Tag Archives | elkarrizketa

Gurutz Linazasoro: “Eutanasia, energia nuklearra eta bizitza artifizialaren sorreran gizarte osoak du azken hitza, eta ez politikoek edo zientzialariek bakarrik”

Medikuntza, gainerako zientzien antzera, sekulako abiadan garatzen ari da. Orain dela lau hamarkada gutxi gorabehera transplantatu zen giza bihotz bat lehen aldiz; iaz, berriz, lau urteko ume bati bost organo ematea lortu zen, arrakasta handiz. Batek daki zer etorriko den etorkizunean!

Gurutz Linazasoro Gipuzkoako poliklinikako neurologoa da, gaitz neurodegeneratiboak aztertzea helburu duen INBIOMED institutuaren buru izateaz gainera. Inongo zalantzarik gabe esan genezake Gurutz bera medikuntzaren etorkizuna “eraikitzen” ari den horietako bat dela. Elkarrizketa bat egitea proposatu zigutenean, gure gizartearen ongizateari hainbeste laguntzen dion norbait elkarrizketatzea zein interesgarria izango litzatekeen pentsatu nuen. Eta ez nengoen oker. Solasaldi bat izateko aukera eskatu eta ezbairik gabe ireki zigun bere bulegoko atea, abegikor.

Arratsalde on, Gurutz. Hasteko, eskerrak eman nahi nizkizuke tarte bat egin izanagatik. Zure baimenarekin, aurkezpen xume bat egiten saiatuko naiz… Parkinsonaren antzeko gaixotasun neurologikoetan espezializaturiko neurologoa, INBIOMED institutuko burua, EHUn lankidea eta Diario Vascoko zutabegilea… Honaino heltzeko bideak luzea eta neketsua behar du izan, inongo zalantzarik gabe. Baina has gaitezen hasieratik. Betidanik izan al duzu mediku izateko grina?  Bai, hala da. Faktore ugarik dute nik mediku bilakatu nahi izanaren errua. Alde batetik, osaba medikua nuen. Eta bestetik, ni zu baino gazteago nintzela, medikuei buruzko hainbat telesail –Marcus Welby eta Doctor Gannonenak, besteak beste- arrakasta handikoak ziren telebistan. Horrek arrastoa uzten du, zalantzarik gabe. Pentsa, Valladoliden matrikulatu ginenean -hura zen Gipuzkoako unibertsitate-barrutia garai hartan-, mila pertsonatik goiti ginen medikuntzan; jende kopuru izugarri handia zen medikuntza ikasi nahi zuena.

Eta behin ikasten ari zinela, neurologiaren adarrak erakarri eta bertan espezializatu zinen. Zeren kariaz? Faktore ugari egon ziren hemen ere,  garrantzitsuenetariko bat neurologian bikaina zen irakasle bat izatea: José Félix Martí Massó. Honek asko bultzatzen zintuen ikastera. Beste arrazoi garrantzitsu bat izan zen neurologia ikasi eta hemendik, Donostiako ospitaletik, irtendako jende ugari kanpoan aise moldatzen ari zela; Pepe Obeso eta beste zenbait, kasu. Gure asmoen ispilu ziren nolabait. Horrez gain, garuna eta garuneko gaitzak beti gustatu izan zaizkit; beti egin zaizkit erakargarri.

   

Ikasketen ostean, nolakoak izan ziren zure lehen urteak lan-munduan? Karrera amaitu eta berehala soldadutza egin behar izan nuen. Hau burutzerako, jada eskuratua nuen tokia MIRean (Gaztelaniazko Médico Interno Residentetik), eta ordurako jada hautatua nuen neurologia ikastea. Donostiara etorri nintzen neurologia ikastera. Lehen urteak egoiliar lanetan igaro nituen, ikasi eta ikasi beste lau urtez. 87an amaitu nuen nire egoiliar garaia, eta lanean hasi nintzen, neurologo gisa, parkinsonaren antzeko gaitzetara zuzendua. Horretan oinarritu dut nire lana.

Gaur egun, INBIOMEDen buru zara. Institutu hau, 1997an sortua, hiru proiektuen inguruan oinarrituta dago oro har; minbiziaren, gaitz kardiobaskularren eta gaitz neurodegeneratiboen inguruan, hurrenez hurren. Azken honetan aditua izanik, azalduko al zeniguke zein proiektu garatu dituen institutuak adar honen barruan? INBIOMEDek ama zelulak ikertzen ditu, eta bere proiekturik garrantzitsuenetariko bat gaitz neurodegeneratiboen azterketa da, parkinsonarena batez ere. Horren arrazoia da parkinsona terapia zelularrarekin tratatua izateko aukera ematen duen gaitz degeneratiboetako bat izatea. Parkinsonean, dopamina sortzen duten neurona batzuk faltatu ohi dira, eta, terapia zelular horren bitartez, neurona horiek ordeztea lortu nahi dugu. Hauek laborategian sortu nahi ditugu, gero gabezia hori duten pertsonei txertatzeko. Horretan dihardugu gaur egun. Gutxi barru, gainera, parkinsona duten animalietan frogak egiten hasiko gara, eta, horiengan duen emaitzaren arabera, tratamendua klinikara igarotzearen inguruko hausnarketa egingo dugu. Izan ere, INBIOMEDen helburu garrantzitsuenetariko bat pazientearekiko gertutasuna mantentzea da, bertan sortzen den jakintza guztia lehenbailehen aplikatu nahi baitiegu gaixoei.

Eta zer suposatzen du zuretzat honelako institutu baten buru izateak? Hasteko, erantzukizun handia da; izan ere, zabalkuntza fase batean baikaude orain: jende berria kontratatu behar da, ditugun programak sendotu… eta, gainera, datozen bost edo sei urteetarako estrategia antolatu behar da. Horregatik, aurrez jakin behar da gutxi gorabehera zein bide hartuko duten datozen urteetan terapia zelularrak eta birsortze-medizinak. Hori askotan ez da gauza erraza. Eguneratua egoteak eskatzen duen erantzukizuna handia da, beraz. Gainera, nik ez nuen honetarako trebakuntza jaso; gaixoak nola aztertu ikasi nuen. Orain ikerketara bideraturiko lan-talde bat koordinatzen nabil, eta, apur bat desberdina bada ere, erronka bat da funtsean.

