Archive | solasean

Karlos Redondo zaletasun ugari dituen pertsona da eta berarekin elkarrizketa luze eta sakona egitea ez da batere zaila, gauza ugari baitu esateko. Bere zaletasun batzuk aipatzeko, perretxikozale amorratu edota arte ederren mireslea dela esan dezakegu. Eta nahiz eta bere lanak jarduera hauek guztiak egiteko denbora gutxi utzi, ahal duenean, mendira joaten da bere saskia eta egurrezko makila lagun dituela perretxiko bila. Une anitz eskaintzen dio bere lanari; izan ere, enpresa bateko buru izateak ardura handia eskatzen baitu eta, hori dela eta, lana erruz egin behar izaten du.

1947ko urriaren 10ean jaio zen Ordizian. Ikasketak Donostiako Ingeniaritzako Goi eskolan egin zituen hemeretzi urte zituela hasita. Honen ostean, Industri Ingeniaritzako ikasketak amaituta, Goierriko Goi eskolan aritu zen lanean urtebetez. Prestakuntza aberatsa jaso ondoren, 1973. urtean Arrasatera joan zen. Urtebete geroago, Ikerlan enpresa izango zena sortu zuten, bera eta beste bost kideren artean. Hasieran, ikerlari jardueratan aritu zen, eta elektronika nahiz sentsoreen inguruan lan eginez urte dezente eman zituen. Gauzak horrela, gero eta ardura handiagoko karguetara iritsi zen. Esperientzia lagun zuen eta, hori dela eta, ikerlarien buru izatera ere ailegatu zen. Beranduago, Ikerlaneko zuzendari nagusia izendatu zuten, gaur egunera arte.

Bere ikasketak eta lanaren nondik norakoaren ibilbide luzea labur azaldu ostean, azken urte hauetan Ikerlan Teknologi Ikertegiak egin dituen ikerketa eta proiektu berri edota garrantzitsuenak azalduko dizkizuet, bertako zuzendari nagusiari egindako elkarrizketaren bidez.

Zer-nolako bilakaera izan du Ikerlan Teknologi Ikertegiak bere sorreratik?
Hogeita hamar urte igaro dira aurrerapauso handi hori eman genuenetik, hau da, sei ikerlari horiek Arrasateko Goi eskola politeknikotik atera eta, gogo biziz, enpresa honi bizitza eman genionetik. Aldaketak egon dira, gizarte berrietara moldatzeko beharrezkoak baitira; gehienbat teknologia berrien laguntza nabaritu dugu azken urte hauetan, honi esker enpresa handituz joan da.

Nola azalduko zenuke hitz gutxitan zer den Ikerlan eta zertan diharduen?
Ikerlanek enpresekin lankidetzan jarduten du, hauei duten berritzeko gaitasunari irtenbide sortzaile eta eraginkorrak eskainiz, honela, produktuen garapena hobetu dezaten. Beraz, Ikerlan Ikertegiari zerbitzua eskainiko dion enpresaren ezaugarriak ezagutzera eramaten dio; honela, teknologia eta metodologia egokia erabiliz, enpresa bakoitzari zerbitzu onena eskaintzeko.

Zer-nolako baliabideak dituzue zuen ikerketak edo orokorrean zuen lana betetzeko?
Errekurtso nagusiena gizakiaren gaitasuna dugu, 190 ikerlari eta 60 teknikari espezializatuz osatzen da langileria. Horrez gain, bekadun edota zerbitzu eskaintzetan dihardutenak ere badaude. Bi egoitza ditugu, nagusiena Arrasaten, non bertan produktuen garapenerako unitateak edota diseinu eta produkzioaren prozesuak garatzen diren eta, bigarrena, Araban dago kokatuta. Bertan, aldiz, energia lantzen dugu. Laborategien laguntzaz, gure lanaren eraginkortasuna areagotzen dugu, egunetik egunera handiagotuz.

Zentro teknologikoak ez dira oso ezagunak jendearentzat. Nola igorriko zenioke jendeari, adibide garbien bidez, zuen lanaren emaitza?
Ez da erraza jendeari horrelako guneetan egindako lanaren emaitzak zeintzuk diren ikusaraztea. Esate baterako, gure eguneroko bizitzan erabiltzen ditugun produktu edo aplikazio ugarietan, Ikerlanek, beste enpresekin lankidetzan jardunez, bere teknologia eskaini du produktuaren bilakaerarako. Honela, bai etxebizitzetan, adibidez, Fagor etxetresna elektriko edota Orona igogailuetan, bai bidaietan, aireportu eta tren geltokietan, baita Irizar autobusetan ere, gure teknologiaren laguntzari esker, produktu horiek hobeki garatu dira.

