About lmerino

Author Archive | lmerino

Ekin kontsumoa murrizteari!

birziklapenaBirziklapen hitza entzutean burura etortzen zaiguna zera da: papera, plastikoa, beira eta horrelakoak birziklapen ontzietara botatzea hauekin berriz ere ontzi berriak, liburuak eta beste egin daitezen. Baina ezin dugu ahaztu badagoela beste birziklapen mota bat: objekturen bat zaharkitua geratzen bada, aldatu eta konpondu egiten da, eta berriz ere erabil daiteke.

Lehenengo terminoko birziklapena aspaldidanik ezagutzen dugu. Nahiz eta hasieran hiru zaborrontzirekin hasi, gizakion beharrak handitzen joan diren heinean, ontzi gehiago ezarri dira; hala nola, pilak, arropak, botika eta erabilitako olioa birziklatzeko ontziak.

Bigarren birziklapen motari dagokionez, oraindik oso gutxi ikusten da, baina bada hainbat enpresa horretan lanean. Prozesuak nahiko konplexuak izaten dira; izan ere, material guztia sailkatu egin behar baita. Sailkapen horren ondoren, material askok ez du ezertarako balio izango eta birrindu egingo dute, hondakin motaren arabera tratamendu bat edo bestea jasoz. Berriz ere erabiltzeko moduan dauden aparatuak, ordea, behar dituzten konponketak eta garbiketa sakonak jaso ondoren, bigarren eskuko objektu bezala saltzeko prestatuko dituzte. Ortuellan, esaterako, birziklapen mota hau jadanik egiten da.

Esandakoaren arabera, garbi dago etxetresna elektriko edota gailu teknologiko bat zaborretara botatzen dugun bakoitzean lan konplexua dagoela atzean. Hala eta guztiz ere, guk nahiago dugu aldiro-aldiro aparatu berriak erosi, besteak modaz pasatu direlako, eta zaharrak zaborretara bota. Hori horrela izanik, hori da lehenengo eta behin gerarazi beharko genukeena, ez baita beharrezkoa hain maiz gauzak aldatzen ibiltzea. Horrelako kasuetan ikus daiteke, nire ustez, zein erantzukizun kaskarra dugun.

Estatu mailan dagoeneko badaude enpresak etxetresna elektriko edo puntako teknologia gailuak konpontzen dituztenak, hauek birziklatzea oso kutsakorra baita. Tresna hauek birziklatu nahi badira, China inguruan dagoen herrialde batera bidaltzen dira, batez ere, Guiyura. Baina bertan hainbeste zabor dago, non metal eta azido toxiko asko aurki daitezkeen eguratsean. Honek guztiak bertako biztanleen osasunean eragina du, eta oso ohikoa da zorabioak, migraina, goragalea eta abar pairatzea. Izan ere, prozesu osoan zehar, ez dute inongo segurtasun neurririk hartzen, hau da, ez dute
erabiltzen ez eskularru, ez betaurreko, ezta maskararik ere.

birziklatuGuiyu da zabor elektroniko gehien duen herrialdea; izan ere, lurralde garatu askori, hots, Estatu Batuari, Kanadari, Japoniari…merkeagoa egiten zaie aparatu hauek guztiak horrelako herrialdetara bidaltzea, beraien ingurumena kutsaduratik babestuz.

Ez da hori bakarrik, lurretik pixka bat aldenduz gero, beste kutsadura kasu batzuekin egingo dugu topo. Espaziora bidaltzen diren sateliteekin zabor espaziala sortzen dugu, esaterako. Hau ere gure gehiegizko kontsumismoaren ondorio da; izan ere, espazioko satelite asko ipintzen dira telebista ikusteko, GPSak seinaleak jasotzeko… Uneoro teknologia berritu egiten da eta aplikazio berriak ateratzen dira. Horren ondorioz, aipatu ditugun tresna elektronikoen antzera, sateliteak ere zaharkituta geratzen dira. Honek esan nahi du espazioan dauden satelite askok ez dutela inongo funtziorik betetzen ez daudelako aktibatuta; halere, bertan jarraitzen dute.


Besterik gabe, adierazi nahi dudana da kontziente izan beharko genukeela sortzen ari garen zabor guztiaz, lurrekoa nahiz espaziokoa. Horregatik saiatu behar dugu ahal den zabor gutxien sortzen, eta zabor hori berrerabilgarri izanez gero, erabiltzen jarraitu beharko genuke. Halaber, etxeko zerbaitek ez badu erabilerarik, birziklatzera eramatea izango da aukerarik onena, nahiz eta prozesu honek kutsadura eragin.

