euskaljakintza

Aimar Olaizola Apeztetxea, Olaizola II.a izenaz ezaguna, (Goizueta, Nafarroa, 1979ko azaroaren 13a) Asegarce enpresako pilotari profesionala da eta aurrelari bezala aritzen da. Bere garaipen-zerrenda ezin hobea dela esan daiteke, hamaika aldiz atera baita garaile han-hemengo partiduetan. Hona hemen arrakasta horietako batzuk: banakako txapelketan, 2005 eta 2007. urteetan izan da garaile, lau eta erdiko txapelduna 2002, 2004 eta 2005ean, bigarren mailako banakako txapelduna 1999an, binakako txapeldunordea 2003an eta banakako txapeldunordea 2003 eta 2006an. Nafarroako txapelduna ere izan da lau eta erdiko txapelketan 2005ean. Hau guztia kontuan izanda eta ezagutzeko nuen grinak bultzatuta, Goizuetarantz abiatu nintzen aurreko astean euskaljakintzarako elkarrizketa egitera…

Aimar, nola hasi zinen pilotan? Zure anaia Asierrek zerikusia izan al zuen erabaki hartan?
Litekeena da baietz, anaia hor izateak niregan eragina izango zuela uste dut. Bera ni baino lau urte zaharragoa da eta hori niretzat erreferentzia handia zen. Dena dela, ni zortzi urte nituela hasi nintzen pilotan. Hemen oso ohikoa zen pilotan jokatzea 2 frontoi baitauzkagu horretarako, eta lagun artean haur guztiok frontoian igarotzen genuen eguna. Esan dizudan bezala, zortzi urterekin hasi nintzen pilotan, baina txapelketekin bederatzi urte arte ez nintzen hasi. Egun osoa frontoian pasatzen nuen.

Gaur egun, Goizueta herria entzuten dugunean, guztiok lotzen dugu herria pilotarekin. Baina, zu hasi zinenean, horrela al zen edo herriak ospe hau lortu du, bai zu, bai anaia eta herrian dauden beste hainbat pilotariren ondorioz? Lehen ere horrela al zen?
Ez dakit. Zuk diozun bezala, herriak duen erreputazio hori nabaritzen da; hala ere, gure aurretik Goizuetak hainbat pilotari izan ditu: Loyarte, Lujanbio, Salaberri… Nik uste dut pilotariak beti izan ditugula hemen, alabaina, batzuk besterik ez dugu lortu profesional izatea.

Pentsatzen dut edonork bezala, hasi zinenean, izango zenuela pilotariren batenganako miresmena. Idoloren bat izan al duzu?
Nik beti esan ohi dut, txikia nintzenean, ez nuela pilotari bereziren bat buruan. Garai hartan onena, edo beti hor goian ikusten genuena Julian Retegi zen, batez ere, baita Ladis Galartza ere. Nolanahi ere, hamaika, hamabi, hamahiru urte inguru nituenetik Titin izan da. Orduan hasi zen Titin gailentzen. Beraz, bai Retegi eta bai Titin bereiziko nituzke.

Zure kasuan esan daiteke oso txikitatik nabarmendu zarela, ez profesionaletan bakarrik. Bai jubeniletan eta bai amateur zinela ere makina bat txapelketa irabazi duzu. Horren adibide da 1998. urtean irabazi zenuen 20 urtez azpiko Espainiako txapelketa. Ordurako zure buruak garbi al zuen profesional izan nahi zenuela, hau da, gaztetatik al zenuen argi ala denborak aurrera egin ahala konturatu zinen urrutira irits zintezkeela?
Nik, nire aldetik behintzat, betidanik izan dut ilusioa eta zortea ere alde izan dut beti, orain arte, behintzat. Zuk kontatu duzun bezala, txapelketa hori profesionaletan debutatu aurretik izan zen, baina ordurako nik firmatua nuen kontratu bat profesionaletan. Hura izan zen nire azkeneko txapelketa amateur mailan, eta banekien profesionala izango nintzela. Gero beste gauza bat da behin profesionaletara iritsita, hor goian aritzea edo ez. Orain arte zoria izan dut eta nire ilusioa bete dudala uste dut, hau da, profesionalen artean hobenen artean aritu naiz.

Gaur egun profesionala zara. Zenbat kostatu zaizu bertara iristea, hots, zeure buruak garbi ikusten duenean profesional izan nahi duela, zenbat sakrifizio, zenbat entrenamendu egin behar izan duzu bertara iristeko?
Sakrifizio askorik ez dut egin. Alde batetik, gustura egin dudan gauza izan da eta, bestetik, lehen agertu dudan bezala, betidanik herrian gazte-gaztetatik ikusi izan dugu pilota giroa. Ondorioz, partiduren bat banu, ezin nuen lagunekin parrandan irten, baina hortik aparte, oso gustuko dut pilota; beraz, ezin dut esan kexatzeko gauza dela.

