maingu

Pertsona maingua, pertsona herrenari erraten zaio. Maingu da. Maingu egiten du.

1. Cojo.

Zakuskianean mutuak minzatzen, hebainak sendaturik, mainguak zabiltzala.

Mainku bat bi alderat trinkulin trankulin zohan.

Baina badauka zentzu metaforikorik ere. Lan bat erdizka egitea, lan hori maingu egitea da.

(Fig.). Gauza ederrak erranik ere, mainku-airean atheratzen badira [pertsuak]. Lf ELit 92.

Edo bestela, norbait burutik jota baldin badago edo burutik ez bada osoa: burutik maingu dela erraten da.

3. (AN-gip-5vill, BN-arb), mainku (BN-arb; -kh- H), maiku, manku. Ref.: Gte Erd 287, 289. (Fig., gralmte. acompañado de burutik). Inútil, torpe. “Ez naiz, uste baduzu ere, burutik mainkhu” H. Etzan bere denporan burutik mankoa. AB AmaE 235. Bere zaharrean […] burutik maingu ez dena. HU Zez 130. Ez zukeela kaskoa zangoak bezain maingu.