Comments { 0 }

Kilkerren hotsak – EDORTA JIMENEZ

Edorta Jimenez 1953ko azaroaren 8an jaio zen Mundakan. Magisteritza ikasi eta idazteaz gain, hainbat dokumental egin ditu telebistarako. Halaber, Egin, Gara, Egunkaria, Berria eta EITBn Ibili da kolaboratzaile Edorta Jimenezgisa. Eta horretaz gain, telebistan gidoilari lanetan jardun du, besteak beste, ondorengoetan: Hau komeria, Goenkale, Beti eskamak kentzen…

Idazteko garaian, hiru estilo jorratu ditu gehienbat: poesia, eleberria eta narratiba, estilo bakoitzeko hainbat obra idatziz. Aipatu beharra dago poesian Omar Nabarro izenez ezagut dezakegula; izan ere, bere hainbat poema izen horrekin sinatu ditu. Bere lan guztiak euskaraz idatzi ditu, baina horietako batzuk erdarara itzuliak izan dira. Duela gutxi, gainera, Arantxa Urretabizkaia eta Edorta Jimenez Alemaniara joan dira Arantxaren Koaderno gorria eta Edortaren Kilkerren hotsak liburuak aurkeztera, alemanera itzuliak izan direlako. Bere azken obra Ispiluaren kalteak izan da. Liburu asko argitaratu ditu, baina oraindik bide luzea gelditzen zaio Edortari.

Esan bezala obra ugari idatzi arren, ni Kilkerren hotsak eleberriaz arituko naiz. Historiaren hasieran bi pertsonaia azaltzen dira: Bisitaria eta Uriarte. Hauek kontakizun osoan zehar agertuko dira. Lehenengo momentutik badakigu Gerra Zibila izango dela gai nagusiena, bi pertsonaia hauen bitartez murgiltzen gara egoera horretan. Uriarte gobernuko espioi da eta misio bat bete beharko du; hori betetzea izango da bere zereginik nagusiena. Bisitariak asko lagunduko dio. Halere, horren truke, gauza asko jakin nahiko ditu gudaz eta galdera asko egingo ditu. Horrela, gertakizunak eta datuak Bisitariari azaltzen dizkion heinean, irakurleak datu horiek guztiak jasotzen ditu. Beraz, idatzi osoan zehar Gerra Zibilaren datu ugari emango ditu, horietako gehienak benetakoak:

Baina gerraren legeetan legerik gogorrena zein da-eta nolabait desagertua dela jakitea da, desagertu hitz horrek zer esan nahi duen jakin gabe. Hilik? Preso? Ihes egina? Denborak argituko zuen hori ere.

Tokiei erreparatuz gero, Billano herria da istorioan azalduko dena; izan ere, Uriarte bertako bunker batean ezkutatuko da gerra pixka bat lasaitu arte. Plentziako kasinoa ere pare bat aldiz aipatuko da, bertan elkartuko delako Uriarte kazetari eta argazkilari batzuekin, trago batzuk hartuz, gudaz hitz egiteko. Baina Bilbo izango da tokirik garrantzitsuena eta bertan gertatuko da akzio gehiena. Gainera, benetan existitzen diren tokiak aipatuko ditu: Iturribide kalea, El Arenal, Bilboko kafea…

Kilkerren hotsakPertsonaiei begira, nagusiez gain, pertsonaia ez hain garrantzitsuek ere parte hartuko dute liburuan. Izan ere, kazetari eta argazkilari asko agertuko dira eta hauek izango dira gerraren frogak nolabait dituztenak, beraien kamerekin edo begiekin ikusi izango dutelako gudak sortutako hondamendia. Lehengo harira, pertsonaia nagusiena Uriarte dugu, eta istorio osoak bere inguruan biratuko du. Lehenik, Alejandro Mallota alkatearen fusilamendua aztertuko du. Bigarrenik, misioa burutzeko, uneoro jendearekin hitz egingo du informazioa, datuak… lortu nahian. Bukatzeko, amodiozko istorio bat bizi izango du. Amodiozko istorio horretan, Elena agertuko zaigu. Ez da ohiko amodiozko istorioa izango; izan ere, Uriartek hasieran ez du jakingo Elena emakume ezkondua dela, senarra gerran dagoen bitartean Uriarterekin egoteaz baliatzen dena. Sinbadek ere zeresan handia izango du eleberrian, berak esango baitizkio misioaren nondik norakoak. Misio hori barku batean ahal dituen faxista gehienak sartzea izango da, faxista gutxiago egoteko euren inguruan. Bestalde, Bisitaria, lehen esan bezala, eleberri osoan zehar azalduko da eta asko lagunduko dio Uriarteri, aurkikuntzaren bat ere egingo duela.