Ikerketa ugari egin duzue hogeita hamar urte hauetan, baten bat aipa al dezakezu?
Kasu bat aipatzeko, zuntz adimendunak eta garbikorrak lantzen ibili gara azkeneko urte hauetan. Gero eta ohikoagoa izango da, gure txaketa edota kamisetako mahukatik, MP3a eta sakelako telefonoa kontrolatzea. Beste bitxikeria bat aipatzeko, edozein gurasok jakin dezake bere semeak sukarrik ba ote duen, bere arroparen kolorea ikusteaz bakarrik. Batek daki, agian, hemendik hamar urtera horrelako zuntzek gure bizitza erraz dezakete.

Enpresekin lankidetzan aritzen zarete zuen helburuak betetzeko, baina egiten al duzue bereizketarik enpresak aukeratzerakoan?
Ikerlanek estuki jarduten du lankidetzan adostutako enpresarekin. Hori dela eta, ongi ezagutu behar ditugu bakoitzak dituen ezaugarriak eta kasu bakoitzari behar zaion teknologia edota metodologia egokia erabili. Edozein modutan ere, edonolako enpresarekin aritzen gara; dena den, garraio eta energiarekin lan egiten duten sektoreei eskaintzen dizkiegu zerbitzu gehienak.

Zein da gerora begira gehien landuko duzuen eremua?
Teknologiaren ezarpena osasunean da, eta izango da, gerora begira Ikerlanen ikerketen betebeharretako bat. Gure helburuetako bat etxebizitzetara osasun zerbitzuak arretaz igortzea da; esate baterako, ezindu edota gaixoei beraien etxeetara ahalik eta azkarren zerbitzua eskaini, osasun zentroetara joateko beharra izan ez dezaten. Horretarako, teknologia berrien erabilera nahitaezkoa da. Beste eginkizunetako bat mikroteknologia edo adimendun sistema miniaturizatuak hobetzea da, jada eremu hau lantzen hasiak gara eta aurrerapauso handiak eman ditugu.

Ikerlari izatetik, taldeko buru izatera iritsi zinen eta, ondoren, Ikerlaneko zuzendari nagusia izatera. Lan gogorra al da enpresa bateko buru izatea?
Nik ez nuke esango lan bat bestea baino gogorragoa denik, bakoitzak bere zereginak ditu eta horrek agian desberdintzen gaitu. Urte asko daramatzat Ikerlanen eta lan handia egin dut bai ikerlari nintzenean, bai zuzendari lanetan ere. Enpresako buru izateak, bere abantailak eta desabantailak ditu, une latzak eta gozoak igaro ditut, baina gustura nago egin dudanarekin.

Noiz arte jarraituko duzu Ikerlan Teknologi Ikertegiko buru lanetan?
Hogeita hamar urte eman ditut lan honetan, oraindik ere badut nahiko sasoia jarraitzeko, baina atseden hartzeko ordua iritsi zaidala uste dut. Aurten jubilatuko naiz, zehatzago esateko, abenduan; honela, generazio berriei ateak zabalik utziko dizkiet, lan gogorra eginez sortu duguna, berritu eta aurrera eraman dezaten.

Horren haritik, lana uztean denbora libre gehiago edukiko duzu; beraz, zeri eskainiko diozu denbora?
Betidanik gustatu izan zaizkit arte ederrak, asko landu dudan zerbait da. Hemendik aurrera ordu gehiago igaroko ditut arte ederren munduan murgilduta. Orain arte, mendira askotan joan naiz perretxiko bila. Denbora gehiago izateak lagunduko dit nire zaletasunaz gozatzen. Gauzak horrela, arte ederrak eta mikrologia landu nahi ditut , inoiz landu ez ditudan bezala.

Eskerrak eman nahi dizkiot nire osaba Karlosi bere lanbidea zein den eta nolakoa den erakusteagatik. Horretaz gain, lana uzten duenean une gozoak igaro ditzala opa diot.

