Arratsaldeko bostetan geratu ginen Ainhoa Aierberekin bulebarreko kioskoan. Bera ailegatu baino lehenago urduri samar banengoen ere, berehala lasaitu nintzen berarekin hitz egiten hasi nintzenean. Eguraldi euritsu eta haizetsua genuen Donostian, eta elkarrizketa kafetegi batean egingo genuela erabaki genuen. Bertakoei baimena eskatu ondoren, tramankulu guztiak atera eta kamera grabatzeko prestatu genuen. Elkarrizketa hasi baino lehenago, Ainhoak eta biok hitz egiten jardun genuen kafea hartzen genuen bitartean, ondoren lanari ekin genion.

Ainhoa Aierbek Goenkalen egiten du lan aspaldidanik, Leonor da. Nahiz eta jende gehienak telesail honetatik ezagutu, antzerki munduan ere asko ibilitakoa da: Hau komeria, Ai ama!, ezetz lepoan jarri, Por los pelos… Azkenaldian, beste antzerki batean dago: Si le ves a Lola dile que es rica. Baina has gaitezen hasieratik.

Nola eta noiz konturatu zinen aktore izan nahi zenuela? Prestakuntzaren bat jaso duzu? Nola hasi nintzen eta noiz jakin nuen antzezle izan nahi nuela? Txikitatik izan naiz “teatrera” samarra. Etxean bihurrikeria pila eta antzerkiak egiten nituen gauzak lortzeko. Gero, COUn nengoela, Antzerkia ikasgaia izan nuen. Gauzak horrela, zaletzen hasi nintzen eta horrela murgildu nintzen aktoreen munduan. Jarraian, eskola batean sartu nintzen eta ondoren Madrilera joan nintzen.

Goenkale telesailean lan egin baino lehen, zertan aritu zinen? Kantatzen ibili nintzen. Geroago, antzezlan musikal bat ere egin nuen, Easoko ederra. Euskal Herrian ibili ginen antzezten. Musikalaren zuzendaria Goenkalen ari zen lanean, eta berak deitu ninduen telesailean sartzeko.

Goenkalen aspaldidanik zaude, ia ez dituzu gogoratuko zure hasierak. Nola sartu zinen? Ze proba egin zizuten sartzeko? Gogoratzen ditut nire hasierak, bai. Kubatar baten papera egiteko eskatu zidaten. Zuzendariarekin “monologotxo” bat prestatu nuen kubatar baten papera eginez. Nire eginbeharra pertsona bati eskua irakurtzea zen. Gainera, Joxemarirekin sartu nintzen. Nola ez naiz gogoratuko, ba, Mikel Garmendiaz!

Leonor pertsonaia eman zizutenean, nola moldatu zinen kubatar baten itxura, azentua… lortzeko? Piskatxo bat kostatu zitzaidan, egia esateko. Lan hori Agurtzane Intxaurragarekin landu nuen, eta janzkeraz telebistakoak arduratzen ziren.

Goenkalen etengabe sartzen dira pertsonaia berriak, eta aurten ere horrela izan da. Nolako eragina du zure lanean pertsonaiak telesailetik joan eta berriak etortzeak? Ze eragina daukan nire pertsonaian edo niregan?

Zeure lanean. Aurreko urtean ez zuen eragin handirik izan, nire nukleoa gutxi gorabehera mantendu egin zelako. Baina, hasieran, bada pittin bat gogorra, pertsonaia berriak sartzeko beste batzuek atera behar dutelako. Agur horiek ez dira errazak izaten. Gero, pertsonaia berriak sartzen direnean, berriro egin beharra dago engranaje guztia. Hasieran gogorra da, baina haize freskoa ematen dute, eta, harreman ona baldin badago, gustatzen zait. Dena den, denak batera sartzen direnean, oso gogorra izaten da aldaketa handia delako eta taldea osatzea ez delako erraza izaten. Horretaz gain, berriro ohitu behar duzu besteen manietara eta besteen lan egiteko erara. Behin ohitzen zarenean, berriz ere martxa hartzen duzu eta gustura zaude.