Gainera, 2009an, laguntzarekin, biomedikuntzaren sailean ikertzeko BIOKUTXA izeneko edifizio berri baten eraikuntza iragarri zen. Zure ustez, zer berrikuntza ekar lezake zentru berri honek aurrez aipaturiko gaixotasunen ikerketan? Kutxako gizarte ekintzak ekintza horien zati handi bat ikerketa biomedikoa sustatzeari eskaintzea erabaki du, bere fruituak ematean gipuzkoar gizarteari onurak ekarriko dizkiola bai baitaki. Gizarte hau da Kutxan bere konfiantza ezartzen duena. Hau da bere apusturik estrategikoetariko bat. Ikerketa biomediko hau guztia koordinatzeko, Biokutxa fundazioa jarri du martxan eta egoitza nagusia Miramongo parkeko Arbide dorreetan egongo da. Fundazio honen ikerketa biomedikoko proiekturik adierazgarriena INBIOMED da gaur egun. Orain gutxira arte institutu onkologikoa izan da egitasmorik garrantzitsuena -hau izan da Kutxako Gizarte Ekintzaren bultzatzailea urte askotan, eta oraindik ere hala da-, baina ikerketa biologikora eta biokteknologiara zuzenduriko zatirik handiena INBIOMED izango da. Horregatik, INBIOMEDeko instalazio berriak eraikin honetan egongo dira. Nire ustez, hau dena oso garrantzitsua izango da Gipuzkoako biomedikuntza ikerketarako. Aurrezki kutxa batek ikerketa sustatzeko apostua egitea erabat garrantzitsua da. Biokutxari esker, adimen handiko jendea erakarriko dugu atzerritik, eta gure inguruko ikerketa zientifikoaren kalitatea hobetzea lortuko dugu.

Eta, zure ustez, aipaturikoen antzeko zentruak garrantzitsuak al dira Euskal Herriko zientzia modu egokian garatu eta nazioartean aintzat hartzeko? Bai, nire ustez, izugarrizko garrantzia dute. Gainera, Biokutxa egitasmoa Kutxak berak duen asmo sendo batekin sortu zen, sinergiak ezartzearena, elkarbanatzearena alegia. Eta Miramongo parkeko inguruneak gauza bat du ona: bere inguruan ospitaleak, zentro teknologikoak, enpresa bioteknologikoak daude… Zientziara eskainiriko jende asko, alegia. Orain, Biokutxak hori guztia antolatzen lagunduko du, indarrak batze aldera, denen artean sinergiak ezarriz eta elkarrekin lan eginez. Hau da mundu osoarentzat Gipuzkoa erakargarri bilakatzeko biderik onena. Singapurreko ikerlari batek, esaterako, lanera eta bere proiektua garatzera Donostiara etortzea erabaki lezake.

Gainera, Donostiako X. Zientzia Astearekin ere elkarlanean aritu zara. Zientzialariek duzuen jakinduria hori guztia gizarteari zabaltzea garrantzitsua dela uste al duzu? Bai, oinarri-oinarrizkoa dela deritzot; izan ere, zientzia, jakinduria zientifikoa eta honen arlo ezberdinetan ematen diren aurrerapenak ongizatearen zutaberik garrantzitsuenak baitira. Gu, orain, elkarrizketa hau kamara txiki batez grabatzen ari gara, eta orain urte batzuk hau pentsaezina litzateke. Horrek denak gauzak errazten, gizartea gero eta garatuagoa egon dadin, eta gero eta hobe bizi gaitezen laguntzen du. Baina zientziak badu beste alderdi garrantzitsu bat: jendearen bizitzarekin zerikusi handia duten erabakiak hartzearen beharra. Garunaz hitz egitean, esaterako. Gero eta hobeto ezagutzen dugu organo hau, posible da ez bakarrik bertan txipak txertatzea, baita erabaki moralak hartzeko orduan eragiten duten garun-mekanismoak zein diren ezagutzea ere. Honek guztiak marketinean, gauzak erosteko orduan eta erabakiak hartzeko orduan eragin handia du… Gizarteak badu zeresana honen guztiaren inguruan: hori dena erabili behar den edo ez… Eutanasia da beste adibide bat, edo energia nuklearra, edo bizitza artifizialaren sorrera… Eredu hauetan guztietan gizarteak du azken hitza, gizarte osoak, eta ez zientzialariek edo politikoek. Horregatik, gizarteak zientziaren inguruan zertxobait jakin behar du. Ez dugu zertan fisika nuklearrean adituak izan, zentral nuklearren inguruan iritzia emateko; halere, zerbait jakitea garrantzizkoa da, iritziek oinarri sendo bat izan dezaten. Eta hori da, azkenean, zientziaren zabalkundearen helburua. Izan ere, zientziak gaur egun ematen duen beldurraren erantzukizunaren zati handi bat gurea da, gizarteak baitio hori dena oso zaila dela. Guk geuk zabaldu behar dugu zientzia modu ulerterrazean, baina arruntegia bilakatu gabe. Eta hori da lortu nahi dena. Ahalegin hori, behintzat, egin behar da.

Has gaitezen orain garunari buruz -bere funtzionamendu propioa ulertzen saiatzeko erabiltzen den organo misteriotsu eta paradoxiko honi buruz- hitz egiten. Gizakia organo hau aztertzen hasi zenetik eman diren aurrerapenek mito asko sortuko zituzten, ezta? Bai, garunari buruzko mito ugari daude: ehuneko hamarra besterik ez dugula erabiltzen; zenbat eta handiagoa izan organoa, orduan eta ahaltsuagoa dela; ordenagailu perfektu bat dela… Horiek denak mitoak dira.

Zure espezialitatea neurologia da. Azalduko al zeniguke modu labur batean zer diren parkinsona eta alzheimerra?  Parikinsona eta alzheimerra gaixotasun neurodegeneratibo ohikoenak eta garrantzitsuenak dira. “Neurodegeneratibo” hitzak garunean degeneratzen ari diren -funtzionatzeari uzten ari diren- neurona multzo bat dagoela esan nahi du. Gehienetan, zahartzeari loturiko gaitzak dira: zenbat eta zaharragoa izan pertsona, orduan eta errazagoa da parkinson eta alzheimer bezalako eritasunek pertsona jotzea. Ondorioz, zenbat eta altuagoa izan populazioaren adina, orduan eta altuagoa izango da parkinson eta alzheimer kasuen kopurua. Bi eritasun hauetan hori da gertatzen dena: neurona multzo batek funtzionatzeari uzten dio. Parkinsonaren kasuan, dopamina sortzen duten neuronak dira, garunaren zonalde jakin batean kokaturik daudenak. Eta dopamina gabezia hori da parkinsonaren sintomak agerrarazten dituena: dardara, zurruntasuna eta ibiltzeko zailtasuna, alegia. Alzheimerraren kasuan, aldiz, azetilkolina sortzen duten neurona batzuk dira huts egiten dutenak. Hauek jada sakabanatuagoak daude burmuin osoan zehar. Horregatik da zailagoa alzheimerra arrakastaz sendatzea parkinsona baino. Dena den, elementu berdin asko dituzte: bi gaitzak arruntak dira zahartzaroan, eta neurona horien “heriotza” dakarten mekanismoak berdinak direla uste da. Beraz, alzheimerrari esker ikasten den guztia parkinsonean aplika daiteke, eta alderantziz.