Aimar Olaizola Apeztetxea, Olaizola II.a izenaz ezaguna, (Goizueta, Nafarroa, 1979ko azaroaren 13a) Asegarce enpresako pilotari profesionala da eta aurrelari bezala aritzen da. Bere garaipen-zerrenda ezin hobea dela esan daiteke, hamaika aldiz atera baita garaile han-hemengo partiduetan. Hona hemen arrakasta horietako batzuk: banakako txapelketan, 2005 eta 2007. urteetan izan da garaile, lau eta erdiko txapelduna 2002, 2004 eta 2005ean, bigarren mailako banakako txapelduna 1999an, binakako txapeldunordea 2003an eta banakako txapeldunordea 2003 eta 2006an. Nafarroako txapelduna ere izan da lau eta erdiko txapelketan 2005ean. Hau guztia kontuan izanda eta ezagutzeko nuen grinak bultzatuta, Goizuetarantz abiatu nintzen aurreko astean euskaljakintzarako elkarrizketa egitera…

Aimar, nola hasi zinen pilotan? Zure anaia Asierrek zerikusia izan al zuen erabaki hartan?
Litekeena da baietz, anaia hor izateak niregan eragina izango zuela uste dut. Bera ni baino lau urte zaharragoa da eta hori niretzat erreferentzia handia zen. Dena dela, ni zortzi urte nituela hasi nintzen pilotan. Hemen oso ohikoa zen pilotan jokatzea 2 frontoi baitauzkagu horretarako, eta lagun artean haur guztiok frontoian igarotzen genuen eguna. Esan dizudan bezala, zortzi urterekin hasi nintzen pilotan, baina txapelketekin bederatzi urte arte ez nintzen hasi. Egun osoa frontoian pasatzen nuen.

Gaur egun, Goizueta herria entzuten dugunean, guztiok lotzen dugu herria pilotarekin. Baina, zu hasi zinenean, horrela al zen edo herriak ospe hau lortu du, bai zu, bai anaia eta herrian dauden beste hainbat pilotariren ondorioz? Lehen ere horrela al zen?
Ez dakit. Zuk diozun bezala, herriak duen erreputazio hori nabaritzen da; hala ere, gure aurretik Goizuetak hainbat pilotari izan ditu: Loyarte, Lujanbio, Salaberri… Nik uste dut pilotariak beti izan ditugula hemen, alabaina, batzuk besterik ez dugu lortu profesional izatea.

Pentsatzen dut edonork bezala, hasi zinenean, izango zenuela pilotariren batenganako miresmena. Idoloren bat izan al duzu?
Nik beti esan ohi dut, txikia nintzenean, ez nuela pilotari bereziren bat buruan. Garai hartan onena, edo beti hor goian ikusten genuena Julian Retegi zen, batez ere, baita Ladis Galartza ere. Nolanahi ere, hamaika, hamabi, hamahiru urte inguru nituenetik Titin izan da. Orduan hasi zen Titin gailentzen. Beraz, bai Retegi eta bai Titin bereiziko nituzke.

Zure kasuan esan daiteke oso txikitatik nabarmendu zarela, ez profesionaletan bakarrik. Bai jubeniletan eta bai amateur zinela ere makina bat txapelketa irabazi duzu. Horren adibide da 1998. urtean irabazi zenuen 20 urtez azpiko Espainiako txapelketa. Ordurako zure buruak garbi al zuen profesional izan nahi zenuela, hau da, gaztetatik al zenuen argi ala denborak aurrera egin ahala konturatu zinen urrutira irits zintezkeela?
Nik, nire aldetik behintzat, betidanik izan dut ilusioa eta zortea ere alde izan dut beti, orain arte, behintzat. Zuk kontatu duzun bezala, txapelketa hori profesionaletan debutatu aurretik izan zen, baina ordurako nik firmatua nuen kontratu bat profesionaletan. Hura izan zen nire azkeneko txapelketa amateur mailan, eta banekien profesionala izango nintzela. Gero beste gauza bat da behin profesionaletara iritsita, hor goian aritzea edo ez. Orain arte zoria izan dut eta nire ilusioa bete dudala uste dut, hau da, profesionalen artean hobenen artean aritu naiz.

Gaur egun profesionala zara. Zenbat kostatu zaizu bertara iristea, hots, zeure buruak garbi ikusten duenean profesional izan nahi duela, zenbat sakrifizio, zenbat entrenamendu egin behar izan duzu bertara iristeko?
Sakrifizio askorik ez dut egin. Alde batetik, gustura egin dudan gauza izan da eta, bestetik, lehen agertu dudan bezala, betidanik herrian gazte-gaztetatik ikusi izan dugu pilota giroa. Ondorioz, partiduren bat banu, ezin nuen lagunekin parrandan irten, baina hortik aparte, oso gustuko dut pilota; beraz, ezin dut esan kexatzeko gauza dela.