Arestian aipatutako pertsonaiak izango dira garrantzitsuenak. Halere, hain garrantzitsuak izango ez diren beste hainbat aurkituko dugu: Lauaxeta, Noel Monks, George Steerren, Bruno Mendiguren, Jay Allen, Robert Capa… Azken hau oso ezaguna da hainbat argazki oso famatu egin izanagatik. Ez dugu George Steerren ahaztu behar, berak idatzi baituzen El arbol de Gernika. Narrazio guztiak benetako pasarte asko ditu, eta pertsonaiak ez dira gutxiago izango; izan ere, hiru pertsonaia izan ezik -Uriarte, Bisitaria eta Elena-, beste guztiak errealak baitira.

Kapituluen antolaketari dagokionez, batetik bestera lotura garbia mantentzen dela esan daiteke. Kapitulu batean kontakizun batekin hasten bada, hurrengoan lotura mantentzen da, nahiz eta batzuetan ez izan jarraipena. Beste hainbat kasutan, gudako data bat jarriz, gertaeraren bat gogoratzen hasten da eta pixkanaka berriro ere kontakizunarekin jarraitzen du. Datak jartzen dituenean, askotan iraganera eramaten gaitu; hortaz, esan dezakegu argumentua ez dela guztiz lineala.

Narratzailea barruan dago eta nobela osoan zehar berak egiten ditu kontakizun guztiak; horrela, istorioarekiko hurbiltasuna sumatzen dugu. Pena bat da bakarrizketaren bat ez egotea, horrek pertsonaia hobeto ezagutzera eramango gintuelako.

Gehiena narrazio bada ere, elkarrizketak ere garrantzia hartuko du; izan ere, elkarrizketa moduan datozen pasarteei esker datu asko lortuko baitugu. Pena da toki nahiz pertsonen deskribapenik ez egotea. Hauen falta sentitu dut; agertu agertzen dira, baina gehienbat gertaeraren bat azaltzeko:

Bitartean bonbetako batzuk gertu-gertuan ajusten zirela igarri nuen. Geltokirako bidean kalteetako batzuk ikusi genituen. Iturbide kaleko gordeleku bat , auzotar batek etxekoentzat egina zena, airean joana zen. Zaurituen alargunak ala hildakoen gorpu zatiak, ez dakit zer egin zitzaidan mingarriago…

Amaitzeko, esan beharra dago kontakizun historikoak gogoko dituztenentzat oso aproposa dela liburu hau. Nire ustez, horrelako istorioak oso egokiak dira pasatako garai bateko bizitza, pentsamenduak, gertaerak, jendea… ezagutzeko. Gainera, jakinda istorioa egiteko dokumenturen bat eta hainbat pertsonaia errealak direla, garai haietan murgiltzea errazago egiten zaigu. Dena den, kontakizunak badu ezaugarriren bat edo beste batere gustatu ez zaidana: gertakari batez hitz egiten hasten da, eta denbora luze batean eten egiten du kontaketa hori beste batekin jarraitzeko. Hori, esan bezala, ez zait batere gustatu. Bestalde, askotan data eta informazio gehiegi sartu izan dituenez, batzuetan eleberria pisutsuegia egin zait. Beraz, lehen esan bezala, gai historikoak gustukoak badituzue, liburu hau aproposa izango da zuentzat.

Aurreko guztia osatze aldera, hemen duzue autoreari Kilkerren hotsei buruz egindako galdeketa eta liburuaren kritikaren bat.