Orain profesionaletan, denboraldiko egun arrunt batean, zenbat ordu eskaintzen dizkiozu pilotari? Edo, beste era batera esanda, nolakoa da zure egun normal bat? Sagardotegia ere hor dago… Nola lortzen duzu zure eguneroko lana egitea?
Pilota ez da beste kirol asko bezala antolatzen. Norberak bere erara prestatzen du urtea, eta nire kasuan, beti ez dut eraketa berdina eramaten. Egunero aritzen naiz trebatzen, bi orduz arituta nahikoa dela uste dut. Horrez gain, jana begiratu beharra dago, ezin duzu edozer gauza jan, pixka bat zaindu behar duzu zure burua. Hala ere, ez da beharrezkoa egunero bi orduz aritzea. Partiduak noiz diren begiratu behar da, eta horren arabera, fisio pixka bat egingo nuke, baita korrika eta, frontoira astean bi aldiz joatearekin nahikoa.

Zenbat irauten du denboraldiak?
Zer pilotako denboraldiak?

Bai.
Gure egutegiak urte osoa irauten du. Normalean, urtarrilean hasten da binakako txapelketekin. Binakako txapelketak bukatzen direnean, buruz buruko txapelketekin jarraitzen du. Hauek bukatutakoan, berehala, San Ferminak iristen dira, eta honekin batera, udako lehiaketak. Udako torneoak bukatzen direnean, lau eta erdiko torneoak hasten dira eta, amaitutakoan, berriz ere binakako txapelketak hasten dira. Urte guztian zehar daukagu partiduren bat. Garbi dagoena zera da: urte osoan ezin duzu forma berberan egon; horregatik, txapelketa garrantzitsu baterako prestatzen zara, adibidez, buruz burukoa edo lau eta erdikoa. Baina denboraldi bezala, nik uste dut urte guztia izaten dela. Oporrak ere normalean ez ditugu izaten. Asteburu bat libratu ohi dugu eta asteburu horretaz baliatuz, hamar egun edo hartzen ditugu eta horrela funtzionatzen dugu urte guztian.

Asko mugitzen al zarete, hau da, ni txirrindularitzan aritzen naiz eta neskek konkretuki asko bidaiatzen dugu. Egun batean Murtzian izaten dugu lasterketa, beste batean Gironan, hurrengoan Sevillan eta horrela urte osoan. Mugitzen dugun materiala ere oso garestia da eta nik badut izeba bat 3 urteko seme bat duena eta hark dio bere semea ez duela txirrindulari sartuko, pilotari baizik; horrela, praka txuri batzuk erosi eta dena egina duela.
(Aimarrek barre egiten du) Gureak ere gastuak baditu. Autoan asko ibili behar dugu, bizi zaren tokiaren arabera. Gure kasuan, adibidez, kilometro gehiago egin behar izaten dugu. Bestalde, urtean zehar berrogeita hamar mila kilometro inguru egiten ditugu. Zuk adierazi duzun bezala, ez dira hain urruti, baina partidu asko jokatzen ditugu Iruñean… Urrutien jokatzen diren partiduak uda partean izaten dira. Soria inguruan eta Madril inguruan ere izaten ditugu. Bestela, normalean, Euskal Herrian jokatzen dira, eta bertatik ateratzen bagara, ohikoena da Logroño edota Errioxan jokatzea. Entrenatzeko ere askotan mugitu egin behar izaten dugu, hitzaldiak eman beharra, gauza asko…

Esku pilotaren barruan, modalitate bat baino gehiago dago; binakakoa, buruz burukoa eta lau eta erdikoa. Zuk hauetatik zein daukazu gustukoen? Zergatik?
Gustukoena beti esaten dut lau eta erdikoa dela, baina garbi daukat garrantzitsuena buruz burukoa dela. Bai pilotariek eta bai ikusleek garrantzi handiagoa ematen die. Nik uste dut frontoian jende gehiago egoten dela eta, ez hori bakarrik, prentsaren aldetik ere “boom” gehiago ematen diotela. Beraz, laburbilduz, garrantzitsuena buruz burukoa da, baina niretzat, lau eta erdikoa.

Pilota hitza entzuten dugunean, burura etortzen zaigu denoi zuk egiten duzun modalitatea, esku-pilota, alegia, baina pilota berez esku pilotak, erremonteak eta palak osatzen dute. Zu noizbait aritu al zara horietan?
Palan lagunekin aritzen naiz oso gustura, eta horrela jokatzeko gustuko dut, baina oso gutxi ibiltzen naiz esku-pilotarentzat ez baita ona gero. Palan, profesionaletan aritzen diren bezala, ez dut probatu; ezta erremontean, ezta zestan ere. Pentsatzen dut probatuz gero, politak direla, bakarrik normalean guretzat ez direla bateragarriak.

Telebistan eta egunkarietan beti ikusten dugu, partidak baino lehen, aurretik, materiala hautatzen duzuela. Zein ezberdintasun dago material horien artean? Bestelakotasun handia al dago? Zuk zertan nabaritzen dituzu?
Bai, pilotan jendea harrituta geratuko litzateke zein diferentzia dagoen material batetik bestera ikusiko balu. Normalean, guk hau egiten dugu txapelketak edo direnean: hiru egun aurretik bereiztu egiten ditugu pilotak. Normalki, pilotariek enpresei hartzen dizkiegu, eta gero, batzuetan hautatzaile bat izaten dugu, bi enpresa daudenez, enpresa bakoitzeko bost pilota hartuz. Bestela esanda, bost Asegarcekoak eta bost Aspekoak eta guk, gerora, bost horietatik gustukoenak hartzen ditugu. Gure aldetik behintzat, normalean, ez da arazorik izaten eta enpresen aldetik ere, zuk hartzen dituzun pilotekin, ez da arazorik izaten. Batzuetan, agian, aurkaria zure enpresakoa denean, baliteke enpresak hautatzea partiduaren arabera, bi aurkariak berdintzeko.