Orain profesionaletan, denboraldiko egun arrunt batean, zenbat ordu eskaintzen dizkiozu pilotari? Edo, beste era batera esanda, nolakoa da zure egun normal bat? Sagardotegia ere hor dago… Nola lortzen duzu zure eguneroko lana egitea?
Pilota ez da beste kirol asko bezala antolatzen. Norberak bere erara prestatzen du urtea, eta nire kasuan, beti ez dut eraketa berdina eramaten. Egunero aritzen naiz trebatzen, bi orduz arituta nahikoa dela uste dut. Horrez gain, jana begiratu beharra dago, ezin duzu edozer gauza jan, pixka bat zaindu behar duzu zure burua. Hala ere, ez da beharrezkoa egunero bi orduz aritzea. Partiduak noiz diren begiratu behar da, eta horren arabera, fisio pixka bat egingo nuke, baita korrika eta, frontoira astean bi aldiz joatearekin nahikoa.

Zenbat irauten du denboraldiak?
Zer pilotako denboraldiak?

Bai.
Gure egutegiak urte osoa irauten du. Normalean, urtarrilean hasten da binakako txapelketekin. Binakako txapelketak bukatzen direnean, buruz buruko txapelketekin jarraitzen du. Hauek bukatutakoan, berehala, San Ferminak iristen dira, eta honekin batera, udako lehiaketak. Udako torneoak bukatzen direnean, lau eta erdiko torneoak hasten dira eta, amaitutakoan, berriz ere binakako txapelketak hasten dira. Urte guztian zehar daukagu partiduren bat. Garbi dagoena zera da: urte osoan ezin duzu forma berberan egon; horregatik, txapelketa garrantzitsu baterako prestatzen zara, adibidez, buruz burukoa edo lau eta erdikoa. Baina denboraldi bezala, nik uste dut urte guztia izaten dela. Oporrak ere normalean ez ditugu izaten. Asteburu bat libratu ohi dugu eta asteburu horretaz baliatuz, hamar egun edo hartzen ditugu eta horrela funtzionatzen dugu urte guztian.

Asko mugitzen al zarete, hau da, ni txirrindularitzan aritzen naiz eta neskek konkretuki asko bidaiatzen dugu. Egun batean Murtzian izaten dugu lasterketa, beste batean Gironan, hurrengoan Sevillan eta horrela urte osoan. Mugitzen dugun materiala ere oso garestia da eta nik badut izeba bat 3 urteko seme bat duena eta hark dio bere semea ez duela txirrindulari sartuko, pilotari baizik; horrela, praka txuri batzuk erosi eta dena egina duela.
(Aimarrek barre egiten du) Gureak ere gastuak baditu. Autoan asko ibili behar dugu, bizi zaren tokiaren arabera. Gure kasuan, adibidez, kilometro gehiago egin behar izaten dugu. Bestalde, urtean zehar berrogeita hamar mila kilometro inguru egiten ditugu. Zuk adierazi duzun bezala, ez dira hain urruti, baina partidu asko jokatzen ditugu Iruñean… Urrutien jokatzen diren partiduak uda partean izaten dira. Soria inguruan eta Madril inguruan ere izaten ditugu. Bestela, normalean, Euskal Herrian jokatzen dira, eta bertatik ateratzen bagara, ohikoena da Logroño edota Errioxan jokatzea. Entrenatzeko ere askotan mugitu egin behar izaten dugu, hitzaldiak eman beharra, gauza asko…

Esku pilotaren barruan, modalitate bat baino gehiago dago; binakakoa, buruz burukoa eta lau eta erdikoa. Zuk hauetatik zein daukazu gustukoen? Zergatik?
Gustukoena beti esaten dut lau eta erdikoa dela, baina garbi daukat garrantzitsuena buruz burukoa dela. Bai pilotariek eta bai ikusleek garrantzi handiagoa ematen die. Nik uste dut frontoian jende gehiago egoten dela eta, ez hori bakarrik, prentsaren aldetik ere “boom” gehiago ematen diotela. Beraz, laburbilduz, garrantzitsuena buruz burukoa da, baina niretzat, lau eta erdikoa.

Pilota hitza entzuten dugunean, burura etortzen zaigu denoi zuk egiten duzun modalitatea, esku-pilota, alegia, baina pilota berez esku pilotak, erremonteak eta palak osatzen dute. Zu noizbait aritu al zara horietan?
Palan lagunekin aritzen naiz oso gustura, eta horrela jokatzeko gustuko dut, baina oso gutxi ibiltzen naiz esku-pilotarentzat ez baita ona gero. Palan, profesionaletan aritzen diren bezala, ez dut probatu; ezta erremontean, ezta zestan ere. Pentsatzen dut probatuz gero, politak direla, bakarrik normalean guretzat ez direla bateragarriak.