Mark Gungorrek bere “Tale Of Two Brains” -Bi garunen istorioa- lanean dio gizonen eta emakumeen burmuinen antolaketa oso ezberdina dela. Hau ere mito bat da, edo badu oinarri zientifikorik? Errealitatea da eta badu oinarri zientifikorik. Garunaren garapenean, eraketan, bakoitzak duen dotazio genetikoaren antzeko faktoreez gain, hormonek ere badute eragina; burmuina amaren sabelean garatzen ari denean jasotako estrogeno eta testosterona kopurua, kasu. Eragin handia dute, era berean, norbanakoak jasotako hezkuntzak eta sorturiko harremanek, etab. Aspektu hauetan guztietan gizonekoak eta emakumezkoak oso desberdinak dira. Hau esan ostean, dena den, bada argi utzi behar den zerbait: “desberdina” izateak ez dakar bata bestea baino hobea edo okerragoa izatea; esan nahi da “desberdinak” direla, besterik gabe. Jar dezagun adibide bat. Emakumezkoen garunak neurona gutxiago ditu lobulu tenporala izeneko zonalde batean. Hau, gizonek, gizon matxistek, “gu baino neurona gutxiago dituzue lobulu tenporalean” esanez interpretatzen dute. Emakumezkoek honela erantzun ohi dute: “Zuek baino azkarragoak izateko, neurona gutxiagorekin nahikoa dugu.”

Hau dena bakoitzak egiten duen interpretazioaren araberakoa da. Dena den, bistan da garunak desberdinak izateak ez dakarrela bata bestea baino azkarragoa edo hobea izatea. Egia da, halere, badirela sexu ezberdinek garatuagoak dituzten gaitasunak: emakumezkoek adimen emozional handiagoa dute, enpatia gehiago dute, eta intuitiboagoak dira; gizonezkoak, aldiz, analitikoagoak eta agresiboagoak dira. Honek denak zerikusi handia du burmuinaren egiturarekin.

Eta desberdintasun hauek eragiten al dute aurrez aipatu ditugun gaixotasunek garunean eragiteko moduan? Printzipioz, ez. Gizon batek edo emakume batek, parkinsona edo alzheimerra duenean, sintoma berdinak izan ditzake. Horrek ez du zerikusirik.

Nola eta zenbat lagun dezakete aipaturiko ama zelulek, nanoteknologiak eta Remberraren antzeko botikek eritasun hauen sendabidean?  Gaixotasun hauen sendabidearen giltza beraien kausa zein den ondo zehaztetik abiatzen da. Ondoezaren kausa ezagutzen dugun eritasunak baino ezin senda ditzakegu medikuok. Gaztelaniazko “muerto el perro se acabo la rabia” esaerak dioen antzera, kausa ezagutzen dugunean jakingo dugu zeri egin behar diogun aurre. Gainerakoak tratamendu sintomatikoak dira, galderan ongi azalduta daudenak. Alde batetik, farmakoak ditugu. Parkinsona, esaterako, farmakoekin tratatu izan da azken berrogei urteotan, eta gaixoarentzat bizi kalitate ona lortu da. Alzheimerraren tratamenduan, aldiz, farmakoak berriagoak dira, orain hamar urtekoak, eta erantzuna ez da parkinsonaren kasuan bezain ona. Ama zelulak erabiltzen dituzten tratamenduek ere eragin hobea dute parkinson kasuetan, alzheimer kasuetan baino; izan ere, parkinsonean “arazoa” leku jakin batean kokaturik baitago, eta ez, ordea, alzheimerrean. Azkenik, nanoteknologia dago, etorkizunean teknologia oso garrantzitsua izango dena nire ustez. Nanoteknologiak botikak emateko modua aldatzea ahalbidera dezake eta zelulekin konbina daitezke terapiak, eraginkorragoak bilakatzeko. Hots, erabilera handia izango duen teknologia izango dela uste dut, bere erabilerak arriskurik ez dakarrela frogatzen bada betiere. Horretan ari gara gaur egun.

Eta ba al dago gaitz hauen agerpena aurrezaintzeko edo atzeratzeko neurririk? Hemen bi ideia hartu behar dira kontuan. Alde batetik, ez dugu kausa ongi ezagutzen; eta ezin dugu, beraz, aurrezaindu. Baina, bestetik, badakiguna da bizitzeko moduak eragina duela eritasun hauengan. Bizitzeko modu egokia ondorengo honetan oinarritzen da: dieta osasuntsu eta orekatua izatea, mediterranearra; ariketa fisikoa, psikologikoa eta soziala egitea; eta, azkenik, estresa saihestea. Hauek denak neuronak sortzeko gaitasuna handitzen duten faktoreak dira. Eta gaitz hauek dakarten arazoa neurona galera bada, hauek sortzeko gaitasun hori ongietorria da, positiboa da. Gainera, ekintza hauek guztiek plastikotasunari onura ekartzen diote, hau da,  garunak konexio eta neuronen arteko erlazio berriak sortzeko duen gaitasunari. Eta hau da ikasketaren eta memoriaren oinarria. Horregatik, denon eskura dauden aurrez aipaturiko ekintzak jarraitzea, hots, bizitza osasuntsu bat izatea burmuinarentzat onuragarria izango da.

Azkenik, helduko al gara inoiz garunaren funtzionamendua oso-osorik ezagutzera? Eta lagunduko al du horrek aurrez aipaturiko eritasunen sendabidean? Ezagutze horretan barrena bidea egiten ari gara, eta horren helburuak ondorengoak dira. Alde batetik, gaitz hauek ezagutu eta tratatzeko gai izatea. Bestetik, gizakia hobeto ezagutzea; gu, azken finean, gure garuna baikara. Eta hau dena -aurrez eginiko galdera bati lotuz- gizarteak nahi badu ahalbideratu behar da. Adibidez, pertsona baten garunean txip bat ezartzeak edo hau operatzeak subjektu horren izaera aldatzeko aukera ematea gerta dadin nahi dugun edo ez pentsatu beharko dugu lehenik. Nire ustez, adibide honek esan nahi dudana azaltzeko balio du: edozein aurrerapen zientifikoren -oso garatua badago, “mugan” badago batez ere- erabilera okerrak eragin negatiboak izan ditzake. Horregatik, teknologia eta ezagutza hauen erabilera okerra ekiditeko, garrantzitsua da gizarteak erabaki bat hartzea eta beharrezkoak diren lege guztiak erregulatzea.