Gogorrak al dira grabazioak? Adieraziko al zeniguke nolakoa den grabazio egun bat. Niri ez zaizkit gogorrak egiten, hori bai, oso erritmo bizia daramagu. Kontuan hartu batez beste egunero kapitulu bat grabatzen dugula. Nik uste dut Espainiako estatuan edo Frantzian martxa honetan ez duela inork lan egiten. Kapitulu bakoitzak hamazazpi sekuentzia baditu, guk hamazazpi sekuentziak egiten ditugu egunean. Lanera, zazpiak laurden gutxitan sartzen gara. Lehenengo, aldageletara joaten gara janztera. Ondoren, makillaje gelan sartzen gara eta bertan makilatu, ilea txukundu….. Nik, dena den, alderantzizkoa egiten dut: lehenengo makillaje gelara joaten naiz, eta gero jantzi. Honen ondoren, gelatxo batean sartzen gara eta ordu laurden hogei minutu erabiltzen ditugu entseatzen. Gero, gauza bera platoan platoan, kamerekin pare bat aldiz. Jarraian grabatzen hasten gara. Hori oso erritmo bizia da, baino behin erritmoa hartuta… Gaur, Germanen pertsonaia egiten duenak esan du hemengo erritmoa hartuta, prest gaudela munduko edozein serie edo filmetan parte hartzeko, oso azkar aritzen garelako eta besteek mantsoago egiten dutelako lan.

Zer nahiago duzu antzerkia ala telebista? Bakoitzaren alde onak eta txarrak aipatuko dituzu? Hori askotan galdetzen duzue, zer nahiago dugun. Niri biak gustatzen zaizkit. Telebistak daukan gauzarik onena momentuz niretzat, hau oso pertsonala da aktore gehiengoek ez daukatelako nik daukadan zortea, bederatzi hilabetez jaten ematen didan lanpostu bat dudala. Pertsonaia bakar bat egin beharra daukat, gainera; beraz, eguneroko testua ikastearekin nahikoa izaten da. Horretaz gain, aukera daukazu, gaizki ateraz gero, moztu eta berriz ere errepikatzeko. Eta honek guztiak duen alde txarra, publikoaren erreakzioa ez duzula ikusten.

Antzerkia oso bestelakoa da. Aktoreok oso urduri jartzen gara zuzenean jasotzen duzulako publikoaren jarrera, baina horrela ikusten duzu gustatzen zaien ala ez. Publikoa nahiko jatorra izaten da eta harrera ona izaten du. Hori bizi izateko aukera ez da beste inon izaten, eta hori oso polita da. Okerrena izaten da hilabete edo hilabete eta erdi lan eta lan pertsonaia sortu nahian egoten zarela eta lan hori gogortxoa izaten da. Bestalde, politagoa da sormena dagoelako, baina askotan frustrazioak sortzen dizkizu ez duzulako nahi duzuna lortzen. Publikoaren aurrean zaudenez, hanka sartzeren bat egiten baduzu, edo momentuan konpontzen duzu edo ez dago beste aukerarik.

Lehen aipatu dudan bezala, egindako azken antzerkia, Si le ves a Lola dile que es rica izan da. Zer-nolako harrera izan du jendearengan? Si le ves a Lola dile que es rica antzezlana ere euskaraz egin dugu, Lola ikusten baduzu esan aberatsa dela. Nik uste dut harrera oso ona izan duela gauza ezberdina zelako: suspensea egiten dugu eta hori antzerki oso gutxitan egiten da, dramak edo komediak gehiago egiten direlako. Oso genero zinematografikoa da eta uste dut jendea harritu samar geratu dela, baina gustura. Ez dakit, azken finean, ni barruan nagoenez, ezin gehiago esan. Dena den, esan digute jendeari gustatu zaiola.

Azken urte hauetan jendea ez omen da hainbeste joaten zinemara, antzerkiarekin ere berdin gertatzen al da zure ustez? Zer egin daiteke jendea erakartzeko? Bada, egia esateko, ez dakit. Zinemarena uste dut gertatzen dela aukera handiagoa dagoelako etxean zinema edukitzeko. Gainera, garestia ateratzen da sei euro baino gehiago ordaintzen delako. Antzerkia ere garesti samar ateratzen da, eta gainera ez da hain erosoa. Hau da, gaur egun, hainbeste aukera izanda (telebista, zinema… ) eta gauza hain landuak emanda, hain errealistak, bada, ez da hain erraza jendea antzokietara erakartzea… Berez aspaldiko kontua dela uste dut teatrora ez joatearena, hemen ez dago diru-laguntza handirik; hala ere, guk asteburu honetan (elkarrizketa egin zen asteari egiten dio erreferentzia) jende dezente izan dugu antzerkian.