Aurtengo denboraldia ia bukatua duzu; beraz, datorren urteari begira zein helburu dauzkazu?
Nik atseginez sinatuko nuke aurtengoa bezalako urtea izatea. Lehenago erran dugun bezala, aurtengo txapelketarik garrantzitsuena buruz burukoa da. Hura irabaztea lortu nuen eta niretzat garrantzizkoa izango litzateke berriro hori irabaztea. Garbi dagoena da lau eta erdikoa asko gustatzen zaidala baita binakakoa ere. Nire aburuz, posible izanez gero, guztiak… bakarrik oso zaila dela hori lortzea. Horregatik, buruz burukoa irabaztearekin pozik geratuko nintzateke.

Partiduetan izaten al duzu zinginarri bereziren bat edo zerbait berezia?
Ez, normalean gauza horietako ez naiz oso “zaila”, askok izaten dituzte gauzak eraman beharra, maniak edo… Nik orain arte behintzat ez ditut erabili, baina ezin dizut esan zer egingo dudan hemendik aurrera nik ere ez baitakit.

Ba al duzu zerbait aipatzeko orain arte azaldu ez dena?
Nik, gutxi, baina zerbait aipatzearren profesionaletara pasa aurretik izan zen. Azkeneko partiduetako batean, Lesakako festatan jolastu genuen partidu bat eta hogeita bana berdindu eta utzi egin genuen partidua, bukatutzat eman genuen.

Ba al dago neska pilotaririk? Pentsatzen dut horiekin ere emakume txirrindularien antzera gertatuko dela, hau da, badagoela baina prentsan azaldu ere egiten ez direla eta inork ez dakiela han daudenik ere.
Bai, hala ere, nire iritzi txirrindularitzan gehiago ibiltzen dira. Adibidez, guk ikusten ditugu 12-13 urte arte ibiltzen direla baina gero arrazoi batengatik edo beste batengatik normalean utzi egiten dute. Ez da egoten segitzen duenik, ez dakit zergatik den. Izan daiteke eskuentzako eta, nahiko gogorra behar duzulako izan eta, agian, ba, ohikoagoa delako mutilek jokatzea. Hemen ikusten dira neskak jolasean, baina normalean, behintzat, 12-13 urtetik aurrera utzi egiten dute.

Ez al dago torneorik beraientzat?
Ez, nik uste, izatez, posible izango litzatekeela, baina normalean, egia esan, beraiek uzten dute. Horren adibide garbi bat nire lehengusu bat da. Berak jokatzen zuen, baina 12-13 urte inguru zituenean, utzi egin zuen. Ikusi izan dut neskaren bat jokatzen torneoren batean, baina normalean beraiek uzten dute…

Amaitzeko, Aimarri eskerrak eman baino ez, bihotz-bihotzez eskerrak eman bere etxean hartzeagatik. Azken momentura arte zalantzak izan ditut elkarrizketaren bideoa ipini ala ez (ez dut uste ama Hollywoodera eramateko arriskuan nagoenik!), baina azkenean, Maitek animatuta edo, jartzea erabaki dut. Beraz, aldez aurretik barkamena eskatuz, hurrengora arte agurtzen naiz.

[kml_flashembed movie="http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=8267513164655914625" width="400" height="326" wmode="transparent" /]

Anari Alberdi Azkoitian jaio zen 1971n. Gurasoek pianoa ikastera animatu zuten; halere, berak nahiago zuen bateria eta gitarra. Horregatik, ikasle garaian, bateria eta gitarra erosi eta bere lehen abestiak konposatu zituen. Pisukide batek ingeniaritza eskolan kontzertu bat egin behar zuela eta, bertan igo zen lehenaldiz agertoki batera. Bere lehen lana Anari 1997an argitaratu zuen, oso kritika onak jasoz. Bigarren diskoak, 2000.ean argitaratutako Habiak, rockera hurbiltzen du azkoitiarra. Oraingoz azkena den Zebra diskoan (2005) berak konposatu ditu abestiak eta hauen estiloa folk eta rocken artekoa da.

Arratsaldeko lau eta erdiak inguru izango ziren Ordiziako tren-geltokian Anariren zain nengoenean. Ez zen egun eguzkitsua, baina eguraldia ez zen txarra. Itxaroten ari nintzen bitartean, ikaskide batzuekin berbetan egon nintzen eta, hamar minutu igaro ondoren, hantxe agertu zen Anari bere furgoneta urdinean. Urte bat elkar ikusi gabe geunden eta besarkada handi bat eman nion. Ondoren Maite, euskarako irakaslea, agertu eta bere etxerantz abiatu ginen elkarrizketa egitera.