Gai honetan etikak eragin handia izango duela suposatzen dut… Bai, hala da. Orain dela gutxi sortu berri den espezialitate bat, neuroetika, garunaren ezagutza honen guztiaren erabilera okerrak izan ditzakeen ondorioak aurreikusten saiatzen da. “Neuroetika” du izena, eta zorigaitzak ekiditen saiatzeko pentsatu da.

Bada, hemen amaitu da gure elkarrizketa. Eskerrik asko berriz ere tarte hau eskaintzeagatik, eta zorte ona opa dizugu hastear dagoen “Biokutxa” proiektu honetan. Eskerrik asko.

Inongo dudarik gabe, arratsalde ahaztezina izan zen hura, behin hasierako urduritasuna alboratzea lortu ostean, Gurutzen azalpenez gozatzeko denbora franko izan bainuen. Izandako hizketaldiari bueltak emanez eta zenbait gaitz neurologikoen nondik norakoa, hauen aurkako sendagaiak, gizarteak medikuntzan duen eragina, eta beste mila ideia gogoan nituela itzuli nintzen Ordiziara, gustura.

Behin esan dugu, baina ez da nahikoa. Mila esker berriz ere, Gurutz, eskainitako tarteagatik. Zorte on!

Comments { 0 }

Igor Anton: “Beso bat apurtu nuen, baina okerragoa izan zitekeen”

Astearte guztiak bezalaxe, ingeleseko klasea amaituta historiakoa zetorren, baina astearte hartan ez nuen betiko errutinaz jardungo; izan ere, ingeleseko klasea amaitu bezain laster, etxerantz abiatu nintzen aipaturiko historiako eta biologiako klaseak galduz. Nolanahi ere, hutsegite honek pisuzko arrazoi bat zuen, Igor Anton txirrindulariari euskaljakintzarentzat egingo nion elkarrizketa gauzatzera bainindoan. Aurkezpen moduko lanak, hau da, jendaurrean hitz egitea suposatzen duten lanak, ez ditut inoiz gustuko izan; halere, oraingo hau ezberdina zen, Igor Anton ezagutzeko aukera izango bainuen. Beraz, inoiz baino gogo biziagoz egin nion aurre lanari.

Etxera ailegatzean, familiarekin batera bazkaldu eta Galdakaorantz abiatu ginen anaia eta biok, zein baino zein urduriago. Bidean uste baino ustekabe gehiago izan genituen eta bidaia zertxobait luzatu zitzaigun, hitzartutako orduan iritsi ginen arren. Orduan, Igorrek berak mezuan azpimarraturiko “elkarrizketa ez oso luzea” hitzak burura etorri zitzaizkidan eta aurretik nuen urduritasuna areagotu. Bertara ailegatu eta bere etxe azpian itxaron genuen minutu batzuez, azkenik txirrina jo eta azaldu zen arte. Elkarrizketa handik gertu zegoen parke batean gauzatuko genuela adostu eta solasean aritu ginen hara iritsi arte. Solasaldi honek nire urduritasun guztiak baretzeko balio izan zuen.

Igor Anton Hernandez, 1983ko martxoaren 3an, Galdakaon jaiotako txirrindulari euskalduna da. 2005ean profesional mailara pasa zenetik, Euskaltel-Euskadi taldean dihardu. Txirrindulari eskalatzailetzat har dezakegu, bere saio onenak lasterketa menditsuetan egin baititu. Kontuan hartzekoa da, profesional mailan irabazi dituen lasterketa guztiak mendi gora batean amaitzen zirela, besteak beste Romandiako, Suitzako,Gaztela eta Leongo edota Espainiako itzulietan lorturiko etapa garaipenak. Hau gutxi balitz, azken honetan 2010. urtean egun batzuez lidergoa ere lortu zuen, eroriko batengatik itzulia bertan behera utzi behar izan zuen arte.

