Plastikozko poltsak. Jendeak hainbeste erabiltzen dituen plastikozko poltsa horiek, bai. Gure “erabili eta bota” kultura honetan dagoen adierazgarririk nagusienak dira zalantza izpirik gabe. Urteak pasatu dira gizakiak asmatu zituenetik, eta gizabanakoaren erosotasunaren oinarri garrantzitsuenetako bat bihurtu dira. Izan ere, nork ez du pentsatzen asmakuntza hau erosoa ez denik? Erosketak egitera zoazen lekura zoazela, alde handia dago esku banatan goraino beteriko poltsa pare bat eramatea, ezinean eta gainezka ibiltzea baino. Etxera iritsi, janari potoak armairuan sartu eta… zer egin plastikozko poltsa horiekin? Askok zakarrontzira botatzen dituzte, beste askok zakar-poltsa modura erabiltzeko gordetzen dituzte eta gutxi batzuk birziklatu egiten dituzte. Lehenego bi taldeetako pertsonek, seguru asko, ez dute informazio handirik izango produktu kaltegarri honi buruz. Eta hori da arazoa, gehiegizko erabilpenak eta jakite ezak gure planeta gaixotzen dutela.
Jendearen ezjakintasuna dela medio, urteak dira erakunde publiko eta pribatuek gizartea plastikozko objektu hauek sortzen dituzten kalteez ohartzeko kanpainak martxan jarri dituztela. Jendea ohartarazteko balio handiko ekintza hauek badirudi ari direla bere fruitua ematen, eta Carrefour eta Eroski bezalako supermerkatu sare handiek badituzte poltsa hauek merkatutik kentzeko plan bereziak. Hala ere, kanpaina hauen arrakasta ezagatik, herrialde batzuk debekatu egin dituzte, hala nola, San Francisko, Txina eta Singapurrek. Beste batzuek, Irlandak esaterako, zergetara jo dute. Bi ideiak dira, izatez, aurrerakoi eta ekologikoak gure planetarentzat.
Ikus daitekeenez, badira hainbat herrialde arazo honen konponbidea bilatzen ari direnak eta, dirudienez, batzuk aurkitu dute. Espainiako gobernuak ere badu planeatuta zerbait: Hondakien Plan Nazional Integrala. Plan honek, hurrengo urterako plastikozko poltsak erdira murrizteaz gain, pixkanaka-pixkanaka debekua ekarri nahi du 2010erako. Jakinda urtero pertsona bakoitzak 238 poltsa inguru erabiltzen ditugula, Ingurumen Ministeritzaren plana errealista den eta neurri horietarako prest gauden ikustea bakarrik falta da. Hala ere, irtenbideen aurrean beti sortzen dira arazo gehiago; izan ere, saltokiek ezetz diote, kontsumo arduratsuaren eta birziklapenaren alde agertuz (neurri murriztatzaileak hartu beharrean).
Eta zera galdetzen dut nik: jakingo al dute pertsona horiek zer den benetan plastikozko poltsa bat? Produktu hauek prozesu kontaminagarri baten ondoren sortzen dira, non berauek ekoizteko ura, energia eta petrolioa behar diren. Poltsa bakoitzaren ekoizpenean, lau gramo CO2 igortzen dira atmosferara. Sortu eta berehala, komertzializatu eta saltokietara iristen dira. Zertarako? Batez beste 12 minutuko erabilpena izan dezaten. Euren bizitza zakarrontzietan bukatzen da gehienetan, baita edozein lekutan botata ere. Baina hori ez da arazoa, beste hau baizik: 400-1000 urte behar dituzte deskonposatzeko! Ba al daki norbaitek zenbat denbora den hori? Pentsa zer-nolako zabor pila sortuko litzatekeen munduan produktu hau desagertuko ez balitz etorkizun hurbilean. Familia bakoitzak batez bete 5,4 poltsa erabiltzen baditu asteko eta zaborraren %2,32k osagai hau badarama, sekulako hondamendi ekologikoa sor daiteke zerbait egiten ez bada.
