Archive | solasean

RSS feed for this section

Igor Esnaola, segalaria: “Gaur egungo egoera ikusita, etorkizun nahiko zaila ikusten diot segalaritzari”

By on 2014(e)ko maiatzak 12 in elkarrizketak, kirola, solasean

Igor EsnaolaLegorretako segalari bat da, baita trontzan ibilitakoa ere bere anaiarekin batera. Elkarrizketa nori egin pentsatzen jarri ginenean, burura etorri zitzaigun euskal kirol bati buruzko zerbait interesgarria egitea, gaur egun euskal kirolak oso minoritarioak baitira eta horien artean, bereziki sega. Hori dela eta, kirol honi buruzko lan dotore bat egitea erabaki genuen, elkarrizketatuarekin kontaktu zuzena genuela aprobetxatuz. Beraz, elkarrizketa prestatzen denbora bat pasa ondoren, Igorrekin eguna eta lekua hitzartu eta hara joan ginen, kamara eta tripodea eskuetan genituela. Hantxe zegoen bera, bere jaioleku izan zen Legorretako baserri batean. Iritsi bezain laster, harrera paregabea izan genuen eta orduan konturatu ginen benetan aukeraketa bikaina egin genuela.

Igor Esnaola Eider eta Maddirekin, elkarrizketa egunean

Igor Esnaola Eider eta Maddirekin, elkarrizketa egunean

Kaixo, Igor, lehenik eta behin gustatuko litzaiguke eskerrak ematea elkarrizketa hau egin ahal izateagatik. Zuk euskal kirol nahiko famatu bat praktikatzen duzu, sega, hain zuzen ere. Kirol honi erreparatuz gero, azkenaldian, zure izena segaren jarraitzaile direnen ahoetan aurkitzea erraza dela esango genuke. Horregatik, zuri elkarrizketa egitea interesgarria iruditu zaigu segarekiko ditugun jakintzak areagotzeko. Beraz, has gaitezen.

Hasteko, zure bizitzari buruz mintzatu nahiko genuke. Badakigu, zure segarako zaletasuna txiki-txikitatik datorkizula eta gertutasun handia izan duzula mundu honekin, hau da, baserri giroa, segalariekin izandako hainbat harreman… Haurra zinenetik erabaki al zenuen entrenatzen hasi eta lehiaketetan parte hartzea edo aurreragoko erabakia izan zen? Zerk bultzatu zintuen horretara? Haurra nintzeneko kontua ez dut uste denik; izan ere, haurra nintzela -orain afizio dena lehen ofizio zen- segan egiteko beharra baitzegoen. Orain sega-makinarekin belarra errazago ebakitzen da, baina lehen segan ofizioz egiten zen afizioz baina gehiago. Urteak aurrera joan ahala, txapelketak ikusiz eta, agian, inguruko jendea ere horrela egokitu zaidalako, lehiatzen hastea erabaki nuen.

Igor Esnaola (Goierriko Hitza)

Igor Esnaola (Goierriko Hitza)

Kirol guztietan izan behar da burua hotz, nekea, kezkak eta aurretik egindako akatsak ahaztu eta, aurrera begira jarraituz, garaipena lortzeko. Horretarako prestakuntza bat ere beharko da seguruenik. Ezer berezirik egiten al duzu arlo hau lantzeko? Zu bezalako kirolari batek zer izaten du buruan lehiaketaren aurreko orduetan? Segalaritza arloa lantzeko gako handienetako bat entrenamendua da. Lehiatzeko garaian ahalik eta lan onena egitean zentratzea da emaitza onak lortzeko modurik egokiena. Horretarako, egin dezakezun lanik onenerako entrenatzen ahalegintzea da garrantzitsuena, baina plaza beste mundu bat denez, han burua hotz eduki behar da, urduritasuna beti izaten dugulako. Horri aurre egiteko ez dut teknika berezirik lantzen.

Apustu guztien atzean izaten da beti trikimailuren bat edo beste. Ziur gaude kirol oso ezaguna ez izanda ere, horrelakoren bat izango duzuela. Ausartuko al zinateke zure trikimailu handiena aitortzen, balego? Nola lortzen duzue ordubetez lanean aritzeko energia eskuratzea? Horretarako ere ba al duzue tranpatxorik? Segan bi modalitateetan jarduten naiz. Bata, azkartasuneko era edo sail txikikoa da: ea nork azkarrago eta txukunago ebaki. Bestea, berriz, kilokakoa: ordu erdi edo ordu betez belarra ebakitzen egon ondoren, nork kilo gehiago jaso. Azkartasunekoan daukadan trikimailua -egia esan, ez dut uste trikimailua denik nahiko agerikoa baita- honako hau da: normalean belarra lau ilaratan mozten da, baina nik kirten luzeagoa jartzen diot segari eta orduan hirutan mozten dut. Ez dakit hori trikimailua den, nik uste dut bakoitzaren egokitzea dela. Behin hasi nintzen horrela, froga batzuk egin nituen eta gustura geratu nintzen. Jende gehiago ere saiatu da, baina denei ez zaie ondo joaten. Energia nahikoa eskuratzeko prestakuntza handia behar da, eliteko edozein kirolariren mailakoa izatera irits daitekeela entrenamendu hori esango nuke.

Eguraldiagatik, belar motagatik, hezetasunagatik eta bakoitzaren gustu pertsonalagatik, gustuko ez duzun belar sailak tokatu izango zaizkizu lehiaketaren batean. Pentsatzen dugu horrek korrikalari batek bere lasterketa burutzeko lekua gustuko ez izatearen antzera eragingo duela zugan. Hau kontuan hartuta, inoiz gertatu al zaizu sega apustu batean parte hartzeko gogorik ez izan eta lehiaketa bertan behera uztea? Ez, segalaritza munduak ez daukalako futbolekoak edo beste kirol batek daukan bezainbesteko indarrik. Esan behar da taldeek, antolatzaileek eta kirolari guztiek egiten dutela edo dugula esfortzu handia kirol hau mantentzeko.

