Tag Archives | elkarrizketa

Gorka Elustondo: “Erreala lehenengo mailara bueltatzea da denok dugun ametsa”

Kurtso hasieran, Maitek elkarrizketa bat egin behar genuela esan zigunean, futbolaren munduan murgildua zegoen bati egin nahi niola garbi neukan, baina horren argi ez neukana elkarrizketa hori nori egin behar nion zen. Buruari makina bat buelta eman eta nori egitea posible nuen aztertu ondoren, Errealaren etorkizuna eta gazte askoren eredu den 21 urteko beasaindarrari egiteko aukera ikusi; horrela, bi aldiz pentsatu gabe berarekin harremanetan ipini nintzen.

Askok gazte izatea esperientzia faltarekin lotzen dute, baina Gorka Elustondoren kasua guztiz aurkakoa da. Eguneroko lana eta inork zalantzan jartzen ez dion kalitatea uztartuz, Errealaren zutabeetako bat bilakatu da. Ez kasualitatez, ordea, aurretik aipatutako esfortzuari esker, 19 urtez azpiko Eurokopako txapeldun eta bigarren B mailako txapeldunorde izana baita.

Elkarrizketarako eguna zehazterakoan, Ordizian egitea proposatu zidan bera autoz etorriko zela esanez. Halaxe egin zuen. Bion zoritxarrerako, ostegun hura ez zen nire egunik hoberena izan eta elkarrizketa ez zen salbuespena izan. Kamerak makina bat arazo eman zizkigun (egia esan, ni izan nintzen arazoak eman zituena, elkarrizketari hasiberri eta traketsa naizela bistan utzi bainuen uneoro) eta lagun baten laguntzarekin dena konpondu ondoren (eskerrik asko kamerarekin laguntzeagatik, Mikel!) elkarrizketa grabatzeari ekin genion. Hau amaitu eta ea dena ongi zegoen frogatzera joan nintzenean, grabazioa bertan ez zegoela ohartu, eta dena berriz egin behar izan genuen. Nerbioetatik jota nengoen Gorkari eragiten ari nintzaion denbora galeraz jabeturik, baina berak kexatu beharrean, uneoro laguntza eskaini eta lasai egoteko esaten zidan, futbolari bikaina izateaz gain pertsona hobea dela erakutsiz. Azken batean, elkarrizketa grabatu ahal izan genuen eta hementxe duzue irakurgai.

Arratsalde on, Gorka. Esan dugun bezala, txikitan denok dugu ametsen bat. Nire ametsa, esate baterako, futbolari izatea zen eta zuk ere amets bera zenuela suposatzen dugu, hala al zen?
Bai, eskolan kirol guztietan hartzen genuen parte txikitan, baina niri bereziki baloiaren atzetik ibiltzea gustatzen zitzaidan. Futbola nuen gogoko eta futbolari izateko ametsa betetzea lortu dut.

Amets hori betetzeko lehen pausoa Segurako Aitzgorri taldetik Errealak fitxatu zintueneko eguna izan zela esan dezakegu. Nola da posible beasaindar bat Seguran egotea?
Beasainen garai horretan, orain dela hamar urte, ez zegoen zelai handiko talderik; beraz, gure adineko jendea Segurako futbol eskolara joaten zen. Ni ere bertara joan nintzen. Han bi hilabete eman ondoren, Errealekoek froga batzuk egiteko deitu zidaten eta harrezkero bertan nago.

Egun batean Errealekoen deia jaso eta Alustiza Zubietagatik aldatu zenuen. Zein izan zen bi lekuen artean nabaritu zenuen aldaketa nagusia?
Lehenengo egunean, Zubietara iritsi eta instalazio horiek guztiak ikusi, dauden hainbat futbol zelaitik pasa eta ni bezalako herri guztietako gazteak ikusi, beraiekin jokatu, zuten kalitateaz ohartu… Denak harritu ninduen pixka bat, gehienbat, agian, Zubietara iritsi eta bertan entrenatzeak.

elustondo2005eko abuztuaren 27an Errealaren bigarren taldean debuta egin zenuen. Bertan 64 partidu jokatu eta 7 gol sartu zenituen. Datuak ikusita, maila horretara erraz moldatu zinela dirudi. Benetan horrela izan al zen?
Beno, nire jubeniletako hirugarren urtea zenean, ni eta beste taldekide bat Sansera igo ginen. Gure asmoa partidu batzuk jokatu eta pixkanaka kategoria berrira ohitzen joatea zen, baina gauzak uste baino hobeto joan ziren: partidu asko jokatu nituen, taldea oso ongi ibili zen eta denboraldia 2. postuan eman genuen, ia 2. mailara igotzea lortu genuen. Laburbilduz, oso denboraldi ona izan zen.

Bigarren B mailan bi urte eman zenituen eta lehenengo denboraldi amaitu ondorengo udan Eurokopa jokatzen zen. Espainiako 19 urtez azpiko selekzioak deitu zintuen eta, ondoren, irabazle suertatu zineten. Nola bizi izan zenuen esperientzia hori?
Urteari amaiera emateko modu ezin hobea izan zen. Sanserekin denboraldi ona burutu ondoren, Espainiako selekzioak Eurokopa jokatzeko deitzeak asko poztu ninduen. Hilean behin Madrilen entrenatzen genuen eta udan Poloniara joan ginen Eurokopa jokatzera. Esperientzia ikaragarria izan zen, bai kirol aldetik, baita lagun aldetik ere.

Espainiako selekzioan lagun asko egin zenituen eta horietako batzuek gaur egun lehenengo mailan jokatzen dute: Matak Valentzian, Piquèk Bartzelonan eta Capelek Sevillan, besteak beste. Horiekin mantentzen al duzu erlaziorik?
Entrenamenduetan batera ibiltzen ginen. Horretaz gain, Polonian hilabete osoko goiz eta arratsaldeak batera pasa genituenez, erlazio estua izan genuen; dena den, gero nor bere taldeetara itzultzen da eta bakoitzak bere bizia du, baina noizbehinka bat edo besterekin hitz egiten dut.

Garaipen historiko hori lortu eta ia urtebetera lehenengo mailan egin zenuen debuta eta 6 partidu jokatu zenituen. Ondoren, zoritxarrez, Erreala 2. mailara jaitsi zen. Debut horren ostean, bi gertakari aipa ditzakegu Errealaren historian: bata, 2. mailarako jaitsiera eta, bestea, Mendizorrotzan eskura izan zen igoera, bertan galdu zena. Bietan zein izan da min gehien egin dizuna?
Errealaren historiari begiratzen badiogu, askoz garrantzitsuagoa da bigarren mailara jaitsi izana. Niretzat oso tristea izan zen horrenbeste urte goran pasa ondoren, 2. mailara jaistea, inork espero ez zuen zerbait izan baitzen. Lehengo urtekoak, berriz, ez du beste erremediorik. Ahaztu beharreko zerbait da, pena handia izan zen denontzat, baina ea aurten igotzea lortzen dugun.

