Archive | orokorra

Piercingak gaur egun denok ezagutzen ditugun gorputzeko edota aurpegiko zuloak dira. Zulo horietan belarritako bat jartzen da, hain zuzen ere. Zulo hauek egiteko, normalean profesional batengana joaten gara eta bertan non egin, zer motatako belarritakoa jarri, eta abar erabakitzen dugu. Zuloak orratz batez egiten dira. Lehenik, zonaldea spray batez hoztuko digute eta, ondoren, orratza sartu, zuloa egin eta, bukatzeko, aukeratutako belarritakoa jarri.

Materialak mota askotakoak dira: titanio, platino, niobio, altzairu kirurgikoa… Adituek, dena den, titaniozkoak aholkatzen dituzte ondorengo ezaugarri hauengatik:

• Pisu gutxiago dute eta, gainera, istripuren bat edo golpe bat emanez gero, zailtasun gehiagoz kenduko dira.

• Sendatze azkarragoa dute eta garbiagoak izan ohi dira.

• Jada sendatuta dagoenean, eta belarritakoa aldatu nahi dugunean, kolore aukera handiagoa dago.

• Ez dauka elementu toxikorik.

Gaur egun, jendeak zulo hauek edozein tokitan egiten ditu. Dena den, ondorengoak dira ohikoenak:

Aurpegikoak:

• Normalean, sudurrean, bekainetan, belarrietan eta ezpainetan ipintzen dira. Aurpegian daudenak egunean bi aldiz garbitzea komeni da.

Gorputzean zeharrekoak:

• Normalean, zilborrekoa eta titipuntakoak izaten dira. Hala ere, bai gorputzean, bai aurpegian, eta abarrean egiterakoan, jendeak bere toki propioak asmatzen ditu (eskuetan, besoetan…. ).

Baina goazen harira. Gorputzekoak 6-8 astez egunean bizpahiru aldiz garbitu beharko ditugu ondo sendatu ahal izateko. Aho barrukoak, mingainekoak, mingain azpian egiten direnak… oso arriskutsuak izaten dira, erretzean, bazkaltzean, eta abar asko zikintzen direlako. Honen soluzioa bazkaldu edo erre ondoren, belarritako ingurua ondo garbitzea izango da. Bestalde, aho barruko piercingak nahiko erraz orbaintzen dira, listu-guruinak direla eta. 8 astetan zehar bizpahiru aldiz egunean garbitu behar dira eta, batez ere, emandako arauak ondo jarraitu (belarritakoarekin ez jolastu, ez erre…)

Sexu-organoetan ere egiten dituzte, baina hauek infektatzeko arrisku berezia dutenez, higiene aldetik oso ondo zaindu behar dira. Garrantzitsuena harreman sexualak ekiditea izango da zonaldea zerbait hobeto eduki arte. Bestalde, hauek orbaintzeko denbora pila igaro behar da adituek diotenez, 9 hilabetetik 2 urtera, bakoitzaren azalaren arabera.

Piercingak gaur egun asko eramaten dira. Gure lurraldean apaingarri gisa erabiltzen dira baina badira tribu batzuk tradizioz belarritako hauek aurpegi osotik jartzen dituztenak argazkian ikusi ahal duzuen bezala. A ZE HOZKIA!!!!! Zerbait gehiago jakin nahi baduzue, argazkiak ikusi… hemen klikatu!!!

Azkenaldian asko hitz egiten ari gara zabor telebistaz. Prentsa arrosa da, nire ustez, mota honetako telebistaren aipagai nagusia. Gero eta gehiago ikusten ditugu telebistan honelako saioak. Izan ere, gaur egun ez baitago interes handiko ezer: norbaitek bere buruaz beste egin du edo bikote berriren batekin hasi da edo bere senarraren aitaren lagun onenarekin umea izan zuen gaztetan…Eta okerrena da denbora aurrera joan ahala, gero eta gehiago ikusiko ditugula edozein ordutan.