1. etapa. Gaur egun, tontorraren gorenean dagoen txirrindulari profesionala zara, baina honaino iritsi aurretik ikasle izan zara. Ikasle ona al zinen? Bueno, normala. Ez nituen oso nota altuak ateratzen, baina beti gainditzen nituen kurtsoak. Unibertsitatera joateko gogoz gelditu nintzen, bizikletarekin buru-belarri nenbilelako; hala ere, goi-mailako ziklo bat egin nuen.
2. etapa. Zergatik txirrindularitza eta ez esku-pilota edo beste ezer? Agian, oso mugitua nintzelako, eta txirrindularitzak kaloria edo nerbio hori erretzea posible egiten zidalako. Txirrindularitzak askatasun hori eman zidan.
3. etapa. Zein izan zen zure lehen bizikleta eta zein ezberdintasun aurki ditzakegu gaur egun duzunarekin alderatuta? Nire lehenengo bizikleta “mountain bike” bat izan zen… Bueno, denon antzera triziklo batekin hasi nintzen, baina nire lehenengo bizikleta “mountain bikea” izan zen. Errepideko lehen bizikleta, aldiz, “Fuji” markako bizikleta bat izan zen, gaur egun nire ezizena dena. Aldaketei dagokienez, oso handiak izan dira: beti pentsatu izan ohi dugu bizikleta sinplea dela, baina beti hobetzen doa eta orain, adibidez, kanbio elektronikoa dugu.
4. etapa. Espainiako Itzuliko 4. etapan garaipena lortu zenuen. Gaztetako zein garaipen gogoratzen duzu gehien? Gazte nintzela? Bada, Gernika dut gogoan, 10 urte nituen eta nire lehengo garaipena izan zen. Momentu polita izan zen. Azkenean, txikitan irabaztea gehiago gustatzen zaizu, ezta? Gero, profesionaletan, lan bezala hartzen duzu eta, oraindik ere oso polita eta hunkigarria den arren, txikitan beti motibazioa ematen dizu irabazteak.
5. etapa. Nolakoa izan zen zure jubenil eta afizionatu mailako ibilbidea? Urte haiek garrantzitsuak dira, baina ez dira errazak, gogorrak baizik. Urte haietan bizikleta utzi behar izan zuten lagun batzuk ezagutzen ditut. Gauza asko alde batera utzi behar dituzu, festak adibidez; halere, niri gehiegi gustatzen zitzaidala gogoratzen dut. Hobby bat da, baina hori baino gehiago afizio bat. Urte haietatik urte politak gogoratzen ditut, baita gogorrak ere. Gero, jada, profesionaletara ailegatzen zarenean, zaila egiten da; dena den, errazagoa alde horretatik, ez daukazu burua beste gauza batzuetan.
6. etapa. 2004an azkenik, proba modura, Etorkizuneko Tourrean estreinatu zinen Euskaltel-Euskadirekin. Zer-nolako esperientzia izan zen hura? 2004. urtea oso polita izan zen. Afizionatu mailan nire hirugarren urtea zen eta segituan joan nintzen Europako Txapelketetara. Ondoren,Etorkizuneko Tourrean egon nintzen Euskaltelekin, eta hura opari bat izan zen niretzat. Gainera, horrez gain, Munduko Txapelketak ere jokatu nituen urte hartan eta han, jada, hurrengo urtean profesional mailara pasako nintzela esan zidaten. Hilabete pare haiek oso politak izan ziren.
7. etapa. 2005ean, berriz, ordurako ofizialki profesionala zinela, etapa bidezko lehen itzuli handian hartu zenuen parte, Italiako Giroan hain zuzen... Esperientzia gogorrena, politena eta intentsuena izan zen. Nire profesional mailako lehenengo urtean eta hain gaztea izanik, Italiako Girobatean parte hartzeak nire pentsamoldea aldatu zuen eta kirol hau zein gogorra eta, aldi berean, zein polita den ikustera eraman ninduen. Abentura bat bezalakoa izan zen Giro hura.
8. etapa. Itzuliekin bueltaka gabiltza, baina aste honetan (elkarrizketa egin zen uneari egiten dio erreferentzia) Munduko txapelketak jokatu dira Australian… Zuk itzuliak ala egun bateko lasterketak nahiago? Itzuliak. Normalean, egunez eguneko esfortzuarekin hobeto sentitzen naiz. Egun bateko probak ere ez itzuliak bezainbeste, baina gustatzen zaizkit. Aurten, Liège-Bastogne-Liège,Flecha Valona… probetan aritu naiz eta oso politak dira. Lonbardia, hemendik gutxira dagoen egun bateko proba ere, oso polita da; halere, niri benetan gustatzen zaidana hiru asteetako itzulietan parte hartzea da. Oso gogorrak dira, baina niri gehiago gustatzen zaizkit.
9. etapa. Urtean 20.000-30.000 km inguru egiten dituzu bizikleta gainean, nolakoa da zure entrenamendu egun bat? Denetarik dago, ez dira beti berdinak izaten. Jendeak askotan esaten dit: “Joe, zelako gogorra den hau!”. Baina, ez, ez da momenturo sufritzen egon behar. Egun politak ere badaude, adibidez, urteko lehenengo kilometroak. Lehen kilometro hauek pixkanaka egin behar dira martxa hartzeko, ez da beti motorra martxan eraman behar. Hala ere, badaude egun batzuk oso luzeak direnak. Nik, normalean, ez ditut sei ordu baino gehiagoko entrenamenduak egiten, baina noizbehinka egin behar dira.
ATSEDEN ETAPA. Etapa askotako itzulietan, ohikoa da atseden egunak izatea. Zu noiz iritsiko ote diren zain egoten zara ala bizikleta gainean gusturago? (Barre egiten du) Batzuetan zain egoten naiz. Egoera fisiko eta mentalaren araberakoa izaten da. Batzuetan egun horiek edatea bezain beharrezkoak izaten dituzu: hainbeste egun kanpoan, egunero esfortzu handi bat eginez… Honelako egunetan, siestak eta masaje onak behar izaten dituzu.
10. etapa. Berriro ere bizikleta gainean. Egun euritsuak, egun beroak, egun haizetsuak… Zeintzuk dira hobekien eramaten dituzunak eta zeintzuk jasaten ez dituzunak? Horretan nire gorputzak ezusteko bat eman dit. Nik betidanik esan dut egun txarrekin edo bustiekin ez nintzela ondo sentitzen; halere, oker nengoela konturatu naiz, hobeto eta guzti aritzen naizela hain zuzen ere. Nire garaipen askotan eguraldi oso txarra egin du. Romandiako Itzuliko etapa batean, esaterako, egun euritsua egin zuen, ia-ia elurra ari zuen, eta garaipena lortu nuen. Azken Espainiako Itzulian ere bero handia egin du eta ondo aritu naiz. Azkenean, gustura egon behar duzu. Nolanahi ere, gustukoena 20ºC eta erritmo lasaian joatea izango litzateke, baina hori ezin da (barre egiten du).

11. etapa. Espainiako Itzulian, zure bigarren etapa garaipena. Oraintxe aipatu duzu zure lehen garaipena Calar Alton izan zela, baina hori al da garaipenik garrantzitsuena edo badago besteren bat? Bai, nik beti esan dut nire Calar Altoko lehen garaipena dela garrantzitsuena, gaztetan izan zelako eta, batez ere, Espainiako Itzuliko etapa nagusienean lortu nuelako. Hori izango da beti niretzat garrantzitsuena. Agian, denborarekin, garaipen garrantzitsuagoak lortuko ditut, Frantziako Tour batean alegia; dena den, oraindaino nire garaipenik garrantzitsuena Calar Alton lortu nuena da. Beste garaipenak beste arlo batean dute garrantzia.
12. etapa. Eskuak altxatuta iritsi ez zarenen artean, zein garaipenekin amesten duzu? Denek diote Frantziako Tour batean garaipena lortzea dela dagoen handiena. Hala ere, badaude beste garaipen mota batzuk, Samuel Sanchezek olinpiar jokoetan lortu zuena, adibidez, edota munduko txapelketa bera. Nire eskuetan daudenen artean, berriz, Frantziako Tourreko etapa menditsuren bat edota Flecha Valona edo bestelako klasika garrantzitsuren bat izango litzateke egokiena.
13. etapa. Garaipen hauetan guztietan, zenbateko portzentaia da norberaren meritu propioa, eta zenbatekoa talde-lanarena? Zer da zuretzat zure taldea? Bada, handia izaten da. Esaterako, aurten Espainiako Itzulian, ni lider nindoala, nire taldearengatik izan ez balitz, ez nuen lidergoa mantentzea lortuko. Honelakoetan %100 taldearena da; beste batzuetan, aldiz, zuk egin behar duzu esfortzu hori. Horietan ere, halere, garrantzitsua da talde-lana.