Aurten, denok dakigun bezala, Alavesen aurkako derbian baloi bat buruz jotzera joan eta orkatilan mina hartu zenuen. Noiz ikusi ahal izango dugu Gorka Elustondo berriz berdegune batean?
Laster izatea espero dut. Hobetzen doa orkatilako lesioa eta ea laster korrika hasteko gai naizen. Ondoren, sentsazioen arabera, pixkanaka joango naiz taldearekin sartzen eta, forma hartzearekin batera, jokatzeko prest egotea espero dut.

Adina, teknika eta beste hainbat ezaugarri direla medio, jende askok gaur egun Liverpoolen dagoen Xabi Alonsorekin alderatzen zaitu. Zer diozu horri buruz?
Kaleko konparaketa edo komentarioak ezin dira ekidin. Futbolak duen garrantzia dela eta, horrelako konparazio asko ematen dira. Ni horietaz ahazten saiatzen naiz, azken finean, nik nire jokatzeko era daukadalako eta ahalik eta hobekien egiten saiatzen naizelako, horrelako gauzei kasu handirik egin gabe.

Gauza guztietan bezala, futbolean horren maila altura iristeak sakrifizio batzuk eskatzen ditu. Zure kasuan zein izan dira horiek?
Egunero entrenatzeaz gain, janariarekin kontuz ibili behar da: denetik jan daiteke, baina pasatu gabe. Horrez gain, lagunekin ez duzu nahi bezainbeste denbora pasatzen, eta festa nahiz afari batzuk galtzea ere eskatzen du. Hori da futbolaren prezioa, baina azkenean gustura egiten duzu.

Gauza guztiek bezala, futbolak alde onak eta txarrak ditu. Txarrak aipatu ditugu, baina futbolaren munduan egoteak zein alde on ditu?
Txikitatik gustatu zaidan kirola izan da eta bizitzak hori egiteko aukera eman izana alde on bat da. Horrez gain, futbolak lagun asko egiteko aukera eman dit, bai nire taldean, bai beste taldeetan, bai Espainiako selekzioan… Azkenean, jende asko ezagutzen duzu eta hori ere baloratzekoa da.

Gorka elustondoJokalari batzuek zelairatu aurretik “erritual” antzeko batzuk egiten dituzte, esate baterako, batzuek Jainkoari errezatzen diote, beste batzuek zelaia besarkatzen dute… Zuk ba al duzu horrelako ohiturarik?
Ez, ez naiz horietakoa. Janzteko eta partidu aurreko gauzak egiteko pauso berak jarraitzen ditut, baina ez dut hanka bat edo bestearekin zelaira sartzea bezalako superstiziorik.

Jokalari on bat izateko zer da, zure ustez, garrantzitsuagoa: horretarako dohaina izatea edo gogor entrenatzea, saiatzea?
Nire ustez, biak eduki behar dira. Bertutea eduki egin behar da; bestela, nahiz eta entrenatu, zaila da ona izatera heltzea.Txikitatik dohaina baduzu eta asko entrenatzen baduzu gainera, azkenean, kirol horretan ona izango zara. Horretaz gain, bide horretan gogoa jartzen baduzu, errazago lortuko duzu helburua.

Denengatik jakina da Beckham, Zidane eta horrelako jokalariek diru sarrera oso altuak dituztela eta, ondorioz, 1. eta 2. mailako jokalariak duten soldatarekin futbola utzi eta ezer egin gabe bizitzeko adina diru dutela dio jendeak. Egia al da hori?
Ez dakit hori horrela den edo ez, baina kalean, tabernan, edozein lekutan jendeak futbolaz hitz egiten du eta futboletik kanpora diru asko mugitzen da. Jokalaria denez zelaira ateratzen dena, azkenean hau izan ohi da diru gehien irabazten duena. Bizitzeko adina ematen duen ala ez zein taldetan zauden eta taldean duzun garrantziak determinatzen du.

Badakit azkarregi dela hau galdetzeko, baina zer asmo duzu futboletik erretiratzen zarenerako?
Ez dakit, gazteegia naiz horretan pentsatzen hasteko; dena den, futbolarekin lotura duen zerbaitetan lan egitea gustatuko litzaidake, esate baterako, txikiak entrenatzea.

Elkarrizketa ametsez hitz egiten hasi dugu eta horrela amaitzea gustatuko litzaidake. Ba al duzu bete gabeko ametsik oraindik?
Gaur egun denok dugun ametsa Erreala lehenengo mailara bueltatzea da. Edozein jokalarik lehengo mailan jokatzea amesten du eta, zoritxarrez, Erreala bigarren mailan dagoenez, amets bat lehenengo mailara itzultzea izango litzateke.

Zer esango zenieke zure pausoak jarraitu nahi dituzten neska-mutil gazteei?
Txikitatik kirol guztiak praktikatzea gomendatuko nieke. Gero, futbola badute gustukoen, ez inoiz etsitzeko; lana egin eta saiatuta, bizitza honetan dena lor baitaiteke. Amaitzeko, ametsa kirola egitea bada, kirola eginez ondo pasatzeko esango nieke.

Horrelaxe amaitu zen elkarrizketa. Gorka, mila esker gurekin izateagatik. Zure lesioa azkar sendatzea espero dugu eta segituan zure joko bikaina zelaietan ikustea!

Comments { 8 }

Leire Olaberria: “Dopatzea norberaren erabakia da”

Elkarrizketa hau prestatzen hasi aurretik, ez nekien zein izango zen nire elkarrizketatua. Aukera batzuk banituen, baina ziur bat ere ez. Orduan, Maiterekin hitz egin nuen eta nik emandako aukeren artean Leire Olaberriari egiteko esan zidan, aukera ona zela eta. Hau entzun bezain laster hasi nintzen galderak prestatzen, berarekin hitz egiten saiatzen eta, batez ere, elkarrizketa eguna bilatzen.

Eguna iritsi eta dena ia prest zegoen, kamera baino ez zitzaigun falta. Zoritxarrez, hainbat gelakidek ere egun berean adostuta zituzten hitzorduak, eta Maiteren buelta eta gorabehera batzuen ondoren, kostata, baina lortu genuen kamera elkarrizketa baino minutu batzuk lehentxeago. Ez zen hori guztia izan. Elkarrizketa bukatutakoan dena ongi atera zela frogatzeko, aita eta biok grabatutakoa begiratzen hasi ginen. A zer nolako ezustekoa! Bat–batean, konturatu ginen ez zegoela grabaziorik, eta berriz hasi behar izan genuen elkarrizketa osoa egiten. Eskerrak Leire, kirolari aparta izateaz gain, oso jatorra eta pazientzia handikoa den. Berriz grabatzen ari ginela, kamera itzali egin zitzaigun, bateria gabe geratu baitzen. Gauzak horrela, beldurrez geratu ginen elkarrizketa baliagarria izango ote zen galdezka. Maitek arratsaldean etxean begiratu eta esan zidan grabazioa bertan zegoela eta ez kezkatzeko. Nolako lasaitua hartu nuen dena ongi zegoela jakin nuenean! Esan behar da kamerak ez direla nire alderik indartsuena… Baina gatozen harrira. Jarraian, Leirerekin hitz egindakoa irakurri eta ikusteko aukera izango duzue.

