biahore
iz. (Ipar.) 1. Talde handi samarrak, baldarki dabilenean bereziki, sortu ohi duen zarata. (Harluxet Hiztegi Entziklopedikoan, ‘tarrapata’)
Orotariko Euskal Hiztegian
biahore (Ht VocGr 435, Dv A, H; biaore Lar Sup). Etim. Préstamo románico: cf. arag. ant. meter bia fuer(a), prov. ant. via! fora! “cri par lequel ceux qui ont vu commettre un crime appèllent le peuple pour poursuivre le criminel”, bearn. ant. biafore, gasc. biahore “grand cri, clameur, appel au secours”, etc. (FEW 14, 377b).
“Tumulte, biahorea, alarma” Ht VocGr. “Tumulto” Lar Sup. Handik ethorri zen Sinagoguako Aitzindarien etxerat; eta ikhusi zuen biahorea, erran nahi baita, nigarrez eta oihuz zaudenak. TB Mc 5, 38 (Lç tumultoa, He jende tropela bat, Dv buila bat, IBk zaratak). Biahorea jauziko da zure populuaren erdian, eta xahutuak izanen dire zure hazkargailu guziak. Dv Os 10, 14.
Sinonimoak: iz. Ipar. zah.
Beste hizkuntza batzuetan (Elhuyar eta Word Reference hiztegiak):
es iz.(ikus garrapata, zalaparta) jaleo, alboroto, bulla
fr tapage, tumulte
en din, racket, uproar
port confusão, alvoroço, alvoroto, bulÃcio
Entzun:
Bizkitartean bilku biahoretsu hura ixiltasun handi batean jarri zen eta eman zeraudan hunela mintzatzeko bidea:Â
— Oi kretoar ospetsuak! Ez dut nik merezi zuen manatzea. [Telemake: Ulizeren semearen gertakuntzak, Jean Pierre Duvoisin (Eli Kruzetaren edizioa). Euskal Editoreen Elkartea, 1997] (Klasikoen gordailua)
Reply