Eta hondamendia guk uste duguna baino gertuago dago. Bere ekoizpenak eta erabili osteko tratamenduek ingurumen arazo handiak sortzen ari dira, bereziki itsasoko fauna eta floran. Plastikozko poltsak zabor-hondakin gisa itsasoan amaitzea kalte handiak sortzen dizkio honi. Nazio Batuek duten Ingurugiro Programaren (PNUMA) arabera, itsasoan, kilometro karratuko 18.000 poltsa topa ditzakegu. Tamalgarria, benetan. Eta kutsadura nolabait alde batera utziz, ezin ahatz ditzakegu itsas-animaliak; izan ere, 6 dortoka espezie, 32 ugaztun, 33 arrain mota eta 111 hegazti tipo arrisku bizian daude kutsadura mota honen ondorioz. Animalia hauek irentsi egiten dituzte produktu toxiko hauek, askotan konturatu gabe. Batzuetan, animaliak hondakinak irentsi eta liseri-hodian zehar inolako kalterik eragin gabe kanporatzen dituzten arren, sarritan, zoritxarrez, sekulako kalteak sortarazten dizkiete eztarrian. Horrela, animalia gaixo hauek elikagai faltagatik edota elikadura ez-egokiagatik hiltzen dira. Beste espezie asko, plastikozko poltsetan endredatu eta oxigeno faltan edota ihes egiteko esfrotzuaz nekatuta hiltzen dira.
Argi dago, beraz, arazo larri hau lehenbailehen konpondu behar dela. Horretarako, talde ekologista ugari lanean ari dira gau eta egun poltsen erabilpena desagertzeko ideiak sortuz. Ekologistak Martxan, Euskadiko Kontsumitzaileen Elkartea eta Osasunalde ekologista taldeek, besteak beste, hainbat ideia berritzaile proposatu dizkigute plastikozko produktu kutsakor honekin amaitzeko. Hona hemen zenbait aholku egoera penagarri honi aurre egiteko:
Poltsak berrerabiltzea.
Ustekabeko erosketetarako paper edota oihalezko poltsak soinean eramatea.
Erosketen garraiorako kutxak, otarreak edota erosketa-karroak erabiltzea.
Poltsa biodegradagarriak erabiltzea.
Jakin denok dakigu plastikozko poltsak desagertzeko, bakoitzak bere aldetik esfortzu txiki bat egin behar duela. Eta espainiarren %74k doako poltsekin amaitzea egokia dela pentsatzen duen arren, oraindik ere, kontsumitzaileak kontzientziatuta ez daudela erakusten du hainbat ikerketak. Nolanahi ere, badirudi pixkanaka-pixkanaka kontsumo arduratsuaren eta birziklapenaren alde agertzen ari direla, nola kontsumitzaileek hala ekoizlariak; hori dela eta, etorkizun hurbilean plastikozko poltsak iraganaren zati bat besterik ez izatea espero dut nik; eta baita, segur aski, ama lurrak ere.
Hemen duzue plastikozko poltsen erabilpenaren ondorio larriak eta produktu hau desagertarazteko zenbait aholku azaltzen dituen bideo bat:
Nori ez zaio gertatu, noizbait, zakarra ateratzerakoan, gizakiok sortzen ditugun hondakinak non pilatuko diren pentsatzea? Niri, zoritxarrez, behin baino gehiagotan gertatu zait. Esate baterako, duela aste batzuk osabaren baserrira nindoala, Sasieta Mankomunitatearen ondotik pasatu nintzenean, gure zaborrak gainezka zeudela ikusi nuen. Zer egin dezakegu honen aurrean? Alternatiba bat, errausketa planta bat ezartzea izango litzatekeela diote. Baina hori gizakiaren osasunerako segurua al da?
Lehenik eta behin, gizakia etengabe hondakinak sortzen ari da. Hori denok dakigu. Gizarte kontsumista batean bizi gara, eta honek ezin du horrela jarraitu. Ondorengo datuen arabera, pertsona bakoitzak egunean lau kilogramo zabor sortzen ditu herrialde garatuetan. Honen ondorioz, zabortegiak gainezka egiten ari dira, eta gero eta estatu gehiagok errausketaren bidea hartu dute. Adibidez, Espainian energia sortzen duten zortzi errausketa-lantegi daude jada.