Azkenaldian, zuri eginiko hainbat elkarrizketa ikusi ditugu. Denetan Olinpiadei buruz galdetzen dizute, baina inoiz gutxitan lehendik egindakoari buruz. Badakigu Olinpiadetan arrakasta lortu aurretik beste proba batzuetan lortu zenuela, adibidez, Munduko Kopan laugarren postua lortuz eta Espainiakoan lehena eginez. Zure ustez, Joko Olinpikoetan lortutakoak merezimendu handiagoa al du lehenago lortutakoak baino? Edo beste arrazoiren bat dago?
Hori ez da kirolarion gauza. Guk lan piloa egiten dugu, ondoren gure egitekoa ongi egiteko eta gure helburu garrantzitsuena, normalean, Munduko Txapelketa izaten da. Honen aurretik, Munduko Kopa jokatzen dugu eta entrenamendu gisa erabiltzen dugu. Oso jakina da, egun, jendeak prentsak adieraztera ematen duena dela jarraitzen duena, eta, antza denez, Joko Olinpikoek daukaten oihartzuna izugarria da. Orduan, kirolariok oso garbi daukagu Joko Olinpikoetan zerbait egiteak kirolaren munduan aukera ugari izatea suposatzen duela guretzat. Hala ere, adierazi behar da Joko Olinpikoak lau urtean behin izaten direla eta mundu guztiak mimo handiz prestatzen dituela. Jokoek zailtasun handia dute kirolari batentzat, baina, nire ustez, Joko Olinpikoak duten zailtasun maila Munduko txapelketa batek duenaren parekoa da. Esan duzun bezala, Munduko Txapelketan laugarren geratu nintzen, bertan lortu nuen, gainera, Joko Olinpikoetan egoteko txartela eta horrek nire bizitzan ez zuen inolako aldaketarik ekarri; alabaina, gero ikusi dugun bezala, Joko Olinpikoetan lan ona egiten duzu eta horrek badu bere eragina. Dena dela, aurretik esan bezala, ez da gure gauza, prentsaren eragina da eta, azkenean, jendeak ezagutzen du prentsak adierazten duena. Kirol moduan, nik pistako txirrindularitza egiten dut. Hau, kirol txiki bat da, baina gure ibilbide osoan aldi bakarra da beste edozein kirol moduan baloratzen dena eta hori Joko Olinpikoetan gertatzen da. Horrek izugarrizko garrantzia duela uste dut.

Badakigu orain dela lau urte hasi zinela bizikletan. Aurretik korrika aritzen zinen eta, esan didatenez, ez zinen batere txarra. Nolatan igaro zinen korrikatik bizikletara?
Nire ustez, bizitzan oso garrantzitsua da egiten duzun guztia gogoz eta ilusioz egitea eta nik atletismoan, urteak pasa ziren neurrian, ilusio edo gogo hori galdu nuen. Beti izan dut gustuko kirola, beti gustatu izan zait entrenatzea, baina bizitzan momentu bat iristen da, non erabaki batzuk hartu behar dituzun, eta nire ustez erabaki bat hartzeko momentu egokia da egiten duzuna gustatzen ez zaizula konturatzen zarenean. Erabaki hori hartzeko momentuan, pisu handia dauka zure ingurunea nolakoa den. Momentu horretan nire bikotea pistako txirrindularia zen eta berak sekulako gogoa zuen ni pistako txirrindu baten gainean jartzeko eta pixka bat errua berea ere izan zen. Hala ere, esan behar da, momentuan ez ninduela gehiegi erakarri, baina poliki–poliki bizikleta baten gainean oso gustura sentitzen hasi nintzen eta, gaur egun, egiten dudana oso pozik egiten dut, momentuan benetan gustuko dudana da.

Leire Joko Olinpikoetako podiumeanOlinpiadekin jarraituz, denok ikusi genuen zure irudia podiumean negarrez. Zein edo zer zenuen buruan? Zer sentitu zenuen bertan zeunden bitartean?
Askotan errepikatu dut eta egia da oso zaila dela hitzez adieraztea emozionalki sentitu duzuna. Lehen aipatu dugun bezala, nik kirolean ibilbide oso luzea izan dut, nahiz eta emaitzak nahikoa heldua naizenean iritsi zaizkidan. Eskertzen ditut ere bidean pasa zaizkidan gauza guztiak, denak ikasketa bat izan direlako eta, momentu horretan zaudenean, lagundu dizun jende piloaz gogoratzen zara eta une oso–oso berezia da. Nire ustez, bizitza osoan gogoratuko dudan momentu bat izango da, eta ez dakit inoiz berriro bizi ahal izango dudan; dena den, uste dut bizitzan behin bakarrik bizitzeagatik momentu hori bidean egindako lan guztiak merezi duela.

Lehen esan duzu Joko Olinpikoen ondoren bizitza aldatu zaizula. Zertan aldatu zaizu bereziki?
Nire bizitza pertsonala ez da aldatu. Neuk aukeratu dut nolakoa izan, oso gustukoa dut eta ez dut ezer aldatzerik nahi. Hori oso garrantzitsua da, hau da, bakoitzak zer nahi duen konfirmatzea. Beste aldetik, nire agenda nahikoa estutu da, leku pilo batera joateko eskaintzak ditudalako, baina entrenatzen ordu asko joaten zaizkit eta ezin izaten dut leku guztietara joan. Dena dela, oso garbi daukat nire lana entrenatzea dela eta hortik kanpo egin ahal ditudan gauzak edo egon ahal dudan lekuetan egongo naiz, baina nire entrenamenduak ez ditut sakrifikatuko, hau baita nire lanbidea.

Nolakoa da famatu baten egun bat?
Ni ez naiz famatu sentitzen. Neu oso zoriontsu sentitzen naiz, gustatzen zaidana egin ahal dudalako eta horrek bizitzeko modua ematen didalako. Nire egunak duela gutxi arte bezalakoak dira. Asko deskantsatzen dut, entrenamenduak gogorrak izaten direlako eta, agian, hamar orduko loa behar izaten dut eta posible badut hamabikoa. Ez naiz siesta egiten duten horitakoa, baina entrenamenduak lo ondo eginda errekuperatzen ditut eta, gero, beste edozein pertsonaren antzeko bizitza dut. Egia da lagunekin nahi baino gutxiagotan egoten naizela eta gutxi ikusten ditudala, baina, horrez gain, ordutegi normala daukat. Goizean entrenatzen dut, bazkaldu normal, arratsaldean entrenamendua baldin badut, entrenatu egiten dut eta hortik kanpo libre baldin banago, nire gauzak egiteko antolatzen naiz, baina ez dut ezer apartekorik egiten. Zure bizitza edo beste baten oso antzekoa da.