Anari azkoitiarra da eta hemen, Ordiziako Jakintza ikastolan, gaztelania eta frantseseko irakasle da, nahiz eta aurten beste zeregin batzuetan egon. Zuretzat zer da garrantzitsuagoa, irakasle izatea edo abeslari?
Garrantzitsuagoa, dudarik gabe, abeslaria. Niretzat irakaskuntza lana da. Egun batzuetan gehiago eta besteetan gutxiago gustatzen zaidana edo batzuetan hobeto eta besteetan okerrago egiten dudana, baina lana. Nik beti esaten dut loteria tokatuko balitzait, ez nintzatekeela lanera joango, baina bai abestera.

Orain abestea izugarri gustatzen zaizu, baina txikitatik izan al duzu abestea gustuko?
Ez. Nire amak hori esaten dit batzuetan: “Zu nondik nora hasi zara abesten?” Ni txikitan gehiago nintzen kirola egitekoa, baina solfeoa eta pianoa ikasten hasi nintzen besteak ere hasi zirelako, seguru asko, eta han jarraitu nuen. Baina niretzat erreferentzia ez dago txikitan, gehiago gaztetan dago. Gaztetan hasten naiz musika gehiago entzuten, eta nire gogoko musika entzuten hastea izango da musika egitera eramango nauena.

Noiz igo zinen lehenaldiz agertoki baten gainera?
Unibertsitateko azken urtean pisu batean bizi nintzen Jon Maia eta beste batzuekin -uste dut zure ikaskide batek egin diola Jon Maiari elkarrizketa– eta Jonek laguntzen zidan abestien hitzekin. Kontua da, pisuan bertan abesten nuela eta jotzen nuela. Egun batean, pisukide batek ingeniaritza eskolan kontzertu bat egin behar zuen eta ni abestera gonbidatu ninduen. Ez dakit nola, baina baietz esan nion eta bertan kantatu egin nuen. Gutxi gorabehera orain dela hamaika urte izan zen.

Zeintzuk izan ziren zure lehen inpresioak?
Ez dakit egoera horretan inpresiorik izaten den ere! Lehenengo kontzertua ez duzu bizitzen urduri jartzen zarelako, eta nahi duzun bakarra bukatzea da hasi denetik. Egia da, nire lehen kontzertua jendeari asko gustatu zitzaiola eta handik beste bi kontzertu atera zitzaizkidala. Beste bi kontzertu horien ondoren, gainera, diskoa grabatzeko aukera izan nuen. Beraz, zerbait atera zen handik baina nik ez nuen bizi izan zerbait ederra bezala…

Ba al duzu asko gustatzen zaizun kantarik?
Musikagile izateaz aparte, musikazale amorratua naiz. Niretzat zaila izango litzateke bat aukeratzea. Kanpoko musika asko entzuten dut, bakarlari asko, eta hemendik gustukoenak Mikel Laboa eta Ruper Ordorika ditut. Baina ez dakit zein kanta aukeratu eta atzerrikoekin ere hala gertatzen zait. Ez nuke jakingo kanta bat esaten, baina asko entzun ditut Jon Waits, Neil Young, Nick Cave… zaila da abesti bat aukeratzea.

Nola sortu zenuen zure musika taldea?
Markinako kontzertu batean, nik jo ondoren, Dut musika taldeak jo zuen. Niri Dut taldea asko gustatzen zitzaidan eta, batik bat, hango gitarra-jolea, bere jarraitzaile sutsua nintzen. Kontua da, lehenengo nik jo nuela eta bera etorri zitzaidala esatea asko gustatu zitzaiola. Nik esan behar nion ea nahi zuen nirekin gitarra jo eta, bitartean, bera etorri zen esanez ea nahi nuen berak nirekin gitarra jotzea… Honela lortu nuen gitarrista. Gero, bateria. Nirekin bateria jotzen duenak Fermin Muguruzarekin ere jotzen du, sasoi hartan Negu Gorriak taldean zeuden. Eta hark esan zion Fermin Muguruzari ez banuen bateria-jotzailerik berak joko zuela bateria nire diskoan eta halaxe sartu zen nire taldean. Askotan, bizitzan gauza txikietan aukeratzen duzu, nahiz eta zu ez konturatu, eta horrelako aukeraketa txikiek juntatzen zaituzte zu bezalakoa den jendearekin. Hori gertatzen da beste edozein arlotan eta musikan ere horrelaxe gertatzen da. Talde berdinak gustatzen zaizkigun jendearen artean sortzen da horrelako harreman berezi bat. Eta horrela sortu zen taldea. Azken bira bost musikorekin egin dut, teknikoa guretzat bat gehiago da, beraz, sei eta ni. Hortaz, zazpi izan gara taldean.