Alde batetik, errausketaren erabilerak zaborraren pisua eta bolumena gutxituko lituzke. Prozesu honetan, zaborra gas bihurtzen da. Askori eta askori hau ez zaio gustatzen; dena den, hainbat adituk dio gas hauek ez dutela inolako arazorik sortzen, gehiengoa desagertuta geratzen baita. Esan beharra dago, errausketa plantek zabortegien desagertzea ekar dezakeela, baita hauek sortzen duten usain eta likido isurketena ere.
Horrekin batera, errausketa energia elektriko sortzaile da. Hau oso garrantzitsua da; izan ere, energi iturri berri baten aurrean egongo ginateke. Eta baliagarria izateaz gain, iraunkorra da, zaborra nonahi aurki baitezakegu. Era berean, beste energia iturri batzuen ordez erabiltzeko aukera izango genuke.
Bestaldetik, errausketa egiteko behar den instalazioa garestia da, eta kontrol sistema oso zorrotzak behar ditu. Halaber, bere funtzionamendua ziurtatzeko, zabor kopuru handiak sortu beharko genituzke, eta betidanik erakundeek zabor gutxiago sortzeko eskatu digute. Nork daki hemendik urte batzuetara gizakiak zenbat zabor sortuko duen! Gainera, errausketan sortzen den gas igorpena garbia bada ere, honek eragina izango du.
Aurreko guztia laburbilduz, zera esan daiteke: guztiok saiakera txiki bat egin behar dugu zabor gutxiago sortzeko; bestela, erraustegiak eraikitzea beharrezkoa izango da, eta honek eragin zuzena izango du klima aldaketan.
2007ko martxoaren 31n sartu zinen Euskaltzaindian. Zer sentitu zenuen momentu hartan?
Zer sentitu nuen? Begira, ezaugarri bat nire bizitzan, ez nahita hartu izandakoa, hola etorri dena, Txirritak baleari buruz esaten duena izan da: “Nahiago du apartean”. Beti suertatu naiz apartean. Ez dut izan talde berezirik, ez naiz behin ere talde batekoa izan. Egon naiz, lagun izan naiz; baina talde batekoa behin ere ez, ez talde politiko batekoa, ez txoko batekoa… Ez dakit, beti pixka bat apartean ibili naiz, lagun gutxi batzuekin eta apartean. Eta, badakizu, urteak aurrera, halako batean, talde batekoa sentitzeko gogoa daukazu, nonbaitekoa. Hori ere uste dut humanoa dela. Euskaltzaindia, lehenengoz, orain dela 7-8 urte proposatu zidaten. Artean ez neukan oso argi. Orain dela 3-4 urte berriz eskaini zidatenean, baietz esan nuen. Halako adiskidetzea sentitu nuen. Ez dut esango mendian aparte zebilena etorri denik, baina adiskidetze bat izan da, Euskal Herriaren mundu batekin adiskidetzea. Nik oso serio hartu nuen, eta uste dut oso serio prestatu nuela hitzaldi sarrera. Orain, aldizkari bat atera dut Euskaltzaindiaren babesarekin, kulturala eta anbizio handia daukana.
Erleaz ari zara noski. Joan den astean izan ginen Donostian Euskaltzaindiaren 90. urteurreneko emanaldian. Euskaltzaindiak erlearekin euskal literaturan parte hartzea al du helburu, zuzenean parte hartzea?