14. etapa. Erorketa famatua! Norainoko eragina izan dezake zorteak honelako proba batean? Urte osoko lana une batetik bestera joaten ikusi zenuenean, zer pasatu zitzaizun burutik?Horrela da, bai; gure lana ez da beti entrenamendua eta dedikazioa. Baditugu beste gauza asko hain onak ez direnak, eta horien artean daude erorketak edo arrisku hori, behintzat. Etapak irabazi nituenean, trankil mantendu nintzen, erraza ez dela ohartuz, baina beti lasaitasunez. Jausi nintzenean, berdin. Azkenean, aurrera begiratu behar da. Beso bat apurtu nuen, baina okerragoa izan zitekeen; beraz, pozik alde batetik, eta, bestetik, amorratuta.
Zuretzat Itzulia hementxe amaitu zen arren, guk ez dugu elkarrizketa hemen utziko, Itzulia amaitu ez zen bezala. Beraz…
15. etapa. Erorketaren ondorengo eguna. Hortik aurrera, geratzen den aukera bakarra da ahalik eta azkarren errekuperatzea. Zer moduz doa errehabilitazioa? Noiz ikusiko zaitugu berriro ere bizikleta gainean? Ni bizikletaren gainean banago, baina nire etxean (barre egiten du). Arrabolarekin aritzen naiz pixkanaka, gorputza pixka bat mugitzeko behintzat… Eta errehabilitazioa, ondo doa. Ukondoa tolesteko mugimendu osoa egiteko ez zait asko falta. Horretan sei egun daramatzat eta orokorrean ondo doa. (Elkarrizketa urrian egindakoa da).
16. etapa. Mikel Nievek taldearen 17. garaipena lortu zuen etapa honetan, eta zuri eskaini zizun. Urte hasieran taldeko zuzendariak ezarritako helburuak betetzen ari al zarete? Bai, bai! Esan dezakegu Euskaltel-Euskadiren denboraldirik onenetariko bat izan dela aurtengo hau. Azkenean, 17 garaipen lortu ditugu, baina 8 txirrindulari ezberdinen artean. 8 txirrindulari ezberdin, 17 garaipen ezberdin. Samuel Sanchezek Frantziako Tourrean 3. egingo balu eta nik Espainiako Itzuli hau irabazi edo, behintzat, podiumean egon izan banintz, izugarria izango zen. Planifikazioa oso ona izan da. Lehen Italiako Giroa egiten genuen, eta aurten, hura kenduta, hobeto atera zaizkigu gauzak. Etxeko lasterketetan, adibidez, oso ondo aritu gara.
ATSEDEN ETAPA. Beste lasaitasunerako egun bat. Zure gurasoak ikusi genituen han. Egun hauek familiarekin gozatzeko aprobetxatzen dituzu? Gaur egun txirrindularia izango zinateke euren sostengua izan ez bazenu? Zer dira gurasoak zuretzat? Beraien esfortzua orain ez da ikusten. Urte asko pasa dira, baina momentu askotan zenbat goizean goiz jaikitze, zenbat desplazamendu… egin behar izan zituzten! Gogoan dut nire gurasoak Taillineraino (Estoniaraino) joan zirela ni ikusteko, eta horrek motibatu egiten zaitu. Hortaz aparte, momentu onak ere pasa izan dituzte. Aurten, adibidez, etapa garaipena eta lidergoa lortu nuen Espainiako Itzuliko Paleko etapan egon ziren, eta han nik baino gehiago disfrutatu zuten.
17. etapa. Banakako erlojupekoa, lasterketa teknikoa. Erlojupekoetan espezialista izateko txirrindulari indartsua edota zentzuduna da egokiena? Biak azken batean. Ni eskalatzailea naiz eta hori izango naiz beti. Puntu horretan hobetu egin beharra daukat. Beti egongo dira oso onak diren txirrindulari batzuk eta horiei irabaztea ezinezkoa egingo zait, edo oso zaila behintzat. Hala ere, nik ez dut inoiz ahaztu behar eskalatzailea naizela.
18. etapa. Etapa lauak, bistan konplikaziorik gabekoak, esprintean amaitzen dira asko. Ziurrenik, pendiente duzun arloa? Bai, laua edo ez laua. Tentsio hori da, haizearekin nola kolokatu… Normalean, esprintean, taldekideak eskulekua edo ukondoa sartzen dizute eta arriskua dago erorketaren bat eragiteko. Gainera, nire hankak mendiak igotzera ohituak daude, baina honelako momentuetan kostatu egiten zait eta kostatu egingo zait. Beti izango dut puntu gogor bat esprintarekin.
19. etapa. Itzuliaren amaierara ailegatzen ari gara eta nekea begibistakoa da. Etapa luzeetan zer eramaten da atzeko poltsikoan “pajara” famatuak ez izateko? Denetarik, azkenean beti barritak izatea neketsu bihurtzen da, eta, orduan, opil txikiak edo gominola antzeko batzuk eskatzen ditugu pixka bat aldatzeko. Gelak ere asko erabiltzen ditugu likidoak baitira eta erraz digeritzen baitira euren eragina azkartuz. Botellinean, berriz, uraz aparte, gatz mineralak edota karbohidratoak eramaten ditugu. Azkenean, beti betikoa izaten da, ez dago aldaketa posible askorik.

20. etapa. Munduko Bolara igo zineten egun honetan, eta honek etapa ikusgarri egiten zuen. Honelakoetan afizioak garrantzi handia izaten du. Zure ustez, non dago afiziorik onena? Hemen, Euskal Herrian, zorte handia dugu eta, afizioarengatik izango ez balitz, ez genuke Euskaltel-Euskadi edota horrelako lasterketa politik izango. Horrek guri motibazio handia ematen digu. Ikusi ditut beste afizio batzuk, Holandan eta Belgikan, kasu, baina ezberdinak dira. Han Klasikak eta galtzadarriko lasterketek dute afizio handia. Hauez gain, Alemanian ere egon da afizio ona. Hemen, Euskal Herrian, afizio aparta daukagu; zorte handikoak gara.