Leire eta Arantzazu 2Zure arrakastak pistako txirrindularitzan aldaketak ekarriko dituela uste al duzu? Jende gehiago erakarriko ote du?
Niri Joko Olinpikoetan asko gustatu zaidan gauza bat pistako txirrindularitzaren arrakasta izan da. Orain arte jendeak ez zekien ezta zer zen puntuazio proba bat eta, orain, lehen pistak erakartzen ez zuen bat, hurbiltzen zait eta konturatzen naiz molestatu dela proba hori nola den eta pistak dituen beste aukerak jakiten. Hori niretzat satisfazio handi bat da. Euskal Herrian, gainera, txirrindularitza oso gogokoa da eta afizio handia dago; hala ere, egia da pista askoz ere jende gutxiagok ezagutzen duela. Ondorioz, jendea kirol hau ulertzen molestatu izana arrakasta bat da niretzat eta horrela jarraitzen badu, hobe; dena den, hori ez da nire lana. Hala ere, niri norbait pistari buruz galdezka etortzen bazait, gustura erantzungo diot.

Ziklismoan oso entzunak dira dopin kasuak. Zer iruditzen zaizu dopatzea?
Dopatzea norberaren erabakia da. Egun errepideko txirrindularitzan positibo kasuak behin eta berriro daude eta, nire ustez, egoera kaskarrean dago. Pistakoan, hala eta guztiz ere, badirudi ez dagoela horrelako kasurik; Dena den, norberak dauka bere ibilbidea aukeratzeko aukera eta norberak jakin behar du gauzak nola eta zergatik egiten dituen. Gainera, nire ustez, dopinaren barnean errespetu handia eduki behar da, bakoitzak hartzen dituelako norberaren erabakiak. Alabaina, jakin behar da arau batzuk daudela eta arau horien barnean egon beharra dagoela eta jakin badakigu arau horietakoren bat saltatuz gero, arazoren batean sar gaitezkeela.

Hala ere, ez ote litzateke hobe izango proba motzagoak egitea dopatzea baino? Zuk zer aldaketa egingo zenuke?
Oso kuriosoa da; izan ere, lehen esan bezala, jendeak afizio handia baitauka, baina jendea ez da askotan jabetzen txirrindulari profesional batek bete beharra dauzkan eginkizun guztiez. Buelta batean, azkenean, hogeita bat egun dira eta etapa guztiak gogorrak egin nahi dituzte ikusgarriak izateko eta horrek sekulako desgastea dakar. Nik uste dut afizionatu batek berdin baloratuko lukeela kirolariaren esfortzua edo bere burua gainditzeko duen ahalmena, nahiz eta batez bestekoak horren handiak ez izan, nahiz eta etapak hain gogorrak ez izan. Azken batean, nire ustez, hori baloratzen baitu jendeak. Neuk pentsatzen dut ez dela beharrezkoa horrenbesteko ikuskizuna ematea eta afizionatu normal batek, nahiz eta etapak mantsoagoak izan, berdin jarraituko lukeela. Hala ere, interes piloa mugitzen da eta, nire ustez, horren ondorioz sortzen dira dauzkagun arazo guztiak.

Asteburuan oso ondo ibili zara Frantzian. Gainera, egun gutxi barru Munduko Kopara joango zara. Zein da zure helburua han?
Joko Olinpikoetan puntuazioan lortutako postuagatik, nire helburu garrantzitsuena Mundialerako klasifikatzea da eta hori lortu nahian noa Munduko Kopara. Puntuazioan jadanik klasifikatuta nagoela esan dezakegu, eta egiten dudan beste proban, jazarpenean, klasifikatzeko nago. Hasieran, jazarpenean finkatuko naiz, ea antolatzen dudan, baina garbi daukat nire lan onena puntuazioan egingo dudala. Agian, hurrengo Munduko Kopan puntuazioko emaitzak sakrifikatu beharko ditut jazarpen on bat egiteko. Hala ere, ni beti ongi egitera irteten naiz, lehiakorra naiz pista baten barnean eta, ez banago lehiakor, ez zait gustatzen lekuetara joatea. Oraingoz, nahikoa sasoi onean nagoela uste dut eta aurrean egotea gustatuko litzaidake, intentzioa hori da behintzat.

Leire eta Arantzazu 3Munduko Koparen ondoren, atsedenik hartu behar al duzu edo lehiaketan jarraitzeko asmoa duzu?
Aurten Munduko Kopa luze egingo da guretzat. Orain arte lau txanda izaten genituen eta orain bost izango ditugu. Ondoren, gainera, Mundiala dator. Ondorioz, martxora arte ibili beharko dugu lehiaketetan. Dena dela, aurreneko probetan lortutako emaitzek asko markatuko dute ibilbidea, saio gehiago edo gutxiago egiteko. Nire intentzioa hiru Munduko Kopetan egotea da, Mundiala garrantzitsuena izanez. Hau guztia egin ondoren, ez naiz geldirik egongo. Hala ere, uda aldera, pistako lana lasaitu egiten da, martxotik abuzturaino gutxi gorabehera, beraz, errepidean arituko naiz entrenamendu gisa oso ondo etorriko baitzait.

Orain Cespa-Euskadi taldean zaude. Inoiz pentsatu al duzu taldea utzi eta ospe handiagoa duen batera igarotzea?
Ez, nire ustez oso garrantzitsua da zauden lekuan gustura egotea. Nik Cespari asko zor diot txirrindulari izateko amets honetan inork ezagutzen ez ninduenean, nire alde apustu egiten zuelako eta gaur egun gustura nago nagoen lekuan. Nik gustura nagoen lekuan jarraituko dut. Eskaintza berriak egongo dira, baina dirua ez da dena eta nire erabakietan pisu asko du ongi egoteak.

Esan behar da Ikaztegietan jaio zinela eta bertan jaiotako hainbat ospetsu ere badagoela. Jose Ramon Eizmendi, futboleko entrenatzailea; Juan Jose Olaberria, politikaria; Iñaki Zubeldia, idazlea; zu zeu… Zer dauka berezia Ikaztegietak? Metodo edo trikimailu bereziren bat al dauka?
Ikaztegieta oso herri txikia da, laurehun biztanle inguru izango ditu. Bertako jendea oso jende umila eta xumea da. Arrakasta lortzeko unean, nire ustez, norberak gustuko duena egiteko aukera badu, errazago da eta gainera horrek bizitzeko modu bat ematen badizu, hobe. Lehen esan dituzun horiek, nik bezala, lana ongi egiten saiatuko ziren, ondoren etortzen da jendeak gehiago edo gutxiago ezagutzea. Ondorioz, esan genezake, Ikaztegietan ez dagoela metodo edo trikimailu berezirik.