Hiru disko egin dituzu; azkenekoa, Zebra. Hiru diskoetatik ba al duzu gogokoenik?
Diskoekin eta abestiekin argazkiekin gertatzen dena gertatzen da. Zein da gehien gustatzen zaizun argazkia? Bada, beti azkena egiten duzuna. Ikusten baduzu orain dela zazpi urtekoa, adibidez, nahiz eta ikusten duzun hainbat gauza gustatzen zaizkizun, ez duzu zure burua errekonozitzen. Esaterako, nire lehen diskoa, Habiak, orain dela zazpi urte egin nuen eta portada ikustean, argazkiekin gertatzen zaidana gertatzen zait: ez dut neure burua errekonozitzen, hau da, nire ustez ni ez naiz jada hori. Alde batetik, gainera, musika dago; baina, bestetik, hitzak. Orain dela hamabi urte nik buruan nituen gauzak eta orain ditudanak ez dira berdinak. Edo berdinak dira baina beste era batera… Horregatik, askoz gehiago identifikatzen zara azkena egin duzunarekin, gertuago dagoelako denboran. Ni, orain, gehiago naiz Zebran dagoena, Zebran idatzita dauden testuak gehiago dira nireak edo gehiago dira ni, duela hamabi urtekoak baino.

Nola otu zitzaizun zure azken diskoari Zebra izena jartzea?
Abesti batetik ateratzen da izen hori, Zebra kantatik, eta Zebra kanta horrek azaltzen du zergatik den Zebra. Hala ere, aldaketa bati buruzko diskoa da. Batzuetan, zerbait gertatzen zaizu bizitzan, ona edo txarra, eta zu aldatu egiten zara. Baina gero konturatzen zara ez zarela hainbeste aldatu; agian, zuk beste era batera ikusten dituzu gauzak baina ez daude beste era batera, zure ikuspuntua da aldatu dena. Horri buruzko erreflexio bat da Zebra abestia eta, horretaz gain, asko gustatzen zitzaidalako jarri nion izenburu hori disko honi. Oso sugerentea da zebra hitza, marrak eta… Askorako eman du, egia esan, nik pentsatu nuena baino askoz ere gehiago. Jendeak idatzi digu eta bidali dizkigu zebra itxurako gauzak, etxe osoa daukat horrelakoez beteta. Jendeak gauza askorekin identifikatzen du. Etxe hau bezala…

Elkarrizketa hau prestatzen ari nintzela, webgune batean irakurri nuen disko honetan musika estiloa aldatu zenuela eta horretarako laguntza izan zenuela. Nola lortu zenuen laguntza hau? Eta norengandik?
Laguntza, ez. Disko honetan aldatzen dena da teknikoa, Karlos Osinaga “Txap”, laguna dena, alde batetik, eta, beste alde batetik, gitarrista. Lehen nuen gitarrista hainbat arrazoirengatik joan egin zen eta, honen ordez, beste bat jarri nuen. Nire ideia bi gitarrista sartzea zen. Batek ezin zuen eta, azkenean, beste batek hartu zuen. Horrek ekarri zuen nolabaiteko aldaketa, baina nik banuen lehendik ere estilo honetara joateko intentzioa. Nik musika asko entzuten dut, era askotako musika eta, alde batetik, abestia dago. Abestia da bera, gorputza. Gero, janzten duzunaren baitan aire bat edo beste bat hartzen du. Adibidez, pertsona bat trajez edo txandalez jantzita pertsona bera da, baina beste konnotazio batzuekin. Hori da abestiekin gertatzen dena. Orduan, ni momentu horretan musika mota hori entzuten ari nintzelako edo hitzak gordinagoak zirelako-edo, musika gordinagoa behar nuela pentsatu nuen.

Gutxi gorabehera zenbat denbora behar izan zenuen Zebra diskoa grabatzeko?
Grabatzeko inoiz baino denbora gehiago hartu genuen. Lehenengo bi diskoak estudio handietan egin genituen eta, garestiak zirenez gero, presupuestoari begira, astebeterako epea genuen. Azken disko hau, aldiz, Bonberenean, Tolosako gaztetxean, grabatu genuen. Bertan, estudio txiki bat dauka Txapek eta hor grabatu genuen. Merkeago zenez, hilabete eta erdiko epea genuen presupuestoari begira, eta patxada handiagoz egin genuen. Azkenean, hilabete inguru pasa genuen grabatzen. Hori, grabatzen bakarrik, noski; diskoa sortzea urtetako kontua baita.

Zer transmititu nahi duzu disko honekin?
Niretzat disko hau pasatu da, hau da, kadukatuta dago. Hala ere, disko batek ez du beti intentzio bat transmititu behar. Egia esan, ez dut inoiz pentsatu entzulearengan asko, baina benetan harrigarria izan dena da disko honek izan duen harrera, horrek harritu nau. Esate baterako, aurrekoan, Kilometroetan izan nintzenean, neska bat etorri zitzaidan esanez, nire kantak “pasada bat” zirela eta oso arraroa zela nire kontzertuetan gertatzen zena. Beste kontzertuetan, gai sozialak edo politikoak ukitzen direnean eta jende askok batera abesten duenean, normala da jendearen ahotsak indar handia hartzea, esaterako, publikoak “Intsumisioa” eta horrelakoak oihukatzen dituenean. Baina nire kontzertuetan jendeak sentimenduak oihukatzen ditu eta hori oso arraroa dela esan zidan. Eta niri ere oso arraroa iruditzen zait. Hori da benetan nik planteatu ez nuena, eta disko honek eman didana: jendearekin izugarrizko harremana eta jendeak nire kantak kontzertuetan nirekin abestea eta bereak izango bailiran hartzea. Ni, iaz, Jakintzan nengoela, 40 kontzertu eman nituen eta oraindik jarraitzen dugu kontzertuak ematen. Eta gaur, adibidez, taldekoak entseatzeko geldituta gaude, jendeak oraindik nahi duelako diskoa entzun… Zenbait jenderi, behintzat, sartu zaio barrura.