Igor Esnaola bere baserriaren aurrean

Igor Esnaola bere baserriaren aurrean

Aurreko urteko ekainean, Aian egin zen Gipuzkoako segalarien txapelketako finalean parte hartu zenueneta oso ondo joan zitzaizula badakigu; izan ere, garaipena lortu baitzenuen. Ordu batez belarra mozten egon ondoren,zure aurkaria izan zen Juan Joxe Lizaso bainobelarapur bat gehiagojasotzea lortu zenuen. Irakurri dugunez, arazoren bat izan zuen epaileekin, belarra mozteko erabili zuen modua egokia izan ez zelaziotelako. Zer iritzi duzu horri buruz? Aurkariekin duzun erlazioa ona al da edo beti izaten duzue lehiakortasun puntu bat? Lehiakortasuna beti izaten dugu, baina bestela giro ona egoten da segalarion artean. Beti sortzen da arazoren bat edo beste epaileekin, baina orokorrean nahiko ondo moldatzen gara eurekin. Iazko arazo horri buruz, iskanbilaren hasiera izan zen nik belar maila bat bukatu gabe utzi eta beste bat mozten hasi nintzela. Nik une horretan ez nekien maila hura bukatu beharra neukanik, baina berez maila berri bat hasi aurretik bestea bukatu beharra neukan. Lizasok antzeko teknika bat erabiltzen zuen, maila baten erdia ebaki eta atzeratu egiten baitzen beste maila ebakitzen hasteko. Epaileek kargu hartu zioten modu horretara ebakitzeagatik eta lehen mailara itzuli eta dena ebakiarazi zioten; niri, ordea, ez. Kexa justua izan zela iruditu zitzaidan, hari gauza bat aplikatu baitzioten eta niri ez. Hala ere, ez dut uste emaitzan eraginik izango zuenik. Epaileen erabakiak kontuan hartuta, esango nuke segalaritza beti izan dela nahiko “zikina”, baina orain nahiko garbituta dagoela iruditzen zait, hobeto ebakitzera behartzen baikaituzte.

Lehengo urtean Italian izan zinen Europako sega txapelketan, beste hainbat lekutan ere izango zinen ziurrenik. Kanpoko herrialdeetako lehiatzeko modua (arauak, estrategiak, sega mota eta belarra) eta bertakoaren artean ezberdintasun handia dagoela iruditzen al zaizu? Toki horietatik non lehiatu zenuen gustuen? Lehiatzeko modua antzekoa da leku guztietan, belarra antzekoa baita leku askotan. Aldatzen dena lanerako dagoen maila da. Esaterako, maila izugarria aurki daiteke Suitzan eta HegoTirolen (Italia) eta haietara iristeko urruti ez bagaude ere, nahikoa beherago gaudela iruditzen zait.

Italian egindako lanarekin momentuan ez nintzen oso gustura gelditu, gauza asko hobetzeko neuzkala iruditu zitzaidan; halere, emaitza ikusi nuenean, pozez zoratzen nengoen, ez bainuen espero lehenengo hamarretan sartzea. Hori lorpen handia izan zen niretzat.

Ez dakit zein tokitan dudan gustukoen lehiatzea; izan ere, iaz Euskal Herrian bertan oso gustura geratu nintzen emaitzekin eta baita nire gorputzarekin ere. Nazioartekoa ere oso polita da, baina akats txiki bat egiten baduzu, maila izugarria dagoenez, ez da denbora asko geratzen akatsa zuzentzeko eta gustura ateratzeak ez du ezer esan nahi, perfektuago lan egitea eskatzen baitu honek. Hala eta guztiz ere, denak dira bereziak.

Lehen esan bezala, aurreko urtean emaitza paregabeak lortu zenituen, horren adibide dira Euskal Herriko txapeldun eta Europako Sega Txapelketan laugarren postuan geratu zinela. Gaur egun duzun arrakasta ikusita, inoiz pentsatu al duzu noiz izango den zure erretiratzeko garaia edo nahiago duzu buruari ez bira gehiegirik eman eta denboran zehar erabaki hau hartu? Nik uste dut denboran zehar erabaki beharko dudala. Iaz ohiko eran hasi nintzenean, pentsatu nuen hasteko baino uzteko adina nuela. Pentsamendu hori izanda ere, gustura ibili nintzen: gozatu egin nuen, baita sufritu ere entrenatzen! Dena den, urtea borobila izan zen eta urtetik urtera ikusi beharko dut zer egin. Denbora aurrera joan ahala, gorputzak mugak jartzen dizkidala ikusten badut, orduan utzi egin beharko dut.

Igor Esnaola segan (Noticias de Gipuzkoa)

Igor Esnaola segan (Noticias de Gipuzkoa)

Gaur egungo egoera ikusita, hots, jendeak lehentasuna ematen diola telebistan agertzen diren kirol famatuetan parte hartzeari edo gimnasiora joan eta giharrak gogortzeari, zuk etorkizunik ikusten al diozu segari? Garbi dago segalaritza oso kirol minoritarioa dela, oso jende gutxi jarduten delako. Hala ere, aurten zortzi bat segalarik izena eman dugu Gipuzkoako txapelketan eta parte hartu behar dugunetatik 3-4 bat lagun gazteagoak dira. Horiek izan daitezke kirol hau apur bat mugituko dutenak. Baina gaur egungo egoera ikusita, etorkizun nahiko zaila ikusten diot.