Lehen esan duzu ilusioagatik igaro zinela korrikatik bizikletara, orain zure buruan beste kirolen bat agertzen al da edo oraindik badaukazu behar den ilusio edo gogo hori?
Momentuz, pasatu diren gauza guztiengatik, nire ilusioa tope dago. Inoiz ez nuen pentsatuko nire kirolaren inguruan horrelako egun berezi bat pasatzeko aukera izango nuenik. Hala ere, nire aurretik eta atzetik geratu direnei errespetu handia diet, kirolari handitzat jotzen ditut eta behin beraien artean borrokan sartzen zarenean, hortxe egotea gustatzen zaizu. Gainera, Olinpiadekin nire bizitzako amets bat bete dut eta hemendik aurrera nire helburuak kalkulatu beharko ditut. Amets egiten dut, Munduko txapeldun inoiz izateko, baina beste amets bat da. Saiatuko naiz lortzen eta saiatu ondoren lortzen badut, ongi eta, bestela, ikusten badut saiatu naizela eta nire aldetik daukadan guztia eman dudala, konformatu egingo naiz.

Mila esker, Leire, zure denbora garrantzitsuaren zati bat emateagatik eta ea Munduko Kopan ondo ibiltzen zaren. Zorte On!
Mila esker zuei eta esan beharra daukat oso gustura egon naizela.

Momentuan esan nion bezala, asko eskertzen dut Leirek eman zidan aukera, esan beharra baitago elkarrizketa hau lehengo larunbatean, hilak 18, egin nuela eta hurrengo asteazkenean, hilak 22, bazihoala Munduko Kopan parte hartzera. Ez dago esan beharrik, entrenamenduz beterik zuela bere agenda. Ondorioz, entrenamenduen artean zuen tarte bat eskaini zidan eta hori ez du edonork egiten. Gainera, bi aldiz grabatu behar izan genuen elkarrizketa eta berak izugarrizko pazientzia duela erakutsi du, horrek ere izugarrizko meritua dauka. Mila esker, Leire, eta zorte on Munduko Kopan, Munduko Txapelketan sailkatzen bazara, seguru baietz, eta ondoren izango dituzun beste proba guztietan.

Comments { 7 }

Martxelo Otamendi: “Euskararik gabeko herria, gorringorik gabeko arrautza”

Hitzordua adostu bezain laster hasi zen atzerako kontaketa, eta harekin batera nire bihotz taupadak areagotzen joan ziren. Astea kirioak dantzan igaro ostean, iritsi zen egun handia. Goizean Maiterekin azken xehetasunak argituta, Andoainera abiatu ginen nire kamera eta biok nor baino nor urduriago. Autoan gindoazela, atasku batekin egin genuen topo Tolosatik irten bezain pronto. Albait azkarren irten eta Anoetatik joatea erabaki genuen. Zorionez, bidea libre zegoen. Andoaingo sarreran, garrasi bat askatu behar izan nuen nire egonezina baretzearren. Amak lasaitzeko oihukatu zidan, bihotzekoak emango zidala bestela. Azkenean, iritsi ginen Martin Ugalde Parkera. Egongelan nerbioekin borrokan nenbilela, Martxelo harrera egitera etorri zitzaigun. Hala ere, pixka bat gehiago lasaitzeko balio izan zidan ordubete igaro zen elkarrizketa hasterako, Berriako zuzendariak bilera bat baitzuen. Bere bulegoan sartu orduko azaldu zidan ez zuela denbora gehiegirik. Hortaz, elkarrizketari ekin genion besterik gabe.

martxelo-eztizen

Kazetari, zuzendari, euskaltegiko irakasle… , baina ezer baino lehen euskaltzale. Gutariko askok ere zuri esker geureganatu dugu gure hizkuntzarekiko maitasuna. Oroitzen dut noiz hasi nintzen euskararen errealitateaz jabetzen: Egunkaria itxi zutenean izan zen, hain zuzen ere. Horrekin batera, euskararen aurkako beste hainbat errepresaliak begiak ireki zizkidan. Modu bortitz horren bidez piztu zitzaidan euskaltzaletasuna, haurtzaroko sineskorkeriatik larrialdietarako lurrartzea zirudien hartan. Nola ohartu zinen zu gure hizkuntzaren egoeraz? Ni familia euskaldun bateko semea naiz, baina gogoratzen naiz Tolosako Eskolapioetan ikasten nuen garai hartan ez zela euskarazko irakaskuntzarik fraideen artean eta ez zegoela ikastolarik. Familia euskalduneko semeak izan arren, eskolatik, batik bat semeak, erdaraz hizketan etortzen ginen. Gogoratzen naiz aitak ez zigula ordainsaririk ematen ez bagenuen etxean euskaraz egiten. 67-70 inguruko giroaz ari naiz, noski. Ni konturatu nintzen pixka bat gure hizkuntzaren egoeraz 16-17 urterekin, jabetu nintzenean gure eskolako lagunok gazteleraz hitz egiten genuela nahiz eta euskaraz jakin. Orduan, ez genekien besteek euskaraz bazekiten edo ez zekiten; izan ere, gazteleraz bakarrik hitz egiten genuen. Iruditzen zitzaigun euskara etxeko gauza baino ez zela, familia eremukoa. Gero, 16-17 urterekin konturatu nintzen nik neronek euskaraz ez nuela ondo egiten, eta bagenuela hizkuntza bat gurea zena, bizkortu egin behar zena. Orduan, 16-17 urterekin pixka bat jabetu nintzen horretaz eta hasi nintzen nik orduan nuen maila kaxkar hura hobetzen eta ikasten. Ikasi eta irakatsi urtebeteko kontua izan zen.

Gogor ahalegintzen da zenbait euskararen zapalkuntzan, baina zergatik hainbeste errepresio? Zeren beldur dira? Beno, hizkuntzaren kasuan, badakitelako gure hizkuntza gure nortasuna dela eta gu ez garela sekula Euskal Herria izango ez baldin bada euskaldunen herria. Badakitelako guretzat hizkuntza hori dela: gure nortasuna eta gure izatearen atal garrantzitsua. Ez da %100, baina bai asko bereizten gaituena eta baita nor egiten gaituena ere. Garai batean, “Euskararik gabeko herria, gorringorik gabeko arrautza” eta “hegorik gabeko usoa” eta horrelako pintada batzuk egiten ziren. Badakite hori, eta, orduan, badakite euskara erauzita, gure sustrai nagusietako bat kendu egiten digutela.