Denbora baino lehenago erlojua izan zen, e! Alegia, euskal literatura, denbora, ibaia… abstrakzioak dira. Ez duzu zehazki bat izendatzen; ez dakizu ondo zer izendatzen duzun. Hitz egiterakoan, edo pentsatzerakoan, nik nahiago dut esatea Oria, edo Certina bat, edo euskal irakurleak. Euskal irakurleei buruz badut halako ideia zehatzago bat, baina oraindik ez dakit ondo zer den euskal literatura. Definizio arruntak ezagutzen ditut, baina euskal irakurleek zehaztasun bat dute. Horregatik jarri nuen, hain zehatz, mila eta zazpiehunen aldizkaria. Nik mila eta zazpiehuneko talde bat irudikatzen dut, eta badakit, nire esperientziagatik eta munduan barrena asko ibilia naizelako, mila eta zazpiehun pertsonak osa dezaketela horrelako talde bat. Zer osatzen du, azken batean, literaturak? Bada, halako hizketaldi bat, halako giro bat. Valentziako lagun batek euskal kanta baten azterketa bat bidali dit, Aireplanoa erori da Altsasuan. Lagun hori eta biok elkarrizketan ari gara gure gaiez: “Begira kanta hau nola sortu zen eta ez dakit zerâ€. Hori da, azken batean, gizarte bat sortzea. Stephen Spender idazleak “a world into a world” esango luke, mundu bat mundu baten barruan. Bizitzaren sekretuetako bat mundu zabalean mundu bat egiten jakitea da. Nik hori egin nahi dut aldizkariarekin, eta mila eta zazpiehun horien minimoa, behintzat, badudala uste dut. Elkarrizketa bat sortu nahi dut. Aurrena, Far Westa sartuko dut. Gero, Koldo Izagirrek bere poema sartu eta nola egin zuen azalduko du. Kirmen Uribek ere gauza bera egingo du. Kritiko batzuek liburu batzuez hitz egingo dute… Horrela, elkarrizketa bat bideratzen da. Bigarren alea jada badoa. Etengabe ari naiz orain Irlandako jendearekin. Bigarrenean, Irlandako poemak eta argitaratuko ditugu; Irlandarekin halako lotura bat sortuko dugu. Anbizio handia daukat, aldizkaria aitzakia hartuta, elkarrizketa antola dezakedala ikusten dudalako. Baina ez elkarrizketa hutsa; elkarrizketa osoa antola dezaket irakurketa, hitzaldi eta abarren bitartez: erle hitzaldiak, erle irakurketak… Ezin dizut esplikatu nola, baina bereziak izango dira.
Horrekin ari naiz orain, eta horretarako dirua behar dut. Dirua lortzea zaila da. 8-10 egun badira erakunde bati, erakunde pribatu bati, diru bat eskatu nionetik. Ez dut erantzunik jaso. Nik inon irakurtzen badut: “Euskaldun herria zein ondo, eta euskal kultura zein interesgarria!†Hurrengo egunean, gutuna bidaltzen diot esanez: “Zeinen ondo zure maitasun hori, zeinen ondo datorkidan. Begira, Bibliak maitasuna obra baten bitartez, ekintza baten bidez, mamitzen dela esaten du; beraz, guk hau duguâ€. Normalean, maitasun horiek oso epelak izaten dira. Oraindik ez dut diru aldetik inolako erantzunik jaso ordenagailu honetan!
ANTZARAK, ZENBAKIAK ETA LETRAK. Sarrera horrekin eman zenion hasiera Euskaltzain ibilbideari. Transfigurazioa aipatu zenuen bertan, transfigurazioa eta sentsibilitatea. Munduan sentiberatasun eza nagusi dela uste duzu? Uste dut kultura zentzu hertsian ere sentiberatasun bat dela. Hor prozesu bat dago: kulturak ahuldu egiten gaitu; baina, era berean, aberastu. Gutxi sentitzen duen jendea, normalean, oso jende baldarra da. Hori oso ondo esaten zuen idazle batek: “Ezagutu ditudan hiltzaile krudel guztiak gaiztoak baino gehiago ergelak ziren, estupidoakâ€. Lotura zuzena dago kultura eta sentiberatasunaren artean, lotura handia. Halere, ez da inolako bermea. Bueno, agian bermea bada, baina ez da panazea bat: 100 liburu irakurri eta hortik aurrera izango zara, edo ez. Hori bai, laguntza izugarria da. Gizarte batek kultura bat baldin badu, seguru dela sentsibilitate handikoa. Denean antzemango diozu: bere gogoa izango du, bere nahia musika batzuekiko, pinturarekiko, naturarekiko. Naturarekiko sentsibilitate hori sorketa erabat kulturala da. XIX. mendean literaturak eta pinturak egin zuten lana da; eta orain, sentsibilitate horren bitartez, guk natura ikusi eta eder iruditzen zaigu.
Gogoratzen naiz Obabakoak idaztera Villamedianara joan nintzenean, Gaztelara, esan niola hango gizon bati: “Pena da etxeek ia ez daukatelako leihorikâ€. “Eta zertarako behar dituzu leihoak?†galdetu zidan hark. “Bada, paisaia ikustekoâ€, “bai?â€, eta begiratu zidan esanez bezala, “ze pertsona arraroa etorri den herri honetara”. “Paisaia ikusteko kalera atera, nahi duzun guztia daukazu eta!â€. Hari norbait leihoan ilargia mendi gainean kontenplatzen egotea absurdoa iruditzen zitzaion, lan hori bere barruan egin gabe zeukan.
