ez dela inor arduratzen.

Comments { 2 }

Perspektiba berri bat

By on 2006(e)ko abenduak 4 in ikasle ohiak

Aupa denoi!! Aspalditik mutu zirauen ikasle ohi honi hitz batzuk esatea otu zaio gaur. Atsegina da noizean behin tartetxoren bat “aspaldiko” garaiak gogoratzeko erabiltzea. Eta zer euskaljakintzan artikulutxo bat idaztea baino hoberik horretarako?

Osteguna da. Proiektos-eko klase frenetiko baten ostean, zer egin ez nekiela geratu naiz 19:15eko autobusa iritsi bitartean.

Bai, zinez klase gogorra izan da. “Estresantea” askoren hitzetan. Zer eta arkitektoetan arkitektoena, handietan handiena, guretzat ia-ia aita saindua bera den Mies Van der Rohe arkitektu ospetsuak eraikiriko Bartzelonako Pabilioia klase bakar batean teknikoki marrazteko erronka planteatu digu Mungi-k, irudigintzako irakasleak, perspektiba axonometrikoan: jesukristoren lana, edo Van der Roherena, nolabait esateko.

Irudia. Horixe dugu arkitekturako ikasleok eguneroko ogia. Irudikatzea da gure lana: forma geometrikoak, eraikinak, eskaiolazko estatuak… Ez da, ordea, ikusten dena baino irudikatu behar. Baita ikusten ez dena ere. Gauzen estrukturaz mintzo naiz, alegia. Izan ere, guztia baitago estruktura batek baldintzaturik: zuhaitzak, giza gorputza… eta noski, baita eraikinak ere. Estruktura zuzen irudikatu ostean, kanpoko azalak bide zuzena eramango du eta mila bider zailagoa izango da gure irudikapena txarto burutzea.

Horiexek dituzue Mungiren azalpenak. Amen esatea baino ez, aditu ostean. Ostera, hori guztia praktikara eramatea ez da hain erraza.

Baina utz ditzagun azalpen teorikoak alde batera, ez baita arkitektura irakastea artikulu honen xedea; karrera honek eragin dizkidan erreflexioez mintzatzea da ene helburua. Beraz, gatozen harira.

Karrera teknikoagoa izango zela pentsatzen nuen hasiera batean. Txiki-txikitatik zientzien, zehaztasunaren, eztabaidaezintasunaren segurtasunak erakarririk, letrak albo batera utzi eta zenbakiak hautatu nituen lagun. Segurtasuna, horixe guztiaren gakoa. Zehatza ez zen eta eztabaida zitekeen, subjektiboa izan eta aukera bakar eta zuzenik ez zuen orok ez ninduen erakartzen, nonbait. Beldurra agian? Izan daiteke. Baina badago zerbait gehiago, ene uste apalean: alferkeria.

Bai, alferkeria.

Inbestigazioaren aurreko alferkeria. Edo amaierarik gabeko lanaren aurrekoa. Horixe baita inbestigazioa, amaierarik gabeko lana. Aukera asko baitaude letren alorrean. Bide ugari baitaude testu bat idazteko, istorio bat kontatzeko edota artikulu bat idazteko. Gauzak esateko modu asko. Eta guztiak azaleratzea, horietan guztietan pentsatzea… lan handia suposatzen bide zuen horrek. Amaierarik gabekoa nahi izanez gero; beti baitago testu, istorio edota artikulu bat hobetzeko aukera.

Subjektibotasuna eta lana, beraz. Ordea, zer da, bada, arkitektura? Arte honen inguruko bi osagai aipatu beharko banitu, horiexek aipatuko nituzke, nire harriduraren aurrean. Gaur arte arbuiatutakoa dut egungo gai: nire beldurrei aurre egitea egokitu zait.

Eta bi hilabete pasa ondoren, hauexek dituzue nire ondorioak: alde batetik, subjekktibotasuna erlatiboa dela konturatu naiz. Subjektibotasuna ez dela erabat subjektiboa. Agian objektibotasunetik gehiago duela subjektibotasunetik baino. Izan ere, beharrizanaren arabera irekiko baitira beti leihoak, jarriko baitira beti altzariak eta antolatuko baitira gela desberdinak. Beharrizanak arautzen baitu guztia. Arkitekturak badu, beraz, arrazionaltasun garbia. Eta noski, arrazionaltasuna, logika, eztabaidaezintasuna… ongietorriak dira.

Bestetik, lana eta alferkeria erlazionatzeak zentzurik ez duela aipatu nahi nuke. Plazera dakarkigun zerbait egitearen aurrean alferkeria sentitzen al dugu inoiz? Garbi dago ezetz. Hortxe dago, bada, guztiaren gakoa: gauzak gozatuz egitean, gauzei erakargarritasuna bilatzean, lana bizitzean. Edota lana eta plazera erlazionatzean. Horixe alferkeriaren aurkako armarik bortitzena.

Baina ez dut gehiago luzatu nahi. Ezin dut, ordea, artikulua amaitu honakoa esan gabe: proiektatzeko ezinbestekoa da egungo bizimodua, ohiturak eta beharrizanak kontuan izatea, beraz, egungo gizartea edota egungo mundua ulertzearen beharra sortzen da. Ez hori bakarrik, materialen erreakzioak, indarrak eta energiaren domeinuak menperatzea ezinbestekoa da, fisika eta kimikaren alorrak ere hor daudelarik. Eta, noski, matematika eta geometria uneoro daude buruan jira-biraka. Dena aldi berean.

Baina arkitektura ofizio bat baino zerbait gehiago da: norberaren burua ezagutzeko modu bat, pertsona bezala hezitzeko, inguruaz gozatzeko, ingurua maitatzeko bide bat edota naturarekin hitz egiteko aukera bat. Bizitza politagoa egiteko, bizitzaz gozatzeko modu bat, alegia.

Eta, noski, ongietorria da.

Oharra: zer ikasi zalantzan dabilen zuetako edonork karrera honetan interesatuta egon eta nondik norakoak zehaztasun handiagoz ezagutu nahiko balitu, atsegin handiz erakutsiko nioke zertan gabiltzan. Beraz, lasai etorri informazio bila.

Comments { 5 }
-->