Kolpaketak kolpaketa eta egunero-egunero kementsu lan egin beharko dugun arren, euskara inoiz desagertuko ez delakoan nago. Zer deritzozu zuk? Ez da desagertuko eta gure esku dago, gainera, desagertzea edo ez desagertzea. Ez da desagertuko, zorionez, azkeneko 30 urte hauetan badaudelako belaunaldi batzuk hizkuntzaren auzia, aurreko batzuetan ez bezala, oso serio hartu dutenak. Gaur egun topa ditzakezu, beraiek hala erabakita, euskaraz dakiten genetistak, fisikoak, kimikoak, enpresetako buruak, komunikabideak… Gaur badago Euskal Herrian talde sendo bat, antolatuta ez badago ere, gure Herria euskalduntzeko helburua duena. Alegia, 5.000-10.000 laguneko elitea, formatua, bai zientziaren aldetik, eta baita hizkuntzaren ikuspegitik ere. Horregatik dauzkagu genetista euskaldunak, eta genetistak izateaz gain, badakite genetikaz euskaraz mintzatzen. Elite hori da motorea gaur egun, euskararen hedapenaren eta euskararen lanketaren motorea. Gutxi dira oraindik, baina gure hizkuntza ez da galduko. Ez dauka bermerik oraindik irauteko eta hizkuntz normalizatu bat izateko. Oso urruti gaude hizkuntz normalizatu bat izatetik, baina normalizatuta ez dauden hizkuntzen artean, 5.000 laguneko elite horri eta horiek daukaten bultzada eta indarrari esker, gaur egun euskara izango da hobekien dagoenetako bat. Ez da egongo beste hizkuntza bat munduan gure tamaina duena
-800.000 hiztunekin-, estatu-hizkuntza izango ez dena eta gure baliabideak euskaraz dauzkana: unibertsitate-karrera batzuk euskaraz egiteko gaitasuna, enpresario batzuk euskaraz normaltasunez lan egiteko gaitasunarekin, sendagile batzuk, zientifiko batzuk, profesionalak, irakaskuntza-sistema bat eskoletan, komunikabideak -telebista, irratia, aldizkariak, egunkaria-… Ez da egongo munduan beste komunitate bat 800.000 hiztunekin bakarrik gure eskaintza egiten duena, baina ezezkorrena da oraindik oso urruti gaudela gure herriko hizkuntza izatetik, gure herriko herritar guztien hizkuntza izatetik. Bide horretatik segitu behar dugu, baina galdu, ez; badagoelako talde bat uniformea ez dena eta kolore bakarrekoa ez dena, askotarikoa dena, baina gure hizkuntzaren garrantziaz konturatu dena.

Garbi dago lan asko dugula egiteke edo hori adierazten dute inkestek bederen. Eusko Jaurlaritzak argitaratu berri duen Euskal Herriari buruzko 2006ko egoera soziolinguistikoaren arabera Euskal Herriko biztanleen %58’9 erdaldun elebakarrak direla kontuan hartuta, inoiz lortuko al dugu euskal herritarren %100 euskaraz mintzatzeko gai izatea? Orain goazen bidetik ez, behintzat. Orain goazen bidetik eta orain goazen abiaduran, ez. Gauza gehiago egin behar dira eta gauzak hobeto egin behar dira: baliabide gehiago jarri behar dira horretarako, kanpaina sendoagoak eta lan handiagoa egin behar da jendea konbentzitzen. Egia da zaila dela. Gipuzkoa, Bizkaia eta Araban izan gaitezke %30, baina Euskal Herri osoa kontuan hartuta %25 gara eta oso zaila da %25ak %75 hizkuntza ikasten eta erabiltzen jartzea. Orain goazen bidetik ez dugu lortuko. Beste kemen bat, beste indar bat eta beste konbentzimendu bat behar dira, beste apustu batzuk egin behar dira, alegia. Beti behar da adostasuna, beti behar da elkarlana, beti behar da jendea erakarri eta nahi den guztia, baina orain ez daukagun helburu batekin egin behar da lan eta ez dut uste helburu horrekin ari garenik.

martxeloEdozer lortuko badugu ere, erantzukizunaren zati handiena “euskaldun zaharrongan” dago. Zer egin dezake gutariko bakoitzak euskara bultzatzeko? Euskaldun izan eta euskaldun modura jardun ahal den guztietan: euskara erabili, euskarazko produktuak kontsumitu eta kontsumitzen lagundu eta ondoan erdalduna daukanak konbentzitu euskara ikas dezan eta gero harekin jardun. Ondoan daukanak euskaraz irakurtzen ez badu, edo euskarazko produktuak kontsumitzen ez baditu, edo sekula joaten ez bada euskarazko antzerki edo film bat ikustera …hura konbentzitu. Gutako bakoitza jarrita euskara normaltasunez erabiltzen eta euskarazko produktuak kontsumitzen eta gauzak euskaraz egiten, asko lor dezakegu, ikaragarri, baina ez dut ikusten azkeneko urte hauetan hori bultzatzeko jarrera bat dagoenik, ez behintzat kemenez eta indarrez eta uste dut hori garrantzitsua dela. Gutako bakoitzak asko egin dezake bere inguruan gure gizartea euskalduntzeko: erdaldunak euskara ikastera bultzatu eta euskaldunak direnak bere burua orraztera behartu, euskarazko produktuak kontsumitzera animatu…

“Euskaldun berriek” ere garrantzi handia izan badute euskararen etorkizunean. Zein da gure hizkuntza erabiltzeko orduan topa dezaketen oztoporik gaitzena? Hizkuntza bera menderatzea eta Euskal Herriko zonalde batzuetan inguru euskalduna topatzea euskaraz praktikatzeko, baina hor daude komunikabideak eta liburuak. Asko zor diegu euskaldun berriei. Batzuek, gainera, inongo laguntzarik gabe ikasi dute, euskara ikastearen truke inongo lanpostu ofizialik eskaini gabe, inongo buruzagitzarik eskaini gabe. Lan ikaragarria egin dute, milaka eta milaka dira azken urteetan euskara ikasi dutenak helduen artean, eta ikasleen artean ere bai. Asko dira gurasoek euskaraz jakin ez eta haiek badakitenak. Horietatik heldutan ikasi dutenak, alegia,18-20 urterekin, asko dira eta uste dut horiei zor zaiela omenaldi bat, ezagutza eta esker ona egin duten lanagatik. Badira oraindik, eta asko dira, ikasten ari direnak, adibidez Ekuadorretik etorritakoak, eta handik lau hilabetera hasten direnak euskara ikasten. Miresgarria da jende horrek egiten duen ahalegina eta lana. Nik uste dut hor zor handia daukagula euskaldun berriekin, euskara ikasi duten helduekin edo bere seme-alabak, nahiz eta beraiek euskaldunak ez izan, euskarazko D ereduetara eraman dituzten guraso horiekin. Ordizian eta Tolosan hori esatea erraza da, baina hori egin beharra dago Araban, Nafarroan… mila lekutan.