Trontzari buruz pixka bat mintzatzea gustatuko litzaiguke. Badakigu anaiarekin batera praktikatzen zenuela eta oso trebeak zinetela, honen erakusgarri dira Gipuzkoako Trontza txapelketan eta Euskadiko txapelketan lortu zenituzten txapelak. Igor, segarekin konparatuz, zein duzu gustukoen? Bueltatuko al zinateke kirol hau praktikatzera sega utzita, atzera egin ahal izango bazenu? Egia esan, biak ditut oso gustuko. Gogorragoa zein den aukeratu beharko banu, trontza gogorragoa dela esango nuke. Trontzaren kasuan, 10-12 minutuko lanak besterik ez dira Euskal Herriko txapelketan, adibidez; eta sega, berriz, ordubetekoa da. Hala ere, trontza askoz itoagoa da eta, nire ustez, gorputzarentzako nekea handiagoa da kirol honetan lehiatzeko orduan.

Aurtengo kasuan, segan jarraitzeko asmoa daukat. Trontzan lehiatzeko ere izena eman dut lagun batekin batera, eta momentuz oso gustura gabiltza. Ikusiko dugu zer moduz joaten zaigun.

Azkenik, elkarrizketa honekin bukatzeko, jakinaren gainean gaude bi seme dauzkazula, biak oraindik ere adin txikikoak. Askotan joanak izango dira zure lehiaketak ikustera eta segaren bat hartu eta belarra mozten hasteko intentziorik ere izango zuten noizbait. Ikusten al diezu kirol honekiko interesik? Gustatuko al litzaizuke semeek zure ibilbidea jarraitzea? Bueno gustatu, gustatu… Bakoitzak bere bidea egin behar duela uste dut, baina nire ibilbidea jarraitzea erabakiko balute, garbi dago lagunduko geniekeela; hala ere, oraindik oso txikiak dira eta beste etapa luze bat dute aurretik. Baina sega, aizkora, zerra eta mota horretako gauza guztiak oso gustuko dituzte.

Igor Esnaola euskaljakintzan from Maite Goñi on Vimeo.

Comments { 0 }

Ekaitz Saralegi, Asegarceko pilotaria: “Aimarren aurka jokatzeak beldur txiki bat sortzen dizu barrenean”

By on 2014(e)ko maiatzak 5 in elkarrizketak, kirola, solasean

Kaixo, gu Iker eta Iker gara, eta Amezketara etorri gara Ekaitz Saralegiri elkarrizketa egitera. Gaur gurekin Asegarceko pilotaria den Ekaitz Saralegi dugu. Azken Lau t’erdiko Txapelketan egin zaigu batez ere ospetsu.

Ekaitz Saralegi Iker goitia eta Iker Irribarriarekin elkarrizketa egunean

Ekaitz Saralegi Iker goitia eta Iker Irribarriarekin elkarrizketa egunean

2013ko Lau t’erdiko Txapelketa atze-atzetik hasi zenuen, Arretxe, Urrutikoetxea, Titin III.a eta Idoate kanporatu dituzu txapelketan. Honaino heltzea pentsatzen al zenuen? Gogorra egin al zaizu? Pentsatu… Azkenean, urte asko pasa eta gero iritsi naiz hona. Asko entrenatu dut eta, zorte ala ez zorte, Aimarren aurkako finalerdira iritsi naiz, oso gustura nago. Gogorra egin zait honaino iristea, baina merezi izan du.

Ekaitz Saralegi eta Aimar Olaizola

Ekaitz Saralegi eta Aimar Olaizola (noticiasdealava.com)

Bukaeraraino iritsita, Aimar handiaren aurka jokatzea tokatu zitzaizun, partida gogorra izan zen oso, zirraragarria eta ia-ia irabaztea lortu zenuen. Zer-nolako sentsazioak izan zenituen? Zer sentitu zenuen? Hasiera batean, Aimarren aurka jokatzeak beldur txiki bat sortzen dizu barrenean. Partidu on bat egiten saiatzeko beldurra da, Aimarren aurka aurpegia ematekoa eta ez kikildu eta barregarri geratzekoa. Partida aurrera joan ahala, ongi jokatzen ari nintzela ikusi nuen. Bera beti bezain ongi ez zebilen eta irabazteko aukerak nituela ikusi nuen. Hortxe ibili nintzen, ia-ia irabazi nuen, baina, azkenean, partidu gogorra izan zen eta ni ere nekatu egin nintzen. Bere ahala atera zuen Aimarrek eta bera izan zen garaile. Hala ere, gustura geratu nintzen egindako partidarekin.

Finalaren ateetan geratu zara, zure lehenengo finalerdia izan da 12 urte profesionaletan pasatu ondoren. Heldu al zara zure gailurrera ala hurrengo urtean hau hobetzeko asmoa daukazu? Zaila izango da hau hobetzea. Enpresak ere bere aukera eman behar du eta agerikoa da horretan gazteei aukera gehiago ematen dizkiela, alde batetik normala den bezala. Niri, berriz, urtebeteko kontratua geratzen zait eta saiatuko naiz hurrengo urtean hobetzen. Badakit zaila izango dela, baina horretarako gaude: entrenatzeko eta gauzak ahalik eta ondoen egiteko.

Zure estadistikak begiratu ostean, esan dezakegu ez zarela partidu asko jokatzekoa inoiz izan. Aurten ere oso partida gutxi izan dituzu eta, hala ere, finalerdietara iristea lortu duzu. Nola da posible hain partida gutxi jokatuta horrelako maila ematea? Bada, ez dakit. Pilotari batzuk partidu gutxirekin ibiltzen dira eta beste batzuek, berriz, teknikoki oso onak ez direnak, partida asko izaten dituzte. Partida gutxi jokatzearen arrazoia izan zen hasieran partida gutxi zegoela, eta udan min harturik egon nintzela. Hala ere, entrenamenduak eginez, teknika hartu eta pixkanaka aurrera egiten dugu.