Jakintza ikastolako irakasle izan ondoren, zer egin duzu azken hilabete hauetan?
Ikasleak bezala, oporretan egon naiz. Azken hilabete eta erdi honetan, frantseseko klaseetara joan naiz titulua ateratzeko eta kantak idazten ari naiz, balizko diskoa edo… Eta horretan nabil, konposatzen, txakurra paseatzen eta frantsesa ikasten.

Zer pentsatzen duzu etorkizunari begira?
Pentsatzen dut ez dudala nahi pentsatu. Argi dago, orain, irakaskuntzatik parentesi batean nagoela eta uste dut denbora batean musikatik bizi naitekeela. Hala ere, irakaskuntzara bueltatuko naiz eta, horretaz gain, nik pentsatzen dut izango direla beste disko batzuk… Hori bakarrik ikusten dut. Noiz eta nola eta zer ez dakit…

Amaitzeko, eskerrak eman nahi nizkieke Anariri, alde batetik, Azkoititik elkarrizketa egitera etortzeagatik eta, bestetik, Maiteri bere etxean grabatzen uzteagatik. Aitortu beharrean nago lan hau atsegin handiz egin dudala; izan ere, elkarrizketa egiteko irrikaz bainengoen. Atseginez irakurriko zenutelakoan, azken diskoko Gu abestia eta elkarrizketaren bideoarekin hurrengora arte agurtzen naiz.

[kml_flashembed movie=”http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=2802099188289782944″ width=”400″ height=”326″ wmode=”transparent” /]

Gaurkoan, Euskaljakintzarako mundu osoan ezaguna den bateria-jotzaile baten bila jo dugu, Haritz Gardé La Oreja de Van Gogh taldeko bateria-jotzailearengana, hain zuzen ere. 1976ko urtarrilaren 23an jaio zen Donostian eta geroztik bertan bizi da. Unibertsitatean zuzenbidea ikasten hasi zela ezagutu zituen orain bere taldeko diren Alvaro eta Pablo. Lagunak egin eta musika talde bat sortzea erabaki zuten. Duela hamar bat urte euren bizitza goitik bera aldatuko zuen zerbait gertatu zitzaien: lehen diskoa argitaratzeko aukera. Ordutik, ez dira gelditu eta ia mundu osoan egin dira ezagunak. Berarekin tartetxo bat egoteko aukera izan dugu eta hauxe da kontatu diguna…

Zerk bultzatu zintuen bateria jotzera? Zenbat urte zenituela hasi zinen?
Egia esan, beranduegi hasi nintzela uste dut, lehenago hasi banintz hobe. Hemezortzi urterekin hasi nintzen, ikasketekin batera. Zuzenbidea ikasten hasi nintzen eta lagun talde bat elkartu ginen. Musika gogoko genuen eta gutako batzuk gitarra jotzen genuen. Nik ez nekien bateria jotzen, baina nire aitak gaztetan jotzen zuen eta probatu nezakeela esan nien. Pixkanaka jotzen hasi nintzen, praktikatuz eta jendeari entzunez ikasten joan nintzen.

Zuen bira amaitu duzue. Zein asmo duzue orain?
Orain disko berria konposatzen ari gara. Entseatzen dugun lokalean egoten gara goizero. Bostak elkartzen gara eta bakoitzak bere ideiak proposatzen ditu. Azken finean, horretan gabiltza, kontzerturik gabe, konposatzeko orduan eraginik izan ez dezan. Abestiak ongi landuak egotea nahi dugu. Biran bagabiltza, gauzak presaka eta gaizki egiten baititugu. Horregatik gauzak patxadaz hartzea nahiago dugu.

10 urte daramazue talde bezala. Zein egoeratan aurkitzen zara? Asko aldatu zara pertsonalki zuen hastapenetatik?
Nik ez dut uste pertsonalki aldatu naizenik. Orain heldutasun gehiago daukat, hori bai. Gainera, gauza asko ikasi ditut urte hauetan. Taldeak bidaiatzeko zein leku, kultura eta jende berria ezagutzeko aukera eman digu eta horrek onerako aldatzen zaitu. Aberastu egiten zaitu eta zure bizitzan eragina du, dituzun gauzak baloratzeko orduan, jendea baloratzeko orduan eta tokatu zaiguna disfrutatzeko orduan. Beti esan dugu zorte handia izan dugula gertatu zaigunarekin eta disfrutatu beharra daukagu. Azken finean, nik uste horretan aldatu garela. Bestela, betikoak izaten jarraitzen dugu, Donostian bizitzen eta betiko lagunekin. Gauza da, orain jende gehiagok ezagutzen gaituela; baina, bestela, betikoak gara.