Asko eta asko dira euskara ulertu bai, baina erabiltzera ausartzen ez direnak. Zer esango zenieke jauzi hori eman ezinean dabiltzanei? Animatu, horiek animatu egin behar dira. Kanpainak antolatu behar dira eta jokaleku erraza eta samurrak jarri behar zaizkie euskaraz praktikatzeko. Egun hauetan entzun dut Oarsoaldean edo nonbait umearekin euskaraz, baina bikotearen artean gazteleraz egiteko joera dutenei zuzendutako saiakera bat. Oso spot polita dago irratian (spotean azaltzen den elkarrizketari egiten dio erreferentzia): “Aizu, gu erdaraz ari gara, baina zergatik ez dugu euskaraz egiten? Umearekin euskaraz egiten dugu, baina gure artean zailagoa da. Orduan, goazen bikoteen tailerrera.” Tailer moduko bat antolatu dute bikote horiek euskaraz egiteko jarrera har dezaten. Irudimena behar da, laguntza…

Gazteok garela etorkizunaren giltza entzun izan dugu eta, behin aitortu zenuenez, ez omen gatoz irakurri zale. Zer ondorio ekar diezazkioke horrek gure mintzairari? Gazteen esku egongo da 30 urte barru zer egingo den. Orain eskolan zabiltzatenek erabakiko duzue euskaraz, gazteleraz edo ingelesez egingo duzuen eta zer produktu kontsumituko duzuen. Egia da orokorrean gazteak -ez hemen, ez Estatu Batuetan, ez Europan- ez datozela irakurri zale, ez datozela egunkariak irakurri zale. Hor badaukagu guk defizit bat horrekin. Ez badituzte albisteak paperean hartu nahi, interneten emango dizkiegu eta horretan ari gara eta horretan saiatu gara. Ezin dugu pentsatu: “Guk arrazoia daukagu eta gazteak bide okerretik doaz”. Belaunaldi berriak ez badatoz oso irakurri zale, zer nahi duten galdetu beharko diegu guk eskaintzeko. Gu ezin gara gelditu gure buruarekin, gure purutasunean.

Nola deskribatuko zenuke euskal gazteriak euskararekin duen egungo harremana? Beno, nik uste dut, orokorrean, gure garaian baino dezente gehiago egiten duzuela gazteek euskaraz naturaltasunarekin kalean. Zuek nire zain egon zareten bitartean, zein hizkuntzatan jardun duzue? (Euskaraz aritu garela argitzen diot.) Bada, orain dela 30 urte, agian, gazteleraz ibiliko zineten, zuen artean gazteleraz, eta, gero, hona etorriko zineten euskaraz. Nik uste dut orokorrean eskolaren eraginagatik izan dela, gurasoen kontzientziarengatik eta kontzientzia hori naturaltasun gehiagorekin transmititu zaizuelako. Nik hori ikusten dut, behintzat, nire inguruan. Seguru Ordizian egongo direla gazteak euskaraz gure garaian baino gehiago egiten dutenak. Dena den, beti dago kexua eskolan eta jolastokian erdaraz egiten dutela, baina nik nire inguruan edozein eratako bikoteak naturaltasun guztiarekin euskaraz egiten ikusten ditut gaur eta hori gure garaian ez zen gertatzen. Gure garaian oso gutxi ziren kalean euskaraz jarduten zuten bikoteak. Gaur egun, Donostiara film bat ikustera joan zaitezke eta topatu, jende-lerroan zaudela, atzean dauzkazun neska-mutilak 25 urterekin euskaraz hitz egiten naturaltasunez. Hori orain dela 25 urte gertatu izan balitz, burua jiratuko zenukeen zein zen jakiteko; beraz, nik uste dut gaur egun gazteen partetik badagoela kontzientzia bat. Ez da bakarrik gazteen meritua, nik uste dut ingurua desberdina dela, gurasoak daude, kontzientzia bat egon da gaztetatik, eskolaren lana dago, eskolek normaltasun guztiarekin transmititu dute euskara eta gero zuen naturaltasuna dago: “Nire hizkuntza da eta horrekin egingo dut”. Hori duela 30 urte salbuespena zen. Orain, badaude oraindik gazte asko gazteleraz egiten dutenak, baina gure garaian baino dezente gehiago dira euskaraz gaztetatik egiten dutenak.

Zein modutara definituko zenuke “euskaldun petoa”? Euskaldun izateko beharrezkoa al da euskaraz mintzatzea? Nik definituko nuke “euskaldun osoa”; izan ere, “euskaldun petoa” beste gauza bat da. Esaten da “euskaldun peto-petoa” da. Horrek esan nahi du euskaraz ondo dakiela, ez daki euskara tekniko edo garbia ondo eta seguraski inguru euskaldun batean bizi da eta normalean euskaraz dihardu. Niri gehiago gustatzen zait “euskaldun osoa” deitzen dena eta hori da euskalduna dena eta hizkuntza horretan bere bizitza normalizatu batean behar diren ekintza edo ekitaldi edo jardunaldietan euskaraz normaltasunez jarduteko gaitasuna eta trebetasuna daukana, hizkuntz trebetasunak onak dauzkan bat. Hori da euskaldun oso bat. Irakurtzen eta idazten badakite, ez daukate inongo arazorik testu bat hartu eta euskaraz ulertzeko eta euskaraz erantzuteko, normal idazten dute eta normal irakurtzen dute, antzerki batera joaten dira eta ulertzen dute, zinea ulertzen dute, hitzaldi bat… eta hizkuntz gaitasun ona daukate, guk daukaguna bezalakoa. Gizarte normalizatu batean, bizitza normala eta teknikoa euskaraz jarduteko gaitasuna dutenak dira. Niri gehiago gustatzen zait “euskaldun osoa”; izan ere, badirudi “euskaldun petoak” ez dakiela erdaraz edo ez dakiela ingelesez. “Euskaldun osoak” badaki euskaraz oso ondo eta beste lau edo bost hizkuntza jakin ditzake.