Zer egin daiteke? Gauza erakargarri bezala aurkeztu, eta uste dut hori egiten dela. Horretaz gain, txikiak garenean ere ohitu beharko gintuzten. Adibidez, gu txikiak ginenean ez ginen joaten; orain, berriz, nahiz eta ezetz pentsatu, jende gehiago joaten dela uste dut. Orain antzezlan gehiago daude eta orduan denetara joatea garesti ateratzen da. Gu oso pobre bizi izango ginateke antzerkian bakarrik lan eginda, baina joaten denarentzat oso garestia ateratzen da. Beti ez, ordea, udaletxeak laguntzak ematen dituelako. Hain garestia ez denean, hau da herrietara joaten garenean, antzokia bete egiten da.

Ba al daukazu pertsonaia edo antzerki zehatzen bat interpretatzeko gogoa? Oraintxe bertan zer gustatuko litzaizuke egitea? Oraintxe egiten ari naizena gustatzen zait. Hala ere, iaz estreinatu genuen Hor al zaude? antzezlana izan da niretzako bonboitxorik onenetakoa. Oraingoa ere bai, Lola ikusten baduzu esan aberatsa dela, obrarekin oso inpresio polita daukat, baina niri gehiago gustatzen zait Hor al zaude? Bestela, beti esan izan dut zerbait klasikoa egitekotan, pertsonaia gogorrak ditudala gogoko, hori bai, beraien gaiztakeriak justifikatuta daudenean. Medea bat, adibidez, “la mala malisima”… Horrelako pertsonaiak gustatzen zaizkit mami asko ikusten diedalako.

Hainbeste urte gora eta behera lanean, ziur nago gauza bitxi ugari gertatuko zitzaizkizula. Kontatuko al diguzu bakarren bat? Beti galdetzen dituzue horrelako gauzak eta orduan ez dira burura etortzen. Ez dakit, gauza asko gertatzen dira, batez ere telebistan. Lehen esan dugu bezala, mozteko aukera dagoenez, azkenean ez dira hain grabeak. Baina antzerkian gertatzen direnean, parra ateratzen zaizunean edo bat-batean argi gabe geratzen zenean, hori konpondu beharra dago nolabait. Ez dakit, adibidez, estropuz egiten duzula edo norbaitek lo hartu duela antzezteko garaian… Gogoratzen dut behin Madrilgo erakustaldi batean antzerkitxo bat egiten ari ginela. Narratzailearen pertsonaia egiten zuenak hasiera eta bukaera ematen zion antzezlanari. Antzezlana egin eta gero, gu zain geunden berak bukaera noiz emango, baina ez zen ateratzen lo hartuta zegoelako, lo seko! Horregatik, guk amaiera eman genuen: bata hasi, besteak jarraitu… Ez dakizu zer-nolako apurua. “Albert, Albert, Albert… ez dela azaltzen”, eta ez zen azaldu!

Pertsona ezaguna izanda, nola eramaten duzu kaletik zoazenean norbait begira geratzea? Nik ia ez dut kasurik egiten, ez naiz enteratu ere egiten. Donostian batzuetan gertatzen da, baina herrietara joaten zarenean gehiago. Batzuetan lagunek eta mutilak esaten didate: “Jo, Ainhoa, egin kasu begira dauzkazun horiei.” Baina deskonektatu egin beharra dago; bestela, ez nituzke egingo egiten ditudan gauzen erdiak. Egiten duzunean, egiten duzulako; eta egiten ez duzunean, egiten ez duzulako. Hoberena ahaztea da eta kalean norbaitek geldituz gero, autografo bat ematen diozu eta listo.

Bukatzeko, zu lanean aritu zaren obrei buruz hitz egin dugu. Zu ikusle bezala joaten zarenean, zer-nolako ikuskizunak dituzu gogoko? Momentuaren arabera. Komediak gustatzen zaizkit arinak eta politak izaten direnean, baina gauza poetikoak ere gustatzen zaizkit. Hala ere, gauza asko ditut gogoko. Begira, azken urte hauetan gehien gustatu zaidan obra Emakumeak itzarapean izan da. Denak emakumezkoak ziren eta gizonezko bat zegoen. Oso gauza polita zen, agian, emakume kontuak direlako, azkenaldian gauza horiekin nabilelako buruan. Obra hori ikusteko aukera baduzue, ikustera joan interesatuko zaizue eta.

Bada, hauxe izanda guztia, Ainhoa. Espero dut lan asko egiten jarraitzea eta arrakasta ugari lortzea. Mila esker euskaljakintzakooi tarte hau eskaini izanagatik. Zuei, aukera emateagatik.

Elkarrizketa bukatu ahala, eskerrak eman nizkion Ainhoari berriro ere tartetxo bat eskaintzeagatik. Oso atsegina iruditu zitzaidan, oso ondo hartu ninduen eta momentu oro aspaldiko lagunak izango bagina bezala jardun genuen. Zorte on, Ainhoa!