Tag Archives | kirola

Epaile epaituak

By on 2012(e)ko urriak 29 in gizartea, kirola

arbitroak (FlickrCC, treedork)

Nabaria da betidanik izan dela arbitroen aurkako jokabide bat ikusleen eta jokalarien artetik. Orduan, zergatik erabiltzen da oraindik ere auzian ipintzen dugun figura hori  futbol partiduetan? Erantzuna oso erraza da, arbitrorik gabe ez baitago jokorik. Definizioan argi geratzen den bezala, bere helburua partiduko egoera bakoitzaren aurrean aukerarik egokiena erabakitzea da bi taldeen arteko eztabaida amaiezin bat gerta ez dadin. Gauzak horrela, zergatik kritikatzen dira horrenbeste beltzezkoen  erabakiak? Azken batean, arbitroak ikusten duena bakarrik adierazten du, bi begi baino ez baititu.

Aurreko batean, futbol partida bat ikusten ari nintzela -eta ez naiz lehenengo mailako partidu batez ari, gazte batzuen futbol partiduaz baizik-, sekulako irain sorta entzun nuen arbitroarekiko. Mutil gazte bat zen, 18-19 urte izango zituen gutxi gorabehera, eta ez zen arbitro aditu bat, ezta gutxiago ere; nolanahi ere, mutila saiatzen zen. Eta ikusleak, batez ere gurasoak, jo eta su ari ziren mutil gaixo haren aurka. Lehenengo mailako futbol epaile bat aldarrikatzen zuten, sobra ere euren semeek  kategoria hori ez zutela konturatu gabe. Hala ere, mutil hura, egoerak okerrera jo aurretik, 80 minutuak amaitutakoan, 3 aldiz txistua jo eta burumakur aldageletara sartu zen, ikusleen artetik era guztietako irainak jaurtitzen zizkioten bitartean.

Honelako egoerak astebururo bizi ohi ditugu futbolean eta inork ez ditu salatzen; errazagoa iruditzen zaigu beste aldera begiratzea edo arbitroarekiko gorroto horretara batzea. Azken finean, hark ahal duen guztia egiten du jokoaren pausoak ahalik eta ongien eramateko, honek ez baitu inolako interesik, kategoria baxuetan batez ere, talde batek edo besteak irabaz dezan. Eta guk gure jarrerarekin arazoa areagotu egiten diogu koitaduari, lan erraz eta sinple bat izan beharko lukeenean.

Nahiz eta hau horrela izan, azpimarratu behar dut hau ez dela ikusle guztien artean gertatzen, eta badaudela futbol arbitroa  errespetatzen duten ikusleak ere, hauek jakin badakitelako hori jarrera txoro eta krudela besterik ez dela, eta ez dietela beraien seme-alabei ezertan laguntzen epaitzeko ardura duen gizagaixoarekiko jarrera hori hartuta. Gainera, zein ikasgai emango liekete beren semeei jarrera horretara makurtuko balira? Argi dagoena zera da: semeek gurasoengandik ikusten dutena egiten dute, edo, beste era batean esanda, nolako zura halako ezpala.

Hau guztia esan ondoren, aipatu nahi dizuet beste kirol batzuetan ez dela honelako arazorik sortzen, eta arbitroari zor zaion errespetua handiagoa izaten dela. Adibidez, errugbian. Kirol honetan jokalariek arbitroaren erabakiak ez badituzte errespetatzen,  zigor kolpea adierazten du epaileak eta, egoerak horrela jarraitzen badu, 10 metro zelai gehiago ematen dizkio aurkako taldeari. Gainera, errugbian epaileari hitz egin diezaiokeen bakarra kapitaina da. Hau ez da futbolean gertatzen. Agian, izan daiteke errugbia diziplina handiagoa duen kirola delako, nork daki.

Aurretik esan dudan guztiarekin ez dut esan nahi futbol arbitroak beti ongi egiten duenik, baina argi utzi nahi dut arbitroak, maila baxuetan batez ere, ez duela ezer irabazten gaizki epaituz, eta bera ahal duen guztia ematen saiatzen dela jokoaren gorabeherak ongi eramateko. Horretaz gain, garbi dago, halaber, guraso eta jokalarien artetik egiten zaion kritika masiboak ez duela inongo justifikaziorik; azken batean, futbola joko bat besterik ez baita.

Amaitzeko, eta honetaz guztiaz gogoeta egin dezazuen, zuekin partekatu nahi ditut ondorengo irudiak, Argentinan jazo zen gertaera negargarri batenak.