Euskaltzaindiaren 90. Urteurrena ospatzeko Paradisua, katuak eta abar idatzi zenuen. Bertan ehun metro karratuan bizitzea bazegoela esan zenuen, baina mundu zabalago bat ere bazegoela. Ehun metro karratu horiek al dira Euskal Herria?
Ez, Euskal Herria sentiberatasun bat da. Ideiek -bai lekuei buruz, bai pertsonei buruz, bai edozeri buruz- normalean zabaldu egiten dute errealitate hori, ala jibarizatu egiten dute, gero eta txikiagoa bihurtu.
Joan den mendean, diktaduragatik eta diktadura horrek eragin zituen ideologia sinpleengatik, jendeak Euskal Herriaz ideia jibarizatua dauka. Ez du ulertzen zein handi izan daitekeen, nahiz geografikoki txikia izan. Ez dauka horri buruzko poetikarik, eta berriro ere goaz sentiberatasunera. Adibide oso sinple bat jarriz, urre pipita bat. Zuk ez duzu urre pipita bat ikusi ere egingo ez badaukazu horren ideia bat, beste harri koskor bat irudituko zaizu, kolore batekoa ala bestekoa… Zuk gauzei balioa emateko, ideia osatu bat eduki behar duzu; ideia bat, sentiberatasun bat, eta abar. Euskal Herriari buruz, euskaldunak oso-oso ideia jibarizatzailea dauka, ez du ulertzen bere errealitatea. Askotan, euskalduna da turistarik okerrena Euskal Herrian, Euskal Herria bi gauzatxo direla iruditzen zaio.
Gazteei iruditzen zaie euskalduna izatea -eta errespetu osoz esaten dut, zeren asko gustatzen zait- La polla Records entzutea dela, La Polla Records edo beste bat. Bada, baina ez da. Mundua zabala da, handia da; esango nuke infinitua dela, eta hau ere bai. Ikasi egin behar da ulertzen zergatik den infinitua. Modu fisikoan Euskal Herria txikia da? Nondik heltzen zaion. Hemen adina mikroklima ez dago Europa osoan: hemengo ia siberiarra, Gernika inguruko subtropikala… Mila paisaia desberdin daude. Poetika bat behar da hori ulertzeko. Euskal Herria ez da txikia, Euskal Herria txiki ikusten duenak berak dauka buru txikia. Pio Barojak“txapel-txiki†esango lioke, ez “txapel handi”. Hemen, hobe da txapel handia izatea, baita Euskal Herriari buruz ere.
Zer-nolako etorkizuna aurreikusten diozu euskarari?
Nik uste dut gutxiengo guztiek etorkizun iluna daukatela. Hori hala da, hori ukatzea ez da oso errealista. Etorkizuna zaila da, baina agian hemen ere, HomerokOdisea idatzi zuenean bezala, gauza bera ikasi beharko dugu: garrantzizkoa bidaia da, guk zer egiten dugun gure egoeran eta guk nola ikasten dugun bizitzen, bizitza nola antolatzen dugun. Egoera zail baten aurrean, zuk bizitza bat egin dezakezu. Hau, agian, astakeria bat esatea da jende askorentzat. Hemengo egoera zaila da; baina metafisikoa da zaila, ez fisikoa. Azken batean, hizkuntzak izugarrizko garrantzia dauka edo izan dezake; bai, baina ogiak gehiago. Hemen, plano askotan ematen da bizitzaren hori, paradisu izan edo ez izan, eta nola egin bizitza. Nik ez dut uste plano metafisikoan zailtasun honek guri galerarik ekartzen digunik; inola ere, kontrakoa iruditzen zait, indartu egiten du gure izpiritua. Gainera, beste hizkuntzak ere hitz egiten ditugu. Beraz, beste planoak – ogiarenak, ekonomikoak…- ondo joaten baldin badira, orduan metafisikoak, hizkuntzarenak, ez gaitu sobera estutuko. Biziko gara ahal dugun bezala, eta gero-gerokoak.