Edonola ere, garbi dago jende askok ikusten dituela. Urte asko igaro da lehenengo prentsa arrosa programak egiten hasi zirenetik eta oraindik arrakastatsu jarraitzen dute. Nonbaitetik jendeak dirua atera egin behar eta gezurren bat edo familia artekoen liskar xelebreenak kontatzera joaten dira. Eta hori gutxi balitz, beraien harremanak kontatzera joaten direnean, ba al dago inor egia plazaratzen duenik? Ba al dago kateren bat prentsa arrosa ez duenik? Gainera, jende askoren artean izugarrizko mendekotasuna ekarri du honek. Badago jendea lanetik abiada bizian ateratzen dena eguneko dosiaren zati txikiena ere ez galtzeko. Atera kontuak!

Honekin guztiarekin ez dut esan nahi denbora osoan migrazioa edo Afrikan gosez hiltzen ari direnei buruzko dokumentalak ikusten egon beharko genukeenik, bakar-bakarrik gure telebistaren eskaintzak zabalago eta heterogeneoago izan beharko lukeela adierazi nahi dut.

Nire ustez, egoera honi buelta ematea ikusleoi dagokigu. Audientziak mantentzen diren bitartean, mota honetako programak mantenduko dira. Telebista kontsumitzaileok emankizun hauek saihesten baditugu, bertan behera uztea besterik ez dute izango. Zer da benetan nahi duguna?

Aspaldiko lagunen artean, aldian behin elkartuta behintzat, diosalaren ondoren egin ohi dugunaz zer berri? galderari, zaharrak, berri! erantzuna ematea ohikoa da. Ez dugu aparteko albisterik kontatzeko. Lehengo erara, antolaketa, erritmo, joan-etorria… gabiltzala esan nahi dugu. Ez dugu gure egunerokoan aldaketa nabarmenik izan. Erlojuaren tik-takaren antzera, behin, berriz, berriz eta behin eta berriz, berdintsu, berdin…

Denbora joanean ekintzak doaz, gaurkoak atzokoen atzetik eta biharkoak gaurkoenetatik. Egun, aste zein hilabete, urtaro, urte… aurrera darraite. Beti berdinetan! Ez dut uste horrela denik. Hurrengo porrak iristear ditugu eta pasa berri ditugunak non geratuak ote? Nola eta zertan igaroak izan ziren, bakoitzak dakigu. Zalantza gabe aitor genezake joanak direla eta datozkigunak beste ukitu batekin pasatuko ditugula. Orduko albisteak, gaur, historia dira; gaurkoak, ordea, bai berriak, desberdinak, negua eta udaberria ezberdinak diren bezala. Zeinu espirituala eta profanoa desberdintzen diren antzera, tradizioa eta gaurkotasuna markatzen den bezala, haurtzaroaren segida gaztaroa harrapatzean bezala. Orainak ez dut ikusten garbi zein jarioari erantzuten dion. Hain azkar eta nahasi doa. Horren iraupen laburra duen denbora, iheska doakigu eta atzokoaz zerikusirik izan gabe, Denboraren segidako arauak korapilatu eta zurrunbiloan aurrera doaz.

Aurtengo Aste Santua igaro berri da. Aste Santua orain delakoa eta egungoa, esanahi antzekorik duten irudia, ez dirudi. Aipatzekoak, gure inguruan, Segurako eta Hondarribiakoak dira, beste herrialde batzuen artean. Zentzu erlijiosoa festa hauei. Sena garrantzizko hori, mendebaldeko kristautasuneko ikuspegitik, ardatz oinarrizkoa izan delarik eta oraindik orain ere, gizartean ez du isla bera ematen. Gure eliza atariak, prozesioak, ospakizunetako kolore more nabarmena eraldatzen ari da. Aisialdia da indartuz doana nabarmen eta isiltasuna, hausnarketa kritikoa, poztasuna eta alaitasun jatorra jai hauetako balio nagusiak bezala izaki ere, bigarren, hirugarren, laugarren… beheragoko mailara jaisten. Irteera deigarriak leku urrun miresgarriak, gazteen topaketa erraldoiak, herritik, etxetik kanporako deiak… lasaitasunaren aurkari ia beti, estresa, nekea, ondorengo depresioa… Bitartean lehena, tradizioa, izaera erlijiosoa, prozesioak…iragana da. Gizarte aurrerakoiaren seinale ote edo?

… “Zaharrak berri� erantzunari esanahia aldatu beharko genioke, agian, gaurkorako zaharkitutako balioen eskerga duelako eta horien jarraikortasuna gero eta argiago bermatzen ez delako.