Saralegi partida batean

Saralegi partida batean (asegarce.com)

Zer lesio izan zenuen, bada? Hankako behatz lodia hautsi nuen uda hasieran, eta uztailaren amaieratik abuztura arte geldi egon behar izan nuen. Hori izaten da txarra, garai horretan izaten direlako partida gehien.

Txapelketako partidetan nabarmen egin du gora zure afizioak, horren lekuko da Labriten izan zen giroa. Uste duzu afizioak gora momentu onean zaudenean bakarrik egiten duela? Ez, egia esan, Lau t’erdian jokatu dudan guztietan beti izan dut jendea nirekin eta eskertzekoa da. Aurtengoa ezberdina izan da. Orain arte bi partida jokatu eta hortxe geratu izan naiz kalean eta oraingoan, berriz, bi partida irabazi eta ligaxkan sartu naiz. Afizioak itxaropena bazuen ni finalerdietara iristeko eta jende asko joan zen. Ikaragarria izan zen.

Pilotan, azken urteetan, prestaketa fisikoak garrantzi handia hartu du. Duela gutxi, Goñik Asegarce utzi du prestatzaile fisikoaren tokia eta, orain, Etor Mendia lazkaotarra ari da jo eta su prestatzen. Uste duzu prestatzaile aldaketa horrek zure txapelketa bikainean eragina izan duela? Bai, dudarik gabe. Lehen korrika egiten genuen eta bera ere ez zen askotan etortzen. Askotan, egin beharreko lana mugikorrera bidaltzen zigun, eta bidalitako lana bakarrik egitea ez da erraza izaten. Orain, berriz, Etor bai astelehenetan eta bai asteazkenetan hor edukitzen dugu, eta nik Lau t’erdia prestatzeko ostiraletan ere, bazkalorduan, berarekin geratzen nintzen. Astean hiru egunetan berarekin ibiltzen naiz eta, azkenean, beti gainean egoten zaizu, zer egin behar duzun esanez. Horrek asko laguntzen du.

Zure etorkizuna jokoan zen  txapelketa honekin. Finalerdietara iristearekin, kontratua luzatu dizute urtebeterako. Pilotariek hainbesteko presioa al duzue eta hainbeste baldintzatzen al du momentuko gorakada batek? Bai, batik bat Urrutikoetxearen aurka lehen aldiz jokatu nuenean. Banekien ondo prestatuta nengoela Lau t’erdian jokatzeko, bi hilabete gogor izango zirela eta partida galtzen banuen seguruenik azkeneko aukerak izango zirela. Azkenean, handik aurrera gora egin nuen eta Aimarren aurka finalerdia jokatzera iritsi nintzen. Eta gustura.

Iker G., Ekaitz eta Iker I.

Iker G., Ekaitz eta Iker I.

Betidanik zure arma nagusia gantxoa izan da: azkarra, ongi markatua eta elektrikoa. Zer hobetuko zenuke zure jokoaz? Orain arte, hasi zinenetik,  zer hobetu duzula iruditzen zaizu? Bai, egia esan, gantxoa erabiltzen dut hobekien. Baina ezkerrarekin, berriz, lautik pilota ateratzea betidanik kostatu zait eta nik uste, hemendik aurrera, hori hobetzea oso zaila izango dela. Azkenean, beste arma batzuk ere baditut eta nik esango nuke azkeneko Lau t’erdi honetan gehienbat astero-astero partidaren bat jokatu dudala eta gehiena hobetu dudana kantxan egote hutsa izan dela. Nik uste dut kantxan egotea astero jokatuz hobetzen dela, ez dago beste sekreturik.

Kontratua luzatuta poztuko zinela pentsatzen dut. Hala ere, Binakako Txapelteta nagusian ez duzu lortu sartzerik. Penaturik al zaude zure urterik onenean Binakako Txapelketan jokatzeko aukerarik eman ez dizutelako? Bai, ez dago pena eman zidan dudarik. Baneukan esperantza txiki bat jokatzeko, Lau t’erdiko Txapelketa ona egin nuelako. Halere, ikusten da enpresak gazteen alde egin duela eta pena izugarria hartu nuen Lau t’erdiko Txapelketan hirugarren geratu nintzelako, txapelketa ona eginez. Enpresa kontuetan ezin dut sartu.

Ekaitz Saralegi (deia.com)

Ekaitz Saralegi (deia.com)

Amezketa Aralarren magalean egonda, pentsatzen dugu buelta ugari egin dituzula Txindoki eta Ganbo aldetik. Mendia erlaxatu eta pilota mundutik deskonektatzeko ala fisikoki  preparatzeko erabiltzen duzu? Entrenatzeko ez dut ibiltzen. Goizetan, gimnasioan edo frontoian entrenatzen dut. Mendira joaten banaiz, zakurrak ateratzeko edo lasai-lasai bueltatxo bat emateko erabiltzen dut. Entrenatzeko beste toki batzuk daude, eta igande goizetan joaten naiz normalean bueltaxka bat ematera. Deskonektatzeko batez ere; izan ere, azkenean, egunero gimnasio edo frontoian ibiltzen gara.

Pilota mundua alde batera utzita, badakigu andrea eta bi seme-alaba dituzula. Nola moldatzen zara etxeko lanak eta familia pilotarekin uztartzeko? (barre egiten du) Ikusten duzu: ahal den bezala. Orain eskolan hasita daude eta, goizean, 09:00etatik 13:00etara eskolan daude, behintzat, eta ordu horiek aprobetxatzen ditut entrenatzeko. Arratsaldean, berriz, umeekin egoten naiz. Azkenean ahal dena, libre gaudenean, saiatzen gara aprobetxatzen, baina ez da batere erraza hauekin.