21. etapa. Jadanik itzulia amaituta, baina zure karrera profesionalari etapa asko geratzen zaizkio oraindik. Hurrengo urteari begira, non eta nola ikusten duzu zeure burua? Eta bizikleta uztean? Oraindik ez dakit zer egingo dudan hurrengo urtean, baina Italiako Giroa nire buruan dago. Nire ustez, derrigorrez egin beharko genukeen itzulia da. Frantziako Tourra, Italiako Giroa eta Espainiako Itzuliaren artean bi aukeratzekotan, Italiako Giroa eta Espainiako Itzulia ez lirateke aukera txarrak izango. Eta bueno, denborarekin bizikleta uzten dudanean, ez dakit, agian, mundu honetan sartuta lan egitea gustatuko litzaidake…

Kamera itzali eta bere ahotik atera ziren lehengo hitzak hauexek izan ziren: “Arin bukatu dugu, ba…” Honek nire hasierako dudak uxatu zituen eta, jarraian, argazki pare bat ateratzeko eta etxetik ekarritako beste argazki bat sinatzeko aprobetxatu genuen anaiak eta biok. Ondoren, berriro ere bere etxeranzko bidean beste solasaldi txiki bat gauzatu genuen, eta nire txirrindulari egoera goraipatu zuelarik iritsi ginen etxe atarira. Han agurtu eta bakoitza bere bidetik joan zen berriro ere.
Amaitzeko, egun ahaztezin hau posible egin duen Igorren taldekide den Gorka Izagirre ormaiztegiarrari ere eskerrak eman nahi dizkiot, hari esker izan bainuen Igor bezalako profesional batekin elkarrizketa hau gauzatzeko aukera. Eskerrik asko, beraz, zuri ere Gorka.

Igor Anton Euskaljakintzan from Maite Goñi on Vimeo.

Euskaljakintza 6ko Irene Usabiagak Igor Anton txirrindulariari egindako elkarrizketa.

Comments { 5 }

Naroa Agirre: “Nork bere erantzukizuna hartzen du”

Urduritasuna, lasaitasuna, urduritasuna eta berriro ere urduritasuna. Horixe zen ordu batzuk lehenago sentitzen nuena. Minutu batzuk falta zirenean, Maite niregana etorri, kamara eman eta trenerantz abiatu nintzen. Aurrera eta atzera bueltaka eta, azkenean, agertu zen! Momentu horretantxe buruan Naroa besterik ez nuen, ea nola agurtuko nuen, jatorra izango zen… Azkenean, Tolosara iritsi eta minutu batzuez itxaroten egon nintzen geltoki ondoan. Neska ilehori bat ikusi eta bat-batean bero sastada bat sentitu nuen gorputz osoan barrenak. Ez zen Naroa. Galdutako lasaitasuna berreskuratu nuen instant batez. Hortik bost minutura iritsi zen, eta segituan hasi ginen berriketan. Jarraian, elkarrizketari ekin genion.

Naroa Agirre pertika jauzilari bikaina da, nesken artean estatu mailan dagoen jauzilaririk bikainena. Txiki-txikitatik hasi eta bere helburuak lortu dituen honek txapelketa ugaritan parte hartzeaz gain, olinpiadetan ere esku hartu du. Egun, telebistan ere ikus dezakegu aktore lanetan, Goenkale telesailean hain zuzen ere.

Lehenik eta behin mila esker etortzeagatik, Naroa. Atletismoan txiki-txikitatik aritu zara, baina hainbeste proben artean, nolatan aukeratu zenuen pertika? Beti egiten didaten galdera da. Hasieran, atletismoan denetik probatzen genuen ikastolan gure lehen entrenatzailearekin, pertika izan ezik, noski, konplikatuxeagoa baita. Hoberen ematen zitzaidana eta gehien gustatzen zitzaidana luzera jauzia zen, eta horrekin hasi nintzen. Behin horretan entrenatzen nenbilela orain nire entrenatzailea den Jon Karlarekin, beste mutilak entrenatzen ikusi nituen eta aukera izan nuen hura probatzeko. Gustatu egin zitzaidan, gutxi gorabehera ere ondo ematen zitzaidan. Hortik joan zen nire hasiera.

Pertikan Espainiako neska bakarra zara horrelako marka onekin eta esan daiteke denak zuri begira gaudela. Zer iruditzen zaizu hori? Ez da erantzukizun handia zuretzat? Ez. Erantzukizuna bakoitzak hartzen du. Momentu honetan, egia da Espainiako errekorra nik dudala. Hala ere, beste pertika jauzilariak, Dana Cervantes eta Mari Mar Sanchez, esate baterako, bertan ere egon dira eta atzetik datozenen artean ere badago lau metrotik gora saltatzen duenik. Nik espero dut hemendik gutxira, pixkanaka-pixkanaka jende gehiago agertzea.

Jakin dut bizkarrean zenbait arazo izan dituzula. Ebakuntza gelatik pasatzea izan al duzu buruan? Eta arazo horiek direla eta, noizbait atletismoa uztea burutik pasa al zaizu? Bai, arazoak izan nituen, baina, egia esanda, ez nuen inoiz ebakuntzan pentsatu. Momentu batzuetan oso gaizki pasatu dut, min handiz nenbilen, eta okerrena da ikusten nuela hobera joan nendin egiten nituen gauzak ez zutela ezer egiten. Momentu txarrak pasatu ditut. Nire entrenatzaileak eta biok markak ikusten genituen, azken batean, markak entrenatzearekin bat datoz eta. Noski, entrenatu ezin duzunean, ez dago ezer egiterik.

Uzteari dagokionez, egia esan ez zait inoiz burutik pasatu. Beti duzu beste zerbait aurkituko duzulako esperantza hori, baina une oso zailak eta benetan konplikatuak (saiatu, mina, berriro saiatu, berriro mina…) igaro ditut. Hala ere, ez dut inoiz pentsatu utziko nuenik. Beti saiatu naiz bide egokiena bilatzen, ariketa batek ez bazuen funtzionatzen, beste ariketa bati ekiten nion. Frantzian ere errehabilitaziora joan nintzen, baina ez zen ondo joan. Egia esan, momentu oso txarrak pasatu ditugu, baina dirudienez, oraintxe kontrolaturik daramat eta entrenatzen nabil.

Bi aldiz parte hartu duzu Olinpiar Jokoetan . Lehenik, 2004. urtean, Atenasen; bigarrena, ordea, 2008. urtean, Pekinen. Ez du jende askok izaten aukera hori, baina zuk esan dezakezu hautatu horietako bat zarela. Zer aipa dezakezu esperientzia horri buruz? Olinpiadetara joatea ikaragarrizko esperientzia da. Gainera, lehenengo aldian, dena biribila atera zitzaidan, espero nuena baino egokiago, seigarren gelditu nintzen. Hori berriro egitea oso zaila izango da, ez dakit errepikatuko dudan. Ikusi beharko da; hala eta guztiz ere, guztia biribil-biribila atera zen eta ni, noski, txoratzen nenbilen. Esperientzia izugarria izan zen. Bigarren Olinpiada ere oso polita izan zen, Pekinen. Ondo joan zitzaidan, baina ez lehenengo aldian bezain ondo. Orduan, desberdina da esperientzia.