Zenbakiak eta letrak gogoko dituzu oso. Nondik zaletasun hori?
Ez dakit, zenbakiak ideia poetiko bat dira. Ez dakit nondik datorkidan, baina hain urruti ere ez daude biak. Begira, kontatu, izan daiteke zenbakiekin eta hitzekin, gauza bera da. Nik sinesten dut literaturan. Literatura, batez ere, testu bati forma bat asmatzea da. Testuak testu dira forma bat dutelako. Forma hori ez dator zerutik, forma egin egiten duzu, osatu egiten duzu. Formaren azpian beti dago matematika bat, ez dut esaten formula bat -batzuetan formula hutsa da-, baina badago beti zerbait funtsezkoa dena. Eta hau da sekretu bat esaten dizuedana, eta da nik ikasi dudan gauzarik inportanteena nire bizitzan. Hauxe da, benetan esaten dizuet. Ez dut esaten broman. Gure bizitzan funtsezkoa erritmoa da, erritmoa da on guztien ama. Horregatik, guk nahi gabe erritmo sinpleenarekin daukagu halako atsegina. Hori nik neronek asmatu izan banu ondo, baina hori behin Platoni buruzko azterketa batean irakurri nuen. Esaten zuen: “Bide batez esanda, erritmoa da gauza atsegin eta on guztien oinarrian dagoen ezaugarria”. “Zer egia den!” pentsatu nuen. Zenbakiak… hori dena erritmoarekin lotuta dago.
Alphabetum enxiemplaestiloaz baliatu zinenGroenlandiako lezioa idazteko. Zure bizitza Atik Zra azaltzen duela esan zenuen behinola. Oraintxe bertan, zein hizkitan kokatuko zenuke zeure burua?
Beldurra ematen dit. Atik begiratzen dudanean, ez dut ikusten non nagoen. Horrek Ztik gertuago nagoela esan nahi du, ezta? Ez dakit, burua ez da aldatzen. Batzuetan pentsatzen jarri eta ez dut nik adinaren zentzurik, inola ere. Baina, hain zuzen, alfabetoak bere erritmoa darama, eta zuk ikusten duzu Q, R… hortik aurrera egongo zarela; hor nonbait, gorputza behintzat. Nik buruan ez dut, egia esan, inolako aldaketarik ikusten. Zeinen berezia den irudipen hori, ezta? Zuek ere, igual, pentsatzen jarriko zarete hemendik hogeita hamar urtera eta esango duzue: “Ui! Ikastetxeko hura da”. Eta bilduko zarete ikastetxeko jendearekin eta han bezalaxe hitz egingo duzue. Halaxe da. Buruak ez du denbora asko, halako denbora estatiko bat dauka, eta hortxe geratzen da. Gero, gorputzak badu, gorputzak badu denbora.
Erlea duzu orain eskuartean, beste proiekturik?
Aurrena pentsatu nuen Nevadako egunak izeneko liburua egitea, baina, lehengoan ikusi zenuten bezala, poemak eta egiten ditut. Egia esan, poemak ondo doazkit. Poema pila bat argitaratzen ari naiz leku guztietan, mundu guztian. Nahi nuen halako bigarren poema liburu bat egin, baina orain bi proiektu horiek batu egin zaizkit. Ez dakit zer aterako den; egia esaten dizut. Ikusi zenuen lehengo egunean ere, halako erokeria bat kontatzen hasten naiz Arantzazun; eta gero, bat-batean, poemak sartzen dira eta relato bat sartzen da. Hementxe ari naiz, eta hementxe dauzkat orain hartuta. Momentu oso polita da, zeren orain da liburua ikusten duzun unea. Oraingoz, bigarren poema liburu bat da. Igual, gero, irekiko duzu liburua eta ez duzu poemarik ikusiko, dena izango da prosa… Ez dakit, hori da nire proiektu sendoa.