Comments { 0 }

Joanes Aierbe: “Gora Ordizia, gora Ordizia Rugby Elkartea eta gora Euskal Herria!”

By on 2012(e)ko apirilak 28 in elkarrizketak, solasean

Horiexek izan izen, lehengo igandean, Ordizia Rugby Elkarteko kapitaina den Joanes Aierbek herriari esandako hitzak oholtza gainetik, taldeak Errege Kopako Palentzian eskuratu ondoren. Joanes Aierbe 34 urteko ordiziarrak hooker gisa jokatzen du Ordiziako errugbi taldean. Iaz sabeleko minbizia diagnostikatu zioten. Dena den, ez du inoiz amore eman eta gaixotasunari aurre egin ondoren eta uda osoan osatze bidean ibili eta gero, aurtengo denboraldian berriz ere itzuli da errugbi zelaira.

Has gaitezen hasieratik, baina. Harritxu eta Shantalen gara eta, urtero euskaljakintzan gertatzen den bezala, bagenekien, aurten ere, elkarrizketa bat egiteko esango zigula Maitek. Hasieran, ez genekien nori egin. Elkarrizketa interesgarria izatea nahi genuen, eta ez da erraza norbait interesgarria eta, aldi berean, gure gustukoa aurkitzea. Azkenik, buruari hainbat buelta eman ondoren, Joanes Aierbe errugbi jokalariari egitea erabaki genuen.  Hitzorduaren eguna iritsi zenean, oso urduri geunden biok, eta behin eta berriro galderak errepasatzen aritu ginen ikastolan, akatsik egon ez zedin. Halere, Joanes azaldu zenean, urduritasunak alde batera utzi eta elkarrizketari hasiera eman genion.

Esan beharra dago hilabete pare bat pasa dela elkarrizketa egin genuenetik. Azken aste honetan, ordea, arestian aipatu bezala, albiste ikaragarria jaso dugu herritarrok, jaso genezakeen albisterik onena: Ordizia Rugby Elkarteak Errege Kopako finala irabazi du Palentzian, El Salvadorri 30-27 irabazi ostean. Partiduak nahiko itxura txarra izan zuen hasieran, di-da batean hiru entsagu jaso baitzituzten ordiziarrek. Azkenean, halere, partiduari buelta ematea lortu zuten eta azken minutuetan aurretik ipini ondoren, kopa irabazi zuten. Igande goizean inoiz herrian bizi izan ez dena bizitzeko aukera izan genuen; izan ere, herritik 7 autobus atera ziren Palentzia aldera ordiziarrak animatzera. Jokalariak etxean bezala sentitu ziren bertan. Egia esanda, afizio bikaina joan zen bertara! Baina ekin diezaiogun elkarrizketari.

Hasteko, errugbi ez den beste gauza bati buruz hitz egingo dugu, zure nerabezaroaz hain zuzen ere. Badakigu Jakintza Ikastolan ibilitakoa zarela. Zer oroitzapen dituzu garai haietaz? Oroitzapen onak, batez ere. Garai haiek urruti samar ikusita, beti oroitzapen onenekin geratzen zarelako. Hala ere, esan beharra dago momentuan bertan zaila egiten dela. Gainera, ikasle ona ere ez nintzen eta etxeko lanak eta azterketak zirela, besteak beste, borrokan ibiltzen ginen kurtsoa aurrera ateratzeko. Baina oroitzapenak orokorrean onak dira, lehen esan bezala, batez ere urte asko pasa eta gero.

Txikitatik izan al duzu errugbian jokatzeko grina edota beste kirolen bat gogokoago al zenuen? Egia esan, nahiko berandu hasi nintzen errugbian, 14 urterekin hain zuzen ere. Aurretik, mutikotan, gehienak bezala, futbolean jokatzen hasi nintzen. Horretarako ez nuen balioko, ordea, eta errugbian jokatzera probatu nuen. Asko gustatu zitzaidanez, gaur egun ere hemen jarraitzen dut.

Odiziako Errugbi Elkarteari buruz hitz egingo dugu jarraian. Lehengo urtean lan ona egin ondoren, liga irabazteko zorian geratu zineten, baina azkenean ez zenuten irabaztea lortu. Beraz, aurtengo denboraldirako hainbat proposamen dituzuela pentsatzen dugu. Zeintzuk dira proposamen horiek? Asko asmo politak dira eta horren baitan jartzen dira helburuak; dena den, horretaz aparte, denok dakigu herri txiki bat garela eta talde handi eta indartsuen aurka jokatzen dugula. Iaz txapelketa irabazteko zorian gertatu ginen eta, nire ustez, horrek ere helburuak aldatu egiten dizkizu eta aurten ere badirudi nahiko ondo bideratuta daukagula.