Bartzelonara joan zinen Ingurumen Zientziak ikastera; hala ere, ez zenuen alde batera utzi atletismoa. Hans Ruf-ekin entrenatu zenuen eta, nahiz eta zure markak gora egin, ez duzu inoiz pentsatu atletismoak ez zizula etorkizunik ekarriko? Hau da, ez al zenuen pentsatu atletismotik bizitzea zaila izango zela? Ez nuen planteatu. Bartzelonara ez nintzen joan atletismoa egitera, ikastea baizik. Nahiz eta atletismoa ez utzi, ez nuen gehiegitan Hunsekin entrenatu. Hilabetean behin esaten nion etxera nindoala egun batzuetarako, praktikak nituela…Egia esan, Hunsek guztiari eusten zion, eta uste dut berari esker jarraitzen dudala.

Apustu handiagoa izan zen hona etorri nintzenean. Eseri eta zerbait handia egin nezakeela esan zidan. Urtebetera zer pasatuko zen pentsatu genuen. Lehenengo urte hartan, gauzak ondo atera ziren: Espainian jokatu nuen… Orduan halako mundu batean sartzen zara, non saria izan dezakezula ikusten duzun…

Atleta aparta izateaz gain, Goenkalen, aktore lanetan, ikusi zaitugu. Nolatan hasi zinen bertan? Kapitulu batean, Naroa pertika-jauzilari bezala azaltzeko deitu zidaten. Hura grabatu eta gero, beste pare bat grabatzeko eskatu zidaten. Hortik, txantxetan, gauza bat dela edo bestea, azkenean urte dezente daramatzat Goenkale grabatzen.

Bertan izan duzu zure lehen aktore lana. Gustuko al duzu? Oso, Goenkalen oso gustuko dut aktore lana. Bertatik kanpora ez dut ezer gehiago ezagutzen, teatrorik ez dut egin…baina Goenkalen oso gustura nago. Hasieratik denek zoragarri hartu ninduten; dagoen giroa, gainera, bai aktoreen artean, bai kamerekin, oso polita da. Alde batetik, niri ondo etortzen zait egunerokoa pixka bat apurtzeko, eta atleta mundutik apur bat urruntzeko. Grabatzea etortzen naizenean, beste giro desberdin batean murgiltzen naiz eta pozez beterik ibiltzen naiz.

Goenkalen, Nekaneren bikotea zara, hau da, lesbiana baten papera interpretatzen duzu. Gogorra egiten al zaizu paper horretan aritzea? Ez. Egia da, hasieran esan zidatenean, buruari birak eman nizkiola ea nola izango zen neska bat musukatzea. Baina probatu nuen arte; izan ere, azkenean, ezagutzen duzun pertsona bat baita. Konfiantza handia dut Itziarrekin (Nekane interpretatzen du Goenkalen) eta, azken batean, aktore bezala ikusten duzu. Benetan diotsut, nahiz eta lehenengo aldiz niretzat ere handia izan neska bat musukatzearena, aktorea da. Mutila ala neska izan, nik nahiago dut konfiantza dudan neska bat musukatu, eta ez ezagutzen ez dudan norbait. Azken finean, musu bat ematea baino ez da. Ez da ezer gehiago. Oso ondo portatzen da eta, gainera, ondo musukatzen du.

Lehendik ere jendeak ezagutu egiten zintuen, baina telebistan atera zarenetik oraindik gehiago. Ondo daramazu ospe hori? Telebistak aurpegia ematen du. Atletismoarekin egunkarietan azaltzen zara; telebistan oso gutxi, momentu puntualetan baino ez. Goenkale jende askoren etxeetan sartzen da astelehen eta astearte gauero. Telebistak aukera hori ematen du, aurpegia erakustearena. Oso polita da jendea inguratzen zaizunean zerbait galdetzeko, animatzeko, Goenkalez zerbait galdetzeko, atletismoari buruz zoriontzeko… Gainera, jendea nahiko zuhurra izaten da, ondo daramat.

Eta izan al duzu anekdotaren bat horren inguruan? Orain dagoeneko ohituta nago. Hasieran, gertatu zait kaletik joan eta, batez ere, jende helduak nire izena esan eta agurtzea. Nik, noski, agur esaten nuen, baina jarraian ondoan nuenari nor zen galdetzen nion. Duda hor nuen. Esate baterako, atletismoan batzuetan afariren batean jendea ezagutzen duzu eta gero ez zara gogoratzen. Segituan geratzen zara duda horrekin, ea nor den agurtu zaituen hori, eta ez zara konturatzen telebistagatik agurtzen zaituztela. Jendearen etxean sartzen zara, beraientzat etxekoa zara, eta “agur, Naroa” batekin agurtzen zaituzte. Beraz, badakizu horregatik dela, eta zuk ere agurtu egiten duzu.

Badakit, entrenamenduak eta Goenkaleko grabazioak direla eta, ez duzula aisialdirako denbora gehiegi. Hala ere, zer duzu gustuko egitea tarte bat duzunean? Pelikulak etxean ikustea asko gustatzen zait. DVDak hartzen ditugu, eta bertan egoten gara. Paseatzea ere atsegin dut. Horretaz aparte, ez dut ezer berezirik egiten.

Kanpotik ikusirik, badirudi zure amets guztiak bete dituzula. Zerbait falta al zaizu egiteko? Bai. Kirola utzi ondoren, familia bat osatzea gustatuko litzaidake. Kirola utzi baino lehen, oraindik ere, badauzkat beste amets batzuk buruan.

Azkenik, epe laburrera, non ikusten duzu zure burua? Oraingoz, lehenik ikusiko dut ea aurten bizkarrak jasan ahal izango duen entrenamendu eta konpetizio erritmoa, aurreko urtea oso gogorra izan baitzen. Horren baitan nago esperantza eta ilusio guztiarekin. Espero dut denboraldi polita ateratzera.

Naroa Agirre euskaljakintzarekin solasean from Maite Goñi on Vimeo.

Jakintza Ikastolako euskaljakintza 5eko Nagore Valerok Naroa Agirre atleta eta aktoreari egindako elkarrizketa.

Comments { 0 }
-->