Espainia eta Hegoamerikako talderik arrakastatsuenetakoa zarete. Disko bat kaleratzeko orduan, onuragarri gerta dakizuekeela uste duzu, gehiago saltzeko, edo arazotsu, jendeak zuengandik gehiago espero duelako?
Beno, bada, beti da onuragarria, jendeak ezagutu egiten zaituelako, eginda daukazun bide bat da. Baina batzuetan, kaltegarria ere izan daiteke, ez baduzu jendeak espero zuena ematen. Disko batzuk saltzen dituzu, aurrekoa gustatu zaienek hau ere erosiko dutelako, baina jendeari ez bazaio gustatzen entzuten duenean, hori esanez joango da eta kaltegarria izan daiteke. Baina, beno, nik uste dut beti bezala lan egiten jarraitu behar dugula, dakiguna eginez eta, konposatzeko orduan, ez dugula pentsatu behar saldu behar dugun edo ez. Bestela, horretan gehiegi pentsatuko bagenu, blokeatu egingo ginateke eta ez litzaiguke zentzuzko ezer aterako.

Entzuna dut ‘Guapa’ diskoa italieraz ateratzeko asmoa duzuela. Europan ezagutzera emateko egiten duzue? Beste hizkuntzaren batean plazaratzea pentsatu duzue?
Bai. Bi abesti grabatu ziren italieraz, Dulce locura eta Muñeca de trapo. Italian jada atera dira eta, egia esan, ez da gauza handiegirik gertatu. Dena den, bai, gustatuko litzaiguke Europan sartzea. Izan ere, Hego Amerika eta Ipar Amerikan zehar ibili ondoren, hain hurbil daukagun Frantzian ere ibiltzea gustatuko litzaiguke. Baina, beno, gauza batzuengatik edo besteengatik, ezin du leku guztietan funtzionatu. Beraz, ez dizkiogu bira gehiago emango. Oraingoz, ez daukagu diskoa hizkuntza gehiagotan kaleratzeko asmorik; halere, eskatuz gero, agian egingo genuke, baina ez daukagu ezer pentsatua.

Hainbeste urte musika munduan ibili ondoren, izango duzue anekdotaren bat edo beste. Kontatuko al zenidake bakarren bat?
Anekdota asko daude. Tartetxo bat hartuko banu, ziurrenik gehiago gogoratuko nituzke, baina horrela bat-batean esateko ez dakit… Egun bakoitza anekdota bat da. Lehenengo diskoa ateratzea anekdota bat izan zen, guretzat esperientzia izugarria. Gero jendeari gustatu izana, diskoak saltzea, jendea kontzertuetara joatea… horiek guztiak guretzat anekdotak ziren eta izaten jarraitzen dute. Baina bakarren bat kontatzearren, behin Amaia eszenatokitik erori zenekoa. Abesten ari zela, eszenatokitik erori eta bertako jendeak lagundu behar izan zion igotzen, baina, egia esan, polita izan zen. Pablori ere gertatu zitzaion, baina ez zen jende aurrean izan. Jotzera atera aurretik egoten garen tokian izan zen, bera bakarrik geratu zen bere zauriekin, baina beno… Askoz ere gehiago izango ditugu, baina momentu honetan ez ditut gogoan.

Norbait ezagutzea edo norbait horrekin bizitzea ez da berdina. Argi dago, biran ibili zaretenean, elkarrekin bizi behar izan duzuela. ¿Nolakoa izan da esperientzia hori?
Nire ustez, oso aberasgarria. Lehen esan dudan bezala, jende eta herrialde berriak ezagutzea esperientzia handia da. Zurekin dauden lau pertsona ezagutzen dituzu eta, nire ustez, denok antzekoak izan gara, bostok geure gauza onak hartu ditugun zentzuan. Eztabaidak izan ditugunean, eztabaida horiek txiki egin izan ditugu, ez diegu garrantzi handirik ematen. Momentu horretan tentsioa egon bada, jakin dugu momentuko gauza izan dela eta ez da ezer gertatu. Horregatik, oso pozik gaude denok, bost lagun izaten jarraitzen dugu eta, hain ondo eramanda, gauzak beste era batera hartzen ditugu. Gainera, nik uste, gauzak hain ondo joatearen arrazoia dela dena asko hitz egiten dugula, dena denon artean erabakitzen dugu eta ez da bata bestearen gainetik nabarmentzen. Biran goazenean, dena eztabaidatu, hitz egin eta komentatzen dugu, baina, azken finean, adiskidetasuna da gure artean geratzen dena.

Zure alabaren jaiotzaren ondoren, zailago egin zaizu biran joatea?
Bai. Konplikatuagoa baino gehiago, gogorragoa esango nuke nik, bere falta izugarri sentitzen dut. Jaio zenean, hilabete Estatu Batuetan egotea egokitu zitzaidan eta lau edo bost hilabetera Hegoamerikan, eta egia esan oso gogorra egin zitzaidan. Eskerrak, orain, teknologia berriekin Internet daukagun. Honela, webcam-aren bitartez, hotelera iritsi orduko, konektatu egiten nintzen eta emaztea eta alaba ikusten nituen. Horrek eguna alaitzen zidan. Egia da asko sentitzen dela bere falta, zaindu behar duzun alaba bat, zerbait berria… ba, bai, bere falta izugarri sentitzen dut. Hiru ordu ikusi gabe zaudenean, haren hutsunean sentitzen duzu; beraz, hilabete batzuk kanpoan egonda askoz ere gehiago. Baina esaten nuen bezala, interneta egoteak asko errazten du eta hobeto eramaten da.