Comments { 0 }

Ainhoa Aierbe, Goenkaleko kubatarra: “Pertsonaia gogorrak ditut gustuko”

Arratsaldeko bostetan geratu ginen Ainhoa Aierberekin bulebarreko kioskoan. Bera ailegatu baino lehenago urduri samar banengoen ere, berehala lasaitu nintzen berarekin hitz egiten hasi nintzenean. Eguraldi euritsu eta haizetsua genuen Donostian, eta elkarrizketa kafetegi batean egingo genuela erabaki genuen. Bertakoei baimena eskatu ondoren, tramankulu guztiak atera eta kamera grabatzeko prestatu genuen. Elkarrizketa hasi baino lehenago, Ainhoak eta biok hitz egiten jardun genuen kafea hartzen genuen bitartean, ondoren lanari ekin genion.

ainhoa-laura

Ainhoa Aierbek Goenkalen egiten du lan aspaldidanik, Leonor da. Nahiz eta jende gehienak telesail honetatik ezagutu, antzerki munduan ere asko ibilitakoa da: Hau komeria, Ai ama!, ezetz lepoan jarri, Por los pelos… Azkenaldian, beste antzerki batean dago: Si le ves a Lola dile que es rica. Baina has gaitezen hasieratik.

Nola eta noiz konturatu zinen aktore izan nahi zenuela? Prestakuntzaren bat jaso duzu? Nola hasi nintzen eta noiz jakin nuen antzezle izan nahi nuela? Txikitatik izan naiz “teatrera” samarra. Etxean bihurrikeria pila eta antzerkiak egiten nituen gauzak lortzeko. Gero, COUn nengoela, Antzerkia ikasgaia izan nuen. Gauzak horrela, zaletzen hasi nintzen eta horrela murgildu nintzen aktoreen munduan. Jarraian, eskola batean sartu nintzen eta ondoren Madrilera joan nintzen.

Goenkale telesailean lan egin baino lehen, zertan aritu zinen? Kantatzen ibili nintzen. Geroago, antzezlan musikal bat ere egin nuen, Easoko ederra. Euskal Herrian ibili ginen antzezten. Musikalaren zuzendaria Goenkalen ari zen lanean, eta berak deitu ninduen telesailean sartzeko.

Goenkalen aspaldidanik zaude, ia ez dituzu gogoratuko zure hasierak. Nola sartu zinen? Ze proba egin zizuten sartzeko?
Gogoratzen ditut nire hasierak, bai. Kubatar baten papera egiteko eskatu zidaten. Zuzendariarekin “monologotxo” bat prestatu nuen kubatar baten papera eginez. Nire eginbeharra pertsona bati eskua irakurtzea zen. Gainera, Joxemarirekin sartu nintzen. Nola ez naiz gogoratuko, ba, Mikel Garmendiaz!

Leonor pertsonaia eman zizutenean, nola moldatu zinen kubatar baten itxura, azentua… lortzeko? Piskatxo bat kostatu zitzaidan, egia esateko. Lan hori Agurtzane Intxaurragarekin landu nuen, eta janzkeraz telebistakoak arduratzen ziren.

Goenkalen etengabe sartzen dira pertsonaia berriak, eta aurten ere horrela izan da. Nolako eragina du zure lanean pertsonaiak telesailetik joan eta berriak etortzeak? Ze eragina daukan nire pertsonaian edo niregan?

Zeure lanean. Aurreko urtean ez zuen eragin handirik izan, nire nukleoa gutxi gorabehera mantendu egin zelako. Baina, hasieran, bada pittin bat gogorra, pertsonaia berriak sartzeko beste batzuek atera behar dutelako. Agur horiek ez dira errazak izaten. Gero, pertsonaia berriak sartzen direnean, berriro egin beharra dago engranaje guztia. Hasieran gogorra da, baina haize freskoa ematen dute, eta, harreman ona baldin badago, gustatzen zait. Dena den, denak batera sartzen direnean, oso gogorra izaten da aldaketa handia delako eta taldea osatzea ez delako erraza izaten. Horretaz gain, berriro ohitu behar duzu besteen manietara eta besteen lan egiteko erara. Behin ohitzen zarenean, berriz ere martxa hartzen duzu eta gustura zaude.

goenkaleGogorrak al dira grabazioak? Adieraziko al zeniguke nolakoa den grabazio egun bat. Niri ez zaizkit gogorrak egiten, hori bai, oso erritmo bizia daramagu. Kontuan hartu batez beste egunero kapitulu bat grabatzen dugula. Nik uste dut Espainiako estatuan edo Frantzian martxa honetan ez duela inork lan egiten. Kapitulu bakoitzak hamazazpi sekuentzia baditu, guk hamazazpi sekuentziak egiten ditugu egunean. Lanera, zazpiak laurden gutxitan sartzen gara. Lehenengo, aldageletara joaten gara janztera. Ondoren, makillaje gelan sartzen gara eta bertan makilatu, ilea txukundu….. Nik, dena den, alderantzizkoa egiten dut: lehenengo makillaje gelara joaten naiz, eta gero jantzi. Honen ondoren, gelatxo batean sartzen gara eta ordu laurden hogei minutu erabiltzen ditugu entseatzen. Gero, gauza bera platoan platoan, kamerekin pare bat aldiz. Jarraian grabatzen hasten gara. Hori oso erritmo bizia da, baino behin erritmoa hartuta… Gaur, Germanen pertsonaia egiten duenak esan du hemengo erritmoa hartuta, prest gaudela munduko edozein serie edo filmetan parte hartzeko, oso azkar aritzen garelako eta besteek mantsoago egiten dutelako lan.