Ekaitz Saralegi euskaljakintzan from Maite Goñi on Vimeo.

Comments { 0 }

Maider Gaztañaga: “Txiki-txikitatik bizi izan dut kirola; beti modu positiboan, inork behartu gabe”

By on 2014(e)ko maiatzak 4 in elkarrizketak, kirola, solasean

Hementxe duzue Maider Gaztañaga triatloilari ordiziarrari eginiko elkarrizketa. Zergatik aukeratu ote dugun bera? Lehenik eta behin, bertakoa dugulako, ordiziarra; eta Euskal Herri mailan dagoen jende ospetsuari erreparatu baino lehen, inguratzen gaituztenak ezagutu eta miretsi behar ditugulako. Txiki-txikitatik sentitu du kirola, eta inoiz pentsatuko ez lukeen tokira heldu da.

IMG_4486

Maider Gaztañaga Sara eta Eiderrekin

Guk, Sara Cobos eta Eider Arruek, bere ibilaldia gertutik ezagutu nahi izan dugu. Horregatik, berriro ere eskerrak eman beharrean gaude. Ez elkarrizketarengatik bakarrik, baita oparitu zizkigun triatloietako kamisetengatik ere. Agian, ez gara garbi azaldu. Elkarrizketa egin genuen igande goiz hartan ez ginen bi elkarrizketatzaileak eta Maider bakarrik egon. Izan ere, konpainia ezin hobea izan genuen Mattinen eskutik. Hantxe ibili zitzaigun hemendik urte batzuetara Maiderren lekukoa hartuko duena zintzo-zintzo kamera zaintzen! Besterik gabe, hemen duzue gure lanaren emaitza. Ea gogoko duzuen!

Kaixo Maider, lehenik eta behin elkarrizketa egin izana eskertu nahi dizugu. Maider Gaztañaga triatloi munduan arrakasta handia izan duen emakumea dugu, podiumeko lehen postuetan ibili izan dena. Elkarrizketari hasiera emateko, galdera motz batzuk egingo ditugu. Uda ala negua? Nik uste dut berdinak direla, bakoitzak bere xarma du. Neguan, klima hotza delako elurra topatzen duzu eta bizikletan dena da igoera. Adibidez, txikitan neguan joaten ginen eskiatzera, baina ni eskiatzailea berez ez naiz. Alde horretatik, zailtasun horrek bere xarma ematen dio. Gero, udan, ni batez ere igeriketa mundutik natorrenez, niretzat hori errazagoa da.

Maider eskiatzen

Maider eski proba batean

Ba al duzu toki bereziren bat oraindik bisitatu ez duzuna? Egia esan, ni dezente mugitu izan naiz batetik bestera. Txiki-txikia nintzela hasi nintzen. Nazioarteko txapelketetara joan nintzen, eta ez daukat arantzarik kentzeko zentzu horretan.

Nola ikusten duzu zure burua: parrandazalea edo pertsona lasaia? Nik uste dut garai bakoitzak bere gauza duela. Nire parrandak egin nituen, bereziki Estatu Batuetan nengoenean. Nik uste dut hori ere egin behar dela eta orain, berriz, dudan bizitzarekin eta lanarekin jada lasaitu egiten zara. Orain, parrandak egitean, hurrengo egunean zer daukazun pentsatzen duzu, eta parranda gutxi egiten dituzu.

Zein musika-talde duzu gogokoen? Niri talde amerikarrak asko gustatzen zaizkit eta hemengoetan orain modan dauden artistak: Ken Zazpi eta horrelakoak. Era askotako musika entzuten dut, eta ez dut talde bakar bat gogoko. Orokorrean, pixka bat denetik. Bada, onena irratia jarri eta hor ateratzen dena entzutea.

Ba al duzu beste zaletasunik? Kirol mailan asko. Surfa ikasi nahi dut; asko gustatzen zait, baina ez dut egiten. Kirola orokorrean. Orain iloba gimnasia-erritmikoa egiten ikusten dut, eskubaloia… Badakit zuk eskubaloian jokatzen duzula (elkarrizketatzaileari zuzenduta). Azkenean, kirol guztiek dute bere gauza desberdina. Pixka bat denetik.

Maider garaile

Maider garaile

Parte hartu duzun konpetizioetatik zein da zure gustukoena? Igeriketa mailan ibiltzen hasi nintzenean, konpetizioak oso bereziak ziren. Berezienak maila altuko konpetizioak izaten dira. Orain triatloian esango nuke egin ditudanetatik Zarauzko jarraipena niretzako zerbait berezia izan zela eta Munduko Triatloi Txapelketan 38 urterekin parte hartzea ere bai. Beraz, triatloi munduan Zarauzkoa eta Gasteizkoa izango lirateke.

Zer duzu gustukoen: igeriketa, korri egitea edo txirrindularitza? Galdera zaila da. Entrenatzeko agian txirrindua, nahiz ta igeriketa errazagoa egiten zaidan, gutxien entrenatzen dudana da.  Izaten dudan denbora gutxiagatik, eta mundu horretatik natorrenez, ukitu hori irabazita dut zentzu batean. Niretzat desberdina txirrindua da, eta, gauza berriak probatzen hasi naizenez, esango nuke orain are gutxiago.