Telebistan eta egunkarietan beti ikusten dugu, partidak baino lehen, aurretik, materiala hautatzen duzuela. Zein ezberdintasun dago material horien artean? Bestelakotasun handia al dago? Zuk zertan nabaritzen dituzu?
Bai, pilotan jendea harrituta geratuko litzateke zein diferentzia dagoen material batetik bestera ikusiko balu. Normalean, guk hau egiten dugu txapelketak edo direnean: hiru egun aurretik bereiztu egiten ditugu pilotak. Normalki, pilotariek enpresei hartzen dizkiegu, eta gero, batzuetan hautatzaile bat izaten dugu, bi enpresa daudenez, enpresa bakoitzeko bost pilota hartuz. Bestela esanda, bost Asegarcekoak eta bost Aspekoak eta guk, gerora, bost horietatik gustukoenak hartzen ditugu. Gure aldetik behintzat, normalean, ez da arazorik izaten eta enpresen aldetik ere, zuk hartzen dituzun pilotekin, ez da arazorik izaten. Batzuetan, agian, aurkaria zure enpresakoa denean, baliteke enpresak hautatzea partiduaren arabera, bi aurkariak berdintzeko.

Aurtengo denboraldia ia bukatua duzu; beraz, datorren urteari begira zein helburu dauzkazu?
Nik atseginez sinatuko nuke aurtengoa bezalako urtea izatea. Lehenago erran dugun bezala, aurtengo txapelketarik garrantzitsuena buruz burukoa da. Hura irabaztea lortu nuen eta niretzat garrantzizkoa izango litzateke berriro hori irabaztea. Garbi dagoena da lau eta erdikoa asko gustatzen zaidala baita binakakoa ere. Nire aburuz, posible izanez gero, guztiak… bakarrik oso zaila dela hori lortzea. Horregatik, buruz burukoa irabaztearekin pozik geratuko nintzateke.

Partiduetan izaten al duzu zinginarri bereziren bat edo zerbait berezia?
Ez, normalean gauza horietako ez naiz oso “zaila”, askok izaten dituzte gauzak eraman beharra, maniak edo… Nik orain arte behintzat ez ditut erabili, baina ezin dizut esan zer egingo dudan hemendik aurrera nik ere ez baitakit.

Ba al duzu zerbait aipatzeko orain arte azaldu ez dena?
Nik, gutxi, baina zerbait aipatzearren profesionaletara pasa aurretik izan zen. Azkeneko partiduetako batean, Lesakako festatan jolastu genuen partidu bat eta hogeita bana berdindu eta utzi egin genuen partidua, bukatutzat eman genuen.

Ba al dago neska pilotaririk? Pentsatzen dut horiekin ere emakume txirrindularien antzera gertatuko dela, hau da, badagoela baina prentsan azaldu ere egiten ez direla eta inork ez dakiela han daudenik ere.
Bai, hala ere, nire iritzi txirrindularitzan gehiago ibiltzen dira. Adibidez, guk ikusten ditugu 12-13 urte arte ibiltzen direla baina gero arrazoi batengatik edo beste batengatik normalean utzi egiten dute. Ez da egoten segitzen duenik, ez dakit zergatik den. Izan daiteke eskuentzako eta, nahiko gogorra behar duzulako izan eta, agian, ba, ohikoagoa delako mutilek jokatzea. Hemen ikusten dira neskak jolasean, baina normalean, behintzat, 12-13 urtetik aurrera utzi egiten dute.

Ez al dago torneorik beraientzat?
Ez, nik uste, izatez, posible izango litzatekeela, baina normalean, egia esan, beraiek uzten dute. Horren adibide garbi bat nire lehengusu bat da. Berak jokatzen zuen, baina 12-13 urte inguru zituenean, utzi egin zuen. Ikusi izan dut neskaren bat jokatzen torneoren batean, baina normalean beraiek uzten dute…

Amaitzeko, Aimarri eskerrak eman baino ez, bihotz-bihotzez eskerrak eman bere etxean hartzeagatik. Azken momentura arte zalantzak izan ditut elkarrizketaren bideoa ipini ala ez (ez dut uste ama Hollywoodera eramateko arriskuan nagoenik!), baina azkenean, Maitek animatuta edo, jartzea erabaki dut. Beraz, aldez aurretik barkamena eskatuz, hurrengora arte agurtzen naiz.