Zer nahiago duzu antzerkia ala telebista? Bakoitzaren alde onak eta txarrak aipatuko dituzu? Hori askotan galdetzen duzue, zer nahiago dugun. Niri biak gustatzen zaizkit. Telebistak daukan gauzarik onena momentuz niretzat, hau oso pertsonala da aktore gehiengoek ez daukatelako nik daukadan zortea, bederatzi hilabetez jaten ematen didan lanpostu bat dudala. Pertsonaia bakar bat egin beharra daukat, gainera; beraz, eguneroko testua ikastearekin nahikoa izaten da. Horretaz gain, aukera daukazu, gaizki ateraz gero, moztu eta berriz ere errepikatzeko. Eta honek guztiak duen alde txarra, publikoaren erreakzioa ez duzula ikusten.

Antzerkia oso bestelakoa da. Aktoreok oso urduri jartzen gara zuzenean jasotzen duzulako publikoaren jarrera, baina horrela ikusten duzu gustatzen zaien ala ez. Publikoa nahiko jatorra izaten da eta harrera ona izaten du. Hori bizi izateko aukera ez da beste inon izaten, eta hori oso polita da. Okerrena izaten da hilabete edo hilabete eta erdi lan eta lan pertsonaia sortu nahian egoten zarela eta lan hori gogortxoa izaten da. Bestalde, politagoa da sormena dagoelako, baina askotan frustrazioak sortzen dizkizu ez duzulako nahi duzuna lortzen. Publikoaren aurrean zaudenez, hanka sartzeren bat egiten baduzu, edo momentuan konpontzen duzu edo ez dago beste aukerarik.

Lehen aipatu dudan bezala, egindako azken antzerkia, Si le ves a Lola dile que es rica izan da. Zer-nolako harrera izan du jendearengan? Si le ves a Lola dile que es rica antzezlana ere euskaraz egin dugu, Lola ikusten baduzu esan aberatsa dela. Nik uste dut harrera oso ona izan duela gauza ezberdina zelako: suspensea egiten dugu eta hori antzerki oso gutxitan egiten da, dramak edo komediak gehiago egiten direlako. Oso genero zinematografikoa da eta uste dut jendea harritu samar geratu dela, baina gustura. Ez dakit, azken finean, ni barruan nagoenez, ezin gehiago esan. Dena den, esan digute jendeari gustatu zaiola.

dilealolaAzken urte hauetan jendea ez omen da hainbeste joaten zinemara, antzerkiarekin ere berdin gertatzen al da zure ustez? Zer egin daiteke jendea erakartzeko? Bada, egia esateko, ez dakit. Zinemarena uste dut gertatzen dela aukera handiagoa dagoelako etxean zinema edukitzeko. Gainera, garestia ateratzen da sei euro baino gehiago ordaintzen delako. Antzerkia ere garesti samar ateratzen da, eta gainera ez da hain erosoa. Hau da, gaur egun, hainbeste aukera izanda (telebista, zinema… ) eta gauza hain landuak emanda, hain errealistak, bada, ez da hain erraza jendea antzokietara erakartzea… Berez aspaldiko kontua dela uste dut teatrora ez joatearena, hemen ez dago diru-laguntza handirik; hala ere, guk asteburu honetan (elkarrizketa egin zen asteari egiten dio erreferentzia) jende dezente izan dugu antzerkian.

Zer egin daiteke? Gauza erakargarri bezala aurkeztu, eta uste dut hori egiten dela. Horretaz gain, txikiak garenean ere ohitu beharko gintuzten. Adibidez, gu txikiak ginenean ez ginen joaten; orain, berriz, nahiz eta ezetz pentsatu, jende gehiago joaten dela uste dut. Orain antzezlan gehiago daude eta orduan denetara joatea garesti ateratzen da. Gu oso pobre bizi izango ginateke antzerkian bakarrik lan eginda, baina joaten denarentzat oso garestia ateratzen da. Beti ez, ordea, udaletxeak laguntzak ematen dituelako. Hain garestia ez denean, hau da herrietara joaten garenean, antzokia bete egiten da.