Prentsak eragin zuzena du lengoaien zabalkundean. Zer datorkizu burura “euskara” eta “prentsa” hitzak entzun bezain pronto? Oso binomio konplikatua dela, zaila dela, gehiena gazteleraz eta frantsesez dagoelako. Gaur egun kioskoetan dagoen prentsa-aukera ikaragarria da gazteleraz, frantsesez eta ingelesez, batik bat, frantsesez iparraldean eta ingelesez hegoaldean; euskaraz, berriz, oso urria da. Beraz, harreman zaila daukan matrimonio bat da. Ahalegin batzuk badaude eta gu saiatzen gara horretan, baina oraindik normaltasunetik urruti dago.

berriaBost urte joan zaizkigu dagoeneko Berria sortu zenetik. Zertan ikusi duzu aldatu dela egunkaria ordudanik? Bihar aldatuko da (larunbatari egiten dio erreferentzia). Gaur ostirala da, Berriak esplikatzen du bere orrialdeetan berrikuntzak egongo direla berria.infon eta Berria paperean. Beno, pixkanaka-pixkanaka aldatzen doa. Bost urteotan hirugarren edo laugarren aldia da aldaketa egiten duguna irakurterrazago egiteko, beti jendearentzat ikus-pertzepzio aldetik interesgarriago egiteko, beti irakurleengan pentsatuta, irakurleei zer gustatzen zaien gure buruan edukita. Azkeneko bost urte hauetan hiru edo lau aldiz saiatu gara periodikoa hobetzen. Ekainean egin genuen beste aldaketa handi bat, letra-tipoa aldatu genuen. Orduan egin gabe utzi genituen aldaketa batzuk bihar egingo ditugu. Bihar, larunbata, izango da lehenengo aldia. Interneten ere aldaketa handi bat egongo da bihar eta hori da gure esperantza.

Euskara Sariaren aurtengo irabazlea izan da Berria. Zer sentitzen da zuek burututako eguneroko jarduna saritzen dutenean? Animoak aurrera segitzeko. Lehen esan dizut “euskara” eta “prentsa” oso bikote konplikatua dela, indar gehiago beharko lukeena eta sendoago egotea merezi duena, baina indarra ematen digu helburu horietara iristeko, gero eta sendoagoa izateko eta gero eta indartsuago eta gero eta gaitasun handiagoa besteekin lanean jarduteko eta elkarrekin denon artean gauzak egiteko. Egun hauetan “iragarki laburrak” sortu dugu, 8 orrialdeko egunkari moduko bat. Gaur banatu dugu eta, gainera, interneten badago iragarkilaburrak.com. Hori da 23 komunikazio enpresek elkarrekin hartu eta bultzatutakoa. Orduan, sari horiek indarra ematen dute aurrera segitzeko, gauzak hobeto egiteko, gure irakurleengandik gertuago egoteko eta, beste batzuekin batera, etorkizunean proiektu komun bat egiteko eta gauzak elkarrekin egiteko.

Inoiz pasa al zaizu burutik euskararen aldeko borroka horretan amore ematea? Ez. Guk, gainera, horrekin bizi izan dugu. Gure mugak ezagutzea garrantzitsua da ez desesperatzeko eta ez etsitzeko, baina baditugu barne-mugak, jendeak bere buruari jarritakoak, eta kanpoko mugak. Guk landu egin behar dugu muga horiek kentzeko eta jendeak bere euskararekiko joera eta zaletasuna garatzeko eta zabaltzeko, baina ez dugu etsiko. Jada 50 urte dauzkat eta ez nago etsitzeko. Garrantzitsuena da lana ondo egitea eta atzetik datozen belaunaldiak ondo formatzea, haiek ere gure lana segi dezaten, beti helburu horrekin. Batzuetan jendearen zenbait jarrera ikusita haserre zaitezke; ikusita, adibidez, gauza batzuk bultzatu eta landu egiten direla, baina gero ez dutela jasotzen hartzaileen partetik erantzun egokia. Dena den, saiatu behar duzu beste behin, beste bide batetik, beste gauzak eginda, birpentsatuta… Hori da gure lana.

Martxelo eta Eztizen 2uskara maite dugun guztiok ditugu egiazko bilakatuko direla uste dugun ametsak. Nola laburbilduko zenuke zure guraria titular batean? Euskal Herriko agente politiko eta sozialak irtsi direla akordio batera euskal gatazka deitu den horri irtenbide negoziatua eta elkarrizketatua emateko, eta frogatzea akordio horretan jasotzen direla herri honek bere burua aurrera eramateko daukan eskubidea, herri honek bere etorkizuna erabakitzeko daukan eskubidea eta herri honek hizkuntza eta kultura berreskuratzeko daukan eskubidea.

Espero dut azkar ikusiko dugula titular hori Berriaren azalean. Gure webgunean ere, hortxe izango da. Bide batez, euskaljakintzaren xedea euskararen hedapena bultzatzea da, ikasleok euskara lantzeko erabiltzen dugun materiala denon eskura ipiniz. Amaitzeko, gure lana hobetzeko zure aholkua nahi nuke. Zer aldaketa egingo zenizkioke gure webguneari? Beno, ez dut ezagutzen zuen webgunea, baina gomendioak baino gehiago animoak ematea da. Segi ezazue lanean bizkor. Ikusi dut kazetari belaunaldi ona datorrela eta hori ona da gure itxaropenerako, gure etorkizuneko proiektuetan kazetariak behar ditugulako eta kazetari onak, euskaldunak eta euskaltzaleak. Animo, segi lanean. Ez etsi, batzuetan ematen du ez goazela ondo eta ez goazela espero dugun eta nahiko genukeen bezain ondo, baina ez etsi eta segi lanean. Segi bizkor eta gauzak egin, eskaini produktuak, webgunean, paperean eta, irratia baduzue, irratian. Telebista baduzue, telebista ere bai… Egin lana koordinatuta, egin lana jendea kontuan hartuta, pentsatuz beti ikusle, entzule edo irakurlearengan eta saiatu zuen inguruko jendea biltzen. Ez gara asko, gutxi gara; beraz, gaudenok eta garenok bildu egin behar dugu. Elkarrekin indarrak batu eta merkatura atera besteekin lehiatzera. Bestela, besteak oso handiak dira. Gu txikiak gara, hizkuntza txiki batean gaude; haiek, frantses eta espainolak, hizkuntza handi batean daude. Modu bakarra atsedenik eta etsipenik gabe lan egitea da.

Mila esker elkarrizketa egiteko aukera eman eta euskararen balioa ikusarazi izanagatik. Zorionak orain arte egin duzun bidea eta hemendik aurrera egingo duzunagatik! Eskerrik asko zuri eta segi bizkor Ordiziara.

Hasieran aipatu bezala, gizona lanez lepo dabil eta, elkarrizketa amaitu bezain laster, autoa hartu eta Gasteizera bidean jarri zen. Horregatik eta gure hizkuntza bultzatzeko egin duen lan izugarriagatik, eskerrak eman beharrean nago; izan ere, Martxelo bezalako borrokalariengatik ez balitz, auskalo zein egoeratan legokeen euskara.

Berealdiko egiak esan zizkidan eta eguneroko jardunean euskara erabiltzeko arrazoi gehiago eman. Espero dut zuentzat haren aholkuak niretzat bezain baliagarri izatea eta denon artean erabat euskalduna izango den Euskal Herria eraikitzea!

Comments { 8 }
-->