Abestiak egiteko orduan, hasieran erabiltzen zenuten metodoarekin jarraitzen duzue edo beste era batera egiten duzue orain?
Ez, berdin jarraitzen dugu. Lehen esan dudan bezala, entseatzen dugun lokalean, gainera betidanik izan dugu lokal bera. Betiko bostak, abestiekin borrokan. Beti, Xabi, Amaia edo Pablok ideiaren bat ekartzen dute eta hortik hasten gara zerbait sortzen, gauzak kenduz eta beste batzuk jarriz. Sony enpresak deitu zigunean, horrela egiten genuen eta, urte asko pasa ondoren, horrela jarraitzen dugu. Gaur arte funtzionatu du eta ez dugu aldatzeko arrazoirik ikusten. Gainera, ez dakigu beste era batera egiten, horrela egitea gustatzen zaigu eta horrela egiten dakigu.

Amaiak hainbatetan beste abeslari batzuekin abestu du, Mikel Erentxunekin ‘Lau teilatu’ abestiaren bertsioa, adibidez. Nola ikusten duzue hau taldean? Ongi iruditzen zaizue?
Bai. Gu oso pozik gaude. Guretzat ohore bat da gure abeslaria beste abeslari batzuekin ere ikustea, adibidez, Mikel Erentxunekin atera berri duen Lau teilatu abestia, benetan ederra geratu baita. Baina gu oso pozik, kolaborazio puntualak dira eta, gainera, gehienak laguntza eskatu digutelako izan dira eta guk lagundu badezakegu, ondo baino hobeto. Azken honetan, hain zuzen, Lau teilaturen bertsioa proposatu ziguten eta ideia ona iruditzeaz gain, asko gustatu zaigu.

Elkartzeko orduan, nola sortzen dituzue zuen abestiak?
Bada, bostak elkartzen gara eta denon artean deia ezberdinak osatzen joaten gara. Hamar edo hamaika abestiz osaturiko disko bat kaleratzen badugu, hogeita lau edo hogeita bost abesti egiten saiatzen gara. Beti geratzen baita konbentzitzen ez gaituen bat edo beste eta horrela egiten dugu. Batzuetan erritmo bat sortzen dugu eta probatuz abestiak sortzen ditugu, erritmo eta soinu ezberdinak sartuz. Hainbatetan funtzionatzen duhorrek eta beste batzuetan, ez. Gauza asko probatzen ditugu.

Zein aholku emango zenioke hasiberria den talde bati?
Egia esan, gu ez gara eredu egokiena, nik uste; izan ere, guk zorte handia izan baikenuen. Sony-ra maketa bat bidali genuen eta lehenengoan hartu gintuzten eta hori ez da ohikoena. Normalean, talde batek konpainia askotan utzi behar du bere maketa eta asko tematu. Beti esaten dugu, gustuko duzuna egin behar dela. Guk gustatzen zaiguna egiten dugu eta zorte handia izan dugu, konpainiak askatasuna uzten digulako. Ez goaz komertzialtasunaren bila; azkenean, komertziala suertatzen bada, hobeto, baina bestela ez zaigu axola. Jendeak diskoa gustuko badu, askoz hobeto; dena den, azken finean guri gustatzen zaiguna eta sentitzen duguna egiten dugu eta, nik uste, hori egin behar duela hasten ari den talde batek, bere abestietan sinetsi eta, batez ere, gozatu.

Izango al dugu La Oreja de Van Gogh hemendik 10 urtera?
Espero dezagun baietz; nik hala uste dut. Esan dudan bezala, orain disko berria konposatzen ari gara, gogo ikaragarriz, eta nik uste dut izango garela hemendik 10 urtera, espero dezagun, behintzat. Gainera, oso ondo eramaten gara denok eta oso ondo pasatzen dugu elkarrekin. Eta hori gutxi balitz, jendeak, oraingoz, abestiekin gozatu eta ongi pasatzen du. Espero dezagun hemendik hamar urtera horrela jarraitzea, gutxienez orain daukagun arrakastaren erdia izango bagenu… baina, beno, zenbat eta gehiago orduan eta hobeto, jendeak utzi arte guk disfrutatzen jarraituko dugu.

Eta halaxe amaitu zen gure elkarrizketa. Benetan eskertzen diot Haritzi niretzat tartetxo bat hartu izana. Euskaljakintzako irakurleoi besterik ez, elkarrizketa gustuko izan baduzue, hementxe uzten dizuet bideoa ikusgai. Erdaraz izan zen, baina, nire ustez, merezi du ikustea. Hurrengora arte!

[kml_flashembed movie="http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=135517823694817305" width="400" height="326" wmode="transparent" /]