Ba al daukazu pertsonaia edo antzerki zehatzen bat interpretatzeko gogoa? Oraintxe bertan zer gustatuko litzaizuke egitea?
Oraintxe egiten ari naizena gustatzen zait. Hala ere, iaz estreinatu genuen Hor al zaude? antzezlana izan da niretzako bonboitxorik onenetakoa. Oraingoa ere bai, Lola ikusten baduzu esan aberatsa dela, obrarekin oso inpresio polita daukat, baina niri gehiago gustatzen zait Hor al zaude? Bestela, beti esan izan dut zerbait klasikoa egitekotan, pertsonaia gogorrak ditudala gogoko, hori bai, beraien gaiztakeriak justifikatuta daudenean. Medea bat, adibidez, “la mala malisima”… Horrelako pertsonaiak gustatzen zaizkit mami asko ikusten diedalako.

Hainbeste urte gora eta behera lanean, ziur nago gauza bitxi ugari gertatuko zitzaizkizula. Kontatuko al diguzu bakarren bat?
Beti galdetzen dituzue horrelako gauzak eta orduan ez dira burura etortzen. Ez dakit, gauza asko gertatzen dira, batez ere telebistan. Lehen esan dugu bezala, mozteko aukera dagoenez, azkenean ez dira hain grabeak. Baina antzerkian gertatzen direnean, parra ateratzen zaizunean edo bat-batean argi gabe geratzen zenean, hori konpondu beharra dago nolabait. Ez dakit, adibidez, estropuz egiten duzula edo norbaitek lo hartu duela antzezteko garaian… Gogoratzen dut behin Madrilgo erakustaldi batean antzerkitxo bat egiten ari ginela. Narratzailearen pertsonaia egiten zuenak hasiera eta bukaera ematen zion antzezlanari. Antzezlana egin eta gero, gu zain geunden berak bukaera noiz emango, baina ez zen ateratzen lo hartuta zegoelako, lo seko! Horregatik, guk amaiera eman genuen: bata hasi, besteak jarraitu… Ez dakizu zer-nolako apurua. “Albert, Albert, Albert… ez dela azaltzen”, eta ez zen azaldu!

ainhoa-aierbePertsona ezaguna izanda, nola eramaten duzu kaletik zoazenean norbait begira geratzea? Nik ia ez dut kasurik egiten, ez naiz enteratu ere egiten. Donostian batzuetan gertatzen da, baina herrietara joaten zarenean gehiago. Batzuetan lagunek eta mutilak esaten didate: “Jo, Ainhoa, egin kasu begira dauzkazun horiei.” Baina deskonektatu egin beharra dago; bestela, ez nituzke egingo egiten ditudan gauzen erdiak. Egiten duzunean, egiten duzulako; eta egiten ez duzunean, egiten ez duzulako. Hoberena ahaztea da eta kalean norbaitek geldituz gero, autografo bat ematen diozu eta listo.

Bukatzeko, zu lanean aritu zaren obrei buruz hitz egin dugu. Zu ikusle bezala joaten zarenean, zer-nolako ikuskizunak dituzu gogoko? Momentuaren arabera. Komediak gustatzen zaizkit arinak eta politak izaten direnean, baina gauza poetikoak ere gustatzen zaizkit. Hala ere, gauza asko ditut gogoko. Begira, azken urte hauetan gehien gustatu zaidan obra Emakumeak itzarapean izan da. Denak emakumezkoak ziren eta gizonezko bat zegoen. Oso gauza polita zen, agian, emakume kontuak direlako, azkenaldian gauza horiekin nabilelako buruan. Obra hori ikusteko aukera baduzue, ikustera joan interesatuko zaizue eta.

Bada, hauxe izanda guztia, Ainhoa. Espero dut lan asko egiten jarraitzea eta arrakasta ugari lortzea. Mila esker euskaljakintzakooi tarte hau eskaini izanagatik. Zuei, aukera emateagatik.

Elkarrizketa bukatu ahala, eskerrak eman nizkion Ainhoari berriro ere tartetxo bat eskaintzeagatik. Oso atsegina iruditu zitzaidan, oso ondo hartu ninduen eta momentu oro aspaldiko lagunak izango bagina bezala jardun genuen. Zorte on, Ainhoa!

Comments { 0 }
-->