[kml_flashembed movie="http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=8267513164655914625" width="400" height="326" wmode="transparent" /]

Anari Alberdi Azkoitian jaio zen 1971n. Gurasoek pianoa ikastera animatu zuten; halere, berak nahiago zuen bateria eta gitarra. Horregatik, ikasle garaian, bateria eta gitarra erosi eta bere lehen abestiak konposatu zituen. Pisukide batek ingeniaritza eskolan kontzertu bat egin behar zuela eta, bertan igo zen lehenaldiz agertoki batera. Bere lehen lana Anari 1997an argitaratu zuen, oso kritika onak jasoz. Bigarren diskoak, 2000.ean argitaratutako Habiak, rockera hurbiltzen du azkoitiarra. Oraingoz azkena den Zebra diskoan (2005) berak konposatu ditu abestiak eta hauen estiloa folk eta rocken artekoa da.

Arratsaldeko lau eta erdiak inguru izango ziren Ordiziako tren-geltokian Anariren zain nengoenean. Ez zen egun eguzkitsua, baina eguraldia ez zen txarra. Itxaroten ari nintzen bitartean, ikaskide batzuekin berbetan egon nintzen eta, hamar minutu igaro ondoren, hantxe agertu zen Anari bere furgoneta urdinean. Urte bat elkar ikusi gabe geunden eta besarkada handi bat eman nion. Ondoren Maite, euskarako irakaslea, agertu eta bere etxerantz abiatu ginen elkarrizketa egitera.

Anari azkoitiarra da eta hemen, Ordiziako Jakintza ikastolan, gaztelania eta frantseseko irakasle da, nahiz eta aurten beste zeregin batzuetan egon. Zuretzat zer da garrantzitsuagoa, irakasle izatea edo abeslari?
Garrantzitsuagoa, dudarik gabe, abeslaria. Niretzat irakaskuntza lana da. Egun batzuetan gehiago eta besteetan gutxiago gustatzen zaidana edo batzuetan hobeto eta besteetan okerrago egiten dudana, baina lana. Nik beti esaten dut loteria tokatuko balitzait, ez nintzatekeela lanera joango, baina bai abestera.

Orain abestea izugarri gustatzen zaizu, baina txikitatik izan al duzu abestea gustuko?
Ez. Nire amak hori esaten dit batzuetan: “Zu nondik nora hasi zara abesten?” Ni txikitan gehiago nintzen kirola egitekoa, baina solfeoa eta pianoa ikasten hasi nintzen besteak ere hasi zirelako, seguru asko, eta han jarraitu nuen. Baina niretzat erreferentzia ez dago txikitan, gehiago gaztetan dago. Gaztetan hasten naiz musika gehiago entzuten, eta nire gogoko musika entzuten hastea izango da musika egitera eramango nauena.

Noiz igo zinen lehenaldiz agertoki baten gainera?
Unibertsitateko azken urtean pisu batean bizi nintzen Jon Maia eta beste batzuekin -uste dut zure ikaskide batek egin diola Jon Maiari elkarrizketa– eta Jonek laguntzen zidan abestien hitzekin. Kontua da, pisuan bertan abesten nuela eta jotzen nuela. Egun batean, pisukide batek ingeniaritza eskolan kontzertu bat egin behar zuen eta ni abestera gonbidatu ninduen. Ez dakit nola, baina baietz esan nion eta bertan kantatu egin nuen. Gutxi gorabehera orain dela hamaika urte izan zen.

Zeintzuk izan ziren zure lehen inpresioak?
Ez dakit egoera horretan inpresiorik izaten den ere! Lehenengo kontzertua ez duzu bizitzen urduri jartzen zarelako, eta nahi duzun bakarra bukatzea da hasi denetik. Egia da, nire lehen kontzertua jendeari asko gustatu zitzaiola eta handik beste bi kontzertu atera zitzaizkidala. Beste bi kontzertu horien ondoren, gainera, diskoa grabatzeko aukera izan nuen. Beraz, zerbait atera zen handik baina nik ez nuen bizi izan zerbait ederra bezala…

Ba al duzu asko gustatzen zaizun kantarik?
Musikagile izateaz aparte, musikazale amorratua naiz. Niretzat zaila izango litzateke bat aukeratzea. Kanpoko musika asko entzuten dut, bakarlari asko, eta hemendik gustukoenak Mikel Laboa eta Ruper Ordorika ditut. Baina ez dakit zein kanta aukeratu eta atzerrikoekin ere hala gertatzen zait. Ez nuke jakingo kanta bat esaten, baina asko entzun ditut Jon Waits, Neil Young, Nick Cave… zaila da abesti bat aukeratzea.