Galdera luzeekin hasiko gara. Hasteko, 13 urterekin Gasteizko Izarra Igeriketa Elkartean sartu zinen eta badakigu igeriketan hasi zinela pixkana-pixkana. Beste pertsona eta lagunekin konparatuz, zein ezberdintasun ikusten dituzu? Bada, 13 urte zuek ere beteko zenituzten. Lagunak tabernetan sartzen hasten dira eta zuk ere gogoa daukazu. Bidean gauza asko galdu egiten dituzu, baina gero beste gauza asko ere irabazi. 13 urterekin aukera hori atera zitzaidan. Izarra Gasteizkozentru bat da, espezializatuta dagoena, eta asko laguntzen ziena igerilariei. Beka bat emanez aukera eman zidaten eta, egia esan, 13 urterekin nire bizia hori zen, eta ez nuen bi aldiz pentsatu. Nik uste dut erabakia gogorragoa dela gurasoentzat, nerabe batentzat baino. Alde batera zer uzten duzun? Jada joaten zara horrelako eskola batera, astelehenetik ostiralera hor zaude eta asteburuetan bakarrik etortzen zara. Lur jota zatoz eta ez daukazu gogorik parranda botatzeko edo tabernetan sartzeko, zure bizia delako momentu horretan, eta horrek kezkatzen zaitu. Orduan, hori da zaila egiten duena. Gaztetan eskolatik aparte dauzkazun lagunak eta zaletasunak ez daude momentu horretako zure bizitzan. Orain begiratuta, horiek gerora ere zailak dira berreskuratzea; bai lagunak, tabernak…, baina ez naiz damutzen.

Horrez gain aldaketa handiagoa izan zen Estatu Batuetara joan zinenean 16 urterekin ikasketak burutzera. Zure familiaren laguntza jaso zenuen edo pena handia eman zien zuk alde egitea? 16 urterekin oraindik ume bat zara eta Izarrakoa Estatu Batuetakoa bezala atera zitzaidan, han igeriketarekin jarraitzeko aukera beka baten bidez, eta ez nion ezetzik esan. Ikusten dut guraso batentzat zaila dela. Egia esan, nik oso argi nuen eta banekien beste mundu bat zela, bakarrik egon behar nintzela… Izan ere, ez neukan ez etxerik, ez neukan ezer eta neukanarekin ez nekien nola moldatu behar nintzen. Niri beti lagundu izan didate eta nik uste dut gaur egun kirola egiten jarraitzen dudala beraiek ez nautelako behartu. Asteburuetan, konpetizioetan, Gasteizera joateko aukera eman zidaten. Gero, 16 urterekin, Estatu Batuetara joateko… Kirola txiki-txikitatik bizi izan dudan zerbait da, eta nire etxean bizi izan den zerbait. Beti positiboki, beti laguntzen eta inoiz ez didatelako gehiago eskatu.

Esan bezala, Estatu Batuetan egon zinen 16 urterekin. Iruditzen zaigu oso gaztetan izan zela eta zure aldetik aldaketa handia suposatuko zuela. Zailtasunik izan al zenuen hizkuntza zein ikasketa aldetik? Bai,16 urterekin joan nintzen eta, ikastolan jakingo duten bezala, ingelesen beti nota onak ateratzen nituen. Hara joaten zara, eta pentsatzen duzu ingelesa badakizula. Beste gauza bat da hori, beltz bat ikusten duzu bere azentuarekin eta ez diozu ezer ulertzen. Familia batera joan nintzen ni, abuztuan joan nintzen pixka bat ikasteko eta klaseak irailean hasten ziren.  Orduan, ezer ez nekiela konturatu nintzen. Oso oso maila baxua nuen eta, normalean, abenduro Eguberrietan beti etortzen banintzen ere, urte horretan amari deitu eta ez nintzela etxera joan behar esan nion. Baina ez nion esan, etorriz gero, ez nintzela berriro bueltatuko, gaizki pasatzen ari nintzelako. Beraz, igeriketan entrenatu behar nuela eta ezin nuela etorri esan nion. Hori egun batetik bestera gertatu zen. Esan nahi dudana da, konturatu nintzela hurrengo egunean azterketa nuela eta ez nintzela ezertaz jabetzen. Hurrengo egunean, azterketa banatzen hasi eta zurian utzi nuen ez nuelako ideiarik. Hasieran oso gaizki: arazoak nituen lehenengoan ulertzeko. Hiztegia hartu eta, lehenik eta behin, euskaratu, ulertu zer esan nahi zuen, eta gero buruz ikasten nuen. Azkenean, denbora bikoitza behar duzu hasieran, baina abenduko epe hori ematen banion nire buruari eta egun horietan ez banitzen etortzen, gero buelta emango niola banekien. Lehenengo bi-hiru hilabeteak oso oso gogorrak izan ziren: entrenatzera joaten zara eta entrenamentua igarotzen zen eta ez zeneukan ideiarik ere zer egin behar zen, baina jendea laguntzeko zegoen. Nire familiako amak erdera zekien, eta asko lagundu zidan. Pixkanaka-pixkanaka ikasketa horiek gainditzea lortu nuen.

Maider 12 urterekin, Zaragozan

Maider 12 urterekin, Zaragozan

Hor duzu gaztetako argazki bat. Espainiako txapelketa batekoa izan zen. Uste dut Zaragozan izan zela eta oraindik ume bat nintzen. Izarra taldean negoen eta gorputza ere aldatuz joaten da. 12 urterekin joaten zara, nik oraindik hilekorik ez nuen eta han jaitsi zitzaidan. Espainiako txapelketa batzuetan zen.

1992n izan ziren Bartzelonako Joko Olinpikoak, eta hara joateko prest zeundenean, lesio bat izan zenuen. Nola eraman zenuen hori momentu horretan? Zaila da. Une horretan asko entrenatu nuen, ilusioa handia zen posible nuelako Joko Olinpikoetan parte hartzea. Europar ‘absolutuetan’ hirugarren geratu nintzen, eta lehenengo biak hartzen zituzten. Marka bat egiten baduzu ere sartzen zara; bestela, lehenengo biak. Orduan, uda aldean, bizkarrean zerbait arraroa sumatzen hasi nintzen, burdin soinu batzuk balira bezala. Medikuarengana joan eta ez zekitenez zer zen, fisioterapeutarengana joan nintzen. Igeriketan, bueltak ematen nituenean ere jartzen zitzaidan eta ezin nuen arnasik hartu. Abuztuan medikuarenera joan eta begiratzean, konturatu ziren biriketako batean arnasa ez zela ondo hartzen. Berriz ere Zumarragara joan nintzen eta han esan zidaten Pneumotorax gaixotasuna nuela. Biriketan zuloa egiten zaizu eta globo bat bezala da, puztuta baldin badago… Entrenatzeari utzi nion, kirolik egin gabe geratu nintzen, ebaketa egin zidaten 1992n, eta Olinpiadak ahaztu izan behar nituen.