Gu Ordiziako futbol taldean jokatzen ari gara eta harrigarria iruditzen zaigu, bai entrenamendu eta partiduak jolasten ari garen bitartean edota jolastu eta gero, zenbat jende joaten den errugbi zelaira jolastera. Horrez gain, adin txikikoen eta handienen artean giro polita dagoela nabari da. Zer-nolako etorkizuna ikusten diozu Ordizia Rubgy Elkarte osoari? Orain dela ez urte asko kirol hau jende aldetik nahiko eskasa zen, baina nik uste dut taldea urrezko mailara igotzeak bultzada handi bat eman diola kirolari, batez ere, Goierri mailan. Orain, egia esan, eskola kirola edota beheko mailetan mutiko dezente dauzkagu. Pozgarria da base bat dugula ikustea. Era berean, nik uste dut orain hasi dela lana pixka bat seriotzen, batez ere, oinarrizko talde horiek gerora begira eliteko jokalariak izan daitezen. Zer etorkizun ikusten diodan? Horrela jarraitzen badugu, nire ustez, etorkizun positiboa eta benetan polita ikusten da, betiere kontuan edukita maila gero eta handiagoa dela eta lan asko egin behar dela horretarako.

Zure ibilaldiko momentu onenean zeudenean eta taldeko kapitaina zinen unean, iazko Eguberrietan sabeleko minbizia daignostikatu zizuten. Kirola utzi behar izan zenuen. Gainera, liga irabazteko aukera izan zenuten, baina, tamalez, ez zenuten lortu. Artikulu batean Ampok honako hau zioen: “Ez zen zuzena izango aurten liga irabaztea kapitaina falta delako, datorren urtean irabazleak izango gara”. Hau entzutean, zer sentitzen duzu? Aurten ere nahiko lan izango dugula liga irabazteko. Iaz nirekin edo ni gabe ezin izan zen lortu; hala ere, uste dut lan polit bat egin genuela eta herriak eskertu zigula. Aurten ere saiatuko gara ahalik eta postu onena lortzen. Nire laguntzak helburu hori lortzeko balio badu, hobeto. Gure eskuetan dugun guztia egingo dugu taldea aurrera ateratzeko.

Ikusten da taldea oso batua dagoela; izan ere, orain dela urte erdi bat, zure gaixotasuna zela eta, zure taldekideek Cuatro telebistarako bideo bat grabatu zuten, momentu guztietan zure ondoan egongo zirela adieraziz. Bertan, beste kirolarientzat adibide ona zarela esaten dute errugbian jokatzen jarraitu duzulako. Horrek errugbia praktikatzen jarraitzeko indar gehiago eman al dizu? Egoskor samarra naiz eta garbi neukan hasieratik errugbian jokatzeko ahalegina egingo nuela; dena ondo joanez gero, jarraituko nuela. Azkenik lortu dut. Eta taldekideek eman didaten babesa bultzada bat ere bada. Momentu politak izan ziren horiek: momentu guztiz gogorrak, baina politak.

Normala den bezala, gaixotasunak erabat jota eta ahulduta utzi zintuen. Dagoeneko uda pasa da eta guztiz errekuperatuta ikusten zaitugu herritarrok Gainera, entzun dugunez, 20 bat kilo berreskuratzea lortu duzu. Esan daiteke hori izan dela zure “proiektua” azkenaldian. Lehen momentutik izan zenuen buruan errugbi zelaira bueltatuko zinela? Zaila izan da. Ordura arte galdu nituen kilo horiek ez ziren uda batean irabazitakoak. Nik urteen poderioan lan asko egin dut gimnasioan eta lortua nuen, ez kiloak bakarrik, gorpuzkera ere bai. Baina poliki-poliki gutxitzen eta gutxitzen joan zen, oso ahuldua eta argaldua geratu nintzen. Hala ere, errugbira itzuli behar nintzela garbi neukan bezala, itzultzeko lan fisiko gogorra egin beharko nuela ere garbi neukan. Gorpuzkera berriz ere lortzeko, bai udan eta bai uda ondoren lan handia izango nuela garbi neukan. Ebakuntza bat egin zidaten uztailean eta horren ondoren, pixka bat gehiago jan eta gimnasio pixka bat gehiago egin izan dut, gorpuzkera lortu arte.