Nola sortu zenuen zure musika taldea?
Markinako kontzertu batean, nik jo ondoren, Dut musika taldeak jo zuen. Niri Dut taldea asko gustatzen zitzaidan eta, batik bat, hango gitarra-jolea, bere jarraitzaile sutsua nintzen. Kontua da, lehenengo nik jo nuela eta bera etorri zitzaidala esatea asko gustatu zitzaiola. Nik esan behar nion ea nahi zuen nirekin gitarra jo eta, bitartean, bera etorri zen esanez ea nahi nuen berak nirekin gitarra jotzea… Honela lortu nuen gitarrista. Gero, bateria. Nirekin bateria jotzen duenak Fermin Muguruzarekin ere jotzen du, sasoi hartan Negu Gorriak taldean zeuden. Eta hark esan zion Fermin Muguruzari ez banuen bateria-jotzailerik berak joko zuela bateria nire diskoan eta halaxe sartu zen nire taldean. Askotan, bizitzan gauza txikietan aukeratzen duzu, nahiz eta zu ez konturatu, eta horrelako aukeraketa txikiek juntatzen zaituzte zu bezalakoa den jendearekin. Hori gertatzen da beste edozein arlotan eta musikan ere horrelaxe gertatzen da. Talde berdinak gustatzen zaizkigun jendearen artean sortzen da horrelako harreman berezi bat. Eta horrela sortu zen taldea. Azken bira bost musikorekin egin dut, teknikoa guretzat bat gehiago da, beraz, sei eta ni. Hortaz, zazpi izan gara taldean.

Hiru disko egin dituzu; azkenekoa, Zebra. Hiru diskoetatik ba al duzu gogokoenik?
Diskoekin eta abestiekin argazkiekin gertatzen dena gertatzen da. Zein da gehien gustatzen zaizun argazkia? Bada, beti azkena egiten duzuna. Ikusten baduzu orain dela zazpi urtekoa, adibidez, nahiz eta ikusten duzun hainbat gauza gustatzen zaizkizun, ez duzu zure burua errekonozitzen. Esaterako, nire lehen diskoa, Habiak, orain dela zazpi urte egin nuen eta portada ikustean, argazkiekin gertatzen zaidana gertatzen zait: ez dut neure burua errekonozitzen, hau da, nire ustez ni ez naiz jada hori. Alde batetik, gainera, musika dago; baina, bestetik, hitzak. Orain dela hamabi urte nik buruan nituen gauzak eta orain ditudanak ez dira berdinak. Edo berdinak dira baina beste era batera… Horregatik, askoz gehiago identifikatzen zara azkena egin duzunarekin, gertuago dagoelako denboran. Ni, orain, gehiago naiz Zebran dagoena, Zebran idatzita dauden testuak gehiago dira nireak edo gehiago dira ni, duela hamabi urtekoak baino.

Nola otu zitzaizun zure azken diskoari Zebra izena jartzea?
Abesti batetik ateratzen da izen hori, Zebra kantatik, eta Zebra kanta horrek azaltzen du zergatik den Zebra. Hala ere, aldaketa bati buruzko diskoa da. Batzuetan, zerbait gertatzen zaizu bizitzan, ona edo txarra, eta zu aldatu egiten zara. Baina gero konturatzen zara ez zarela hainbeste aldatu; agian, zuk beste era batera ikusten dituzu gauzak baina ez daude beste era batera, zure ikuspuntua da aldatu dena. Horri buruzko erreflexio bat da Zebra abestia eta, horretaz gain, asko gustatzen zitzaidalako jarri nion izenburu hori disko honi. Oso sugerentea da zebra hitza, marrak eta… Askorako eman du, egia esan, nik pentsatu nuena baino askoz ere gehiago. Jendeak idatzi digu eta bidali dizkigu zebra itxurako gauzak, etxe osoa daukat horrelakoez beteta. Jendeak gauza askorekin identifikatzen du. Etxe hau bezala…