Berrogeita bost minutu eskaini zizkigun euskal kultura munduan zehar hedatzen lagundu duen idazle, euskaltzain, irakasle, filosofo eta ekonomialariak. Gainera, arestian irakurri duzuen bezala, abegikor zabaldu zizkigun bere etxeko ateak. Izugarrizko gertutasuna azaldu zigun hasiera-hasieratik eta hiru liburu ere oparitu zizkigun: Lekuak, Esos Cielos eta Fontainebleau Hotel, Miami. Pozez zoratzen itzuli ginen Ordiziara, lanak ondo egin genituen ustearekin behintzat. Maiterengana joan ginen zuzen-zuzenean, eta zehaztasun osoz eman genion bizi izandakoaren berri. Irakasleak ez zuen bere poza adierazteko zalantza izpirik izan, guretzat ohore handia izan baita Atxagak maixuak bere jakituria gurekin partekatzea. Milioi bat esker, Joseba, denagatik! Euskaljakintzakook onena opa dizugu bihotzez!
Plastikozko poltsak. Jendeak hainbeste erabiltzen dituen plastikozko poltsa horiek, bai. Gure “erabili eta bota” kultura honetan dagoen adierazgarririk nagusienak dira zalantza izpirik gabe. Urteak pasatu dira gizakiak asmatu zituenetik, eta gizabanakoaren erosotasunaren oinarri garrantzitsuenetako bat bihurtu dira. Izan ere, nork ez du pentsatzen asmakuntza hau erosoa ez denik? Erosketak egitera zoazen lekura zoazela, alde handia dago esku banatan goraino beteriko poltsa pare bat eramatea, ezinean eta gainezka ibiltzea baino. Etxera iritsi, janari potoak armairuan sartu eta… zer egin plastikozko poltsa horiekin? Askok zakarrontzira botatzen dituzte, beste askok zakar-poltsa modura erabiltzeko gordetzen dituzte eta gutxi batzuk birziklatu egiten dituzte. Lehenego bi taldeetako pertsonek, seguru asko, ez dute informazio handirik izango produktu kaltegarri honi buruz. Eta hori da arazoa, gehiegizko erabilpenak eta jakite ezak gure planeta gaixotzen dutela.
Ikus daitekeenez, badira hainbat herrialde arazo honen konponbidea bilatzen ari direnak eta, dirudienez, batzuk aurkitu dute. Espainiako gobernuak ere badu planeatuta zerbait: Hondakien Plan Nazional Integrala. Plan honek, hurrengo urterako plastikozko poltsak erdira murrizteaz gain, pixkanaka-pixkanaka debekua ekarri nahi du 2010erako. Jakinda urtero pertsona bakoitzak 238 poltsa inguru erabiltzen ditugula, Ingurumen Ministeritzaren plana errealista den eta neurri horietarako prest gauden ikustea bakarrik falta da. Hala ere, irtenbideen aurrean beti sortzen dira arazo gehiago; izan ere, saltokiek ezetz diote, kontsumo arduratsuaren eta birziklapenaren alde agertuz (neurri murriztatzaileak hartu beharrean).
Eta hondamendia guk uste duguna baino gertuago dago. Bere ekoizpenak eta erabili osteko tratamenduek ingurumen arazo handiak sortzen ari dira, bereziki itsasoko fauna eta floran. Plastikozko poltsak zabor-hondakin gisa itsasoan amaitzea kalte handiak sortzen dizkio honi. Nazio Batuek duten Ingurugiro Programaren (PNUMA) arabera, itsasoan, kilometro karratuko 18.000 poltsa topa ditzakegu. Tamalgarria, benetan. Eta kutsadura nolabait alde batera utziz, ezin ahatz ditzakegu itsas-animaliak; izan ere, 6 dortoka espezie, 32 ugaztun, 33 arrain mota eta 111 hegazti tipo arrisku bizian daude kutsadura mota honen ondorioz. Animalia hauek irentsi egiten dituzte produktu toxiko hauek, askotan konturatu gabe. Batzuetan, animaliak hondakinak irentsi eta liseri-hodian zehar inolako kalterik eragin gabe kanporatzen dituzten arren, sarritan, zoritxarrez, sekulako kalteak sortarazten dizkiete eztarrian. Horrela, animalia gaixo hauek elikagai faltagatik edota elikadura ez-egokiagatik hiltzen dira. Beste espezie asko, plastikozko poltsetan endredatu eta oxigeno faltan edota ihes egiteko esfrotzuaz nekatuta hiltzen dira.
Iruzkin berriak