Jada hasi zara zure taldearekin jokatzen. Nola ikusi zenuen zure burua lehen minutuetan? Entrenatzen nahiko ondo ari nintzen taldekideekin, baina, azkenean, konpetizioak jartzen zaitu mugan. Horregatik, lehenengo taldearekin jokatu aurretik garbi neukan proba bat edo beste egin beharra nuela eta, horretarako, bigarren taldearekin aritzea bururatu zitzaigun, baina jarraipen bat bezala da. Gaztetan hori gertatzen da: jubenil mailatik salto egiten duzu, eta maila altua duena zuzenean ohorezko maila jokatzera joaten da. Besteak transiziozko maila batetik igaro behar dute bigarren mailako talde horretan. Nire proba nahiko ondo atera zen eta, lekua gorde didatenez, talde horretan jarraitzen dut.

Tarte horretan, zure taldearen entrenamentu guztietara joan zara animatzera; beti egon zara beraien alboan behar zutenerako. Nabari da kirol hau oso gustuko duzula. Ikusten al duzu errugbia praktikatzeari uzteko egunik? Bai eta, gainera, gero eta gertuago. Azkenean, 35 urte egin behar ditut aurten. Garbi daukat elitean ez zaizkidala urte asko geratzen. Gero, ordea, taldeari lotuta jarraitzea nahiko nuke, entrenatzaile baten laguntzaile moduan -edo, bestela, ahal den moduan- laguntzen. Baina kontziente naiz jokalari garaiak bukatzen ari zaizkidala eta atzera kontu batean nabilela ere bai.

Joanesi eskerrak emanez amaitu genuen elkarrizketa. Oso gustura geratu ginen biok; izan ere, asko gozatu dugu lan hau egiten, ordu asko eraman dizkigun arren.  Joanesi eskerrak emateaz gain, komiki txiki bat ere eskaini nahi izan diogu, gure ustez, amaierako atsotitzak oso ondo deskribatzen baitu: ‘Arian-arian edozer zulatzen da!’

Amaitzeko, hasierara itzuliko gara, Erregearen Kopa eskuan zutela herriratu ziren unera. Izugarrizko ongietorria izan zuen taldeak Ordiziako plaza nagusian, asteazkenero Ordiziako azoka egiten den plaza horretan bertan. Jokalariak autobusetik jaitsi zirenean, egundoko txalo zaparrada jaso zuten. Oholtza gainean, dantzari batzuek aurreskua eta alkateak bertso batzuk eskaini zizkieten. Zeelanda Berriko jokalariek ere hain ezaguna den haka dantzatu zuten, eta entrenatzaileek eta Joanes Aierbek hitz batzuk esan zituzten herriari eskerrak emateko. Ospakizunak gaueko ordu txikiak arte iraun zuen. Herri osoa harro eta pozik gaude talde honek erakutsi duen indar eta kemenagatik. Denboraldia borobila izan dadin, azken txanpa falta da eta, behin eskatzen hasita, ea aurreko urtean ia-ia irabazi zugenuen liga oraingoan irabaztea lortzen dugun!

Mila esker berriz ere, Joanes, euskaljakintzan parte hartzeagatik. Onena opa dizugu bai zuri eta baita talde osoari ere. Zorionak!

Comments { 2 }

Tenislariak kokoteraino

By on 2012(e)ko urtarrilak 9 in arazoak, kirola

Lehen NBAn edo LFPn (Espainiako futbol liga) gertatu zen bezala, orain tenisera pasatu da greben arazoa, nahiz eta azkeneko hilabeteetan garrantzia galdu duen. Aipatu ditudan aurreko bi adibideetan arazoaren eragileak beste batzuk izanda ere, bukaerako emaitza berdina da hiru kirol hauetan. NBAko kasuan, greba moduko hau taldeen, jokalarien eta beraien ordezkarien arteko baldintzen negoziazioan ados jarri ez direlako izan da. Futbolaren kasuan, ordea, jokalarien soldaten inguruan izandako arazoengatik sortu da. Tenisean planteatu den greba hau, berriz, tenislarien egutegi gogorragatik izan da, ez baitute denboraldi osoan zehar astirik lasaitu bat hartzeko. Hauek eskatzen dutena egutegia berregitea da, txapelketa gutxiago egonda, denbora gehiago izango dutelako atsedenaldia egiteko. Esan beharra dago aurreko bi kasu hauei irtenbidea aurkitu dietela; beraz, tenisaren txanda iritsi da.

