Betiko lez euskara eta ikastolen aldeko festen berri emateko artikulua idazten ari natzaizue. Oraingo honetan, Senpereko aintziraren inguruan egituratzen den Herri Urratsen txanda da, datorren maiatzaren 14an. Jai honen ardatza (Kilometroak, Nafarroa Oinez eta besteen antzera) ibilaldi bat da, kasu honetan 4 km-ko zirkuito baten inguruan. Hau gunez josita egongo da eta gune bakoitzean kontzertu, ekintza, tailer eta beste hainbat ekitaldi antolatuko da egunean zehar.

Bertara hurbiltzeko Senpereko karrikatik aintzirarantz autobusak egongo dira goizeko 10:00etatik arratsaldeko 08:00ak bitartean. Ordiziatik ere autobusa antolatu du Hitzaro elkarteak, kaleetako karteletan irakurri ahal izan dudanez. Beraz, joateko asmotan bazaudete, zoazte Mujika liburutegira (bertan aurkituko baitituzue txartelak, 8 eurotan).

Badakit guk ezingo dugula festa honetaz gozatu, izan ere, azterketen erdian aurkituko baikara. Baina azterketetan ez zaudeten horiei hemendik bertara gerturatzea animatzen zaituztet, giro aparta izango da eta.

Hona hemen egitaraua:

Herri Urratseko abestia entzuteko joan gure irratira (klikatu ezkerreko laukitxo berdean, beti bezala). Entzuten duzun bitartean abestu nahi baduzu, hona hemen hitzak:

Aintzarat,
Ongi etori,
Senperen lotu elgarri
Zu eta ni
Biak goxoki
Eskuz esku euskaraz bizi
Bizi, hazi, bizi
Bizi, luzaz bizi

Mila kolorezko
Oihal zabal ta luzean
Lerro bakoitzeko
Hitz guziak solasean
Kantatu, dantzatu
Doinua hautatu

Korapilo bat han
Aixturrekin moztu hemen
Haria orratzan
Josi ditzagun lehenbailehen
Herria, hizkuntza
Biharko urratsa.

Hitzak: Arantxa Hirigoyen
Musika: Philippe Albor
Interpretazioa: Haurrock taldea

Ospakizun honen inguruko informazio gehiago nahi baduzu, klikatu hementxe..

Ba al da benetako arrazoirik zoritxarrekoak garela esateko? Zer dira gure noizbehinkako depresioak edota bajoiak? Nondik datorkigu sufrimendu hori? Inoiz eskaini al diozue tartetxoren bat honi buruz pentsatzeari?

Honetaz guztiaz jabetzea eta hau guztia ulertzea kostatu zait, baina orain guztiz garbi ikusten dut. Luze gogoetatu ondoren, arrazoi sinple batera heldu naiz. Bai, gure trauma gehienen jatorria ulertzea zenbaitetan oso erraza gerta liteke.

Guk geuk askotan horretarako intentziorik gabe, bizitza imaginario bat sortzen dugu, edo bizitzaren atal ezberdinak. Bertan, bizitza errealean gustuko ez ditugun gauzak desagerrarazi egiten ditugu, atseginak diren beste batzuk sortuz.

Nork ez du noizbait bere burua mila egoera ezberdinetan imajinatu? Nork ez du noizbait inoiz lortu ezingo duen zerbaiten gura ikaragarria izan? Pentsamendu hauek guztiak huskeriak direla pentsa daiteke, baina askotan horiek dira gure sufrimendua sortzen dutenak eta pixkanaka depresio ilunetara eramaten gaituztenak.

Arazoa zera da: bizitza erreala oinarritzat hartuta imaginarioa sortzen dugunean, gure inguruko atal negatiboetan baino ez gara zentratzen. Zapata itsusiak dituen neska ez da ohartzen izaugarri politak diren zapatilak dauzkadala armairuan gordeta. Gauza positibo gehiegiz ahazten gara, ez dugu dugun guztia eta garen guztia behar bezala aintzat hartzen. Beraz, gure sufrimendua, nahi eta ezin baten ondorioa dela esatera iristen naiz, non nahi hori imaginarioa besterik ez den eta ezin hori huskeria bat. Gure buruak sortutako bizitza imaginarioari bizitza erreala kenduko bagenio, emaitza sufrimendua litzateke.

Beste era batera esanda:

Bizitza erreala – bizitza imaginarioa = sufrimendua

Ez gaitezen itsutu ez dugunarekin edo ez garenarekin. Garrantzi gehiago eman beharko genioke gure errealitateari. Azken finean, bertan beti aurkituko baititugu oso positiboak diren aukerak, bizitza imaginarioan sortzen ditugun idealizazio horien beharra uxatuko dizkigutenak.

Ez naiz inolako aditua gai hauen inguruan. Hau guztia nire ikuspuntu pertsonala da, zuekin partekatu nahi izan ditudan nire pentsamendu batzuk. Besterik gabe, agurtzen naiz.