Elkarrizketa hau prestatzen ari nintzela, webgune batean irakurri nuen disko honetan musika estiloa aldatu zenuela eta horretarako laguntza izan zenuela. Nola lortu zenuen laguntza hau? Eta norengandik?
Laguntza, ez. Disko honetan aldatzen dena da teknikoa, Karlos Osinaga “Txap”, laguna dena, alde batetik, eta, beste alde batetik, gitarrista. Lehen nuen gitarrista hainbat arrazoirengatik joan egin zen eta, honen ordez, beste bat jarri nuen. Nire ideia bi gitarrista sartzea zen. Batek ezin zuen eta, azkenean, beste batek hartu zuen. Horrek ekarri zuen nolabaiteko aldaketa, baina nik banuen lehendik ere estilo honetara joateko intentzioa. Nik musika asko entzuten dut, era askotako musika eta, alde batetik, abestia dago. Abestia da bera, gorputza. Gero, janzten duzunaren baitan aire bat edo beste bat hartzen du. Adibidez, pertsona bat trajez edo txandalez jantzita pertsona bera da, baina beste konnotazio batzuekin. Hori da abestiekin gertatzen dena. Orduan, ni momentu horretan musika mota hori entzuten ari nintzelako edo hitzak gordinagoak zirelako-edo, musika gordinagoa behar nuela pentsatu nuen.

Gutxi gorabehera zenbat denbora behar izan zenuen Zebra diskoa grabatzeko?
Grabatzeko inoiz baino denbora gehiago hartu genuen. Lehenengo bi diskoak estudio handietan egin genituen eta, garestiak zirenez gero, presupuestoari begira, astebeterako epea genuen. Azken disko hau, aldiz, Bonberenean, Tolosako gaztetxean, grabatu genuen. Bertan, estudio txiki bat dauka Txapek eta hor grabatu genuen. Merkeago zenez, hilabete eta erdiko epea genuen presupuestoari begira, eta patxada handiagoz egin genuen. Azkenean, hilabete inguru pasa genuen grabatzen. Hori, grabatzen bakarrik, noski; diskoa sortzea urtetako kontua baita.

Zer transmititu nahi duzu disko honekin?
Niretzat disko hau pasatu da, hau da, kadukatuta dago. Hala ere, disko batek ez du beti intentzio bat transmititu behar. Egia esan, ez dut inoiz pentsatu entzulearengan asko, baina benetan harrigarria izan dena da disko honek izan duen harrera, horrek harritu nau. Esate baterako, aurrekoan, Kilometroetan izan nintzenean, neska bat etorri zitzaidan esanez, nire kantak “pasada bat” zirela eta oso arraroa zela nire kontzertuetan gertatzen zena. Beste kontzertuetan, gai sozialak edo politikoak ukitzen direnean eta jende askok batera abesten duenean, normala da jendearen ahotsak indar handia hartzea, esaterako, publikoak “Intsumisioa” eta horrelakoak oihukatzen dituenean. Baina nire kontzertuetan jendeak sentimenduak oihukatzen ditu eta hori oso arraroa dela esan zidan. Eta niri ere oso arraroa iruditzen zait. Hori da benetan nik planteatu ez nuena, eta disko honek eman didana: jendearekin izugarrizko harremana eta jendeak nire kantak kontzertuetan nirekin abestea eta bereak izango bailiran hartzea. Ni, iaz, Jakintzan nengoela, 40 kontzertu eman nituen eta oraindik jarraitzen dugu kontzertuak ematen. Eta gaur, adibidez, taldekoak entseatzeko geldituta gaude, jendeak oraindik nahi duelako diskoa entzun… Zenbait jenderi, behintzat, sartu zaio barrura.

Jakintza ikastolako irakasle izan ondoren, zer egin duzu azken hilabete hauetan?
Ikasleak bezala, oporretan egon naiz. Azken hilabete eta erdi honetan, frantseseko klaseetara joan naiz titulua ateratzeko eta kantak idazten ari naiz, balizko diskoa edo… Eta horretan nabil, konposatzen, txakurra paseatzen eta frantsesa ikasten.

Zer pentsatzen duzu etorkizunari begira?
Pentsatzen dut ez dudala nahi pentsatu. Argi dago, orain, irakaskuntzatik parentesi batean nagoela eta uste dut denbora batean musikatik bizi naitekeela. Hala ere, irakaskuntzara bueltatuko naiz eta, horretaz gain, nik pentsatzen dut izango direla beste disko batzuk… Hori bakarrik ikusten dut. Noiz eta nola eta zer ez dakit…

Amaitzeko, eskerrak eman nahi nizkieke Anariri, alde batetik, Azkoititik elkarrizketa egitera etortzeagatik eta, bestetik, Maiteri bere etxean grabatzen uzteagatik. Aitortu beharrean nago lan hau atsegin handiz egin dudala; izan ere, elkarrizketa egiteko irrikaz bainengoen. Atseginez irakurriko zenutelakoan, azken diskoko Gu abestia eta elkarrizketaren bideoarekin hurrengora arte agurtzen naiz.

[kml_flashembed movie=”http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=2802099188289782944″ width=”400″ height=”326″ wmode=”transparent” /]