Gai honen garrantzia txikitzen joan zen aurreko denboraldian zehar, baina US Open edo Estatu Batuetako irekian berriro ere indarra hartu zuen, Andy Murray edo Rafael Nadal berak final erdietara iristeko hiru partida jokatu behar izan zituztenean, eguraldi txarra zela eta. Murrayk dioenez, gauza txiki batzuk baino ez dituzte aldatu nahi: txapelketa batzuk gutxiago denboraldian zehar eta horrelakoak. Jokalarien asmoa arazoa ahal den azkarren bukatzea da, horrelako aldaketak egutegian egitea oso zaila baita. Hori dela eta, bost edo sei urteren buruan gauzatuko litzateke aldaketa. Beraz, ordurako gaur egun punta-puntan dauden tenislari gehienak erretiratuak egongo lirateke. Arazoa lehenbailehen konpontze aldera, ATP (Asociacion de Tenistas Profesionales) eta ITF (Federacion Internacional de Tenis) erakundeekin hitz egiteko asmoa dute. Antza denez, tenislari hauek beraien aldarrikapenak lortzeko aukera handiak dituzte. Lortuko balira, tenis partidak eta txapelketak orokorrean, askoz ere dibertigarriagoak edo, beste era batera esanda, ikusgarriagoak izango lirateke; izan ere, jokalariak deskantsatuagoak egongo dira fisikoki eta psikologikoki, eta, ondorioz, ikuskizun gehiago egongo da. Denek uste dute tenisa ez dela fisikoki asko nekatzen duen kirola; halere, egutegi gogorra dela medio eta kontuan izanda gaur egun tenisa lehen baino azkarragoa, bortitzagoa, hau da, fisikoagoa dela, nik txirrindularitza, igeriketa eta atletismoaren pare jarriko nuke.

Bestetik, albiste zoragarria izango da egutegiaren murrizketa hau. Denek telebistak eta hedabideak dituzte buruan. Greba egiten bada, tenis partidak ezingo dituztela eman besterik ez dute pentsatzen. Jende askok ez dio erreparatzen jokalarien osasunari. Orain dela gutxi Dinara Safina tenislari errusiarrak tenisetik erretiratzea erabaki du, bizkarrean zituen arazoek ia-ia bizitza arrunta egiten uzten ez ziotelako. Denbora guztian mutilez ari gara, baina arazo berdina dago emakumeen egutegian ere. Esan nahi dudana da, egutegiaren murrizketa hau ematen bada, tenislariek gutxiago sufrituko dutela; hau da, beraien osasuna hobea izango da eta berrietan gutxiago entzungo ditugu kirolari erretiratuen albisteak.

Egia da, tenis txapelketa gutxiago egonda, lehen aipatu ditudan ATP eta ITF erakundeek diru gutxiago lortuko luketela txapelketetatik; halere, hori konpontzea erraza da. Nire proposamena da, txapelketa gutxiago egonda, txapelketa hauen kalitatea hobetzea. 3 ATP txapelketa mota daude: 250, 500 eta 1000. 250 motako txapelketak kendu eta 1000ko gehiago jartzea izango litzateke aukerarik onena. Edo Grand Slam (ATP 1000 mailako txapelketak baino maila handiagoa dutenak) bat gehiago jarri urtarrilean dagoen Australiako irekiaren eta ekainean dagoen Roland Garros Grand Slamen tartean. Nire proposamena zabalduz, Asian jarriko nuke txapelketa (beste 4 kontinenteetan bakoitzean bana dagoelako), Txina eta inguruko herrialdeen bultzada ekonomikoa aprobetxatuz. Gainera, han punta-puntako instalazioak daude (pista estaliak…), edozein arazori aurre egiteko prest.

Aurreko guztia laburbilduz, ondorio bakarra atera daiteke: urratsak ematen jarraitzea izango litzateke aukerarik onena, beste modurik ez dagoelako publizitate, komunikabide eta jokalarientzat, alderdi guztientzat, ona izango den akordio batera iristeko. Alde batetik, tenislarien osasuna zainduz, beraien eskaerei baiezkoa emanez eta, beste aldetik, komunikabide eta tenis erakundeez arduratuz, tenisari berritasun bultzada bat ematea izango litzateke greba aukera hau saihesteko konponbiderik egokiena.

Jarraian grebaren garrantzia handitu zuen ekintzetako baten bideoa:

Comments { 5 }
-->