Badakigu lasterketa herrikoietan ere hartu zenuela parte, zuk uste zenuen zure betiko bizitzak aldaketa handia izango zuela kirolean? Bai, azkenean Olinpiada batzuetara joatea kirolari batentzat onena da, baina ezin dituzu ahaztu herriko lasterketak eta nondik etorri zaren; izan ere, hori beti izan behar duzu kontuan. Izan zaitezke oso ona, baina, nahiz eta ona izan, lehenengo pertsona bat zara. Eta denak ematen dizu indar hori, nahiz eta Olinpiadetan ateratzeko pentsatzen ari naizen. Baina gero ere, betiko jendeak ikustea herrian nola edo hala kirolari bat badagoela maila batera heldu dena… Zu maitatzen zaituztela ikusteak bere bizitasuna du.

Orduan, ikusten dugu joaten zaren tokian dena irabazten duzula. Zein esango zenuke dela zure sekretua horretarako? Distantzien arabera. Orain kontzentratuago nago distantzia luzeetan, baina distantzia luzeetarako berezko zerbait eduki behar da. Entrenatu ere asko egin behar da. Niretzat sekreturik, egia esan, ez dago. Karrera batera gogoekin joatea. Nire kasuan, txapela jarri edo bizikleta hartu eta gero esatea: Ze gogoa dudan konpetizio horretara joateko! Azkenean, gauza asko dira. Entrenamentua portzentaia bat besterik ez da, baina gero buruak ezetz esaten badizu, berdin du zein ondo korri egiten duzun, zein ondo zauden… Laguntzen dizu, baina niretzat burua fresko edukitzea eta gogoa izatea da sekretua.

Lasterketa zein den jakiteak ere bai, ezta? Baita, baita… Niri orain, adibidez, lasterketa motz batek ez dit asko esaten. Motibazioa asko aldatzen da. Zuek, gainera, biok kirolariak zarete eta egongo dira zailtasun batzuk gehiago motibatzen zaituztetenak eta beste batzuk gutxiago. Distantzia bateko karrera batzuek ez didate ezer esaten, eta beste batzuek bai. Horrek badu zerikusirik.

Maider, Sara eta Eider elkarrizketan zehar

Maider, Sara eta Eider elkarrizketan zehar

2012n izan zan Espainiako Txapelketa, negukoa. Badakigu hor zeozer gertatu zela, deskalifikatu egin zintuztela. Zure ikuspuntutik nola ikusten duzu? Beste anekdota bat da. Momentuan oso gaizki eraman nuen. 2012 zen, Jakako Espainiako Txapelketa, Triatloi Zurikoa. Lehendabizi zen korrika, Jakako herrian. Minibuelta asko ziren, sei bat edo. Gero bizikleta hartzen zenuen Somporten, eta gero eskiekin egiten ziren beste 10 kilometro mendiko pistetan. Korrika gindoazen, lehenengo neskak ta gero mutilak. Normalean, nesketan, lehenengo hiruekin jartzen zaituzte eta bizikleta batean daude karrera irekitzen. Neskak hasi ginen eta nola zirkuitoa oso motza zen eta buelta ugari ziren,  neskak eta mutilak denok nahastu egin ginen. Ni lehenengo postuan nindoan neska batzuekin, eta buelta erdi bat falta zenean, gutxi gorabehera 500 metro, neskak bizikleta hartzen ikusi nituen. Harritu egin ninduen horrek: banekien haiek atzetik zetozela, baina bizikleta hartzen ari ziren… Nik egin nuela gaizki pentsatu nuen. “¡Entra, entra!” esan zidaten, eta sartu egin nintzen. Bizikleta hartu eta Somportera igo nintzen, han eskiak jantzi eta antolatzaile batek esan zidan gazteleraz: “Tranquila que las chicas que han cogido la bici creo que están descalificadas, han hecho menos”. Karrera guztia egin nuen, iritsi nintzen helmugara eta elkarrizketak eta abar egin nituen. Normalean mendiko txapelketetan goran elkarrizketa bat egiten dizute, eta gero handik 2-3 ordutara ofiziala. Podiumera igo nintzen, txanpaina eman zidaten, zorionak ere eman zizkidaten. Joan nintzen laguntzaileak zeuden tokira, dutxatu nintzen eta, joan behar ginenean sari-banaketa ofizialetara, esan zidaten deskalifikatuta nengoela, eta ez nekien zergatik. Arrazoirik ez zidaten eman. Gero esan zidaten gutxiegi egin nuela korrika. GPSa neukan, esan nion emango niola, zerbait objektiboa zelako. Ez zidaten utzi eta, azkenean, emakumeon %33 deskalifikatuak izan ginen. Etxera joan nintzen erantzunik gabe. Gero etxean, GPSko datuak jaitsi nituenean, konturatu nintzen buelta bat gutxiago egin nuela. Orduan, idatzi bat bidali nien, interneten zintzilikatu zutena, esanez arrazoia zutela eta sentitzen nuela. Momentuan GPSa entregatzen ez uzteak sekulako amorrua eman zidan. Beste anekdota bat da, denetik ikasten da azkenean.

Badakigu Gasteizko Munduko Txapelketa zuretzat bereziki karrera berezia izan zela. Gainera, distantzia luzeak ez ziren zure espezialitatea, konpetitzen zenuen lehen aldia zen. Argazki honetan helmugako momentua, Virginiarekin. Zer ekartzen dizu gogora? Zer sentiarazten dizu orain momentu horrek? Niri lasterketa asko gustatu zitzaidan. Gainera, urte hori oso ona izan nuen, Zarauzko triatloia irabazi nuen. Nazioartekoa zen eta horra normalean jende ona eramaten dute. Espainiako Selekziotik deitu zidaten esanez ea joango nintzen Munduko Txapelketara, Gasteizen zena. Distantzia oraindik luzeagoa zen, eta pentsatu gabe baietz esan nuen. Eroa bezala entrenatzen hasi nintzen. Niri distantziek errespetu handia ematen zidatenez, gehiago hasi nintzen entrenatzen. Zarautzen oraindik ere nire hanka motz zegoen, ez nion deskantsurik eman eta lesionatu egin nintzen. Gorka Erasorekin ibili nintzen, berak tratatu ninduen eta lortu nuen azkenean Munduko Txapelketara iristea. Oso oroitzapen ona daukat, igeriketan lortu ez dudana 38 urtekin lortu nuelako Gasteizen, Munduko Txapelketa batean. Oroitzapen oso polita dut: Euskal Herrian izan zen, afizio aldetik jende ezagun ugari zegoen animatzen eta maila altuko txapelketa da.

Virginia Berasategirekin

Virginia Berasategirekin

Zer esan dezakezu Virginia Berasategiz? Nik ez nuen ezagutzen. Urte horretan ezagutu nuen pertsonalki, Bilboko triatloiandopineko testa elkarrekin egin zigutenean. Nik ez daukat ezer txarrik esateko. Azkenean, pena da lortu duen guztia lortu eta gero, agurra positibo batekin izatea. Pena ematen dit dopina egoteak kirolean eta beragatik ere bai. Ez zeukan ezer erakutsi beharrik, asko erakutsi du bere kirol urte guztietan. Bera bezalako oso gutxi egon dira Euskal Herrian eta pena da. Azkeneko urtea zen berarentzat. Orain, horrela agurtzean, jende askok jarriko du zalantzan ea noiztik den hori, lortu duen guztia berak bere kabuz lortu duen ala ez. Ezagutu dudanagatik ez daukat ezer gehiago berari buruz esateko.

Beno, eta

Aurtengo Neguko Txapelketan

Aurtengo Neguko Txapelketan

aurten 2014an izan da Neguko Txapelketa eta irabazi egin duzu. Zorionak! Asko poztu ginen konturatu ginenean zuk irabazi zenuela, 2012koa ikusita. Baina, orain, jakin-min handia sortzen digun galdera bat dugu: zure inguruan, kirolean, desberdintasun handiak sortzen dira sexu ezberdinen artean? Batzuk bai. Nik uste dut hori kirol guztietan gertatzen dela. Adibidez, karrera batzuetan, ekonomikoki dauden sariak desberdinak dira; halere, orokorrean, nik esango nuke ez dagoela ezberdintasun handiegirik. Neskek eta mutilek distantzia berdinetan parte hartzen dugu eta irteera desberdina izaten da. Nik uste dut hobea dela guretzat; izan ere, distantzia luze guztietan ezin duzu berez atzekoarengandik gertu joan. Eta neska gutxi garenez, irteera banatuta egite hori ondo dago. Esango nuke ezberdintasunik badago ere, gutxi daudela. Nik uste dut gaur egun ezberdintasun horiek gero eta gutxiago ikusten direla, lehen gehiago zeudela.

Zure bizitzari dagokionez, batetik bi seme-alaba, senarra, lanpostua… dauzkazu eta entrenamentuak ere eraman behar dituzu. Orduan, guk uste dugu gauza askori uko egin behar diezula. Zerbaiten hutsunea nabari duzu? Nola kideatzen duzu denbora gauza guztiak egin ahal izateko? Azkenean, distantzia luzeetan zaudenean gauza batzuk alde batera utzi beharra dauzkazu. Nik laguntza handia dut; bai senarraren aldetik, bai gurasoen aldetik. Momentuz oso zintzoak dira, eta horrek asko laguntzen du. Baina badaukat sentsazio bat, eta aurtengoa horregatik izango da azkeneko urtea gogor entrenatuko dudana. Urteak gora doaz. Lesio aldetik, Gasteizko txapelketa eta gero ebaketa izan nuen. Urteek ez dute barkatzen, eta nire amari askotan esaten diot inorekin konplitzen ez dudan sentsazioa dudala. Lagunak kafe bat hartzeko gelditzen dira eta nik ezin dut, txirrinduarekin atera behar dudalako. Edota asteburu pasa joan behar gara nonbaitera, eta nik ezin dut entrenatu beharra dudalako. Jadanik nahi nituen bi urte serio hartu, eta hau horietako bigarrena da: 2012koa, eta 2013n ez nuen ezer egin lesionatuta egon nintzelako. Nik uste dut garaia iritsi dela nire alabari lekukoa pasatzeko. Hurrengo urtean hasiko da eskola-kirolean eta, bueno, nik, egingo dut kirola, baina txip desberdinarekin.

Hau da guztia. Oso atsegina izan da zure ibilbidea ezagutzea eta eskerrik asko elkarrizketarengatik. Zorte guztia opa dizugu bizitzan egiten duzun guztiarekin. Berdin. Orain zuei tokatzen zaizue, ni zahartu naiz dagoeneko. Eskerrik asko.

Maider Gaztañaga euskaljakintzan from Maite Goñi on Vimeo.

Comments { 0 }
-->